Relaties
alle pijlers
liefde overwint alles????
zondag 28 oktober 2007 om 22:22
Hoi lieve mensen,
Ik heb jullie raad/mening nodig!
Ik zit met een enorm dillema. Ik hou vreselijk veel van iemand, maar onze relatie mag blijkbaar niet zo zijn....
In het kort:
We hebben elkaar ongeveer een half jaar geleden leren kennen.
Na een fantastische vakantie besloot hij om alles achter te laten en voor mij naar hier te komen omdat we meer dan 150 kilometer van elkaar af woonden. Hij vond heel snel werk hier (alles zat mee, dus dan moest het blijjkbaar zo zijn, dachten we)
Zo gezegd, zo gedaan en hij trok bij mij en mijn 2 kids in. Die kinderen vond hij best moeilijk, maar omdat die niet altijd bij mij zijn (co-ouderschap) zou hij daar ook wel aan wennen. Daar was hij van overtuigd.
Na een maand liepen we allemaal op onze tenen en heeft hij zijn spullen gepakt en is weer vertrokken. Hij heeft een behoorlijk moeilijk karakter, maar wil zelf ook heel graag van die 'nare' kant af. In andere omstandigheden had hem dit misschien wel gelukt, maar nu was het té veel ????
Beide gek van verdriet omdat we helemaal gek op elkaar zijn, maar het lukte hem gewoon niet om te wennen aan alle nieuwe dingen die in één keer op hem af kwamen.
Nu wil hij mij graag blijven zien, maar voor mij voelt dat alsof hij wel de lusten maar niet de lasten met mij wil delen.
Ik weet het niet meer............
Heeft er iemand van jullie iets dergelijks meegemaakt? Wie wil met me meedenken om hier aan uit te komen?
Mijn 'logisch' denken (wat ik normaal wel kan, sommige zullen me nog wel kennen) is totaal vertroebelt nu....
Alle tips,ideeën en meningen zijn welkom!
Grtz.
Ik heb jullie raad/mening nodig!
Ik zit met een enorm dillema. Ik hou vreselijk veel van iemand, maar onze relatie mag blijkbaar niet zo zijn....
In het kort:
We hebben elkaar ongeveer een half jaar geleden leren kennen.
Na een fantastische vakantie besloot hij om alles achter te laten en voor mij naar hier te komen omdat we meer dan 150 kilometer van elkaar af woonden. Hij vond heel snel werk hier (alles zat mee, dus dan moest het blijjkbaar zo zijn, dachten we)
Zo gezegd, zo gedaan en hij trok bij mij en mijn 2 kids in. Die kinderen vond hij best moeilijk, maar omdat die niet altijd bij mij zijn (co-ouderschap) zou hij daar ook wel aan wennen. Daar was hij van overtuigd.
Na een maand liepen we allemaal op onze tenen en heeft hij zijn spullen gepakt en is weer vertrokken. Hij heeft een behoorlijk moeilijk karakter, maar wil zelf ook heel graag van die 'nare' kant af. In andere omstandigheden had hem dit misschien wel gelukt, maar nu was het té veel ????
Beide gek van verdriet omdat we helemaal gek op elkaar zijn, maar het lukte hem gewoon niet om te wennen aan alle nieuwe dingen die in één keer op hem af kwamen.
Nu wil hij mij graag blijven zien, maar voor mij voelt dat alsof hij wel de lusten maar niet de lasten met mij wil delen.
Ik weet het niet meer............
Heeft er iemand van jullie iets dergelijks meegemaakt? Wie wil met me meedenken om hier aan uit te komen?
Mijn 'logisch' denken (wat ik normaal wel kan, sommige zullen me nog wel kennen) is totaal vertroebelt nu....
Alle tips,ideeën en meningen zijn welkom!
Grtz.
zondag 28 oktober 2007 om 22:33
Hai Jufdoortje,
Doe nou even kalm aan en kijk hoe het gaat de komende tijd. Het was misschien te veel in één keer voor je vriend. Dat is toch niet zo gek? Van man met een LAT relatie, ineens twee kinderen waar je veel mee te maken hebt. Die kinderen horen bij jou maar dat betekent niet dat hij daar niet aan moet wennen.
