Relaties
alle pijlers
Maakt partner misbruik van mijn situatie??
zondag 3 juli 2022 om 12:55
Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.
Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.
Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.
Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.
Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.
En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.
Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.
We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.
Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'
Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.
Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.
Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.
Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.
Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.
Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.
Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn
Jullie inzichten zijn welkom
Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.
Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.
Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.
Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.
En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.
Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.
We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.
Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'
Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.
Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.
Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.
Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.
Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.
Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.
Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn
Jullie inzichten zijn welkom
sonia wijzigde dit bericht op 03-07-2022 22:03
18.26% gewijzigd
maandag 4 juli 2022 om 13:12
Als je nou gewoon eens zou erkennen dat jullie allebei ook profijt hebben bij de relatie zoals die nu is. Jij net zo goed als hij. Waarbij het niet relevant is wat zijn profijt is, dat is van hem en als hij daar iets mee wil, dan moet hij dat zelf maar doen. Je focus op hem, ook op waarom hij doet zoals hij doet, geeft in ieder geval één garantie: de tijd die je daarin steekt, kan je niet in jezelf of jouw rol steken. Het is een methode om niet teveel naar jezelf te hoeven kijken. Maar ook jij haalt uit deze relatie op de een of andere manier voordeel, ook jij hebt er op de een of andere manier baat bij om dit te laten bestaan.
Het viel me op dat je zegt dat hij óók had kunnen zeggen (iets als): "ok schat, we gaan een stukje rijden en ik ga naast jou zitten." Ik als buitenstaander denk dan: huh, hoezo moet hij die taak op zich nemen, neem gewoon rijlessen ipv dat je hem min of meer je leraar maakt. Plaats jezelf gewoon eens naast hem. Niet onder hem, door bij alles op hem te leunen als ware je zijn kind, niet boven hem, door te analyseren wat hij verkeerd doet en waarom, als ware je zijn moeder. Gewoon ernaast. Hoe verandert dat jouw gedrag dan?
Als je zegt dat je in je vorige relatie je eigenwaarde hebr verloren, in hoeverre heb je dat dan nu misschien weer gedaan?
Het viel me op dat je zegt dat hij óók had kunnen zeggen (iets als): "ok schat, we gaan een stukje rijden en ik ga naast jou zitten." Ik als buitenstaander denk dan: huh, hoezo moet hij die taak op zich nemen, neem gewoon rijlessen ipv dat je hem min of meer je leraar maakt. Plaats jezelf gewoon eens naast hem. Niet onder hem, door bij alles op hem te leunen als ware je zijn kind, niet boven hem, door te analyseren wat hij verkeerd doet en waarom, als ware je zijn moeder. Gewoon ernaast. Hoe verandert dat jouw gedrag dan?
Als je zegt dat je in je vorige relatie je eigenwaarde hebr verloren, in hoeverre heb je dat dan nu misschien weer gedaan?
maandag 4 juli 2022 om 13:18
maandag 4 juli 2022 om 13:30
Deze man past heel goed bij de zieke Sonia maar niet bij de Sonia die zelfstandig is.
Aan jou om jezelf een schop onder je kont te geven en weer gewoon het heft in eigen hand te nemen.
Ga je eigen dingen weer doen, beem je eigen stappen en zorg dat je beter wordt. Deze man houd je ziek....stop ermee.
Aan jou om jezelf een schop onder je kont te geven en weer gewoon het heft in eigen hand te nemen.
Ga je eigen dingen weer doen, beem je eigen stappen en zorg dat je beter wordt. Deze man houd je ziek....stop ermee.
maandag 4 juli 2022 om 13:39
Ik herken wel dingen uit mijn huwelijk. Mijn plannen werden steevast de grond in geboord en ik was zo stom daarnaar te luisteren. Toen ik gewoon ging doen wat ik wilde doen (in plaats van er oeverloos over te praten), bleek het allemaal niet zo'n groot probleem te zijn. In feite verschuilde ik me achter zijn mening en dat doe jij ook. Ga je plannen eens waarmaken en evalueer daarna, over een paar maanden, je relatie nog eens. Wat je nu doet is speculeren.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 4 juli 2022 om 13:47
Zo kan je het als partner ook nooit goed doen. In het ene topic hier op viva lees ik: Hij doet teveel dit of dat... In een ander topic is het: hij doet te weinig dit of dat...
