Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Bedankt voor jullie reacties. Het helpt toch om nog eens bevestigd te krijgen dat dit erbij hoort, maar vooral dat het beter wordt en dat ik gewoon moet blijven ademen.
Thuis gebeurt dit ook wel, maar dan ben ik waar ik me prettig voel en waar ik mensen om me heen heb indien nodig. Hier voel ik me kwetsbaar, en misschien is het ook de druk die ik voel om er wat leuks van te maken.

En tig, bedankt dat je precies dit soort dingen eruit haalt, dat helpt me echt enorm. Zoontje is misschien inderdaad wat overdreven, maar hij is ook zeker nog geen volwassen man. In de derde persoon praten doe ik zelden, maar zo nu en dan gebeurt het wel eens en dat heb ik eigenlijk zelf niet in de gaten. Nu dus wel, dus als dat je punt was dan is dat gelukt

Bedankt voor jullie reacties, doet me heel veel goed. Het is inderdaad zo dat het controle willen krijgen over m’n verdriet me het meest in de weg zit. Ik gun het ze gewoon niet, en vind dat ik er inmiddels maar gewoon weer moet staan. Zo simpel is het natuurlijk niet, het is nogal wat om een plekje te geven en dat heeft tijd nodig en daar heb ik moeite mee. Vanochtend ben ik opgestaan met het idee dat ik me best rot mag voelen, maar er toch het beste van ga maken. We hebben oprecht een hele leuke dag gehad, hij straalt en roept wel 100 x hoe leuk hij het vind, en dat maakt dat het voor mij ook de moeite waard is. Dat ik er nu wat minder van kan genieten is dan maar even zo. De tip om over 6 maanden iets te plannen vind ik geweldig, sterker nog ik heb het idee meteen geopperd in een groepsapp met vriendinnen, en iedereen reageerde meteen dat we dat natuurlijk gaan “vieren”. Bijzonder genoeg valt die datum
op mijn verjaardag, dus dan ga ik er met vriendinnen een mooie avond van maken. Ik hoop echt dat ik er tegen die tijd een stuk beter voorsta, en voor nu ga ik daar ook maar gewoon vanuit, dat geeft houvast en hoop. Morgenavond weer naar huis, en ondanks flink wat dieptepunten ben ik trots op mezelf dat ik het gedaan heb, deze herinneringen neemt niemand ons meer af. Straks weer een hoop geregel, gedoe rondom het huis en alle zaken die afgehandeld moeten worden. Morgen dus nog maar even proberen te genieten. Nogmaals bedankt voor de steun, hoe vreemd het ook is, het helpt me echt door de moeilijke momenten heen.

Dank jullie wel nogmaals. Ik zit nu met een praktisch probleem. We hebben een koophuis samen en in de periode van onze vakantie is hij hier in huis geweest. Hij vind het niet prettig in het kamertje waar hij verblijft bij familie, en aangezien het ook nog zijn huis is kan ik er weinig tegen doen als ik zelf niet thuis ben. Uiteraard wel in de logeerkamer en niet in “onze” kamer, dat is nu mijn bed. Nu heeft hij gevraagd of hij, tot hij een huis gevonden heeft, in de logeerkamer kan blijven. Verder gescheiden leven maar puur ter overbrugging. Mij lijkt dat een een slecht idee, hoewel het alleen zijn me momenteel nog erg zwaar valt, denk ik dat hem in m’n buurt hebben misschien nog lastiger is. Het enige voordeel wat ik kan bedenken is eventuele hulp in huis. Heeft iemand hier ervaring mee en zo ja, werkte het wel of juist niet?

