Liefdesverdriet?

Beste allemaal,

Afgelopen week is mijn relatie van 1,5 jaar beëndigd.
Een ontzettend kut-gevoel, maar het is ff niet anders.

Mijn relatie met de dame in kwestie begon op bijzondere wijze;
We hebben elkaar ontmoet op onze opleiding en het was (heel cliché) liefde op het eerste gezicht.
Ik had echter een vriendin en heb er toen - na lang denken - toch voor gekozen om voor mijn toenmalige vriendin te gaan.
Na een maand of 8-9 is die relatie tóch verbroken omdat ik de bovengenoemde dame niet uit mijn kop kreeg.

Toch tussen de break-up en nieuwe relatie een tijdje single gebleven, het meisje alsnog 3-4 keer afgewezen vanwege karakteristieke mismatches, maar vorig jaar mei/juni toch de relatie aangegaan (het lijkt wel tegen beter weten in, als ik het nu zo typ). Hier zit meteen mijn 'probleem'.

Onze relatie was een grote roze bubbel. Hier zaten we beide als twee gelukkig verliefde personen in.
We maakten de fout om in de zomervakantie van vorig jaar, alleen met elkaar op te trekken en werden steeds verliefder op elkaar.
Alles ging goed en het was 'wij' tegen de wereld.
Na een paar maanden begon school weer en pakten we toch onze vriendschappen e.d. weer op.
Gelukkig ging alles goed en liep het allemaal op rolletjes. We waren druk, hadden werk, leuke vrienden en elkaar.

Onbewust heb ik toch op de een of andere manier een soort afstand gecreëerd. Ongeveer 1,5-2 maand geleden (dus al tijdens COVID) begon ons laatste jaar van de opleiding en dus ook stage. Ik had 't ontzettend druk met werk, stage en meerdere examenopdrachten.
Mijn ex had echter niets om handen. Haar stage is gestopt (vanwege COVID), haar werk werd minder etc. etc. etc.

Ik was dus alsnog ontzettend druk en zij deed... tja... niks.
Ze voelde zich alleen en reageerde dit steeds meer op mij af.
Ik heb haar er op een gegeven moment op gewezen dat ze best iets van een hobby o.i.d. kon gaan zoeken (niet alles hoeft te stoppen in deze COVID-periode). Hier koos ze niet voor, maar bleef zich wel opvreten met het 'alleen'-gevoel.
Ik leefde mijn leven, had het druk en kon weinig veranderen aan haar gevoel (vond ik). Ik had immers gewoon mijn verplichtingen.
'Doe er dan wat aan', dacht ik... 'Misschien heel bot en stom, maar zo is het toch?' , dacht ik...

Dit probleem hierboven vormde zich helaas zo, dat ik afgelopen weekend huilend werd opgebeld, dat ik te weinig aandacht gaf en dat ze het al 'te laat' vond. Ik kreeg niet echt een kans om iets 'op te lossen' - al had dit niet gekund - en onze relatie stond ineens niet meer zo stabiel.
Ik heb hiervan niet echt kunnen slapen en heb heel veel zaken bij elkaar gezet en ben erachter gekomen dat onze karakters niet matchten.
Eigenlijk wist ik dit al vanaf het begin (waarom had ik haar anders 3-4 keer afgewezen?).

Nu is het uit en zijn we net een weekje verder. Ik voel me alsnog alleen, leeg en verdrietig.
We zitten 1 uurtje per week nog met een gezamenlijk vak bij elkaar (wat tijdens COVID nog wel fysiek word gegeven) en ik merk dat - ondanks ik daar erg tegen op zag - ik daar geen moeite mee had.
Ik zit echter wel met lege en verdrietige gevoel.

Tuurlijk zijn het de normale liefdesverdriet struggles, maar ik baal er zo van.
Ik weet dat mijn keuze om de relatie te beëndigen goed is en we anders toch waren geknapt.
Ik weet ook dat onze karakters niet matchen of gingen matchen.
Ik weet ook dat het wel beter word en dat ik het maar gewoon moet ondergaan.
Maar toch raak ik de 3 zaken van hierboven vaak kwijt en zit ik te janken in mijn bed.

Hoe kan ik het voor mezelf makkelijker maken om te onthouden dat ik er goed aan heb gedaan?

vivautrecht85 schreef: ↑

03-11-2020 10:03

Informatie vanuit bekenden van jullie is per definitie gekleurd omdat zij zo hun eigen mening over de situatie hebben. Dat zag je al bij je studiegenoten met het uitwisselen van de spullen.
En die vriend van jou die het nodig vond om haar insta te checken, zal ook zo zijn gedachtes hebben.

Dat Sociale media gekleurde informatie geven, behoeft geen uitleg.

Aha, ik snap wat je zegt.

Ik ben er nu langzamerhand ook wel achter dat ik voor mezelf de laatste paar jaar erg loop te klooien met een controledrang. Best wel een extreme.
Ik schets even een voorbeeld; in de laatste 6-7 jaar van mijn leven aan relaties, vriendschappen en persoonlijke issues (o.a. scheiding ouders) heb ik nooit - maar dan ook echt niet - de tijd genomen om tot mezelf te komen en de controle los te laten. Met eerdere break-ups bijvoorbeeld ook. Ik bleef hooguit een maandje of twee single - die 2 maanden zaten dan volgepakt met contact en controle - en ik had alweer een nieuwe date. Dat werkt niet.

Zoals ik al eerder noemde is dit de allereerste keer dat ik een ex volledig heb geblokkeerd. Dit is dus ook de eerste keer dat ik deze ‘afkickverschijnselen’ meemaak. Tuurlijk voelde ik me vorige week (dus de eerste paar dagen na de break-up) wel oké; ik kon nog steeds alles controleren.

Ik moet nu volledig aan de slag met die controledrang. Ik merk ook dat het slaat op struggles tijdens schoolexamens, vriendschappen, werk etc. Het slaat dan bijvoorbeeld precies op het ‘probleem’ dat mijn ex 4 jaar wou gaan studeren. Ik zou dan - voor mezelf - de ‘controle’ kwijt raken en dat kan/kon ik niet aan. Daar zit het grootste probleem, denk ik. Daar ga ik mee aan de slag.

Lady_Valentine schreef: ↑

07-11-2020 13:21

Ik vind je best egoïstisch overkomen. Werkpuntje voor je volgende relatie.

Waaruit haal je dat?
Ik ben er zelf niet bewust van...

Kun je een voorbeeld noemen?
En hoe kan ik er aan werken in een eventuele volgende relatie?