Begin eens met hem te communiceren en je relatie te zien als een relatie waar jij net zo goed een aandeel in hebt. Hoe hij reageert is een wisselwerking met hoe jij reageert.
Begin eens met hem te communiceren en je relatie te zien als een relatie waar jij net zo goed een aandeel in hebt. Hoe hij reageert is een wisselwerking met hoe jij reageert.
maandag 4 juli 2022 om 17:48
Het klinkt als ziektewinst. (Zie Google)
Je partner en jij hebben beiden baat bij jouw ziekte. Zolang je het patroon niet doorbreekt veranderd er niets. Hebben je therapeuten hier nog niet over gesproken met jou ?
Het is natuurlijk verder helemaal prima om niets te veranderen, dan is dit hoe je leven eruit ziet. Therapie die gericht is op herstel is dan wel tijdverspilling van jou én van je therapeut(en). Je kunt dan beter inzetten op therapie om je situatie te accepteren.
Je partner en jij hebben beiden baat bij jouw ziekte. Zolang je het patroon niet doorbreekt veranderd er niets. Hebben je therapeuten hier nog niet over gesproken met jou ?
Het is natuurlijk verder helemaal prima om niets te veranderen, dan is dit hoe je leven eruit ziet. Therapie die gericht is op herstel is dan wel tijdverspilling van jou én van je therapeut(en). Je kunt dan beter inzetten op therapie om je situatie te accepteren.
dinsdag 5 juli 2022 om 13:31
Ik lees het toch een beetje anders. Wat ik lees, is dat je partner je graag wilde veroveren. Hij haalde alles uit de kast en toen je instortte, kon hij er helemaal voor je zijn. Of het nou zo'n doodgoeie vent is, betwijfel ik. Het is, in mijn ogen, nooit okee om je partner klein en afhankelijk van je te maken en te houden, en ik lees dat dit wel gebeurt. Na je burn-out wil je weer meer zelfstandig gaan doen, maar je voelt je niet door hem gesteund, integendeel. Hij reageert niet, afwijzend of zelfs schamper op je wensen. Je zou, in theorie, gewoon een "grote meid" kunnen zijn en van alles kunnen gaan ondernemen, maar je laat je door zijn afwijzende, niet steunende, gedrag belemmeren. Ik heb niet het idee dat het je om het gemak gaat en dat je het eigenlijk wel prima vindt om hem te gebruiken als privéchauffeur. Ik lees meer dat je de energie niet hebt om er tegenin te gaan. Je vriend is van het vasthoudende soort, dat heeft 'ie al bewezen door zijn statement dat hij op je zou wachten.
Wat ik écht heel pijnlijk vond om te lezen, is dat zijn interesse voor je kind steeds minder wordt. Hij wil zijn geld dus niet inzetten voor een verjaardagscadeau. Ik vind dat raar en gierig als je een relatie hebt met iemand met een kind, maar alla. Maar jij hebt, als ik het goed lees, de verjaardag van je kind voorbij laten gaan omdat je er niet de aandacht naartoe wilde laten gaan dat je zoon geen cadeau van je vriend kreeg. Je voelde je te moe en te ziek, en kind vergat zijn eigen verjaardag. Dit neem ik je wel kwalijk. Jij had, hoe ziek en moe ook, je kind zijn verjaardag moeten laten vieren. Nu heeft hij er eentje overgeslagen en die komt nooit meer terug.
Ik denk dat je een keuze moet maken, zowel voor jezelf als voor je kind. Jij gaat niet verder komen als je afhankelijk van je vriend blijft. Je doet je kind sowieso tekort. Dus hoe ga je dat in de toekomst aanpakken? Mooi dat hij voor jullie heeft gezorgd toen je niks meer kon, al heb ik zo mijn vraagtekens bij de onvoorwaardelijkheid van die steun, maar goed. Maar wat voel je nu nog voor hem? Is hij de man met wie je (in principe) je leven wilt delen? Dat hij er (in praktische zin) altijd voor je was, betekent niet dat je hem iets schuldig bent. Jij moet er zijn voor jezelf. En voor je zoon.