Niet meteen het slechtste denken van wel de lusten, niet de lasten. Ik vind het eigenlijk wel sterk dat hij zelf ook inzag dat het zo niet ging en weer wegging zonder ook meteen de relatie te verbreken. Jouw kinderen horen bij jou maar hij mag natuurlijk best moeite hebben met samenleven met jou én de kinderen. Misschien is hij daar niet voor in de wieg gelegd. Beter voor iedereen als je dan niet samenwoont en het gezellig hebt als je bij elkaar bent. Hij zal hopelijk begrijpen dat de kinderen er zijn en blijven. Dat zal van jullie, volwassenen, aanpassingen vragen en misschien ligt die aanpassing wel in een niet traditionele vorm van een relatie hebben (als in samenwonen) maar in een LAT relatie. Zou kunnen toch?
Dat van die moeilijke kant waar hij vanaf wil vind ik zorgwekkender. Hoe moeilijk is die meilijke kant en waar bestaat dat moeilijke dan uit? Een man die al wat ouder is verander je maar moeilijk hoor. Hij wil er zelf vanaf maar hij is zoals hij is natuurlijk en zijn karakter verander je niet echt. Hooguit kan hij bepaald gedrag aanpassen maar ook dat is niet eenvoudig.
Hoe en wat wil hij aan gaan passen? Wat vind jij dat er moet veranderen aan hem?
Doe nou even kalm aan en kijk hoe het gaat de komende tijd. Het was misschien te veel in één keer voor je vriend. Dat is toch niet zo gek? Van man met een LAT relatie, ineens twee kinderen waar je veel mee te maken hebt. Die kinderen horen bij jou maar dat betekent niet dat hij daar niet aan moet wennen.
Niet meteen het slechtste denken van wel de lusten, niet de lasten. Ik vind het eigenlijk wel sterk dat hij zelf ook inzag dat het zo niet ging en weer wegging zonder ook meteen de relatie te verbreken. Jouw kinderen horen bij jou maar hij mag natuurlijk best moeite hebben met samenleven met jou én de kinderen. Misschien is hij daar niet voor in de wieg gelegd. Beter voor iedereen als je dan niet samenwoont en het gezellig hebt als je bij elkaar bent. Hij zal hopelijk begrijpen dat de kinderen er zijn en blijven. Dat zal van jullie, volwassenen, aanpassingen vragen en misschien ligt die aanpassing wel in een niet traditionele vorm van een relatie hebben (als in samenwonen) maar in een LAT relatie. Zou kunnen toch?
Dat van die moeilijke kant waar hij vanaf wil vind ik zorgwekkender. Hoe moeilijk is die meilijke kant en waar bestaat dat moeilijke dan uit? Een man die al wat ouder is verander je maar moeilijk hoor. Hij wil er zelf vanaf maar hij is zoals hij is natuurlijk en zijn karakter verander je niet echt. Hooguit kan hij bepaald gedrag aanpassen maar ook dat is niet eenvoudig.
Hoe en wat wil hij aan gaan passen? Wat vind jij dat er moet veranderen aan hem?
zondag 28 oktober 2007 om 23:37
Dat hij bij zijn baan opgegeven heeft en een nieuwe baan gezocht heeft bij jou in de buurt en daarheen wilde verhuizen vind ik wel een teken dat hij echt voor je wil gaan. Dat het dus niet zomaar wel de lusten, niet de lasten is.
Maar kan me voorstellen dat het voor hem misschien achteraf teveel verandering ineens geweest is. Zijn hele leven is compleet veranderd in korte tijd.
En juist omdat hij zo gek op je is, heeft ie waarschijnlijk gedacht dat jullie alles samen aankonden, maar in de praktijk blijkt het nu dus toch niet zo makkelijk te zijn.
Ik denk dat je hem het beste gewoon tijd kunt geven. Wacht af waar de situatie jullie heen leidt.
Ik ben er persoonlijk wel van overtuigd, dat als je voor elkaar bestemd bent, er altijd wel een oplossing is. Wat dat betreft overwint liefde alles (vind ik, ieders persoonlijke mening natuurlijk). Mocht het niet goed uitpakken, dan zijn jullie ook niet bestemd voor elkaar.
Maar kan me voorstellen dat het voor hem misschien achteraf teveel verandering ineens geweest is. Zijn hele leven is compleet veranderd in korte tijd.
En juist omdat hij zo gek op je is, heeft ie waarschijnlijk gedacht dat jullie alles samen aankonden, maar in de praktijk blijkt het nu dus toch niet zo makkelijk te zijn.
Ik denk dat je hem het beste gewoon tijd kunt geven. Wacht af waar de situatie jullie heen leidt.
