Leef?!

Ik weet het niet meer. Al een tijdje ben ik verward, chaotisch en vooral niet gelukkig. Laat ik even bij het begin beginnen..Ik volg een opleiding tot hulpverlener, en in mijn opleiding wordt veel 'gegraven' in het verleden, in het 'waarom' ik dingen doe enzovoorts. In de drie jaar dat ik deze opleiding volg heb ik mijzelf een stuk beter leren kennen. Ik heb het idee dat ik gegroeid ben als persoon (hoe cliche dit ook klinkt) en dat ik vooruit ga. Nu gaat het de laatste tijd niet zo lekker met mij. Ik voel me lusteloos, moe en gedeprimeerd. De ene dag gaat het beter dan de andere dag, maar over het algemeen voel ik me levenloos. Ik heb het gevoel alsof het leven aan me voorbij trekt en ik zit toe te kijken en te wachten tot er iets verandert. Alleen er verandert niets, want ik doe niets om dit te veranderen.. Laatst had ik een gesprek met een begeleider van school en toen kwam alles eruit. Zij was erg duidelijk naar mij: ik moet wat veranderen want anders blijf ik hangen in dit negatieve gevoel.. Na lang praten kwam het er op uit dat ik dingen mis in mijn relatie. Ik heb hier eerder wel eens over nagedacht, alleen nooit echt bij stilgestaan. Ik merk namelijk dat ik erg verandert ben deze jaren en mijn vriend niet. Hij vind zijn leven goed zo, hij vind het goed zoals het nu gaat. Alleen ik? Ik weet het niet... Is dit nu alles? Mijn vriend is een lieve, rustige jongen, hij kropt liever zijn gevoel op dan dat hij erover praat en sust conflicten. Ik merk dat dit voor mij niet genoeg is... Ik mis, input in mijn relatie, spanning, het gevoel dat ik leef. Komt er nog eens bij dat mijn schoonfamilie mij ook niet erg ligt (als je er niet over praat is er ook niets, dus laten we vooral nergens over praten is hun motto) Komt er nog eens bij dat hun therapie en hulpverlening onzin vinden (ze praten je toch alleen problemen aan) En dat ik merk dat ik hier nu middenin zit. Ik merk dat ik geen conflicten aanga, en dat ik alles uit de weg ga. Terwijl ik het liefst wil schreeuwen, schelden, stampen en vooral LEVEN!! Ik ben nog maar 21, ik voel me 40… Alleen tja, ik woon nu een jaar samen waarvan drie jaar een relatie. Wil ik dit opgeven? En dan ook nog de consequentie: ik zou weer bij mn ouders moeten gaan wonen, terug bij af… En ik heb al niet echt een grote vriendenkring… Binnenkort ga ik waarschijnlijk met een vriendin een lange vakantie boeken… Misschien moet ik het tot dan aankijken?Ik weet het gewoon niet… Poeh, dit lucht wel op trouwens. Want niemand weet er nog van. Iedereen denkt dat we het ‘ideale stel’ zijn… Iemand suggesties?

Ik heb een tijdje bij een therapeut gelopen. Toendertijd vanwege het 'gegraaf' alleen ik ben er niet zoveel mee opgeschoten.. De therapeut begreep me totaal niet, en sloeg de plank echt faliekant (schrijf je dat zo?) mis..



Ik ga binnenkort contact opnemen met een andere therapeut,die mij door iemand is aangeraden.. Misschien kan die mij verder helpen... Alleen ik wilde ook wel eens reacties horen van 'niet therapeuten' hoe die hier tegenaan kijken..

Dat klinkt inderdaad positief :)  Van mezelf ben ik nogal negatief ingesteld, dus momenteel kan ik alleen de negatieve kanten zien... Maar jouw reactie helpt me in ieder geval om stil te staan bij de positieve gevolgen die een mogelijke 'breuk' als gevolg kan hebben.. Bedankt!