Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

Ik denk dat mijn beperkingen een gelijkwaardige relatie in de weg zitten
Niet alleen nu met mijn huidige vriend maar ik wil ook niet meer afhankelijk zijn van kennissen of vrienden of wie dan ook.
De eerste stap is: zelfstandig naar mijn afspraken kunnen gaan, de 2e stap is zelfstandig auto kunnen rijden en de 3e stap, daar ben ik nog over aan het nadenken (durf geen grote doelen te stellen omdat ik bang ben deze niet te behalen en mijn zelfvertrouwen te verliezen).

fashionvictim schreef: ↑

13-08-2022 13:53

Wijlen mijn moeder zei trouwens altijd "ledigheid is des duivels oorkussen" en dat is echt waar. Hoe minder mensen doen, hoe minder ze op termijn ook aan kunnen. En hoe minder je doet, hoe meer tijd je hebt om te gaan navelstaren en jezelf aan te praten dat je wel een Heel Zwaar Leven hebt.

Ga gewoon weer dingen doen. Dan ben je maar moe aan het einde van de dag, dat is normaal. Je hoort moe te zijn aan het einde van de dag. En soms ben je de volgende ochtend nog steeds moe. Tja, ook dat hoort erbij. Denk je werkelijk dat alle andere mensen op aarde zich nooit geradbraakt voelen of moe zijn of zelfs verdrietig en moe zijn? Tóch gaat het merendeel van die mensen de volgende dag gewoon weer aan de slag, met hun werk, hun huishouden, hun verantwoordelijkheden. Niemand anders gaat dat immers voor je doen.

Het wordt tijd dat jij ook weer een normaal ritme gaat aanhouden, meid.

Bedankt voor dit, echt!

fashionvictim schreef: ↑

13-08-2022 14:00

je kunt al lang zelfstandig al die dingen doen, je woont toch niet op de Noordpool? Ook bij jou in de buurt zijn gewoon bussen, treinen, taxi's, regiotaxi's, belbussen, ziekenvervoer. Kennelijk ben je niet zo beperkt dat je recht hebt op die laatste 3 voorzieningen, dus waarom spreek je over "beperkingen"? Neem gewoon de bus naar je afspraken, en als je dat heel vermoeiend vind, dan trek je er langer tijd voor uit zodat je op je gemakje kunt. Of je neemt een taxi.

En over die doelen: ik vind juist dat je belachelijk kleine doelen stelt en enorm zwelgt in ziek zijn. Als je de bus nemen al een "groot doel" vindt.... Ik ken mensen met bijvoorbeeld beperkingen door MS die gewoon bedrijven hebben, kinderen opvoeden, op vakantie gaan en zelfs Oekraïense vluchtelingen opvangen. Niks kunnen is vooral een kwestie van mindset.

Lichamelijk ben ik nog ziek (had ik al eerder vermeld ergens) maar er zit een stijgende lijn in.
Mindset veranderen, heel graag! Ik zie in september mijn psycholoog weer en wil dit op de agenda zetten
(Eerder was het vooral het verleden en emdr, maar ik wil hulp bij het omdraaien van de knop)

fashionvictim schreef: ↑

13-08-2022 14:38

Oh, dat had ik gemist. Toch verandert dat mijn mening niet echt. Ik denk echt dat ook je lichamelijke herstel zal verbeteren als je gewoon weer dingen gaat doen (uiteraard binnen de grenzen die artsen je opleggen).

Minder veranderen = mindset veranderen (autocorrectie)

Mijn hoofd roept heel hard dat ik meer moet gaan doen en dúrven.
Over 2 weken zie ik mijn specialist weer en ga zijn advies vragen mbt het verleggen van mijn fysieke grenzen.


Maar je hebt gelijk hoor, het veranderen van mijn mindset is het belangrijkste in dit verhaal.

Er zijn hele mooie adviezen gegeven hier waar ik concreet iets mee kan.
Ik sta open voor nog meer tips!

MEFunny schreef: ↑

13-08-2022 14:48

Ik ben het volledig met Fashionvictem eens.

Het begint met het doen. Iets doen. Zelf doen. En als je daar niet aan begint gebeurt er nooit wat en zal je nooit stappen vooruit zetten. En hoe langer je wacht hoe meer beren je op de weg gaat bedenken om het te blijven uitstellen.

Van uitstel komt afstel.

