Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Dat is ook zo, ik kan er niets meer over zeggen, en toch probeer je het waarom voor jezelf te begrijpen. Dan ga je foto’s terugkijken en denk je bij alles hier ging hij al vreemd en hier ook.. dat wordt gelukkig wel minder maar vanmiddag voelde ik die behoefte weer even. Zoveel foto’s van mijn ex maar ook zoveel met haar of met z’n allen, dan kan ik bijna al m’n foto’s wel wissen.
Mijn plan was om in dit huis te blijven totdat mijn zoon naar de middelbare school zou gaan, dat hebben we ook zo afgesproken. Maar inmiddels denk ik dat het misschien beter is om het huis te koop te zetten, zodat ik kan gaan kijken naar een ander koophuis en we echt een nieuwe start kunnen maken. Het voelt toch nog als ons huis en hij zegt ook heel vaak dat het ook nog zijn huis is, en dat is het feitelijk natuurlijk ook. Als hij morgen besluit om toch hier in de logeerkamer te willen slapen heb ik geen poot om op te staan, en dat voelt niet fijn. We hebben einde van de maand een afspraak om alle praktische zaken door te spreken.

Nee dat lijkt niet echt een optie, de meeste vriendinnen hebben allemaal een gezin of hebben zelf een huis. Ik zou wel bij de vriend van m’n “ex beste vriendin” kunnen gaan wonen, hij is nu natuurlijk ook alleen nu en al heel lang een goede vriend . Maar hij woont hier 15 min rijden vandaan en ik zie dat eerlijk gezegd ook niet zo zitten.
Wordt wel een hele rare constructie dan haha.

Het beste is gewoon op zoek naar een nieuw huis voor mijn zoon en mij, kijk langzaam wel wat om me heen maar het heeft nu nog niet zoveel zin omdat dit huis eerst de verkoop in moet.

Voel me vandaag vooral heel boos, het familielid waar hij woont vroeg of ze een kopje koffie mocht komen doen, dat is wel echt gemeend omdat ze het goed met me voorheeft. Maar merk gewoon dat alles wat hij bij mij nu doet (appjes, brieven etc.), daar helemaal niet verteld. Al z’n zielige verhalen over hoeveel verdriet hij wel niet heeft deelt hij daar niet, dus het is echt manipulerend gedrag naar mij.

Ik moet heel goed over mijn stappen nadenken nu. Ik merk nu al dat hij naar wordt doordat ik steeds blijf sturen geen contact te willen of door niet te reageren. Ik heb het vermoeden dat als ik echt zeg nooit meer iets met hem te maken te willen hebben, het wel eens heel vervelend kan gaan lopen. Daarom voel ik ook zo de behoefte om toch sneller het huis te koop te zetten, alles af te wikkelen enz. Ik moet nu voor mezelf zorgen, en zorgen dat ik hier zo goed mogelijk uitkom. Dat zit totaal niet in m’n aard, maar ik heb wel besloten om het voor mezelf zo goed mogelijk te regelen. Als alles achter de rug is kan ik de deur voorgoed sluiten.

Ja ze is koffie komen drinken maar ik heb haar niet heel veel meer verteld, ze was vooral geïnteresseerd in hoe het met mijn zoon en mij ging.

Advies ben ik al aan het inwinnen, ik zal zorgen dat ik sterk sta.

Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar ik ben de laatste dagen zo boos, hiervoor was het voornamelijk verdriet of ik ging op de automatische piloot door. Maar merk dat ik steeds bozer wordt over alles en ik kan het niet kwijt. Nu ik langer alleen ben vallen veel meer puzzelstukjes op z’n plek. Eigenlijk was hij best fel tegen mij en vaak op momenten wanneer ik niets van begreep. Ik ben van nature extravert, maar ik ken heel goed mijn grenzen en zal daar nooit overheen gaan. Heb ook nooit enige behoefte gehad om iets met een ander te doen. Maar er komt steeds meer naar boven, hij zei bijvoorbeeld tegen me dat hij vond dat ik te lang met iemand (kon iedereen zijn, niet 1 specifiek persoon) stond te praten op een verjaardag, dat hij dat respectloos vond naar hem en zo kan ik nog wel 100 dingen opnoemen. Ik dacht altijd dat hij wat onzeker was, ging hem dan altijd geruststellen. Wetende wat ik nu weet, was dat gewoon omdat hij zelf zo verrot in elkaar zat en zocht hij in mij altijd naar het slechte omdat hij zelf zo was. Ik heb weleens met vriendinnen besproken dat ik echt niet begreep waarom hij zo jaloers deed, maar omdat hij voor de rest heel lief was dacht ik hij is gewoon wat beschermend. Ben ook echt op gaan letten omdat ik helemaal niet wilde dat hij zich rot voelde. Hij wist dingen altijd zo te draaien dat ik me uiteindelijk nog schuldig voelde, terwijl ik ergens ook wist dat ik niets verkeerd deed.

Het voelt als één psychologische mindfuck, en het liefst zou ik hem opbellen en al m’n boosheid eruit gooien. Dat is een slecht idee hè? Maar omdat ik in het begin alleen maar verdrietig was heb ik dat helemaal niet kunnen uiten en heb daar zo een behoefte aan nu.

S-Groot schreef: ↑

11-11-2022 09:30

Hou er rekening mee dat hij waarschijnlijk net zo goed 'naar' wordt als jij alles echt in gang zet om het af te wikkelen. Het is gewoon uitstel van executie, hij is namelijk een manipulator en wil het naar zijn hand zetten, zodra hij merkt dat hij jou niet meer in z'n macht heeft wordt hij 'naar'.

Dus laat je alsjbelieft niet tegenhouden door je angst voor hem/zijn gedrag.

Ja daar hou ik absoluut rekening mee, daarom ben ik nu ook gewoon dingen in gang aan het zetten om het af te handelen. Ik ben bang dat ik dit toch niet te vermijden valt.

Ja het is best pijnlijk om nu terug te kijken en dan ineens te zien dat er zoveel dingen waren die niet kloppen. Het was ook altijd heel subtiel, hij was niet totaal niet gewelddadig en schreeuwde niet.

Beetje bij beetje ga ik steeds meer inzien dat hij me op een hele doordachte manier het gevoel gaf dat ik niet dingen niet goed deed, en me aan mezelf liet twijfelen. Door opmerkingen, door aan te geven dat hij zich slecht voelde door dingen waar ik niets van begreep, door het te hebben over respect en dat ik meer moest laten zien dat ik echt gek op hem was.

Terwijl hij dus ondertussen hotelkamers overdag boekte met mijn “beste vriendin “ en de meest heftige dingen deed. Bah bah bah, ik kan er gewoon met m’n hoofd niet bij.

Blijkbaar maakt liefde echt blind, of had ik het gewoon niet door doordat het zo subtiel was en het heel geleidelijk ging.

Ik zal ermee moeten dealen. Heb net in m’n notities in m’n telefoon al mijn frustraties en boosheid opgeschreven, met in eerste instantie het plan om dit wel naar hem te versturen. Nu denk ik dat ik het toch niet ga doen, want hoewel het boosheid is ga ik hem dan toch weer aandacht geven. Geloof dat ik maar moet gaan kijken naar bokslessen om m’n frustratie kwijt te raken ofzo .

Ja misschien overschat ik hem ook, maar er zijn zulke manipulerende trekken dat ik het bijna narcistisch gedrag vind. Misschien moet ik hem ook maar zien als een zielig persoon en er zo min mogelijk aandacht aan besteden.

Het weekend komt eraan en mijn zoon is bij z’n vader, kijk er echt enorm tegenop. Een vriendin uit een ander gedeelte van het land heeft gevraagd of ik naar haar wil komen, uit eten en misschien nog borrelen en dan blijf slapen. Aan de ene kant denk ik heb afleiding nodig want als ik een heel weekend alleen thuis zit word ik gek, aan de andere kant ben ik zo moe en weet ik gewoon niet zo goed wat wijsheid is.
Het is wel een mooie omgeving en misschien is even weg uit dit huis wel goed voor me.

Bedankt voor jullie tips allemaal, waardeer het enorm!