Lange relatie uitgemaakt, hoe knop omdraaien?

Dag iedereen

Eindelijk weer in kunnen loggen, raar gedoe met wachtwoord.

Ik heb mijn relatie verbroken (2e grote relatie na scheiding met de vader van mijn kinderen, elkaar een kleine 10 jaar gekend, lat relatie gehad)
Het voelt heel gek. De druppel die bij mij de emmer deed overlopen laat ik in het midden, maar ik voelde dat ik de laatste jaren als vanzelfsprekend beschouwd werd en vaak als allerlaatste kwam. Ik heb dit meerdere malen aangegeven en iedere keer kwamen er weer loze beloftes.

Ik voelde al een hele tijd dat mijn gevoelens voor hem daardoor afnamen, tot ik het besef kreeg dat ik vooral uit een soort gewenning bij hem bleef.
Hetzelfde gedrag dat ik vertoonde toen mijn ex-man vreemdging en zélfs een heel dubbelleven had. Toen durfde ik ook niet los te laten, omdat ik bang was voor het nieuwe, het onbekende. Totdat ex man mij keihard liet vallen en ik geen andere keuze meer had.
Ik hield destijds te lang vast aan mijn ex die mij geestelijk misbruikte, omdat ik bang was voor een ander nieuw leven.

Ook in deze relatie voelde ik die angst weer regelmatig opkomen, waardoor ik over de jaren steeds na het voeren van opnieuw 'hét gesprek' en zijn gedrag dat tóch niet veranderde, ik er iedere keer geen punt achter durfde te zetten.
En als ik dan een week of twee boos was of afstand nam kwam hij snel weer met een bos bloemen langs voor het zoveelste 'ik ga meer mijn best doen' gesprek.
Na een tijdje bleek er opnieuw niks van zijn beloftes waar. En ik hield weer (een tijdje) mijn mond, hij blij.
Logisch dat hij mij dan ook niet serieus meer nam, want ik bleef toch zitten waar ik zat.

Vorige week schoot het in mijn hoofd: 'Hanaa je bent precies weer hetzelfde gedrag aan het vertonen als destijds met je ex'. Hoewel er nu geen sprake was van vreemdgaan of misbruik oid, was het gevoel niet meer serieus genomen te worden continue aanwezig. Ik was een vanzelfsprekendheidje geworden, iemand wiens woorden toch niet serieus genomen hoefden te worden, want het had toch geen gevolg.

Ik heb hem vorige week gezegd dat het over is, na dé druppel die de emmer deed overlopen.
Hij weet heel goed dat dat dé druppel was, want het was iets waarvan ik heel vaak aangaf dat ik dat geen blijk van waardering en respect naar mij toe vond (heb het uitgemaakt via telefoon-ik weet dat het niet op die manier moet, maar 0% behoefte nog om hem te zien of te spreken. Hij heeft er met 'ok' op gereageerd.)

Maar het voelt gek, ik ben tegelijkertijd trots op mezelf dat ik deze keer wel voor mezelf heb gekozen, maar ben wel nerveus voor het 'gat' dat na bijna 10 jaar weer ontstaat.

Ben bang voor gekke afkickverschijnselen of dat ik iets zie waarbij ik denk: 'oh dat moet ik even snel met hem delen'. Ik voel toch af en toe een soort leegte.
Ook het nieuwe vind ik spannend.

Hoe hebben jullie de draad weer opgepakt na het verbreken van een lange relatie? Ik heb alleen de ervaring met zelf na 10 jaar aan de kant gezet te worden, dat was een andere manier van verwerken.

Hoe draai je de knop om en denk je van: we gaan ervoor!

Wissewis schreef: ↑

08-04-2023 19:04

Als hij al jaren de boventoon voert en denkt er elke keer vanaf te komen met wat bloemen snap ik wel dat hij het niet zag aankomen dat je na de zoveelste keer nu zegt "bedankt, tot nooit meer".
En het zogezegd niet begrijpt en niet snapt dat je dit keer wél voet bij stuk houdt.

Kan je snel een week - of een paar dagen - vakantie boeken? In je ééntje of met de kinderen?
Ik zou veel zin hebben om bijvoorbeeld ergens op een strand te gaan uitwaaien.

Ik denk dat hij die paar dagen radiostilte niet serieus nam. Ik denk dat hij nog wel het idee heeft dat het goedkomt. Dat was wel mijn patroon.
Nu doorbreek ik het.
Het is hier in Belgie paasvakantie, dus ik ga wat leuke dingen doen met kids en een vriendin komt volgende week langs.

Update
We hebben afgesproken. Nav mijn dip (zie mijn laatste topic) zat ik zo in een verdrietige bui dat ik een schouder miste, intimiteit, hem...
In eerste instantie zijn we eerst ergens iets gaan drinken gewoon om te praten (mijn voorstel) en uiteindelijk zijn we in zijn huis en in bed beland...
In zijn auto, op de terugweg naar mijn huis, zei hij dat hij me terug wilde en gaf aan wat zaken te zullen veranderen, maar wat hij benoemde was voor mij niet voldoende. Hij werd steeds emotioneler tot hij uiteindelijk in tranen is uitgebarsten (ik heb hem nog nooit zo gebroken gezien in 10 jaar).
Hij was zo gebroken dat hij mij verzocht om uit zijn auto te stappen, omdat hij dacht dat ik hem had gebeld en wilde zien voor een verzoening en dat hij nu even alleen moest zijn. (We waren al vlakbij mijn huis). De tranen stroomden over zijn wangen. Ik was in shock door zijn verdriet maar ben zoals hij wenste uitgestapt.

