Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Bedankt voor jullie lieve reacties, misschien ben ik dan te hard voor mezelf en vind ik mezelf dan vooral zwak. Hij blijft maar hameren op contact en “vriendschap” en ik snap werkelijk waar niet hoe hij dit voor zich ziet in deze situatie, maar omdat het houden van niet ineens over is maakt het me wel in de war. Ik heb afstand nodig omdat continu contact me zwak maakt en je dan toch met momenten verlangt naar dat vertrouwde. Ik weet heel zeker dat de enige optie is om niet meer samen met hem te zijn dus daar hou ik me aan vast, maar ik krijg voor m’n gevoel geen ruimte om los te komen. Dan moet ik er nog harder in, maar dat kan weer heel ongunstig uitpakken met alles wat we ook nog moeten regelen qua het huis enz. Nu geeft hij al steeds aan dat hij die afstand die ik creëer niet fijn vind, en ik ben bang dat hij dan keuzes gaat maken die voor mij slecht uitpakken. Hij heeft me een aantal zaken beloofd, maar als ik nu volledig afstand neem gaat hij zich daar misschien niet aan houden. Hij gaat het huurhuis niet accepteren, omdat hij liever wilt kopen geeft hij aan. Hij wilt wachten tot ik iets gevonden heb. Hij roept de hele tijd dat hij accepteert dat de relatie voorbij is, maar dat gevoel heb ik dus helemaal niet, mijn gevoel zegt dat hij nog steeds denkt dat er misschien op een later moment toch nog een kans is. Misschien heb ik het mis, maar anders laat je me gewoon met rust en kies je je eigen pad. Vandaag was geen beste dag, met weer veel huilbuien maar ik zal zoals justgirly aangeeft die afstand die ik had gecreëerd weer moeten creëren en hopelijk gaat het dan weer wat beter.

De tip om zijn berichten te verplaatsen naar archief heb ik trouwens meteen toegepast, hopelijk geeft dat ook wat rust.

Informatie ben ik aan het inwinnen, en ik heb mijn gespreksgeschiedenis al opgeslagen. Rechtsgeldig is het inderdaad niet. Zonder al teveel in details te treden heeft hij toegezegd in de overwaarde van dit huis wel wat te willen doen omdat hij vind dat hij dit aangericht heeft, zodat ik misschien net een huis kan kopen wat beter past qua buurt voor zoon enz. Dat zou voor mij een groot verschil maken, maar als hij besluit dat niet te doen is dat wat het is, en zal ik accepteren wat er wel mogelijk is.

Vannacht erg slecht geslapen en werd mega onrustig wakker. Ik heb toen een bericht gestuurd naar m’n coach en vanavond een belafspraak met haar gehad, dat vooruitzicht gaf wat rust. Ik ben wel naar m’n werk gegaan, en ben de dag redelijk goed doorgekomen. Ik heb ook een gesprek met mijn directeur gehad. Hij heeft aangegeven dat ik de vrijheid moet voelen om eerder naar huis te gaan wanneer ik voel dat dat nodig is, een dag thuis te werken, of om aan te geven dat het een dag echt niet gaat. Hij gaf aan dat hij niet had verwacht dat ik aan het werk zou zijn en dat hij dat heel sterk vind, maar het ook begrijpt als dat niet gaat. Ik adviseer veel mensen in mijn werk, waardoor aanwezig zijn wel het prettigst is, maar ik plan nu wel een thuiswerkdag in of meerdere middagen thuiswerken. Ik kijk het nu op deze manier even aan, en als het me toch teveel is ga ik vragen om voorlopig een dag minder bijvoorbeeld.

Ja dat is zeker iets om over na te denken, of ik wel afhankelijk wil zijn van zijn welwillendheid. Ik merk ook dat als ik afstand neem hij harder wordt, dus de kans zit er in dat hij het uiteindelijk als drukmiddel gaat gebruiken als het niet naar zijn zin gaat. Maar dan houdt het dus ook op voor mij, desnoods dan maar een klein flatje in een minder goede buurt want dat accepteer ik niet. Qua schenking zal ik nog even goed uitzoeken hoe dat werkt.

