Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

NoPepsiPlease schreef: ↑

15-08-2022 19:11

Het is niet alleen zo dat hij jou klein houdt. Jij gebruikt hem ook. Want eigenlijk ben je weinig geïnteresseerd in hem als partner. Dus mocht je een zwak moment hebben waarop je denkt het niet zonder hem te kunnen. Wil jij zo iemand zijn? Die anderen gebruikt voor eigen gewin? Zo kom je verder niet over. Dus ook voor hem is het beter als dit stopt.

Zo iemand wil ik niet zijn, ik doe mijn best deze vicieuze cirkel te doorbreken.

fruityjuice schreef: ↑

15-08-2022 20:41

Er is een reden en het is begrijpelijk dat het zo gelopen is.
Goed dat je dit inziet TO. Daar zit ook jouw groei en je kracht. Je partner spiegelt wat in jou zit en hoe je over jezelf en jouw situatie denkt. Je bent veel sterker dan je denkt. Het onderkennen is al een grote eerste stap. Veel sterke met jouw pad naar onafhankelijkheid.

Dank!

andnowwedance schreef: ↑

15-08-2022 21:20

Mijn vraag was meer of je dus een kans op een doorstart ziet.

Ik weet het niet, de manier waarop de time out is gestart ervaar ik als akelig en vernederend.

meisje85 schreef: ↑

15-08-2022 21:44

Je hoeft niet boos te zijn op jezelf. Je wist niet beter of kon niet anders, en had het op deze manier toen misschien wel nodig. Maar nu zie je dat je het anders wil. Je hebt jezelf hierdoor klein gehouden, want meer nog dan hij, doe je dit natuurlijk voornamelijk zelf. Mooi toch, dat je het nu anders gaat proberen te doen?

Ik doe mijn best, maar vandaag had ik wel een moeilijk moment.
Mijn lichaam deed pijn bij het opstaan, maar ik moest kind wegbrengen naar een dag activiteit en baalde dat er niemand was die vandaag even kon overpakken. Ik was de hele heen- en terugweg niet goed (niks aan kind laten merken trouwens.
Gewoon enthousiast mee gedaan onderweg) terwijl al mijn gewrichten pijn deden.
Maar ik heb het wel gedaan. Nu lig ik in bed, te trillen, pijnstiller ingenomen en mezelf aan het voorbereiden om kind tegen 17 uur weer op te halen.
Ik baal even heel hard op dit moment.

Koes_1989 schreef: ↑

17-08-2022 19:18

Ik ben even benieuwd waarom er sprake is van een time out? Je spreekt niet liefdevol over deze man en man is niet bepaald leuk voor je kind wat mij doorslaggevend lijkt?

Hou je hem ah lijntje om even te kijken hoe het gaat in de verwachting dat je nog op hem terug kunt vallen als het toch meer tegen blijkt te vallen dan verwacht?

En mss al gezegd maar niet gelezen. Waar staat de vader van het kind in dit verhaal? Is er een omgangsregeling?

Nee ik hou hem niet aan het lijntje.
Vader en kind een of twee keer per jaar contact via de oma.

andnowwedance schreef: ↑

17-08-2022 20:16

Maar er is een reden dat je deze timeout hebt geïnitieerd, nog voor zijn debiele reactie.

De time out is oa ook om mezelf te beschermen tegen zijn (negatieve) invloed. Ik ben momenteel te kwetsbaar om (weer) bezig te zijn met ZIJN goedbedoelde/niet goedbedoelde hulp. Ik wil daar niet meer mee bezig zijn en alleen focussen op mij en kind. Dat is al zwaar genoeg, vandaag helaas weer een fysiek slechte dag.
Een pluspuntje: gisteren heb ik het helemaal in mijn eentje gered ondanks dat mijn lichaam pijn deed.
Vandaag weer een bonkend hoofd en veel bewegen doet pijn, maar kind is vandaag alleen gegaan op de fiets, maar neemt straks wel een ander kind mee naar huis om tot 18 uur te komen spelen. Daar bereid ik me nu op voor. Tussendoor wel naar de winkel.

Ps soms heb ik ook goede dagen! Dagen waarin ik veel meer aankan, op pad kan gaan, dingetjes kan ondernemen etc. Maar er zitten ook vaak slechte dagen tussen en deze week lijkt zo'n week te zijn. Maar (dankzij de tips hier) hoop ik deze week straks als een succes te kunnen zien omdat ik alles op eigen kracht heb gedaan.

Als beloning voor mezelf heb ik ingepland dat ik volgende week iets ga drinken met mijn kennis (als mijn lichaam er hopelijk weer even tegenaan kan)
Ook kan ik dit delen met mijn specialist binnenkort (het beetje bij beetje grenzen verleggen)

Ik lees mijn eigen topic weer en wil een update geven.

We zijn uiteindelijk definitief uit elkaar gegaan. Ik ben sindsdien single gebleven. Een bewuste keuze.
Ik heb veel dingen alleen moeten oppakken én gedaan. Het was met momenten zwaar, maar het is me iedere keer gelukt. Intussen is mijn netwerk uitgebreid, is de band met de bewuste kennis een mooie vriendschap geworden en heb ik nog twee vriendinnen erbij gekregen. (Tijdens mijn relatie met ex had ik geen vrienden).

Ik heb vorig jaar een reis naar het buitenland ondernomen alleen met kind (voorheen nooit aangedurfd!) Kind heeft genoten. Voor mij was het een grote sprong (veel onzekerheid) heel vermoeiend maar wel voldoening uit gehaald.
Lichamelijk gaat het een stuk beter. Ik volg momenteel een parttime opleiding, heb een kleine hobby buitenshuis, loop nog steeds bij de specialist voor mijn lichamelijke problemen en bij een therapeut. Dat heb ik nog nodig.
Rijlessen ivm rij-angst heb ik nog niet genomen, wil eerst wat sparen om daarna snel een kleine auto te kunnen kopen.
Ik red het sinds onze breuk met ov en fiets en hoef niet door iemand ergens heen gebracht te worden. Wel een paar keer dat een vriendin zelf aanbood om iets zwaars met mij te gaan ophalen met de auto, maar in 99% van de gevallen doe ik alles zelf. Soms baal ik er wel van, omdat ik me daardoor op dat punt wel beperkt voel, maar tot nu toe is het me wel steeds gelukt.

Maar het meest belangrijke is: ik voel me bevrijd. Niet bevrijd van mijn ex ofzo, maar bevrijd van de angsten die ik had en die mij gijzelden om te luisteren naar mijn intuïtie, door te pakken en om zelfstandig knopen door te hakken.
Ik wil nooit meer (mentaal) afhankelijk zijn van iemand. Op dit moment wil ik ook voorlopig geen relatie met iemand. Ik ben bezig mezelf steeds beter te leren kennen en een relatie zou voor mij dit proces in de weg zitten.

Na alle waardevolle tips en adviezen hier wilde ik een update geven.

ldp schreef: ↑

16-06-2024 09:01

Wat een top update!

Het heeft me bijna 2 jaar geduurd om op dit punt te komen maar ik ben zo dankbaar voor de reacties die ik destijds heb gekregen. ❤