Wat ik écht heel pijnlijk vond om te lezen, is dat zijn interesse voor je kind steeds minder wordt. Hij wil zijn geld dus niet inzetten voor een verjaardagscadeau. Ik vind dat raar en gierig als je een relatie hebt met iemand met een kind, maar alla. Maar jij hebt, als ik het goed lees, de verjaardag van je kind voorbij laten gaan omdat je er niet de aandacht naartoe wilde laten gaan dat je zoon geen cadeau van je vriend kreeg. Je voelde je te moe en te ziek, en kind vergat zijn eigen verjaardag. Dit neem ik je wel kwalijk. Jij had, hoe ziek en moe ook, je kind zijn verjaardag moeten laten vieren. Nu heeft hij er eentje overgeslagen en die komt nooit meer terug.
Ik denk dat je een keuze moet maken, zowel voor jezelf als voor je kind. Jij gaat niet verder komen als je afhankelijk van je vriend blijft. Je doet je kind sowieso tekort. Dus hoe ga je dat in de toekomst aanpakken? Mooi dat hij voor jullie heeft gezorgd toen je niks meer kon, al heb ik zo mijn vraagtekens bij de onvoorwaardelijkheid van die steun, maar goed. Maar wat voel je nu nog voor hem? Is hij de man met wie je (in principe) je leven wilt delen? Dat hij er (in praktische zin) altijd voor je was, betekent niet dat je hem iets schuldig bent. Jij moet er zijn voor jezelf. En voor je zoon.
dinsdag 5 juli 2022 om 14:20
Je hebt toekomstplannen maar zit al jaren in deze situatie. Dat schrijf je zelf in je openingspost. Ik vind het niet zo gek als hij je afremt want tot nu toe komen je plannen helaas niet uit maar val je af en toe juist terug als je teveel doet en vangt hij het op. Het zal hem wellicht ook wel eens teveel worden.
dinsdag 5 juli 2022 om 19:34
Heh?sprankelend schreef: ↑03-07-2022 17:34Vanuit zijn perspectief is dat ook een beetje wonderlijk. Hij zorgt voor jou/jullie op de momenten dat het niet goed met je gaat. Haalt de steken op die jij laat vallen. En dan gáát het goed en dan zou jij degene moeten zijn die een vrij weekend holadijee gaat doen.
Eerlijk is eerlijk, als ik een vriendin zo intensief bij zou staan zou ik daar ook niet op in willen gaan. Hop, leuke dingen doen met je kind of op zijn minst dan degene die de hele tijd ontzorgt even een adempauze gunnen.
Een leuke partner zou toch blij moeten zijn als het dusdanig goed met zijn geliefde gaat dat ze weer leuke dingen gaat doen?
Ik zie niet in waarom het wonderlijk zou zijn als hij haar dit gunt.
dinsdag 5 juli 2022 om 19:44
Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Wil je wel onafhankelijk zijn? Je blijft het als een soort vaststaand feit stellen dat je hem echt nodig hebt. Hoe had je het dan gedaan zonder hem?
Ik weet natuurlijk niet hoe zulke gesprekken waarin je een beroep op hem doet gaan, maar zou er ook kribbig van (kunnen) worden als de ander herhaaldelijk dringend hulp nodig heeft en aangeeft geen andere optie te hebben.
andnowwedance wijzigde dit bericht op 05-07-2022 21:02
0.98% gewijzigd
dinsdag 5 juli 2022 om 20:13
Waar blijft het kind als ze wat leuke dingen gaat doen? Vader van kind is niet erg in beeld. Moet vriend dan oppassen?andnowwedance schreef: ↑05-07-2022 19:34Heh?
Een leuke partner zou toch blij moeten zijn als het dusdanig goed met zijn geliefde gaat dat ze weer leuke dingen gaat doen?
Ik zie niet in waarom het wonderlijk zou zijn als hij haar dit gunt.
dinsdag 5 juli 2022 om 21:05
Ik vind het automatisme waarmee wordt aangenomen dat vriend dan maar oppast best bijzonder.sneeuwwitje80 schreef: ↑05-07-2022 20:13Waar blijft het kind als ze wat leuke dingen gaat doen? Vader van kind is niet erg in beeld. Moet vriend dan oppassen?
Zowel door TS als in dit soort reacties.
