Relaties
alle pijlers
Loyaliteitsconflict...
maandag 27 augustus 2007 om 11:37
Sinds mijn scheiding is de band met mijn oma nogal verslechterd. Zij koos destijds partij voor mijn ex, zonder mijn kant van het verhaal gehoord te hebben. Toen ik een nieuwe vriend kreeg (ruim twee jaar na mijn scheiding), reageerde zij negatief en ook negeert ze hem min of meer. Als ik iets over hem vertel, dan reageert ze niet echt of op een vreemde manier.
Mijn vriend heeft iets ergs meegemaakt en ook toen heeft ze niets van zich laten horen, terwijl wij haar wel persoonlijk van dingen op de hoogte hebben gebracht. Ik kom nu dus ook niet meer zo vaak bij haar en dat vindt ze wel erg, vooral vanwege de kleinkinderen. Ze komt wel altijd heel trouw op onze verjaardagen (mij en kids).
Nu is ze binnenkort jarig en net toevallig op die dag moet mijn vriend iets ophalen ergens anders in het land. Hij kan daarbij wel wat hulp gebruiken en vindt het ook gezellig als ik meega (en ik ook). Ik heb de kinderen die dag niet, dus heb oma gebeld dat ik wel een andere keer kom met de kids. Ze reageerde op zich wel goed, maar ik kon merken dat ze het niet leuk vond.
Ben ik nu egoistisch? Als ik moet kiezen tussen naar die verjaardag of met mijn vriend mee, dan kies ik uiteraard voor het laatste. Het probleem is eigenlijk dat ik 2 jaar geleden ook een keer heb afgezegd, omdat we toen door vrienden waren uitgenodigd voor een weekend zeilen (tja, als je dan moet kiezen tussen 3 uur verjaardag met familie die alleen maar slap ouwehoert of een weekend zeilen...).
Het is niet dat mijn oma kwaad werd, maar ik merk dat ik er zelf een knoop van in mijn maag krijg en bang ben dat de hele familie er schande van spreekt en ik een soort zwart schaap word. (met m'n ouders heb ik ook al wat wrijvingen gehad). Ik sta dus achter mijn besluit, maar voel me er niet helemaal lekker bij, het bekende schuldgevoel.
Mijn vriend heeft iets ergs meegemaakt en ook toen heeft ze niets van zich laten horen, terwijl wij haar wel persoonlijk van dingen op de hoogte hebben gebracht. Ik kom nu dus ook niet meer zo vaak bij haar en dat vindt ze wel erg, vooral vanwege de kleinkinderen. Ze komt wel altijd heel trouw op onze verjaardagen (mij en kids).
Nu is ze binnenkort jarig en net toevallig op die dag moet mijn vriend iets ophalen ergens anders in het land. Hij kan daarbij wel wat hulp gebruiken en vindt het ook gezellig als ik meega (en ik ook). Ik heb de kinderen die dag niet, dus heb oma gebeld dat ik wel een andere keer kom met de kids. Ze reageerde op zich wel goed, maar ik kon merken dat ze het niet leuk vond.
Ben ik nu egoistisch? Als ik moet kiezen tussen naar die verjaardag of met mijn vriend mee, dan kies ik uiteraard voor het laatste. Het probleem is eigenlijk dat ik 2 jaar geleden ook een keer heb afgezegd, omdat we toen door vrienden waren uitgenodigd voor een weekend zeilen (tja, als je dan moet kiezen tussen 3 uur verjaardag met familie die alleen maar slap ouwehoert of een weekend zeilen...).
Het is niet dat mijn oma kwaad werd, maar ik merk dat ik er zelf een knoop van in mijn maag krijg en bang ben dat de hele familie er schande van spreekt en ik een soort zwart schaap word. (met m'n ouders heb ik ook al wat wrijvingen gehad). Ik sta dus achter mijn besluit, maar voel me er niet helemaal lekker bij, het bekende schuldgevoel.
maandag 27 augustus 2007 om 11:47
of ze is binnekort dood en dan heb jij nog meer spijt dat je niet geweest ben op haar verjaardag. Laat je vriend lekker zelf dat pakket ophalen, ga jij naar je oma wordt ze ook niet met hem gecontfronteerd, probleem opgelost. Niet alleen aan je zelf denken hier, er zijn ook kinderen in het spel die niks met het verhaal te maken hebben en die oma waarschijnlijk wel willen zien.
maandag 27 augustus 2007 om 12:11
Grappig, twee heel verschillende reacties.
Booyahh, ik vind jouw argument niet helemaal kloppen. Ik weet uit ervaring dat je niet alleen doodgaat als je oud bent, ik vind dat zij ook steken heeft laten vallen en ik zal het contact niet verbreken, maar in een situatie als deze kies ik ervoor om met mijn vriend mee te gaan. Ik ga dan een week later met de kids.
Ik merk dus dat ik wel achter mijn besluit sta, maar er toch zenuwachtig van word. De laatste tijd ben ik mijzelf aan het ontwikkelen om inderdaad beter mijn grenzen aan te geven, maar ik raak hierbij nog regelmatig van slag.