Dat is ook zeker zo, dan is het wel volledig van mij.Het lastige is dat we in een dure stad wonen, mijn zoon wil niets liever dan hier blijven want hier heeft hij alles opgebouwd. Daarnaast is in je eentje kopen tegenwoordig sowieso al een uitdaging, ik heb oprecht mazzel dat ik überhaupt kan kopen. Het wat soepeler verdelen van de overwaarde zou net het verschil kunnen maken tussen een flatje in een mindere buurt en een wat fijner huisje in een betere buurt. Als ik heel eerlijk ben maakt het me voor mij echt niets uit, ik ben opgegroeid in een “flatje 3 hoog achter” en ben nooit iets tekort gekomen. Pas tegen m’n 17e gingen we naar een eengezinshuis en dat voelde voor mij als een villa. Toch merk ik het voor mijn zoon graag zo goed mogelijk wil doen, we wonen nu in een super fijne buurt. Hoe groot een huis is, interesseert me niets. Maar een buurt waar hij veilig buiten kan spelen en waardoor het mij ook een prettig gevoel geeft, is me best veel waard. Het gekke blijft dat ik wel een dure vrije sector woning mag huren, maar dat ik geen hypotheek voor hetzelfde maandbedrag krijgt. Ik ga nog een keer met de hypotheekadviseur zitten om te kijken wat mijn mogelijkheden zijn als het wel precies de eerlijke verdeling is. Onafhankelijk zijn en niet nog jaren moeten horen hoe goed hij wel niet voor me is geweest is me namelijk ook heel veel waard.

Het klopt inderdaad wel dat ik probeer om het nog enigszins “ok” te houden omdat het voor mij ook gunstiger uit kan pakken. Maar wel met een grens. Ik laat me niet gek maken en als hij, puur omdat ik wat afstand probeer te houden om los te komen, besluit om bepaalde afspraken niet na te komen, dan maar niet.
Hij was heel concreet maar ik merk wel dat daar nu ook wisselingen in ontstaan omdat hij waarschijnlijk in het begin uit paniek iets geroepen heeft, het percentage qua verdeling gaat al omlaag .

Na mijn vorige relatie ben ik er financieel slecht uitgekomen, omdat ik geen zin had in strijd en ik dacht stik er lekker in, hoop dat je er gelukkig van wordt. Ik wilde destijds gewoon afsluiting en verder, terwijl ik daardoor niet heb gekregen waar ik wel recht op had. Ik voel nu wel dat ik ook best mag proberen om hier zelf zo gunstig mogelijk uit te komen, en als me iets aangeboden wordt en het kan enigszins normaal, zal ik daar geen nee tegen zeggen. Maar nogmaals, zonder manipulatie of gedoe, daar trek ik wel de grens.

Ja zo begint het ook wel steeds meer te voelen, heel manipulerend. Gek dat ik dat eerder niet zo gevoeld heb. Ik voel me lang niet altijd sterk hoor, had afgelopen weekend nog een flinke terugval. Alleen ik voel zo sterk dat ik meer dan dit verdien. Heb een mooi leven, fijne mensen om me heen en uiteindelijk leunde hij heel erg op mij. Op zwakke momenten trekt hij me even terug en voel ik me minder goed, maar ik weet dat ik het voor hem prima voor elkaar had. Heb vandaag heel duidelijk gemaakt dat het nu echt afgelopen moet zijn met dat continu langskomen, berichten sturen, bellen en dat hij z’n slachtoffer act maar elders moet gaan uitvoeren. Ik ga daardoor iedere keer weer stappen achteruit, terwijl het (als ik hem niet spreek of zie) best redelijk gaat. Ik moet nu gewoon door de zure appel heen bijten, en dan komt uiteindelijk alles weer wel op z’n pootjes terecht. Mijn kind is mijn zwakke plek en dat weet hij, via die weg vond hij toch steeds weer een ingang. Uiteindelijk ben ik gewoon veel beter af zonder hem: geen leugens, geen bedrog, geen onzeker gevoel meer. Hij zal zijn problemen elders moeten bespreken, anders wordt dit een gebed zonder end. Het gaat met ups en downs, maar kleine stapjes vooruit is ook vooruitgang.