Vriend is niks van het kind.
dinsdag 5 juli 2022 om 21:45
Wie zegt dat hij het haar niet gunt? Dat is haar interpretatie. Haar vriend heeft alleen geen zin om haar steeds van de grond te moeten rapen. Want zoals de meesten denk ik wel zien is dat het met To nog niet zo goed gaat.andnowwedance schreef: ↑05-07-2022 19:34Heh?
Een leuke partner zou toch blij moeten zijn als het dusdanig goed met zijn geliefde gaat dat ze weer leuke dingen gaat doen?
Ik zie niet in waarom het wonderlijk zou zijn als hij haar dit gunt.
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
dinsdag 5 juli 2022 om 22:21
dinsdag 5 juli 2022 om 22:30
Wat let je om dit te proberen dan? als je niet ver van huis gaat kun je altijd terug als je je niet prettig voelt. Je bent misschien afhankelijk van zijn steun en hulp maar toch niet per se van zijn mening? Zonde om je plannen te veranderen alleen omdat hij grijnst en zijn wenkbrauwen optrekt. Boek lekker een weekendje als je lekker in je vel zit, wat let je? je kunt het altijd afzeggen of eerder weg maar wie weet ga je er wel onwijs van genieten en idd meer energie krijgen. Er zijn zat bestemmingen met het OV te bereiken of met de fiets als je niet wilt autorijden. Alleen het plannen en de voorpret zijn al een goede stimulans, probeer het gewoon, uit je comfortzone is eng maar als kleine stapjes lukken is het zo'n heerlijk gevoel!Sonia schreef: ↑03-07-2022 16:53Nog een voorbeeld: soms deel ik mijn wens met hem. Dat het mij heerlijk lijkt om in een periode waarin het wat beter met mij gaat in mijn eentje een weekend weg te plannen.
Heerlijk alleen op een hotelkamer, in een groene omgeving, geen prikkels,niks moet, alles ik mijn tempo, batterij opladen en een kleine grens verleggen.
Dan trekt hij grijnzend zijn wenkbrauwen op en begint te praten over iets anders.
woensdag 6 juli 2022 om 05:40
Hij moet dat natuurlijk op haar kind passen en thuis alles laten draaien. Die man ziet de bui al hangen.
To heeft allemaal plannen en wensen, waarbij haar vriend de facilitator is maar waarbij hij niet deelt in de vreugde.
Hij moet haar kind opvangen, haar weer auto leren rijden en ondanks dat hij zo ongeveer alles voor haar doet ook altijd blij en opbouwend zijn terwijl hij energetisch wordt leeg gezogen.
Als TO een weekend weg wil in haar eentje, dan kan zij zelf een oppas regelen en een hotel boeken. Dat zijn toch niet de taken van haar vriend.
Als TO wil autorijden dan googlt zij een instructeur met specialisatie rijangst en boekt zij een paar lessen.
Als TO wil werken dan loopt zij naarhet buurthuis en vraagt zij waar een paar uurtjes per week behoefte aan is en gaat zij laagdrempelig helpen.
Het is helemaal niet nodig om bij al haar wensen haar vriend aan het werk te zetten of te betrekken.
Het is hoog tijd dat TO zelf eens in beweging komt.
To heeft allemaal plannen en wensen, waarbij haar vriend de facilitator is maar waarbij hij niet deelt in de vreugde.
Hij moet haar kind opvangen, haar weer auto leren rijden en ondanks dat hij zo ongeveer alles voor haar doet ook altijd blij en opbouwend zijn terwijl hij energetisch wordt leeg gezogen.
Als TO een weekend weg wil in haar eentje, dan kan zij zelf een oppas regelen en een hotel boeken. Dat zijn toch niet de taken van haar vriend.
Als TO wil autorijden dan googlt zij een instructeur met specialisatie rijangst en boekt zij een paar lessen.
Als TO wil werken dan loopt zij naarhet buurthuis en vraagt zij waar een paar uurtjes per week behoefte aan is en gaat zij laagdrempelig helpen.
Het is helemaal niet nodig om bij al haar wensen haar vriend aan het werk te zetten of te betrekken.
