Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

Ik ben afhankelijk van hem en denk dat mijn zwakheid en kwetsbaarheid hem goed uitkomt.

Ik wil wel, maar ik kom er niet uit op dit moment. Ik wil vooral beter worden. Soms heb ik een paar goede dagen en denk ik: Sonia nu stop je ermee tot je weet wat je echt wilt. Maar als het een paar dagen later weer heel slecht met mij gaat laat ik als een mak schaap alles weer over mij heen komen.

Nog een voorbeeld: soms deel ik mijn wens met hem. Dat het mij heerlijk lijkt om in een periode waarin het wat beter met mij gaat in mijn eentje een weekend weg te plannen.
Heerlijk alleen op een hotelkamer, in een groene omgeving, geen prikkels,niks moet, alles ik mijn tempo, batterij opladen en een kleine grens verleggen.

Dan trekt hij grijnzend zijn wenkbrauwen op en begint te praten over iets anders.