Maakt partner misbruik van mijn situatie??

Ik heb een nieuw profiel aangemaakt ivm herkenning.

Ik val met de deur in huis. Ik ben zo een type vrouw dat afhankelijk is van haar partner (niet financieel).
Ik voel dat hem dat soms irriteert maar regelmatig ook wel fijn vindt omdat hij dan een veilig gevoel heeft over onze relatie.

Voorafgaand:
Ik was net los van mijn ex (de vader van mijn kind) en van het drama tussen ons. Ik was daarna een wrak, liep met veel opgekropte en weggestopte emoties rond, maar was vastbesloten om mijn leven met kind weer op te pakken.
Kind had en heeft amper contact met vader.

Ik ging na een tijdje weer daten en huidige partner kwam op mijn pad. Niet mijn type, ik zag er meer een vriendschap in, want ik genoot daarnaast ook weer van het vrijgezellenleventje en had regelmatig dates met andere leuke mannen.

Huidige partner haalde alles uit de kast om mij te veroveren, was er altijd voor mij en kind en beloofde op me te blijven wachten tot ik klaar was voor een relatie met hem.

En toen stortte ik in. Volledig. Mijn hele verleden met mijn ex kwam als een boemerang weer bij me terug en verlamde me zowel psychisch als lichamelijk. Ik had het niet verwerkt en alle spanning en stress die zich een paar jaar lang had opgehoopt In mijn lichaam barstte als een vulkaan weer naar buiten.

Ik kwam in een burn-out terecht en mijn lichaam wilde niet meer meedoen.
Huidige partner stond onmiddellijk voor mij en kind klaar en we groeiden nog dichter naar elkaar toe. Ik zag zijn zachte zorgzame kant steeds meer en werd verliefd op hem.

We zijn al een paar jaartjes verder (lat-relatie) . Ik ben nog steeds niet hersteld en volg diverse therapieën om opnieuw mijn lichaam en geest wat sterker te maken. Maar ik moet noodgedwongen vaak een beroep doen op partner, ook ivm kind.
Of omdat ik soms emotioneel nog steeds zomaar kan instorten. Hij luistert dan ook écht en denkt zeker met mij mee, staat voor mij klaar, maar soms, héél soms, krijg ik het gevoel dat hij de situatie zoals deze momenteel is wel prima vind.

Een klein vb: omdat ik regelmatig paniekaanvallen heb durf ik sinds mijn instorting geen auto meer te rijden, soms lijkt het alsof ik het verleerd ben. Partner rijdt mij overal heen. Als ik soms aangeef dat ik overweeg om opnieuw rijlessen te nemen ontmoedigt hij mij iedere keer: 'je bent te paniekerig'

Als ik aangeef misschien weer opnieuw een paar uurtjes te willen gaan werken, ontmoedigt hij mij weer (je hebt nu al nauwelijks energie, je gaat dat echt nog niet aan kunnen).
Net alsof hij bang is dat als ik stappen vooruit zal zetten ik als een vogeltje uit de kooi zal ontsnappen.

Heel soms heb ik hem echt dringend nodig voor hulp en ik merk en voel dat zijn zachte kant dan verdwijnt, omdat hij weet dat ik geen andere optie heb op die dag.
Hij wordt bot, snauwerig en durft wat meer zijn minder goede eigenschappen te tonen. Niet overdreven, maar genoeg dat ik op eieren moet lopen.
In een betere periode (waarin het dan iets beter met mij lijkt te gaan en ik weer stapjes vooruit zet en plannen voor de toekomst maak) is hij weer heel zacht en lief, soms té lief, maar ontmoedigt hij mijn toekomstplannen weer.