Ik ben er persoonlijk wel van overtuigd, dat als je voor elkaar bestemd bent, er altijd wel een oplossing is. Wat dat betreft overwint liefde alles (vind ik, ieders persoonlijke mening natuurlijk). Mocht het niet goed uitpakken, dan zijn jullie ook niet bestemd voor elkaar.
maandag 29 oktober 2007 om 08:56
maandag 29 oktober 2007 om 09:28
Ik vind het niet zo gek dat je de tijd nodig hebt om aan elkaar te wennen. Jullie hebben ontzettend snel gehandeld en dan kun je voor onverwachte dingen komen te staan. Als je zelf geen kinderen hebt is het misschien wel heel moeilijk om opeens deel uit te maken van een gezin. Veel samengestelde gezinnen hebben problemen. Voor je kinderen is iemand in huis die halsoverkop en misschien wel tegen zijn zin stiefvader is geworden ook helemaal niet goed. Ik vind dat je daar nogal luchtigjes over doet.
Een herstart als lat relatie is misschien helemaal geen gek idee.
Een herstart als lat relatie is misschien helemaal geen gek idee.
maandag 29 oktober 2007 om 10:38
Mijn vriend is van de zomer ook verhuisd naar mij (250 km). Hij heeft hier een baan gevonden, samen met mij huis gekocht. Dit is wel nadat we elkaar al 2 jaar kenden. We hebben geen kinderen, maar dan evengoed is er voor hem nog een heleboel veranderd. De eerste weken lagen wij ook een beetje met elkaar overhoop hoor. We hadden allebei wat moeite met de grote veranderingen en we moesten allebei ons plekje een beetje zien te vinden. Ik heb hem daar ook de ruimte ingegeven en ga nogsteeds regelmatig met hem naar zijn familie en vrienden daar en ze logeren hier ook regelmatig.
Nu zijn we een paar maanden verder en gaat het erg goed. Ons leven is momenteel lekker op de rails en ook hij voelt zich hier inmiddels thuis. Eerlijk gezegd zou ik deze stap niet zo snel hebben genomen als ik kinderen zou hebben en we elkaar nog niet zo lang zouden kennen. Dan zou ik het langzaamaan een beetje opbouwen. Dit zijn namelijk wel erg veel veranderingen in ene voor zowel hem, je kinderen als voor jezelf. Geef het allemaal de tijd, sommige dingen moeten gewoon langzaamaan groeien.
Nu zijn we een paar maanden verder en gaat het erg goed. Ons leven is momenteel lekker op de rails en ook hij voelt zich hier inmiddels thuis. Eerlijk gezegd zou ik deze stap niet zo snel hebben genomen als ik kinderen zou hebben en we elkaar nog niet zo lang zouden kennen. Dan zou ik het langzaamaan een beetje opbouwen. Dit zijn namelijk wel erg veel veranderingen in ene voor zowel hem, je kinderen als voor jezelf. Geef het allemaal de tijd, sommige dingen moeten gewoon langzaamaan groeien.
maandag 29 oktober 2007 om 13:07
Latten lijkt me in deze situatie ook het beste. Ik denk niet dat het een kwestie van 'wel de lusten maar niet de lasten' is, al kan ik me voorstellen dat het voor jou zo voelt. Veel mensen hopen na hun scheiding weer een nieuw gezin te kunnen opbouwen, maar dit gaat in de praktijk allemaal niet zo simpel. Gemiddeld duurt het wel 4 tot 7 jaar voordat iedereen aan elkaar gewend is.
Mijn vriend en ik hebben mede door extra moeilijke omstandigheden besloten om niet te gaan samenwonen zolang de kinderen thuiswonen. Dit is best moeilijk, maar het gevoel tussen ons is goed en ik leer langzaam accepteren dat ik het 'kerngezin' van vader, moeder en kindjes kwijt ben en dat ook niet meer terugkrijg. Ik probeer te genieten van wat wel kan en heel soms doen we wel iets met de kinderen erbij, maar niet heel vaak.