Wanneer je wel wat doet kan je tenminste naar jezelf op een tevreden manier kijken.

En ik weet hoe het is om een burn-out te hebben. Ben er net ook (zo goed als) van hersteld.

Heb vandaag al twee dingen gedaan waar ik normaal gesproken de kracht en energie niet voor heb. Helemaal uitgeteld, morgen en overmorgen vast ook, maar wel gedaan.
Tegen vriend heb ik gezegd dat het laatste gesprek mij nog steeds dwars zit en dat ik een time out nodig heb om een aantal dingen voor mezelf op een rijtje te zetten (anders kan ik sowieso niet ontdekken wat ik nu echt wil én zelf aankan)
Zijn reactie: Ben benieuwd hoelang je time out gaat duren. Je gaat me toch nodig hebben omdat je weer ergens hulp voor nodig hebt of weer ingestort bent. Lang zal het niet duren..

Satesausjes11 schreef: ↑

13-08-2022 14:57

Sorry ik heb nog niet alles gelezen maar ik herken je situatie heel erg. Wat mij hielp? Relatie beëindigen. Daardoor moest ik alles wel alleen doen en kwam ik er achter dat ik meer kan dan ik dacht. Ik ben nu een jaar verder en veel vrijer. Je moet dingen wel zelf doen en soms doorzetten omdat er niemand is die het van je overneemt en je in je angsten laat. Ik ben er nog steeds niet maar het gaat zeker de goede kant op. En trouwens: een man die geen interesse in je kind heeft.. wat voor toekomst heeft dat?

Knap van je!
Wat betreft kind, klopt. Zijn interesse in kind nam de laatste tijd alsmaar af.
Kind vraagt op dit moment ook helemaal niet: waarom is ... al heel lang niet meer langs geweest?
Des te meer reden om voor mezelf en kind te gaan

Hetjuistebesluit schreef: ↑

13-08-2022 15:08

TO, ik wil even zeggen dat ik vind dat je enorm goed bezig bent.
Wat fashionvictim schrijft is hard, maar waar, goed van je dat je dat inziet en naar handelt (waar je vriend niet blij mee is, dat zegt vooral iets over hem)

Dit is wat mij opvalt en ook mijn tips zijn:
- je schrijft over vooruitgang 'maar' met ups and downs.
Wist je dat ups én downs allebei een teken zijn van een stijgende lijn. Zie het als een grafiekje, het gaat niet in 1 strakke beweging omhoog, maar alleen beweging (ups and downs) maakt stijgen mogelijk. Die stijgende lijn zie je pas goed na een grotere periode, staar je niet blind op 1 dag.
-Je durft geen grote doelen te zetten, dat drukt je met de neus op de feiten zorgen, dat je kan falen.
Laat dit je niet weerhouden, zie het zo: Zodra je buiten je comfortzone denkt, krijg je als eerst de gedachte 'help, wat als..' zie die gedachte niet als een belemmering, het betekent alleen maar dat je nieuwe mogelijkheden verkend. Laat het je niet leiden, het is er, en so what als je 'faalt'? Tip: denk uit wat falen is. Als je met de auto weg wilt, maar 1 minuut later heb je een paniekaanval, heb je dan gefaald? Nee, het is 1 minuut gelukt! Een doel kan ook zijn: ik ga niet met mijn vriend maar alleen op pad, punt. Hoé dat gaat maakt niet uit, áls je maar gaat. Doel bereikt dan toch?

Bottom line: Zie je mentale gezondheid opbouwen als je conditie opbouwen. De 1e keer hardlopen is het zwaarst, na een minuut bereik je je grens en thuis ben je kapot, met spierpijn de dag erna. Betekent dit dat je er nog niet aan toe bent? Nee hoor, na 1 of 2 maanden kan je al 15 min hardlopen en ben je thuis na een uur al bijgekomen. dus staar je nooit blind op die spierpijn, dat is niks anders dan spierscheurtjes, de enige manier om sterker te worden.
Als jij na een uitje kapot op de bank ligt, is dat jouw mentale spierpijn, alleen door herhaling word de spierpijn minder en je (mentale) conditie vergroot, ook topsporters moeten bijkomen. Wees niet te hard voor jezelf.