Ik merk ook dat zijn interesse in kind enorm af begint te nemen. Daar waar hij voorheen met kind dingen ondernam vergat hij een paar maanden geleden zélfs diens verjaardag. Toen ik hem eraan herinnerde (via telefoon) deed hij de afspraak erop (een week later) alsof zijn neus bloedde. Feliciteerde kind niet eens. Hij zit heel erg op zijn geld en ik weet dat hij gewoon geen kado wilde kopen. Hij klaagt regelmatig dat de kado's voor zijn nichtjes hem onnodig geld kosten.
Ik was die dag zo moe en ziek dat ik de kracht niet had om daar nog ruzie over te gaan maken. Kind had gelukkig niet door en was eigen verjaardag allang weer vergeten.

Ik voel echt dat hij mijn afhankelijkheid echt prima vind. Ik heb het al een keer op tafel gebracht, met voorbeelden, maar hij ontkent en dan vertoont hij een tijdje motiverend gedrag om vervolgens laterweer in zijn oude patroon terug te vallen.

Ik ben nog steeds niet hersteld, soms is het twee stappen vooruit en een weer terug,dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In die zin heb ik zijn hulp nog een tijdje nodig,ook ivm kind (hij is wel een betrouwbare back-up) en ik hou absoluut van hem.
Hij heeft écht fantastisch voor ons klaargestaan toen ik een tijdje bijna alleen maar in bed kon blijven liggen.
Maar ik voel dat er iets niet helemaal klopt in deze relatie....ik weet dat als ik niet was ingestort en ziek was geworden ik niet voor een relatie met hem zou zijn gegaan. Dat weet hij vast ook wel, maar mijn ziekte heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht waardoor ik wél toen verliefd op hem ben geworden.
Ik ben ook na mijn instorting erg achteruit gegaan qua uiterlijk en zit noodgedwongen veel thuis. Hij weet heus wel dat ik momenteel niet echt een 'interessante partij" zou zijn voor een andere man.
Dus er is geen concurrentie voor hem.

Ik raak soms ook in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan, maar weet niet goed of dat nu is omdat ik van hem hou of omdat ik zo afhankelijk van hem ben geworden.
Op sommige dagen mis ik mijn oude leventje en voel ik echt een boosheid opkomen richting hem. Hij werkt, gaat uit, reist veel en ik zit veel thuis. Hij komt langs, kookt iets, doet wat klusjes in huis, we gaan met elkaar naar bed en zijn leven draait daarna verder. Mijn zwakheid komt hem goed uit dan, want ik kan niet veel kanten uit en dat maakt me boos en verdrietig.
Maar dan als ik weer ben ingestort staat hij er weer,vangt me fantastisch op en ben ik dankbaar voor hem in mijn leven.
Ik droom en huil soms om de oude Sonia, die zelfstandig, onafhankelijk en vol energie in het leven stons. Ik ben die ergens kwijt geraakt en mijn lichaam doet niet meer mee.

Soms denk ik dat juist zijn hele aanwezigheid mijn herstel in de weg zit. Hij ontmoedigt stappen die ik wil zetten om te groeien. Hoe zieker ik ben, hoe dichter ik naar hem toe trek. Ik denk dat hij wel weet dat mijn ziekte ervoor zorgt dat ik op dit moment te zwak ben om hier iets aan te kunnen veranderen.
Ik voel het aan alles en ik ben soms zo boos en verdrietig. Ik weet namelijk echt niet wat ik voor hem zou voelen als ik weer 100% de oude Sonia zou zijn


Jullie inzichten zijn welkom

Frizz schreef: ↑

29-07-2022 13:29

Het valt mij de laatste tijd wel vaker op dat op het forum ‘een goed gesprek’ wordt gezien als oplossing voor een probleem.
Meestal is dat niet zo. Althans, niet bij hardnekkig gedrag in een relatie.

Jij zal zelf een gedragsverandering moeten doormaken. En daar kan je in dat proces ook uitleg over geven.

Met een goed gesprek leg je het bij hem; buiten jezelf dus.

Jij moet gewoon aan de bak.
En zoek meteen een andere oplossing voor opvang van je kind, stop met je afhankelijk op te stellen. Nu hij weg is kan je ook niet op hem leunen.