Ja het gaat echt in cirkeltjes. En vorige week toen hij zo aan me aan het trekken was, viel ik echt enorm terug. Dan voelt het weer vertrouwd, ik wilde me niet meer rot voelen en hij liet zo duidelijk merken verder te willen dat ik bijna gezwicht was. Heel even dacht ik, misschien kan ik alles aan de kant zetten, dan is alles tenminste weer normaal. Kind blij, we kunnen in het huis blijven, misschien vind ik een weg. Totdat ik weer terug in de realiteit kwam en me weer besefte hoe ernstig het is wat hij allemaal aangericht heeft, en hoeveel er stuk is. M’n ex beste vriendin uiteraard ook, maar die komt gelukkig niet meer in m’n buurt. Dit is niet iets wat ik een plekje kan geven, dus moet ik er doorheen. Vind het nog steeds niet leuk want dit is totaal niet de toekomst dit ik voor ogen had, maar het is niet anders. Hij heeft nu wel toegegeven dat hij inderdaad dacht nu is alles open en kunnen we misschien opnieuw beginnen. Dat gaf me rust, want die slappe verhalen over vriendschap trok ik helemaal niet. Dus toen heb ik aangegeven dat geen contact echt noodzakelijk is, en nu stapje voor stapje mezelf weer worden.

Ik zie haar inderdaad helemaal niet meer. Het is een vriendengroep waarbij zij “aanhang” was en mijn ex ook. Eigenlijk zijn zij er dus nu uit en blijft het voor de rest redelijk hetzelfde. Natuurlijk is dat niet echt zo omdat de dynamiek nu heel anders is, maar ik zie de rest nog wel op verjaardagen etc. Ex wil een soort omgangsregeling met zoon maar daar ga ik niet aan beginnen. Ik heb al co ouderschap met de vader van mijn zoon en als ik die tijd ook nog eens moet gaan verdelen zie ik hem zelf amper. Daarnaast denk ik dat dat ook alleen maar verwarrend werkt voor mijn zoon, dan heeft hij straks 3 huizen. Uiteindelijk gaat hij een keer een nieuwe vriendin krijgen of wat dan ook, en dan wordt het toch anders. Heb wel gezegd dat ze in contact kunnen blijven, als zoon erom vraagt kunnen ze wat leuks doen samen of hij kan zelf voorstellen om wat te doen. Een wekelijkse dag lijkt me gewoon niet de juiste insteek.

Dank je wel . Er gaat nu dus in de rondte dat zij heeft verteld dat zij en mijn ex contact met elkaar hebben. Het zou me niets moeten doen, sterker nog ze verdienen elkaar. Maar toch werd ik er misselijk van, zeker omdat hij steeds aangeeft zoveel spijt te hebben en nooit meer contact met haar te willen hebben omdat hier zoveel door stuk is gegaan.

Ik weet dat dit soort verhalen nu eenmaal ontstaan, en misschien is het niet eens waar. Maar het idee dat ze zichzelf nu heel zielig vinden omdat ze “alles zijn kwijtgeraakt” en elkaar dan toch weer op zouden zoeken raakt me. Ik heb hier geen enkele controle over, en moet het dus ook loslaten. Maar toch doet het echt pijn om zoiets te horen, omdat ik dit wel echt de genadeslag zou vinden.

Ik weet het, ik weet het echt. Maar op de één of andere manier blijft het door m’n hoofd spoken en ben ik er zo onrustig van.
Ik doe m’n best, en het zal weer afzwakken. Misschien toch omdat je denkt hij heeft direct gezegd dat nooit te willen of doen, en als je dan zo een verhaal hoort wil je toch geloven dat er misschien nog iets van eerlijkheid in een persoon zit. Iedere andere vrouw zou ik prima kunnen handelen, ik wens ze veel succes met hem, maar haar kan ik moeilijk verkroppen. Maar eerlijkheid moet ik natuurlijk helemaal niet meer verwachten.