Laatste tip: schrijf eens allemaal op wat je hebt gedaan en lees dat een maand later eens terug. Kan heel motiverend zijn.
Dus niet:
-Ik had een rijles, maar was nog steeds paniekerig of; ik ging met kind naar de speeltuin maar was na een uur al kapot.
Maar: ik boekte een rijles, en heb het gedaan! Of; ik nam mijzelf voor naar de speeltuin te gaan en ben wel een heel uur gebleven!
En mocht je je voornemen zelfstandig erop uit te gaan, maar je durfde toch niet; het feit dat je het wilde ipv vantevoren opgeven is al een behaald doel opzich! Zolang dit maar afgewisseld word met ideeën die je wél uitvoert, nogmaals: Met ups and downs vooruitgang boeken, is alsnog een zigzaggend maar stijgende lijn.
Succes TO, hopelijk werkt dit topic ook motiverend, blijf vooral je stappen delen als je wilt.

Omg! Hier kan ik echt iets mee! ❤

Sjaantje37 schreef: ↑

13-08-2022 16:10

En die vent had ik allang gedumpt, hij is echt niet lief voor haar kind.

Desinteresse is het.

rosanna08 schreef: ↑

15-08-2022 18:29

dit zegt toch alles over hoe hij jou ziet?

Dat is ook de reden dat ik de topic geopend had. Mijn ziek zijn geeft (gaf?) hem de zekerheid over deze relatie. Ik voelde het al die tijd maar had de kracht en motivatie niet om daadwerkelijk stappen te zetten. Mijn lichaam en geest werkten niet mee.
Oa door dit topic zijn mijn ogen geopend. Ik heb al (voor mijn doen) al stapjes vooruit gezet en wil dit blijven doen.
Mijn doel is: de oude Sonia weer terug vinden en vast blijven houden deze keer. Nooit meer (mentaal) afhankelijk van een partner worden die de situatie wel prima vindt en daar misbruik van maakt. Mijn eigen sterkte opnieuw boven krijgen

fruityjuice schreef: ↑

15-08-2022 18:41

Precies. Zoiets heet een co dependency relatie. Mede afhankelijkheid.
Jouw partner is niet de oorzaak hiervan want zelf heb je ook een groot aandeel in deze dynamiek.
Door je situatie heb je jezelf kwetsbaar en afhankelijk van hem gemaakt. Zo is jullie dynamiek van geven en ontvangen. Pas als je bij jezelf gaat afvragen wat maakt dat jij je afhankelijk van hem opstelt kun je patronen tussen jullie gaan doorbreken.
Die keuze heb je altijd, ook al denk je misschien van niet.

Ik begrijp het. Ik heb deze situatie gecreëerd maar ik vind wel dat hij daar goed gebruik van heeft gemaakt.
Waarom ik me zo afhankelijk opstelde is omdat ik mijn zelfvertrouwen kwijt was geraakt. Daar bovenop kwam dat ik lichamelijk ook ziek ben geworden waardoor mijn draagkracht enorm afnam.
Therapeuten en artsen vertelden mij dat ik iemand moest hebben die mij in het dagelijks leven voor een tijdje moest ontlasten zodat ik aan mijn herstel kon werken. Ik begon op hem te leunen, niet eens wat betreft mezelf, maar wilde dat voor kind alles op rolletjes bleef lopen. Dat heeft hij een tijdje op zich genomen. Maar naarmate kind ouder werd en zelfstandiger werd merkte ik dat ik nu eindelijk de focus op mezelf kon richten. Maar het lukte niet meer.
Mijn lichamelijke toestand was hetzelfde gebleven, eerder verslechterd zelfs.
Ik zag blijkbaar niet in dat het zo afhankelijk zijn van iemand de situatie in stand houdt. Toen ik voorzichtig stappen vooruit wilde zetten schoot partner in paniek en begon mij te demotiveren. De huidige situatie is prima voor hem.
Voor mij niet meer.

andnowwedance schreef: ↑

15-08-2022 19:03

TO, hulde voor de manier waarop je met de-soms harde kritiek- omgaat. Alleen daarom al heb ik de indruk dat je sterker bent dan wat je jezelf wijsmaakt.

Nog wel een vraagje:wat is de reden dat je voor een time-out kiest? Zie je nog ruimte voor verbetering?

Time out is om te reflecteren op alles (afgelopen jaren, onze relatie, herstel, de toekomst )

Ik ben vooral ook boos op mezelf, dat ik deze situatie heb laten ontstaan.