Kind heeft nu nauwelijks nog opvang nodig, dus dat probleem is al weg.

Zijn afwezigheid laat me nu wel mijn eigen kracht ontdekken en hierop wil ik verder bouwen

Koes_1989 schreef: ↑

29-07-2022 13:47

Ben je op financieel vlak wel echt onafhankelijk en zou je het redden in je eentje met kind? Of toch ook niet helemaal?

Ik ben financieel volledig onafhankelijk van hem en kom rond met mijn kind.
Hij koopt nauwelijks iets voor mij en kind. Naast dat hij op de verjaardag van kind niks heeft gekocht, heeft hij ook niks voor mij gehaald of gekocht op mijn verjaardag.
Even terugkomend op verjaardag kind: ik heb dit uiteraard wél gevierd met kind, ik heb mijn best gedaan kind een leuke dag te bezorgen. Vandaar dat ik in de avond en de dagen erna helemaal gevloerd was en geen kracht meer over had om daar met hem over te beginnen.

Ook op mijn verjaardag kon hij niet komen en behalve een appje ook niks gekregen. Hij zit heel erg op zijn geld en als hij al een keer iets uitgeeft praat hij daar nog lang over na

Ik hoef financieel niks van hem, maar een klein gebaar hoeft niks te kosten. Voor mijn part had hij iets geknutseld en aan kind gegeven. Ook goed.

Maar hij was opeens een paar dagen onbeschikbaar tot kind zijn eigen verjaardag alweer vergeten was.

Die dingen komen ook omhoog op momenten dat het goed met mij gaat. Dan denk ik: Sonia doe je ogen open!

Maar zodra het weer slecht met mij gaat verschuift het hele onderwerp weer naar achteren en focus ik op dat moment vooral weer op het omhoogkrabbelen.
Mijn gezondheid is namelijk niet altijd een stijgende lijn.

Sjaantje37 schreef: ↑

29-07-2022 14:27

Wel opvallend dat je de opmerkingen die gemaakt worden over de omgang van jouw vriend met jouw kind zo mooi ontwijkt.

Eigenlijk denk jij alleen maar aan jezelf.

Nee ik ontwijk ze niet, anders had ik ze hier niet neergeschreven.

Noia schreef: ↑

29-07-2022 14:32

Voor veel mensen is gezondheid geen stijgende lijn, maar wisselt dit.

Ik merk dat ik wat moeite heb met je topic, omdat ik vind dat jij je opstelt als slachtoffer, sorry. Ook lees ik vooral wat je partner fout doet, en ik vraag me af of je misschien wilt horen dat je weg moet gaan. Alsof je nu hier bevestiging zoekt.

Eigenlijk passen jullie momenteel hartstikke goed bij elkaar. Zoals jij het brengt wil hij graag nodig zijn en jij geeft hem die optie.
Je zegt dat het hem wel goed uitkomt dat je afhankelijk bent, zodat je niet weggaat. Maar je zegt zelf ook dat je niet weet of je zou blijven als je weer 100% jezelf bent.
Mocht mijn partner dat ooit zeggen, dan zou ik echt denken; Toedeledoki vriend. Ik ben er niet alleen voor de slechte tijden. Los je eigen shit op.

Omdat ik hem niet als partner heb gekend toen ik nog niet ziek was.

Die ervaring met hem mis ik.

Dag iedereen

Ik heb de afgelopen dagen de tijd genomen om alle reacties tot me door te laten dringen.