Mijn vriend en ik hebben mede door extra moeilijke omstandigheden besloten om niet te gaan samenwonen zolang de kinderen thuiswonen. Dit is best moeilijk, maar het gevoel tussen ons is goed en ik leer langzaam accepteren dat ik het 'kerngezin' van vader, moeder en kindjes kwijt ben en dat ook niet meer terugkrijg. Ik probeer te genieten van wat wel kan en heel soms doen we wel iets met de kinderen erbij, maar niet heel vaak.
maandag 29 oktober 2007 om 19:36
Begrijp ik het zo goed? Omdat de vakantie zo goed beviel zijn jullie na een paar maanden gaan samenwonen in jouw huis dat toevallig aan de andere kant van het land is en een maand later ziet hij er geen heil meer in en is hij vertrokken. Dit roept bij mij zoveel vragen op. Vanwaar zoveel haast en zo weinig doorzettingsvermogen? Het duurt gemiddeld vier jaar voordat een samengesteld gezin volledig gestabiliseerd is. Dat vraagt van alle betrokkenen betrokkenheid, flexibiliteit en doorzettingsvermogen. Je kunt niet binnen een maand aan elkaar wennen. Hebben jullie daar van tevoren over nagedacht? Hoe heb je jezelf, de kinderen en elkaar voorbereid op jullie nieuwe situatie? Welke afspraken hebben jullie gemaakt ten aanzien van de verdeling van zorgtaken? Heb je er aan gedacht om samen in een nieuw huis te gaan wonen in plaats van in jouw reeds bestaande huis? Liefde alleen is niet genoeg om van twee gezinnen één nieuw gezin te maken. Ik weet niet of jullie relatie "blijkbaar niet mag zijn" zoals je schrijft, dat kunnen we hier geen van allen beoordelen. Het lijkt me dat jullie jezelf zonder goede voorbereiding in een avontuur hebben gestort zonder van tevoren na te denken over de consequenties. Dat begrijp ik niet zo goed gezien het feit dat het hier niet alleen gaat om twee volwassenen maar er kennelijk ook nog twee kinderen bij betrokken zijn. Die hebben binnen één maand niet alleen jouw vriend/hun stiefvader zien komen maar ook weer zien gaan. Dit is voor niemand goed geweest.
maandag 29 oktober 2007 om 19:59
Wel de lusten niet de lasten.
Even op een rijtje zetten wat hij allemaal voor je heeft opgeveven?
-Zijn eigen huis zijn vertrouwde stekje om in een vreemd huis te komen waarvan hij niet heeft helpen kiezen hoe het er uit komt te zien.
-Zijn baan. Beginnen in een nieuwe baan is niet altijd makkelijk
-Zijn vrienden/familie wonen ook een stuk verder weg en hij kan dus minder makkelijk even langs gaan.
-Zijn vertrouwde woonomgeving waar je alles kent van de sportclub tot de buurtwinkel.
-Zijn vrijheid want met kinderen er bij die niet eens van jou zijn moet je ineens veel meer plannen ipv spontaan iets te kunnen ondernemen.
En wat heb jij opgegeven?
Helemaal niets
Dus vind het nogal onterecht die opmerking van je.
Trouwens iemands karakter verander je niet meer op die leeftijd.
Hij kan zijn best doen om zijn gedrag aan te passen maar dat is nog niet zo eenvoudig.
Even op een rijtje zetten wat hij allemaal voor je heeft opgeveven?
-Zijn eigen huis zijn vertrouwde stekje om in een vreemd huis te komen waarvan hij niet heeft helpen kiezen hoe het er uit komt te zien.
-Zijn baan. Beginnen in een nieuwe baan is niet altijd makkelijk
-Zijn vrienden/familie wonen ook een stuk verder weg en hij kan dus minder makkelijk even langs gaan.
-Zijn vertrouwde woonomgeving waar je alles kent van de sportclub tot de buurtwinkel.
-Zijn vrijheid want met kinderen er bij die niet eens van jou zijn moet je ineens veel meer plannen ipv spontaan iets te kunnen ondernemen.
En wat heb jij opgegeven?
Helemaal niets
Dus vind het nogal onterecht die opmerking van je.
Trouwens iemands karakter verander je niet meer op die leeftijd.
Hij kan zijn best doen om zijn gedrag aan te passen maar dat is nog niet zo eenvoudig.
maandag 29 oktober 2007 om 23:21
Hoi,
Bedankt voor jullie reactie's.
Ik realiseer me wel degelijk heeeeeeeeel erg goed hoeveel hij voor mij heeft opgeven, twijfel daar maar niet aan.
En dat hij aan de hele situatie moet wennen, begrijp ik ook heel goed.
Maar nu de realiteit, een voorbeeld:
Ik begrijp het heel goed dat als hij net aan een nieuwe baan is begonnen en dan in een huis komt waar ook twee koters rondlopen. (en ik zweer je dat die van mij écht makkelijke, lieve kinderen zijn!) niet altijd aan zijn rust toekomt.