Onlangs heb ik ook een aanvaring met mijn ouders gehad, omdat ik zo weinig kwam en ze de kleinkinderen te weinig zagen. Dat ik weinig kom heeft te maken met mijn vaders alcoholisme, ik ben laatst (zonder kids) bij ze langs geweest en hij was om 5 uur 's middags stomdronken. Ik heb daar gewoon geen zin meer in (vroeger had ik geen keus, maar nu wel). Iedereen doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is om zo te leven als mijn vader en ik heb geen zin meer om daaraan mee te doen.
Vana77, ik ben dus geneigd om net als jij te denken, maar kom toch nog ergens met mezelf in conflict. Tja, het blijven toch je (groot)ouders en misschien sla ik wel door?
Booyahh, ik vind jouw argument niet helemaal kloppen. Ik weet uit ervaring dat je niet alleen doodgaat als je oud bent, ik vind dat zij ook steken heeft laten vallen en ik zal het contact niet verbreken, maar in een situatie als deze kies ik ervoor om met mijn vriend mee te gaan. Ik ga dan een week later met de kids.
Ik merk dus dat ik wel achter mijn besluit sta, maar er toch zenuwachtig van word. De laatste tijd ben ik mijzelf aan het ontwikkelen om inderdaad beter mijn grenzen aan te geven, maar ik raak hierbij nog regelmatig van slag.
Onlangs heb ik ook een aanvaring met mijn ouders gehad, omdat ik zo weinig kwam en ze de kleinkinderen te weinig zagen. Dat ik weinig kom heeft te maken met mijn vaders alcoholisme, ik ben laatst (zonder kids) bij ze langs geweest en hij was om 5 uur 's middags stomdronken. Ik heb daar gewoon geen zin meer in (vroeger had ik geen keus, maar nu wel). Iedereen doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is om zo te leven als mijn vader en ik heb geen zin meer om daaraan mee te doen.
Vana77, ik ben dus geneigd om net als jij te denken, maar kom toch nog ergens met mezelf in conflict. Tja, het blijven toch je (groot)ouders en misschien sla ik wel door?
maandag 27 augustus 2007 om 12:15
Heb jij destijds de scheiding in gang gezet ? Oma's hebben nogal eens de neiging om scheidingen erg en totaal "NOT DONE " te vinden , dat komt dan door hun leeftijd en hún opvoeding ,.... op zich ook wel iets om een kleín beetje rekening mee te houden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 27 augustus 2007 om 12:30
Blijfgewoonbianca, daar houd ik zeker rekening mee. Ik kies ervoor om nog wel normaal met mijn oma om te gaan en om over koetjes en kalfjes te praten. Ik heb inderdaad de scheiding in gang gezet en mijn oma was nogal weg van mijn ex (verder niemand in de familie overigens). Ze negeert min of meer mijn nieuwe vriend. Zegt ze bijv. dat zijn huis en waar hij woont toch helemaal niets voor mij is. Ze zegt niets positiefs, toont ook geen medeleven voor wat mijn vriend is overkomen. Tja, mijn vriend is toch wel belangrijker voor me en ik ervaar het als kwetsend dat ze zo doet. Als het uitkomt ga ik wel naar die verjaardagen, maar dit keer komt het dus gewoon niet uit, omdat we datgene wat opgehaald moet worden alleen dan op kunnen halen. (zal nog enigszins proberen niet teveel in detail te treden 
)
)
maandag 27 augustus 2007 om 12:58
Gewoon een andere keer gaan, je zegt dat je nu toch je kinderen niet meehebt dus dan zit je daar alleen, hun willen toch je kinderen ook zien, jij wil er niet twee keer achter elkaar heen neem ik aan, en je wil ook nog wat ophalen, dus klaar, meer dan genoeg redenen.
Over je vader, ik zou daar ook geen zin in hebben. Af en toe dan maar langs omdat het toch familie is, maar ik weet zelf hoe het is als kind om aan dit soort mensen blootgesteld te worden en ik kan je zeggen, dat is niet fijn.
En je merkt als kind al veel op hoor, en voelt de sfeer aan enz. en zeker van je moeder voel je haar humeur aan. Nee dat doet een kind allemaal geen goed al die spanningen, en jou ook niet.
Hou het bij koetjes en kalfjes en vertel verder ook niks, dat voorkomt teleurstellingen. Oma mag wel zo zijn en het is ook wel verklaarbaar, maar dan mag jij ook jezelf zijn hoor. Ik vind je nog veel geduld hebt.
Over je vader, ik zou daar ook geen zin in hebben. Af en toe dan maar langs omdat het toch familie is, maar ik weet zelf hoe het is als kind om aan dit soort mensen blootgesteld te worden en ik kan je zeggen, dat is niet fijn.
En je merkt als kind al veel op hoor, en voelt de sfeer aan enz. en zeker van je moeder voel je haar humeur aan. Nee dat doet een kind allemaal geen goed al die spanningen, en jou ook niet.
