Man in depressie

En wat vind ik dat lastig en pittig.
Natuurlijk gaat het in eerste instantie om mijn man die het ook moeilijk heeft.
Toch wil ik als partner zijnde ook mijn verhaal doen.

Mijn man heeft sinds zijn jong volwassen zijn al te maken met depressie die fluctureert.
Het blijft een tijdlang weg en "ineens" is het er weer.
Zijn jeugd was heftig dus daar ligt de wortel "denk ik".
Tevens is hij wel wat zwartgallig.

Wij zijn zo'n 5jr samen.
In deze jaren zijn er nogal wat life events voor hem geweest betreft het verlies van dierbaren.
Dat veroorzaakte uiteindelijk weer een depressie.
De 1e was ong 3.5jr geleden, vanuit het niets maakte hij ook een eind aan onze relatie.
Ik was in totale paniek, had het niet aan zien komen, een half jaar daarvoor alles uit de opslag weggedaan om samen verder te gaan, verhuisd van mijn woonplaats naar hem en zijn puberkind.
Natuurlijk was zijn gedrag anders, afstandelijk, in zijn bubbel, geen enkele vorm van toenadering, etc.
Het was voor mij ook nieuw om een andere man te zien.
Ik heb hem de ruimte gegeven, en het kwam weer goed tussen ons.
Maar eigenlijk is het nooit uitgepraat en daar zit ik nog steeds mee.

Hij is aan de medicatie gegaan, huisarts deed voorstel een hulp verlener in te zetten.
En dat heeft hij niet gedaan.
Er kwam een 3e overlijden in 4jr tijd.
Hij gleed uiteindelijk na een mnd of 4 weer af en medicatie verhoogd.
Werd weer stabiel, tussen ons ging het goed hoewel de intimiteit heel laag stond.
Febr dit jaar is hij uit zichzelf gaan afbouwen, eerst leek het goed te gaan, maar ik merkte weer hoe afstandelijk hij was, weer geen toenadering naar mij, geen emotie, geen interesse(ook niet naar zijn kind)
Ik heb hem gezegd dat ik dat opmerkte, en hij gaf ook toe dat hij niet lekker zat..
Dat hij emoties weer voelde binnenkomen waar hij onrustig van werd.
Hij geeft ook aan dat hij niet verwerkt heeft wat er allemaal is gebeurd.
Maar weigert hup in te schakelen.
Want het helpt toch niet, hij heeft dat vroeger ook wel eens geprobeerd.
De medicatie is een hulpmiddel en prima om je erdoorheen te slepen.
Maar soms heb je wat meer nodig dan dat.

Nou ja iig , ik loop er zo mee vast.
Ik ben gespannen, ik voel geen connectie en verbondenheid met hem, er is afstand.
Ben ik zijn partner of een vriendin?
Ik weet het even niet.
Het scenario van 3.5jr geleden komt weer naar boven en ben ik op mijn hoede.
Ik begrijp echt wel dat er ruimte nodig is om zichzelf weer te hervinden.
Maar hoe ga ik hiermee om, wat kan ik doen of niet doen.