Relaties
alle pijlers
Meer van mezelf laten zien? Hoe?
donderdag 11 juni 2020 om 20:03
Hoi allemaal,
Ik zit met een algemeen issue in relaties waar ik nu al een paar keer tegen aan ben gelopen. En dat is dat ik (waarschijnlijk) weinig ruimte inneem voor mezelf in de interactie. Met vriendinnen had ik daar last van, waardoor ik vaak in de luisteraars/adviesgeefrol terecht kwam.
Maar ook in werkgerelateerde settings krijg ik wel eens te horen dat ik mezelf meer mag laten zien, dat ik prominenter aanwezig mag zijn. Dat ik veel potentie heb, maar dat het er nog uit moet komen. Ik merk ook vaak dat ik in het begin er vol voor ga, en dan naar verloop van tijd matter word en luier of minder aanwezig.
Maar nu is het dus ook al de tweede keer dat ik dit in een relatie hoor. Mijn vriend en ik hadden het laatst over onze relatie en hoe fijn deze is. We hadden het ook over of er nog dingen zijn die we wat lastiger vinden. Hij zei toen dat hij het soms nog steeds lastig vind om in te schatten hoe ik echt ben. Of ik nou fel ben, of juist meer vredelievend. Hij heeft het gevoel dat hij vaak de ‘echte’ gesprekken aan moet gaan en dat er niet zoveel gebeurd als hij dat niet doet en hij dus degene is die ervoor moet zorgen dat het niet gezapig kan worden. Toevallig kreeg ik in mijn vorige relatie bijna precies dezelfde feedback, als in “ ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik echt weet wie je bent” , maar dat was na een paar maanden, dus vond ik niet zo gek.
Ik ben me hier soms wel bewust van. Dat ik in sociale situaties meer observeer dan er echt in sta. Dat ik langs de zijlijn meekijk. Het is niet dat ik moeite heb met het maken van contact, ik kan makkelijk praten en ook diepere gesprekken voeren. Maar om de 1 of andere reden lukt het me niet om langdurig in die interactie te blijven, omdat ik vaak moe ben of er moe van wordt. Of gewoon de ‘scherpte’ mis om dit te blijven doen. Ik vind het dan comfortabeler om wat meer op de achtergrond te blijven. En ik zou dit graag willen veranderen. Om mijn vriendschappen te verbeteren, want ook daarin ben ik degene die vaak reageert en niet het initiatief neemt. Ik voel gewoon niet vaak de behoefte om het te hebben over wat mij bezig houdt. Vaak red ik mezelf daar wel mee en voelt het ‘geforceerd’ om daarover te praten. ik deel eigenlijk alleen heel ‘grote’ of belangrijke dingen met anderen en verder red ik me wel. Ik weet niet goed of ik me dan geremd voel, het niet ‘gewend’ ben of gewoon de behoefte niet voel.
Maar, dit kan dus ten koste gaan van het maken van connecties met mensen, of mensen het idee geven dat ze me niet kennen.
Is dit herkenbaar? Hebben jullie tips?
Ik zit met een algemeen issue in relaties waar ik nu al een paar keer tegen aan ben gelopen. En dat is dat ik (waarschijnlijk) weinig ruimte inneem voor mezelf in de interactie. Met vriendinnen had ik daar last van, waardoor ik vaak in de luisteraars/adviesgeefrol terecht kwam.
Maar ook in werkgerelateerde settings krijg ik wel eens te horen dat ik mezelf meer mag laten zien, dat ik prominenter aanwezig mag zijn. Dat ik veel potentie heb, maar dat het er nog uit moet komen. Ik merk ook vaak dat ik in het begin er vol voor ga, en dan naar verloop van tijd matter word en luier of minder aanwezig.
Maar nu is het dus ook al de tweede keer dat ik dit in een relatie hoor. Mijn vriend en ik hadden het laatst over onze relatie en hoe fijn deze is. We hadden het ook over of er nog dingen zijn die we wat lastiger vinden. Hij zei toen dat hij het soms nog steeds lastig vind om in te schatten hoe ik echt ben. Of ik nou fel ben, of juist meer vredelievend. Hij heeft het gevoel dat hij vaak de ‘echte’ gesprekken aan moet gaan en dat er niet zoveel gebeurd als hij dat niet doet en hij dus degene is die ervoor moet zorgen dat het niet gezapig kan worden. Toevallig kreeg ik in mijn vorige relatie bijna precies dezelfde feedback, als in “ ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik echt weet wie je bent” , maar dat was na een paar maanden, dus vond ik niet zo gek.