Hou het bij koetjes en kalfjes en vertel verder ook niks, dat voorkomt teleurstellingen. Oma mag wel zo zijn en het is ook wel verklaarbaar, maar dan mag jij ook jezelf zijn hoor. Ik vind je nog veel geduld hebt.
maandag 27 augustus 2007 om 13:01
Ik worstel er dus erg mee dat ik nu mijn grenzen aangeef, me ook meer tegen mijn ouders afzet (doordat ik hun gedrag storend en niet normaal vind), maar me hier nog niet helemaal lekker bij voel (maar ik wil het wel).
Mijn moeder heeft een keer opgemerkt dat ik het qua uiterlijk toch niet echt getroffen had en dat mijn broer meer geluk had wat dat betreft. Mijn oma maakt dezelfde soort opmerkingen, maar dan over mijn vriend. Ik heb er niet heel veel last van, omdat ik ze niet vaak zie, maar het maakt me wel boos.
Het is frustrerend dat als ik er tegenin ga, mijn grenzen aangeef of mijn eigen keuzes maak, ik vervolgens met een bonkend hart en rood hoofd rondloop omdat ik het gevoel heb dat ik iets verkeerd heb gedaan (en straf krijg?).
Die verplichtingen vind ik echt vreselijk, zit je daar met de hele familie rond de tafel blokjes kaas te eten en het gaat helemaal over niets. Naarmate er meer drank in komt wordt het alleen maar vervelender.
Op eigen verjaardagen loop je je rot te rennen en vraag je je af wanneer iedereen weg zal gaan.
Gelukkig heb ik met mijn broer een goed contact en daar wil ik ook moeite voor doen.
Mijn moeder heeft een keer opgemerkt dat ik het qua uiterlijk toch niet echt getroffen had en dat mijn broer meer geluk had wat dat betreft. Mijn oma maakt dezelfde soort opmerkingen, maar dan over mijn vriend. Ik heb er niet heel veel last van, omdat ik ze niet vaak zie, maar het maakt me wel boos.
Het is frustrerend dat als ik er tegenin ga, mijn grenzen aangeef of mijn eigen keuzes maak, ik vervolgens met een bonkend hart en rood hoofd rondloop omdat ik het gevoel heb dat ik iets verkeerd heb gedaan (en straf krijg?).
Die verplichtingen vind ik echt vreselijk, zit je daar met de hele familie rond de tafel blokjes kaas te eten en het gaat helemaal over niets. Naarmate er meer drank in komt wordt het alleen maar vervelender.
Op eigen verjaardagen loop je je rot te rennen en vraag je je af wanneer iedereen weg zal gaan.
Gelukkig heb ik met mijn broer een goed contact en daar wil ik ook moeite voor doen.
maandag 27 augustus 2007 om 13:04
maandag 27 augustus 2007 om 19:26
Kies voor jezelf, zou ik zeggen en gooi dat (totaal misplaatste) schuldgevoel de sloot in!
Als je oma wat begripvoller had gereageerd na je scheiding had jij nu met veel meer plezier naar haar toegegaan.
Maar ondertussen zegt dat schuldgevoel dan dat je naar haar toe zou moeten gaan. Dus; dumpen dat schuldgevoel. Je relatie is het belangrijkste.
Als je oma wat begripvoller had gereageerd na je scheiding had jij nu met veel meer plezier naar haar toegegaan.
Maar ondertussen zegt dat schuldgevoel dan dat je naar haar toe zou moeten gaan. Dus; dumpen dat schuldgevoel. Je relatie is het belangrijkste.
dinsdag 28 augustus 2007 om 11:48
Bedankt voor jullie input. Ergens weet ik wel dat deze beslissing goed is, maar het voelde alsof ik toch ook iets verkeerd deed. Gelukkig heb ik dat gevoel van me af kunnen zetten en ben ik er wat geruster op.
Het is toch gek dat je loyaal wil blijven aan mensen die niet altijd even aardig voor je zijn (geweest), alleen maar omdat het familie is. Dat zal wel biologisch bepaald zijn. Ik heb ook het gevoel dat mede door therapie en misschien doordat ik ouder word, ik er anders tegen aan ga kijken en minder het gevoel heb dat ik het lieve meisje moet zijn dat de lieve vrede bewaard.
Maar het is een heel proces waar ik doorheen moet, ik ben er nog niet helemaal en tja, het blijven toch je (groot)ouders.
Het is toch gek dat je loyaal wil blijven aan mensen die niet altijd even aardig voor je zijn (geweest), alleen maar omdat het familie is. Dat zal wel biologisch bepaald zijn. Ik heb ook het gevoel dat mede door therapie en misschien doordat ik ouder word, ik er anders tegen aan ga kijken en minder het gevoel heb dat ik het lieve meisje moet zijn dat de lieve vrede bewaard.
Maar het is een heel proces waar ik doorheen moet, ik ben er nog niet helemaal en tja, het blijven toch je (groot)ouders.