Het is hoog tijd dat TO zelf eens in beweging komt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 6 juli 2022 om 08:39
Er staat toch een vraagteken achter. Ik zoek een verklaring voor zijn reactie op haar voorstel om een weekend weg te gaan. Als hij moet oppassen op kind en halen en brengen naar hotel dan snap ik dat hij niet staat te juichen.andnowwedance schreef: ↑05-07-2022 21:05Ik vind het automatisme waarmee wordt aangenomen dat vriend dan maar oppast best bijzonder.
Zowel door TS als in dit soort reacties.
Vriend is niks van het kind.
woensdag 6 juli 2022 om 08:45
Ik vind dat niet zo natuurlijk, vandaar ook mijn eerdere vraag aan TS hoe ze het zou doen als ze single is.viva-amber schreef: ↑06-07-2022 05:40Hij moet dat natuurlijk op haar kind passen en thuis alles laten draaien. Die man ziet de bui al hangen.
To heeft allemaal plannen en wensen, waarbij haar vriend de facilitator is maar waarbij hij niet deelt in de vreugde.
Hij moet haar kind opvangen, haar weer auto leren rijden en ondanks dat hij zo ongeveer alles voor haar doet ook altijd blij en opbouwend zijn terwijl hij energetisch wordt leeg gezogen.
Als TO een weekend weg wil in haar eentje, dan kan zij zelf een oppas regelen en een hotel boeken. Dat zijn toch niet de taken van haar vriend.
Als TO wil autorijden dan googlt zij een instructeur met specialisatie rijangst en boekt zij een paar lessen.
Als TO wil werken dan loopt zij naarhet buurthuis en vraagt zij waar een paar uurtjes per week behoefte aan is en gaat zij laagdrempelig helpen.
Het is helemaal niet nodig om bij al haar wensen haar vriend aan het werk te zetten of te betrekken.
Het is hoog tijd dat TO zelf eens in beweging komt.
woensdag 6 juli 2022 om 08:45
Noekie-Noek schreef: ↑04-07-2022 13:30Deze man past heel goed bij de zieke Sonia maar niet bij de Sonia die zelfstandig is.
Aan jou om jezelf een schop onder je kont te geven en weer gewoon het heft in eigen hand te nemen.
Ga je eigen dingen weer doen, beem je eigen stappen en zorg dat je beter wordt. Deze man houd je ziek....stop ermee.
Zo lijkt het ja. Dat maakt hem geen dader, en TO is geen slachtoffer (om maar even bij de drama-driehoek te blijven).
Ieder is verantwoordelijk voor zichzelf. Hij gaat je niet stimuleren om auto te rijden, dus doe je het zelf TO. Maak je eigen keuzes. Jij mag kiezen wat je doet. Je bent de baas over jezelf.
En dan zal je wel zien of hij blijft hangen of dat jij nog zin in hem hebt, TO. En zoek professionele hulp om je te helpen meer voor jezelf te denken.
woensdag 6 juli 2022 om 08:50
Het heeft geen zin om zijn motieven of zijn 'ware aard' te analyseren. TO voelt zich niet tot haar recht komen en niet in haar kracht gezet, wat ze blijkbaar van hem verwacht.
TO miet wakker worden en zich realiseren dat dit niet om hem gaat, niet om de relatie gaat, maar om háár gaat. Zij moet de regie gaan nemen over haar eigen leven. Al begint ze met een hobby. Of die autorijles.
En wie weet valt het reuze mee met die relatie en moeten ze allebei gewoon even een nieuw evenwicht vinden nu TO gaat herstellen. TO is nu net zo goed onderdeel van de dynamiek, zijn gedrag is niet op zichzelf staand. Als Tao verandert, kan hij ook mee veranderen. Dat weet je pas als je het probeert.
TO miet wakker worden en zich realiseren dat dit niet om hem gaat, niet om de relatie gaat, maar om háár gaat. Zij moet de regie gaan nemen over haar eigen leven. Al begint ze met een hobby. Of die autorijles.
En wie weet valt het reuze mee met die relatie en moeten ze allebei gewoon even een nieuw evenwicht vinden nu TO gaat herstellen. TO is nu net zo goed onderdeel van de dynamiek, zijn gedrag is niet op zichzelf staand. Als Tao verandert, kan hij ook mee veranderen. Dat weet je pas als je het probeert.
vrijdag 29 juli 2022 om 10:32
Iedereen bedankt voor de input! Ik heb de reacties afgelopen weken steeds opnieuw gelezen.