Ik heb uiteindelijk ook gezegd dat hij toch daar moet blijven omdat het me in m’n verwerking niet helpt. Ik ben nu aan het werk en hij haalt vandaag de rest van z’n spullen op terwijl ik aan het werk ben, voelt wel heel definitief maar het is wat het is. Heb alleen zijn nooit echt erg gevonden maar merk wel dat ik het nu echt heel lastig vind, en dat ik er soms zelfs van in paniek raak omdat alles me nog zo overweldigt.
Zou zo graag willen dat woede zou overheersen, zodat ik op die kracht kon denken flikker op en jij voegt niets meer toe, ik red mezelf wel. Maar nu is het vooral nog veel verdriet, onzekerheid over de toekomst en ik heb heel veel moeite om te accepteren dat deze man totaal niet is wie ik dacht, dat hij echt zo verrot in elkaar zit. Blijkbaar werkt m’n brein toch anders en is houden van niet ineens over, terwijl ik wel weet dat wij nooit meer gaan werken samen en dat wil ik ook echt niet meer. Ga bij de coach wel aangeven dat ik het op de momenten dat het verdriet me zo erg overvalt en de paniek voel, alles erg negatief zie. Zie dan gewoon even niet hoe ik hier weer goed uit ga komen en hoe ik straks wel weer een leuk leven kan hebben, en dat vind ik best eng. Op positievere momenten voel en zie ik dat wel. Doe echt keihard m’n best, maar voel me enorm wankel en misschien komt het juist wel doordat ik zo m’n best probeer te doen.

Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik besef me ook wel dat ik momenteel echt op het toppunt van stress zit. Ik kwam thuis en toen was hij helaas nog bezig met z’n spullen inladen in de auto, wat het toch weer wat ingewikkelder maakt want dan heb je “weer een afscheid”. Desondanks voelde ik toen hij wegreed een soort van berusting.. dit was het, je hebt nu het ergste gehad, nu weer gaan opbouwen, stapje voor stapje. Zal ongetwijfeld nog met een hoop pieken en dalen gaan, maar ben zo blij dat de paniek die ik de afgelopen dagen heb gevoeld uitbleef. Nu hopen op een goede nacht, dat zou ook wel weer eens fijn zijn.

In het huis blijven is helaas geen optie, we hebben allebei een goede baan en konden het samen makkelijk betalen , maar het huis is enorm in waarde gestegen waardoor er nu veel overwaarde in zit, en dan is uitkopen niet haalbaar meer. Sociale huur kom ik helaas niet meer voor in aanmerking, dus het is of vrije sector huur of kopen. Ik ben vandaag bij de hypotheekadviseur geweest en het lijkt het wel mogelijk om zelf een kleiner huis te kopen. Ik hecht niets aan grootte dus ik kan zeker gelukkig worden in een kleinere woning. Ik kan de lagere hypotheekrente van dit huis meenemen en met wat overwaarde van dit huis lukt misschien zelfs een kleine eengezinswoning, wat ik voor mijn zoon wel het fijnst zou vinden. Ik woon in een dure stad dus de huizenprijzen zijn torenhoog. De huizenmarkt keldert nu wel. Mijn zoon zit nu in groep 8 en zijn school is hier om de hoek. In eerste instantie had ik afgesproken dat ik in deze woning zou blijven en dat we, zodra hij naar de middelbare school gaat, gaan verkopen. Hij krijgt dan toch vrienden uit alle delen van de stad en zijn leven wordt dan al anders. Ik wilde graag de rust bewaren voor hem de komende tijd en hem groep 8 fijn laten afsluiten. Ik begin echter wel steeds meer te denken dat een nieuwe start misschien ook niet verkeerd is. Nu werkt ex nog aan van alles mee en betaald hij ook nog een gedeelte mee aan het huis, maar voor hoelang? Daarnaast dalen de huizenprijzen dus wordt de overwaarde ook minder. Daarentegen wordt een ander huis kopen ook tegen een lagere prijs dus uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Ex heeft overwaarde van zijn huis in dit huis gestopt, dat gaat eerst terug naar hem, maar als het goed is blijft er dan nog wel over.
Ik heb er even over nagedacht, en mijn voorkeur uit naar kopen i.p.v. vrije sector huur. De prijzen zijn echt bizar en dan blijft er echt amper wat over om ook nog leuke dingen te doen, en dat lijkt me juist de komende tijd ook belangrijk.