Ik ben me hier soms wel bewust van. Dat ik in sociale situaties meer observeer dan er echt in sta. Dat ik langs de zijlijn meekijk. Het is niet dat ik moeite heb met het maken van contact, ik kan makkelijk praten en ook diepere gesprekken voeren. Maar om de 1 of andere reden lukt het me niet om langdurig in die interactie te blijven, omdat ik vaak moe ben of er moe van wordt. Of gewoon de ‘scherpte’ mis om dit te blijven doen. Ik vind het dan comfortabeler om wat meer op de achtergrond te blijven. En ik zou dit graag willen veranderen. Om mijn vriendschappen te verbeteren, want ook daarin ben ik degene die vaak reageert en niet het initiatief neemt. Ik voel gewoon niet vaak de behoefte om het te hebben over wat mij bezig houdt. Vaak red ik mezelf daar wel mee en voelt het ‘geforceerd’ om daarover te praten. ik deel eigenlijk alleen heel ‘grote’ of belangrijke dingen met anderen en verder red ik me wel. Ik weet niet goed of ik me dan geremd voel, het niet ‘gewend’ ben of gewoon de behoefte niet voel.
Maar, dit kan dus ten koste gaan van het maken van connecties met mensen, of mensen het idee geven dat ze me niet kennen.
Is dit herkenbaar? Hebben jullie tips?
donderdag 11 juni 2020 om 20:13
Ik heb dit vroeger ook wel gehoord en nooit geweten wat ik ermee moest. Voelt heel erg geforceerd om actief ‘meer te laten zien’. Meestal komt het vanzelf als ik iemand langer ken. En heel belangrijk, dat ik me op me gemak voel. Anders voelt het niet goed om me teveel bloot te geven. Mensen moeten wat meer geduld hebben 
donderdag 11 juni 2020 om 20:15
Herkenbaar. Heb je wellicht moeite om je kwetsbaar op te stellen? Sinds ik meer ben gaan delen met vriendinnen en familie, merk ik dat het contact veel diepgaander is. Bepaald geen verrassing, althans, dat zou het niet moeten zijn. Dat was het voor mij wel. Geen idee natuurlijk waarom jij liever niet over je zielenroerselen praat, maar ga er gerust vanuit dat alle relaties er beter van worden. Zo niet, dan kun je dus jezelf niet zijn, en wat is zo'n relatie dan waard?
Op het werk willen ze waarschijnlijk graag weten waar je mee bezig bent, wat jouw mening is en of je misschien wilt meedenken. Gaat je vast wel lukken, al voelt het in het begin allesbehalve natuurlijk aan.
Op het werk willen ze waarschijnlijk graag weten waar je mee bezig bent, wat jouw mening is en of je misschien wilt meedenken. Gaat je vast wel lukken, al voelt het in het begin allesbehalve natuurlijk aan.
donderdag 11 juni 2020 om 20:16
Sommige mensen zijn nu eenmaal opener dan andere. Ik was vroeger zelf meer zoals jou, maar tegenwoordig is het compleet omgeslagen naar de andere kant. Het hangt af van je persoonlijkheid.
Probeer er eens wat op te letten, vooral dan in je relatie met je vriend en met je vriendinnen. Probeer het niet zo ver te laten komen dat je er enkel over babbelt wanneer het je super hoog zit, maar laat eens al eerder iets vallen. Als je het gevoel hebt "dit is banaal, ik wil er niets over zeggen", toch eens doen.
Probeer er eens wat op te letten, vooral dan in je relatie met je vriend en met je vriendinnen. Probeer het niet zo ver te laten komen dat je er enkel over babbelt wanneer het je super hoog zit, maar laat eens al eerder iets vallen. Als je het gevoel hebt "dit is banaal, ik wil er niets over zeggen", toch eens doen.
leeg
donderdag 11 juni 2020 om 21:01
donderdag 11 juni 2020 om 21:14
Dit.Attraverso schreef: ↑11-06-2020 20:15Je bent goed zoals je bent, iedereen is anders, niemand klikt met iedereen.
Ik denk ook dat je misschien een leuk leven hebt?
Ik heb een tijdje geleden iets erg vervelends op mijn werk meegemaakt waarna ik echt een wrak was.
Echt amper aanspreekbaar, ik wist gewoon niet waar ik het moest zoeken en schaamde me dood dat ik mezelf zo op het werk voelde, vicieuze cirkel.
Normaal ben ik op het werk gewoon met werk bezig en redelijk relaxt, capabel.