Een update
Vriend zit momenteel in het buitenland (al een paar weken)
De afgelopen weken heb ik met iemand (een goede kennis die een kind heeft van dezelfde leeftijd als mijn kind) -voor mijn doen- heel wat activiteiten buiten de deur gedaan.
Kind genoot zichtbaar en het waren uitstapjes/activiteiten die mij wel energie kosten maar mij zoveel voldoening gaven dat ik echt blij was dat ik kind een leuke dag heb bezorgd.
Daarnaast heb ik ook met deze kennis apart wat dingen ondernomen en plots voelde ik weer even de oude Sonia boven komen.
Kennis houdt heel erg rekening met mijn energielevel, maar zeker niet belemmerend, waardoor ik juist wel mini stapjes naar voren durf te zetten.
Toen ik vriend via de telefoon hierover vertelde (en ook dat het zo goed klikt tussen mijn kind en kind van kennis) kwam er geen enkele positieve reactie op, behalve dat kennis vast vanwege haar single status mij zo claimt en dat een klik tussen 2 kinderen soms niet voldoende hoeft te zijn om met de ouder goed bevriend te raken....
Ik voel gewoon dat hij de kennis waar ik nu steeds mee optrek als een bedreiging ziet. Maar haar enthousiasme werkt aanstekelijk!
Nog vb: meestal als vriend en ik met kind ergens heen reden moest kind achterin zoveel mogelijk stil zijn, want hij moet zich concentreren op de weg (terwijl hij dan wel aan een stuk door met mij wil zitten praten)
Afgelopen weken zijn kennis en ik met de auto ergens heen gegaan. Kinderen waren aan het zingen, lachen, spelen achterin en wij zongen en lachten lekker mee tijdens het rijden. Heerlijk.
Aan het eind van de dag ging ik heel moe maar heel tevreden naar bed.
Dit gebeurt dus nooit met vriend want hij houdt niet van 'kabaal', ook niet in huis. Kind mag vriend wel, weet dat hij altijd op hem kan bouwen, weet dat vriend er voor hem zal zijn als er een probleem is dat opgelost moet worden, maar ik voel dat kind niet echt zichzelf is als vriend in de buurt is (als in: lekker gek doen, ravotten, stoeien, hardop zingen, gaat meestal met een tablet op de bank zitten en als vriend we er weg is komt 'het kind' in mijn kind weer naar boven)
Nu is dit maar een klein voorbeeld, maar er zijn andere kleine voorbeelden genoeg.
Ik denk nu dus toch dat de vibe die ik van hem krijg mij klein houdt.
Ik denk dat dit het begin van het einde is..
Een update
Vriend zit momenteel in het buitenland (al een paar weken)
De afgelopen weken heb ik met iemand (een goede kennis die een kind heeft van dezelfde leeftijd als mijn kind) -voor mijn doen- heel wat activiteiten buiten de deur gedaan.
Kind genoot zichtbaar en het waren uitstapjes/activiteiten die mij wel energie kosten maar mij zoveel voldoening gaven dat ik echt blij was dat ik kind een leuke dag heb bezorgd.
Daarnaast heb ik ook met deze kennis apart wat dingen ondernomen en plots voelde ik weer even de oude Sonia boven komen.
Kennis houdt heel erg rekening met mijn energielevel, maar zeker niet belemmerend, waardoor ik juist wel mini stapjes naar voren durf te zetten.
Toen ik vriend via de telefoon hierover vertelde (en ook dat het zo goed klikt tussen mijn kind en kind van kennis) kwam er geen enkele positieve reactie op, behalve dat kennis vast vanwege haar single status mij zo claimt en dat een klik tussen 2 kinderen soms niet voldoende hoeft te zijn om met de ouder goed bevriend te raken....
Ik voel gewoon dat hij de kennis waar ik nu steeds mee optrek als een bedreiging ziet. Maar haar enthousiasme werkt aanstekelijk!
