Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

Pelle schreef: ↑

29-07-2022 10:59

Ze schrijft: haar single status. Dus kennis is een vrouw.

Klopt, kennis is een vrouw.

Sjaantje37 schreef: ↑

29-07-2022 10:53

Dan weet je toch wat jou te doen staat, zeker als je kind veranderd in een stil muisje wat op de bank gaat zitten met tablet als jouw vriend komt. Kan hij wel alles voor het kind doen maar eigenlijk wil hij dat het kind onzichtbaar is.

Niet perse onzichtbaar, maar hij heeft een bepaald vastgeroest beeld van hoe kinderen zich horen te gedragen.

Mooilicht schreef: ↑

29-07-2022 10:56

Hallo Sonia, zo'n beetje iedere zin van jou gaat over HEM! Ongelooflijk vind ik dat. Het is JOUW leven. Het is JOUW kind. JIJ weet al aardig wat goed voor je is. En toch is het belangrijk voor je te zeggen wat HIJ niet goed doet. En noem je dit topic "Maakt partner misbruik van mijn situatie??". Ik zie dat anders. Ik denk dat jij misbruik maakt van hém. Je hoeft als je iedere (andere) zin laat gaat over HEM geen verantwoordelijkheid te nemen. Je legt de verantwoordelijkheid bij hem en geeft hem dan de schuld van het feit dat hij die niet goed oppakt, jou klein houdt. Ja, zo lust ik er nog wel eentje. Kom op. Je hoeft het 'niet eens' uit te maken. Je kunt 'gewoon' gaan leven zoals je ZELF wilt. Goed voor JEZELF en je KIND zorgen. En als hij dan bij je past en jij bij hem, hebben jullie het goed samen. Zo niet, dan kun je het gesprek aangaan en/of een einde aan de relatie maken. Je hebt deze 'gevangenis' in mijn ogen zélf gecreëerd en het is (dus) ook aan jou om het anders te doen. En HIJ kan zijn eigen keuzes maken. Brrrr. Gebruik je energie en durf om iedere dag goed in te richten zodat je gelukkig kan zijn; dat kan niet van een ander afhankelijk zijn, niet van HEM en ook niet van DIE KENNIS. Alleen van JOU. Succes! Mooilicht.

Waarom ik zoveel bij hem neerleg is omdat mijn netwerk heel erg klein is. De afgelopen jaren was hij zelfs mijn enige netwerk omdat ik de kracht en energie niet had om iets op te bouwen met anderen.
Ik zag soms wekenlang niemand dan hem.
Per toeval een aantal maanden geleden deze vrouw leren kennen. En in het begin enkel via Whatsapp contact gehad, daarna ging ik een keer per twee weken eens iets met haar drinken en nu hij in het buitenland zit zijn we meer naar elkaar toe getrokken (ook ivm kinderen en schoolvakantie) en heb ik dingen ondernomen die ik al in geen jaren heb ondernomen. Oké ik moet daarna wel thuis weer vroeg naar bed en 1 of 2 dagen bijkomen, maar ik heb het wel gedaan: ik ben er weer op uit gegaan.

Ik weet dat het allemaal vanuit mezelf moet komen, maar een stimulerende omgeving of mensen om je heen maakt absoluut wel een verschil

Ik ben inderdaad ook bang.
Ik heb vriend relatief kort gekend in mijn gezonde periode en toen ook maar als 'gewoon vrienden'

Ik weet dus niet hoe het is om én gezond en actief te zijn én een relatie met hem te hebben.

En om daar achter te komen moet ik eerst zelf herstellen.
Ik besef nu, mede dankzij jullie input, dat ik de enige ben die hier verantwoordelijk voor is
Ik moet mijn eigen keuzes maken, zelf kleine stapjes vooruit zetten, zelf langzaam fysieke en mentale grenzen verleggen. Ik moet uitzoeken wie ik écht ben en dan voor mezelf uitzoeken of die Sonia past bij mijn huidige partner. Misschien verandert hij mee? Misschien niet en blijft hij mij kort houden.

De afgelopen weken hebben mij laten inzien dat ik de rest van mijn leven niet zo door kan blijven gaan. Ik wil groeien, vooruit komen, opnieuw bruisen, ik ben er weer even van geproefd!
Maar het voelt zo eng! Kan ik dit?
Wat als ik terugval?
Zoals hierboven werd gezegd, ik durf nog niet zonder zijwieltjes te fietsen.
Ik ben bang..

viva-amber schreef: ↑

29-07-2022 12:15

Dus je blijft in relatie omdat je nog beter bent en hij toch wel handig is....

Nee, ik weet nog niet wat ik moet doen.

Ik twijfel tussen (opnieuw!) een goed gesprek en hem betrekken in het proces of een time out en het proces in mijn eentje doen

Ik weet het echt nog niet

Plentyplenty schreef: ↑

29-07-2022 12:42

Meid, je hebt geen oorlogstrauma ofzo hoor. Aleen een slechte relatie jaren geleden. Aub zeg. Wat een drama uitingen. Grow up.

Ik ben ook lichamelijk ziek (naast therapeuten loop ik ook bij een specialist). Het is én én.
Als mijn lichaam mee kon doen dan had ik allang grotere stappen kunnen zetten.
Ivm privacy kan ik hier niks over delen.

Vooruitzicht is dat daar ook licht aan het einde van de tunnel is. Alles moet met hele kleine stapjes vooruit

Koffieverkeerd schreef: ↑

29-07-2022 12:26

Meestal dient de oplossing zich vanzelf aan. In de vorm van ineens een helder moment, of een bepaalde situatie waardoor je je gedwongen voelt om een keuze te maken.
Je kunt er ook voor kiezen om even niks te doen en je nieuwe inzicht in te laten dalen. Het gaat vanzelf helder worden. En ondertussen ga jij door met jezelf sterker maken. Leuke dingen doen. Nieuwe dingen oppakken. Het is een ongoing proces.

❤

Dropdrop schreef: ↑

29-07-2022 13:15

Word je hier niet kotsmisselijk van? Ik vind dit zo zielig. Je kind is niet veilig in zijn eigen huis. Kan zichzelf niet zijn.

En dat geouwehoer over dat vriend voor jouw kind klaar staat, is natuurlijk bullshit. Kind weet alleen dat hij zijn muil moet houden, omdat hij anders op zijn flikker krijgt en dat zijn moeder niet voor hem opkomt.

Je kind mag zichzelf niet zijn. Wordt onderdrukt. Jouw vriend doet het, maar het is 100% jouw verantwoordelijkheid dat je dit laat gebeuren.

Echt meid, je geeft toch zelf het antwoord al?

Je vriend is een paar weken in het buitenland en jullie leven allebei op alsof jullie eindelijk weer zuurstof krijgen.

Tijd om alleen verder te gaan en jullie leven weer leuk te maken.

Je vat het goed samen en het dikgedrukte klopt helemaal!

Daarom dat ik ook een update geef omdat er tijdens zijn afwezigheid een en ander in mijn hoofd is veranderd