Daarbij nog eens vermeld dat we ook heel veel tijd samen hadden omdat ze niet altijd hier zijn.
Ik heb hem aangeboden dat hij de grote zolderkamer die ik heb, voor zichzelf kon inrichten (muziek, dvd, enz.) zodat hij zich daar even lekker kan terugtrekken...
Maar dat wilde hij niet. Hij wilde dat 'beneden' alles zo verliep dat niets en niemand hem stoorde. Hij probeerde, kort door de bocht gezegd, de boel hier naar zijn hand te zetten. Ik ging daar heel ver in mee........zat maar steeds te schipperen dat de kinderen hem niet zouden irriteren, maar er was toch steeds wel iets (kleinigheden in mijn ogen) die hem weer aanleiding gaven om zich niet prettig te voelen.
Dit is dus ook één van de facetten van die mindere kant van hem; hij legt de verantwoordelijkheid van zich prettig voelen bij anderen neer.
Misschien dat jullie er nu een andere kijk op hebben? Want mijn hartje schreeuwt om de raad die jullie me gaven, maar mijn verstand weet eigenlijk dondersgoed wat ik moet doen..............
Grtz.
Bedankt voor jullie reactie's.
Ik realiseer me wel degelijk heeeeeeeeel erg goed hoeveel hij voor mij heeft opgeven, twijfel daar maar niet aan.
En dat hij aan de hele situatie moet wennen, begrijp ik ook heel goed.
Maar nu de realiteit, een voorbeeld:
Ik begrijp het heel goed dat als hij net aan een nieuwe baan is begonnen en dan in een huis komt waar ook twee koters rondlopen. (en ik zweer je dat die van mij écht makkelijke, lieve kinderen zijn!) niet altijd aan zijn rust toekomt.
Daarbij nog eens vermeld dat we ook heel veel tijd samen hadden omdat ze niet altijd hier zijn.
Ik heb hem aangeboden dat hij de grote zolderkamer die ik heb, voor zichzelf kon inrichten (muziek, dvd, enz.) zodat hij zich daar even lekker kan terugtrekken...
Maar dat wilde hij niet. Hij wilde dat 'beneden' alles zo verliep dat niets en niemand hem stoorde. Hij probeerde, kort door de bocht gezegd, de boel hier naar zijn hand te zetten. Ik ging daar heel ver in mee........zat maar steeds te schipperen dat de kinderen hem niet zouden irriteren, maar er was toch steeds wel iets (kleinigheden in mijn ogen) die hem weer aanleiding gaven om zich niet prettig te voelen.
Dit is dus ook één van de facetten van die mindere kant van hem; hij legt de verantwoordelijkheid van zich prettig voelen bij anderen neer.
Misschien dat jullie er nu een andere kijk op hebben? Want mijn hartje schreeuwt om de raad die jullie me gaven, maar mijn verstand weet eigenlijk dondersgoed wat ik moet doen..............
Grtz.
dinsdag 30 oktober 2007 om 00:14
Hi Jufdoortje,
Tja ook na je tweede verhaal vind ik zijn manier van doen niet schokkend.
Het is een opstapeling van dingen lijkt mij zo.
Je leert elkaar kennen en binnen no-time wonen jullie samen, waarin hij zijn hele leven op alle fronten een nieuw leven in blaast en jij en je gezin een nieuw persoon erbij krijgen waar alles afgetast moet worden.
Uit verliefdheid en enthousiastme gebeuren dit soort dingen nog wel eens, maar vind het persoonlijk niet doordacht al helemaal niet met kinderen in het spel.
Ook al zijn de kinderen hele makkelijke kinderen en ook al zijn ze er een aantal dagen niet, het zijn wel jou kinderen en je bent dus een gezin...dat is toch even anders leven.
Het zou mij logisch overkomen wanneer zijn negatieve karaktertrekken zo snel naar buiten komen omdat een nieuw leven aangaat op deze manier nogal veel met je zal doen of je dat wil of niet.
Wanneer hij een woonplek voor zichzelf kan vinden bij jou in de buurt zou je het veel beter op kunnen bouwen lijkt me, maar gezien je laatste post zit er wat jou betreft geen toekomst meer in als ik het goed begrijp?
Tja ook na je tweede verhaal vind ik zijn manier van doen niet schokkend.
Het is een opstapeling van dingen lijkt mij zo.