Maar het gekke is dat het me veel heeft 'opgeleverd'. Betere band met collega's, betere resultaten, anderen zijn ook in het team opener geworden, kansen gekregen, etc.
Terwijl ik op het moment echt dacht: ik kom hier niet meer uit, ik wacht tot het hier dicht is, ga de walk of shame naar huis doen in het donker en kom nooit meer terug.
Wat ik ermee wil zeggen is dat positiviteit mensen bindt maar kwetsbaarheid soms ook.
Het helpt al als je aangeeft iets moeilijk te vinden misschien. Kunnen ook kleine dingen zijn.
donderdag 11 juni 2020 om 21:27
Dat vind ik iets te kort door de bocht. Beiden hebben voor- en nadelen. Als men je niet goed kan inschatten kan dit ook betekenen dat je mogelijk zeer betekenisvolle connecties misloopt.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
donderdag 11 juni 2020 om 22:14
Het stukje weinig delen over mezelf is heel herkenbaar! Verschil is alleen wel dat ik snel de diepgang op zoek met anderen omdat ik me vaak minder een houding weet te geven wanneer het over koetjes en kalfjes gaat. De diepgang is daarentegen dus wel vrijwel altijd gericht op het onderwerp van de ander (behalve in m’n relatie, daar is het meer 50/50) en ik vind het op een bepaalde manier ook veel leuker om het over de ander te hebben. Wanneer mensen mij vragen hoe het met mij gaat, klap ik vaak al dicht want: werk gaat goed, relatie gaat goed en alle aandacht naar mij vind ik dan vaak niet prettig. Speelt ook mee dat datgene wat ik zelf te vertellen vind minder boeiend vind, en misschien ergens bang ben dat ik de ander verveel. In hoe verre speelt dit bij jou een rol?
Heb niet heel veel tips, behalve het gewoon doen; kwetsbaar durven te zijn over je eigen dingen. Begin eventueel klein bij bepaalde dingen, of kies vriendschappen/ relaties waarin je je vertrouwd genoeg voelt en bouw het langzaam op! Mogelijk dat het uiteindelijk op je werk dan ook wat makkelijker gaat?
Besef daarnaast dat het ook prima is om wat meer aan de zijlijn te staan; iedereen is anders en goed zoals diegene is!
Heb niet heel veel tips, behalve het gewoon doen; kwetsbaar durven te zijn over je eigen dingen. Begin eventueel klein bij bepaalde dingen, of kies vriendschappen/ relaties waarin je je vertrouwd genoeg voelt en bouw het langzaam op! Mogelijk dat het uiteindelijk op je werk dan ook wat makkelijker gaat?
Besef daarnaast dat het ook prima is om wat meer aan de zijlijn te staan; iedereen is anders en goed zoals diegene is!
donderdag 11 juni 2020 om 23:29
Heel herkenbaar. Ik hoor áltijd van iedereen dat ik gesloten ben, dat ik niet veel van mezelf laat horen. In een gesprek heb ik ook meer een passieve dan actieve rol, ik ben meer het luisterend oor dan de verteller. Zelf zal ik ook niet snel zeggen wat me bezighoudt of dwarszit. In sociale situaties reageer ik ook vaak in mijn hoofd op mensen dan hardop. Op het moment dat de woorden in mijn hoofd mijn tong hebben bereikt is het onderwerp alweer voorbij. Ook hoor ik vaak niet echt wat mensen zeggen. Ik hoor de woorden wel maar ze komen niet binnen. Als ik met mijn vriend naar een terras ben geweest met vrienden kan ik daarna ook altijd precies vertellen wat ik allemaal heb gezien (welke kleur de jas van de vrouw 3 tafels verderop was bijv), maar kan ik me niet herinneren waarover gepraat is. Ik doe wel mijn best om een wat actievere houding aan te nemen, maar dat werkt vaak maar kort en dan is mijn hoofd weer bij andere zaken. Het enige wat in sociale situaties een beetje helpt is alcohol, dan reageer ik sneller en ben ik meer open.
Zou zelf ook niet weten wat je er verder echt aan kunt doen, ik struggle er zelf ook nog regelmatig mee. Het stomme is dat ik vaak bij een eerste ontmoeting heel makkelijk contact leg en de keren daarna die focus weg is ofzo.
Zou zelf ook niet weten wat je er verder echt aan kunt doen, ik struggle er zelf ook nog regelmatig mee. Het stomme is dat ik vaak bij een eerste ontmoeting heel makkelijk contact leg en de keren daarna die focus weg is ofzo.
vrijdag 12 juni 2020 om 09:15
)