Vriend is intussen terug, maar we hebben elkaar niet meer gezien of gesproken.
De eerste dag na zijn terug komst was hij heel schreeuwerig en beledigend door de telefoon. Het ging om een (voor hem vervelende) gunst die hij een vriend van hem had verleend. Hij was zijn frustraties op mij aan het afreageren (terwijl hij in het gezicht van zijn vriend doet alsof hij het graag voor hem over heeft etc). Hij beledigde mij, zei nare dingen en eiste dat ik zou luisteren toen ik zei dat ik er niet van gediend was dat hij zo tegen mij tekeer ging en dat hij bij zijn vriend moest zijn.
Daarna hebben we elkaar niet meer gesproken. Ik heb hem nu ook al weken niet meer gezien en op zich gaat het me redelijk af in mijn eentje (ups en downs), maar dat komt ook omdat het schoolvakantie is en het tempo van onze (kind en ik) dagen sowieso laag ligt.

Over 2 weken heb ik een afspraak staan bij het ziekenhuis in een andere stad en in eerste instantie zou hij mij brengen, maar ik wil dit sowieso niet meer. Ik ga er alles aan doen om daar zelf heen te kunnen.
Ik weet nog niet hoe of wat, want voor mijn lichaam is het reizen met de bus, dan met de trein, dan weer met de bus een hele onderneming. Ik weet dat ik daarna een paar dagen helemaal out zal zijn, maar ik moet.

Ik voel dat de relatie mij niet vooruit helpt. Ik bloei er niet van op, ik krijg er geen positieve gevoelens meer bij.
Ook heb ik besloten dat als kind weer naar school gaat ik ga starten met rijlessen. Ik vind dit heel eng maar ook spannend, want ik weet hoe bang ik achter het stuur ben en hoe erg mij dit verlamd. Ik krijg het nu al bij de gedachte achter het stuur te zitten-zelfs met instructeur- al Spaans benauwd!
Ik heb geen keuze, ik moet de regie over mijn eigen leven weer terugpakken. Die (emotionele) afhankelijkheid houdt me zwak.

Hetjuistebesluit schreef: ↑

30-07-2022 19:47

Maak anders eens een lijstje waar je bang voor bent als single
Kolom 1: scenario
Vb: paniekaanvallen met autorijden
Kolom 2: oplossing vriend
Vb: hij rijd jullie
Kolom3: doemscenario als single
Vb: je zit die dag thuis omdat je geen chauffeur hebt
Kolom 4: nieuw scenario!
Vb: je gaat met het OV of je doet thuis wat leuks doen en je boekt meteen een rijles, Of je gaat juist wel op pad, bewapend metnademhalingsoefeningen of een steunende vriendin, zodat je steeds zelfstandiger.
Kortom, hoe doe je het zonder vriend, hij kan morgen ook onder een auto komen, en dan?

Dit ga ik op verschillende vlakken uitwerken. Dank!

fashionvictim schreef: ↑

13-08-2022 11:22

Als je eens begint met jezelf niet steeds van alles aanpraten, dat zou al een stuk schelen. Zoals "als ik achter het stuur zit dit mij verlamt". Jemig joh, je praat alsof je een terminale patiënt met Holocaust trauma's bent die opnieuw in de trein naar Duitsland moet stappen ofzo.
Terwijl je als het goed is gewoon een redelijk jonge vrouw bent die weliswaar een paar vervelende dingen heeft meegemaakt, maar goed, wie heeft dat niet?

Stap eens uit je slachtofferrol, geef jezelf een schop onder je hol en vooral: ga weer eens gewoon normaal doen. Je gaat rijles nemen, nou, jemig, miljoenen mensen voor je hebben dat ook gedaan dus zo ingewikkeld zal het niet zijn.

Moet er wel bij vermelden dat ik een aantal jaar geleden een auto ongeluk heb gehad waarbij ik door het oog van de naald was gekropen.
Mijn angst om weer achter het stuur te kruipen is toen begonnen. Sindsdien heb ik nauwelijks nog gereden en werd de drempel steeds groter. Iedere keer achter het stuur bezorgde mij een paniekaanval en sindsdien heb ik autorijden vermeden.
Het ongeluk heeft een heftige impact op mij gehad.
Maar ik ga het weer oppakken met een instructeur. Ik ben het een stuk verleerd maar wil vooral van mijn rij angst af.