Je leert elkaar kennen en binnen no-time wonen jullie samen, waarin hij zijn hele leven op alle fronten een nieuw leven in blaast en jij en je gezin een nieuw persoon erbij krijgen waar alles afgetast moet worden.
Uit verliefdheid en enthousiastme gebeuren dit soort dingen nog wel eens, maar vind het persoonlijk niet doordacht al helemaal niet met kinderen in het spel.
Ook al zijn de kinderen hele makkelijke kinderen en ook al zijn ze er een aantal dagen niet, het zijn wel jou kinderen en je bent dus een gezin...dat is toch even anders leven.
Het zou mij logisch overkomen wanneer zijn negatieve karaktertrekken zo snel naar buiten komen omdat een nieuw leven aangaat op deze manier nogal veel met je zal doen of je dat wil of niet.
Wanneer hij een woonplek voor zichzelf kan vinden bij jou in de buurt zou je het veel beter op kunnen bouwen lijkt me, maar gezien je laatste post zit er wat jou betreft geen toekomst meer in als ik het goed begrijp?
dinsdag 30 oktober 2007 om 09:15
Jufdoortje, ik begrijp dat je graag gelijk wilt krijgen. Helaas, ik kan het je niet geven, ook niet op basis van je aanvulling. Jullie zijn samen ondoordacht en naïef aan dit avontuur begonnen. Jouw (ex-) vriend heeft aanzienlijk meer geïnvesteerd dan jij. Dat hij zich vervolgens niet op zolder wil laten wegstoppen kan ik goed begrijpen. Bepaal jij trouwens waaraan hij zich mag ergeren? Waarom noem je het dan kleinigheden? Als je de relatie wilt doen slagen dan zullen jullie allebei aanzienlijk meer begrip, doorzettingsvermogen en flexibiliteit moeten betrachten. Nogmaals: liefde alleen (in jullie geval wellicht zelfs nog verliefdheid) is niet voldoende.
dinsdag 30 oktober 2007 om 09:47
Voor iemand die geen kinderen gewend is, is het nogal wat, ineens 'opgescheept' zitten met een stel koters.
Hij heeft een hoop opgegeven voor je, dat zegt wel iets, maar het is waarschijnlijk te snel gegaan voor hem. Kan toch? Inschattingsfoutje. Beter er nu achter komen dan later.
Is het voor de kinderen ook niet nogal verwarrend? Ineens iemand die inwoont? Ik zelf zou de voorkeur geven aan twee verschillende adressen. Langzaam opbouwen het contact tussen je vriend en je kinderen. Dan kan je vriend ook langzaam wennen aan die kids ipv ineens overspoelt worden door twee ongetwijfeld superbrave kinderen :P. Keertje dagje samen doorbrengen, merendeel van de tijd jullie samen, en jij ook tijd alleen met die kinderen.
De kinderen krijgen er ook een tik van mee dat ze zich volgens jou steeds moeten gedragen. Het zijn uiteindelijk kinderen die speels zijn, hebben ze nodig.
Dus tijd met jou en je vriend alleen, tijd jou en je kinderen alleen.. en af en toe jullie samen en de kinderen.
Een stevig huis zet je ook niet zo ineens neer. Dan kan het huis wel mooi genoeg zijn, als het fundament niet stevig is, zal het toch instorten.
Geduld
Hij heeft een hoop opgegeven voor je, dat zegt wel iets, maar het is waarschijnlijk te snel gegaan voor hem. Kan toch? Inschattingsfoutje. Beter er nu achter komen dan later.
Is het voor de kinderen ook niet nogal verwarrend? Ineens iemand die inwoont? Ik zelf zou de voorkeur geven aan twee verschillende adressen. Langzaam opbouwen het contact tussen je vriend en je kinderen. Dan kan je vriend ook langzaam wennen aan die kids ipv ineens overspoelt worden door twee ongetwijfeld superbrave kinderen :P. Keertje dagje samen doorbrengen, merendeel van de tijd jullie samen, en jij ook tijd alleen met die kinderen.
De kinderen krijgen er ook een tik van mee dat ze zich volgens jou steeds moeten gedragen. Het zijn uiteindelijk kinderen die speels zijn, hebben ze nodig.
Dus tijd met jou en je vriend alleen, tijd jou en je kinderen alleen.. en af en toe jullie samen en de kinderen.
Een stevig huis zet je ook niet zo ineens neer. Dan kan het huis wel mooi genoeg zijn, als het fundament niet stevig is, zal het toch instorten.
Geduld
