Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

Ik wil graag willen ontdekken hoe onze band/relatie zich zou ontwikkelen als ik weer de oude Sonia zou kunnen zijn .

sprankelend schreef: ↑

03-07-2022 17:34

Vanuit zijn perspectief is dat ook een beetje wonderlijk. Hij zorgt voor jou/jullie op de momenten dat het niet goed met je gaat. Haalt de steken op die jij laat vallen. En dan gáát het goed en dan zou jij degene moeten zijn die een vrij weekend holadijee gaat doen.

Eerlijk is eerlijk, als ik een vriendin zo intensief bij zou staan zou ik daar ook niet op in willen gaan. Hop, leuke dingen doen met je kind of op zijn minst dan degene die de hele tijd ontzorgt even een adempauze gunnen.

Ik breng heel veel tijd met hem door. Ook al eens samen weg geweest. Hij is er echt voor mij. Op vakantie houdt hij rekening met mijn tempo, gaat tijdens mijn rustmomenten iets voor zichzelf doen en laat de hele wereld zien dat hij gek op mij is. Ik denk dat hij bang is dit kwijt te raken als ik weer hersteld ben.
Hij heeft een jaar op mij zitten wachten, tot ik dus instortte door ptss

En toen ben ik hem anders gaan zien en besefte ik dat hij al een jaar lang een rots in de branding was

Maar ik weet dat hij weet dat als ik niet ziek was geworden deze kans om dichter naar elkaar toe te groeien bijna onbestaande was.

Ik denk dat er ook bij hem een stuk angst zit. Dat ik hem dan verlaat ofzo.

Maar ik wil ook bij mezelf ontdekken wat ik voor hem voel als ik beter ben. Is het een soort dankbaarheid? Of kan ik dan pas inzien dat hij mij bewust niet wilde laten groeien?
Het ene moment denk ik: hij is de man met wie ik oud wil worden, het andere moment ben ik boos en denk ik: je wilt gewoon dat ik zo kwetsbaar blijf omdat je deze relatie niet wilt verliezen

Susan schreef: ↑

03-07-2022 17:52

Daarom wil ze het ook als ze beter is. En voor dat plan dus waarschijnlijk ook niet meer echt afhankelijk van haar vriend.

Ze zegt zelf dat hij amper nog belangstelling heeft voor haar kind, dus ik gok niet dat ze hem als oppas had willen vragen. Zodra het weer kan mag ze dus prima dat weekend weg boeken zonder zich bezwaard te voelen tegenover hem.

Ik wil inderdaad niet meer afhankelijk van hem zijn.
Kind is nu op een leeftijd dat deze geen oppas nodig heeft (tenzij in de avond ofzo)

Wissewis schreef: ↑

03-07-2022 17:57

Het lijkt mij dat jullie beiden om de verkeerde redenen bij elkaar zijn beland. En blijven hangen.

Maakt hij misbruik? Misschien.
Maar jij vindt hem ook wel al jaren handig als taxi en oppas.


Ik zou eerder een netwerk van vrienden en familie gaan proberen uit te bouwen zodat je minder beroep op hem moet doen.
En er minder vanaf hangt als morgen de relatie strandt.

Hoe oud is kind intussen overigens? Kan die zichzelf intussen een dag redden - van en naar school, eten, ... - als jij een dag in je bed ligt / het niet trekt?

Ik heb in eerste instantie zijn hulp nooit gevraagd. Hij bood iedere keer zelf zijn hulp aan. Ik was bezig met overleven en therapie te zoeken en hij bood aan wat ik toen nodig had.
Wat begon met een schouder om op te huilen werd een relatie waarin ik zijn aangeboden hulp aannam. Het voelde toen vrij snel vertrouwd en goed.

lilalinda schreef: ↑

03-07-2022 21:01

Dat zeg ik: ze houden Elkaar in een houdgreep

Dat zou kunnen. Ik ben nog steeds (emotioneel) afhankelijk van hem

Ik merk dat ik regelmatig ook mentaal op hem steun en dingen ook niet meer durf aan te pakken als ik me niet gesteund voel door hem. Hij roept regelmatig dat de adviezen die hij mij geeft 'voor mijn eigen bestwil zijn'.
En dan 'tekent' hij uit waar het allemaal mis kan lopen en waarom ik er dan maar beter niet aan kan beginnen.

Ik raak daar zó onzeker van en ik denk dat daar bij mij het schoentje wringt.
Waarom maakt hij me iedere keer zo onzeker? Zo was ik vroeger niet (ook niet na de breuk na mij ex, toen zat ik met andere pijn)
Waarom brengt hij mij altijd zo aan het twijfelen?
Waarom niet bv 'kom Sonia, ik ga eens een autoritje met jou doen op een parkeerplaats. Ik zit naast je'
Het is gelijk: nee nee je bent nog steeds zo angstig, kom laat mij jou gewoon brengen'

Avena schreef: ↑

03-07-2022 21:12

Ik denk niet dat jij de oude Sonia kunt worden zolang je deze relatie in stand houdt. Maar stel nou dat je dat tóch wil proberen, wat weerhoudt je er dan van om rijlessen te nemen of om weer een aantal uur per week te gaan werken?

Ik durf niet, omdat ik nog steeds niet op mezelf durf te vertrouwen

Charlie77 schreef: ↑

03-07-2022 20:40

Als hij ontmoedigend reageert op jouw ideeën voor nieuwe stappen, hoe ga je daar dan mee om? Ik durf sinds mijn instorting niet meer alleen op mezelf te vertrouwen, dus dan begin ik ook overal beren op de weg te zien.
Het staat je toch gewoon vrij om die stappen in je herstel te maken.

Heb je meer mensen om je heen? Die je wellicht wel de steun kunnen bieden die je daarin nodig hebt? Mijn wereldje is heel klein. Ik ben momenteel nog niet in staat om iets op te bouwen met andere mensen. het is vooral ik, mijn kind en hij

Als je niet meer zo afhankelijk van hem alleen bent, heb je mss voor je gevoel ook minder verantwoording aan hem af te leggen. Hier wil ik naartoe werken, maar ik moet eerst leren op mezelf te vertrouwen

sprankelend schreef: ↑

03-07-2022 22:01

Je legt iedere vorm van verantwoordelijkheid buiten jezelf. Hij deed allemaal dingen die jij niet van hem vroeg en jij was te weerloos om nee te zeggen. Het is je allemaal overkomen en nu is het ook nog zijn schuld en verantwoordelijkheid dat jij niet kunt groeien.

Er is geen andere uitgang uit deze situatie dan zèlf de verantwoordelijkheid over je leven, keuzes en eigen taken/verantwoordelijkheden weer op je te gaan nemen.

Ik was een ingestort en een wrak. Iedere uitgestrekte hand was zeer welkom.
Het is niet allemaal zijn schuld, er is een behoefte geweest en die heeft hij vervuld.
Ik zou zo graag willen dat hij me steunt en achter me staat als ik een stap vooruit wil zetten.

ldp schreef: ↑

03-07-2022 22:01

Wat bedoel je hier mee? Dat het gewoon is zoals het is en nooit meer anders kan worden?

Hoe zou je het doen als je hem überhaupt niet kende?

Geen idee, misschien had ik toch ergens een oerkracht gevonden die me zou laten opstaan? Ik durf het niet te zeggen