Vandaag belde ik hem weer op om te zien of het alweer ging. Hij had heel de nacht geen oog dichtgedaan. Hij kon het niet meer, hij gaf -opnieuw huilend- aan dat hij met mij altijd het gevoel zal houden elk ogenblik weer gedumpt te kunnen worden en dat hij die pijn niet meer aankan. Hij begreep werkelijk niet waarom ik hem gisteren opnieuw hoop had gegeven en zijn hoop binnen een paar uur weer kapot had gemaakt.
Ik heb geantwoord dat het me speet, dat ik echt van hem hield, maar dat datgene wat hij voorstelde om te veranderen niet genoeg was en dat het mij ook zoveel pijn doet om de relatie te beëindigen. Hij wilde geen contact meer.

En ik zit hier nu toch een potje te janken want ja ik heb van hem gehouden en ik miste hem gisteren gewoon onwijs en ik had niet moeten afspreken en al helemaal niet met hem in bed moeten belanden. Het is nu allemaal heel erg kaaa uuu teee.

Ja ik voel me er echt heel erg rot en verdrietig over en ik had het inderdaad niet moeten doen. Het was heel erg impulsief besloten: dip, alleen, schouder, knuffel nodig, gsm gepakt, hem bellen, afgesproken en in bed beland.
Ik heb er spijt van, omdat ik alleen vanuit mijn behoefte heb gehandeld. Ik miste en mis hem heel erg, het is alsof ik nog niet helemaal los kan komen ondanks dat ik weet dat het niet meer tot een relatie zal komen.

Ik ga hem dit nooit meer aandoen, hij verdient het niet en ik huil nu heel hard omdat ik hem hoop had gegeven.
Ik ben zélf ooit zo behandeld geweest dus ik had dit nooit mogen doen.

Ik lees mijn eigen topic terug en wil een update geven.

We hebben geen contact meer. Dat is beter voor hem (want hij bleef een tijdje toch hopen op een verzoening) én voor mij want anders zou er alsnog een lijntje tussen ons bestaan. Voor mijn gevoel kom ik dan nooit echt los van iemand.
Hij wilde voor een vriendschap gaan (zonder benefits!) maar ik heb hem uitgelegd dat dat voor ons allebei niet gaat werken omdat ik zeker wist dat ik hem niet meer in mijn leven wilde.

Heb er de maanden daarna verdriet om gehad en bleef hangen in herinneringen, maar ik sta er nog steeds achter. Mijn gevoelens voor hem zijn grotendeels verdwenen en ik vind het heel erg fijn om single te zijn

Ik ben eigenlijk sinds mijn 20e nooit langer dan 1 of 2 maanden achter elkaar single geweest, maar man wat is het toch heerlijk om nu alleen met mezelf (en de kinderen) bezig te hoeven zijn. Het voelt alsof er een last van mijn schouder af is gevallen. Ik ben nu bezig (dmv therapie) om oud zeer op te ruimen en heb helemaal geen behoefte aan een relatie op dit moment (iets wat ik me vroeger totaal niet kon voorstellen). Maar beschadigd een relatie instappen en deze maar laten voortduren uit medelijden voor de ander of uit angst om alleen te zijn, daar begin ik nooit meer aan.

Ik zeg nooit nooit, maar ik wil eerst heel lekker alleen zijn en hard van mezelf leren houden voordat ik ooit de stap naar een nieuwe relatie wil zetten.

(Van ex heb ik sindsdien niks meer gehoord. Ik was daar wat bang voor, maar gelukkig beseft hij dat het echt menens was. Dat geeft me veel rust)

Update
Soms mis ik hem. We hebben al die tijd geen enkel contact meer gehad en dat wil ik ook niet meer. Het boek is echt dicht.
Alleen balen dat het gemis soms zo ineens op kan komen, terwijl ik 100% zeker weet dat ik nooit meer een relatie met hem wil. Op dit moment sta ik ook niet open voor iemand anders, dus het is niet zo dat ik het hebben van een relatie ofzo mis. Maar hij komt wel voor in mijn hoofd, vooral als het even niet lekker loopt, alsof ik dan even een soort maatje mis ofzo. Maar goed, dat zijn dingen die wel over zullen gaan (hoop ik?)

S-Groot schreef: ↑

10-03-2024 08:24

Jouw gemis gaat niet over hem als persoon. Dat gemis gaat om jou, dat jij een vangnet wil als je het zelf moeilijk hebt. Heel menselijk, maar het gaat dus niet over hem (goed dat je hem daar dan ook niet voor gebruikt). Bespreek je dit soort momenten ook in therapie en leer je dan te kijken naar wat er onder dat gemis zit en daarmee aan de slag te gaan (of het er te laten zijn)?

Klopt!
Als het even moeilijk loopt mis ik heel hard die ene diepe knuffel of schouder (van een vriendin of familielid voelt dat toch anders)

Het loopt privé wat stroef de laatste tijd (lastige fase met pubers en nog wat andere dingen waarin ik wat vastloop. Geen onoverkomelijke dingen maar wel irritant, vervelend en het duur me te lang) en dan komt het gemis op. Ik ben me daar van bewust.

Ik zal hem daar nooit meer voor gebruiken. Ik heb me één keer laten gaan, met alle gevolgen van dien. Het was vreselijk, vooral voor hem. Ik liep daarna ook rond met een immens schuldgevoel naar hem toe. Dat nooit meer.
Dus die deur blijft dicht. Het zit in mij.