Nog vb: meestal als vriend en ik met kind ergens heen reden moest kind achterin zoveel mogelijk stil zijn, want hij moet zich concentreren op de weg (terwijl hij dan wel aan een stuk door met mij wil zitten praten)
Afgelopen weken zijn kennis en ik met de auto ergens heen gegaan. Kinderen waren aan het zingen, lachen, spelen achterin en wij zongen en lachten lekker mee tijdens het rijden. Heerlijk.
Aan het eind van de dag ging ik heel moe maar heel tevreden naar bed.
Dit gebeurt dus nooit met vriend want hij houdt niet van 'kabaal', ook niet in huis. Kind mag vriend wel, weet dat hij altijd op hem kan bouwen, weet dat vriend er voor hem zal zijn als er een probleem is dat opgelost moet worden, maar ik voel dat kind niet echt zichzelf is als vriend in de buurt is (als in: lekker gek doen, ravotten, stoeien, hardop zingen, gaat meestal met een tablet op de bank zitten en als vriend we er weg is komt 'het kind' in mijn kind weer naar boven)
Nu is dit maar een klein voorbeeld, maar er zijn andere kleine voorbeelden genoeg.
Ik denk nu dus toch dat de vibe die ik van hem krijg mij klein houdt.
Ik denk dat dit het begin van het einde is..
vrijdag 29 juli 2022 om 10:53
Dan weet je toch wat jou te doen staat, zeker als je kind veranderd in een stil muisje wat op de bank gaat zitten met tablet als jouw vriend komt. Kan hij wel alles voor het kind doen maar eigenlijk wil hij dat het kind onzichtbaar is.Sonia schreef: ↑29-07-2022 10:32Iedereen bedankt voor de input! Ik heb de reacties afgelopen weken steeds opnieuw gelezen.
Een update
Vriend zit momenteel in het buitenland (al een paar weken)
De afgelopen weken heb ik met iemand (een goede kennis die een kind heeft van dezelfde leeftijd als mijn kind) -voor mijn doen- heel wat activiteiten buiten de deur gedaan.
Kind genoot zichtbaar en het waren uitstapjes/activiteiten die mij wel energie kosten maar mij zoveel voldoening gaven dat ik echt blij was dat ik kind een leuke dag heb bezorgd.
Daarnaast heb ik ook met deze kennis apart wat dingen ondernomen en plots voelde ik weer even de oude Sonia boven komen.
Kennis houdt heel erg rekening met mijn energielevel, maar zeker niet belemmerend, waardoor ik juist wel mini stapjes naar voren durf te zetten.
Toen ik vriend via de telefoon hierover vertelde (en ook dat het zo goed klikt tussen mijn kind en kind van kennis) kwam er geen enkele positieve reactie op, behalve dat kennis vast vanwege haar single status mij zo claimt en dat een klik tussen 2 kinderen soms niet voldoende hoeft te zijn om met de ouder goed bevriend te raken....
Ik voel gewoon dat hij de kennis waar ik nu steeds mee optrek als een bedreiging ziet. Maar haar enthousiasme werkt aanstekelijk!
Nog vb: meestal als vriend en ik met kind ergens heen reden moest kind achterin zoveel mogelijk stil zijn, want hij moet zich concentreren op de weg (terwijl hij dan wel aan een stuk door met mij wil zitten praten)
Afgelopen weken zijn kennis en ik met de auto ergens heen gegaan. Kinderen waren aan het zingen, lachen, spelen achterin en wij zongen en lachten lekker mee tijdens het rijden. Heerlijk.
Aan het eind van de dag ging ik heel moe maar heel tevreden naar bed.
Dit gebeurt dus nooit met vriend want hij houdt niet van 'kabaal', ook niet in huis. Kind mag vriend wel, weet dat hij altijd op hem kan bouwen, weet dat vriend er voor hem zal zijn als er een probleem is dat opgelost moet worden, maar ik voel dat kind niet echt zichzelf is als vriend in de buurt is (als in: lekker gek doen, ravotten, stoeien, hardop zingen, gaat meestal met een tablet op de bank zitten en als vriend we er weg is komt 'het kind' in mijn kind weer naar boven)
Nu is dit maar een klein voorbeeld, maar er zijn andere kleine voorbeelden genoeg.
Ik denk nu dus toch dat de vibe die ik van hem krijg mij klein houdt.
Ik denk dat dit het begin van het einde is..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
