Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Ik ben uiteindelijk niet gegaan, ik vond de verre rit niet fijn. Heb veel last van m’n ademhaling en daardoor duizeligheid met momenten dus dan blijf ik liever wat dichter bij huis. Ben gisteren wel wat wezen eten en dat was gezellig. Vanmorgen werd ik heel onrustig wakker en was ik ineens zo ontzettend klaar met de onduidelijkheid qua huis, het voor m’n gevoel maar moeten wachten tot er wat gaat gebeuren, maar ook het continu maar terugdenken en analyseren. Ik heb hem opgebeld en gezegd dat ik deze week dingen wil gaan regelen, en dat ik klaar ben met spelletjes spelen maar gewoon op een zo net mogelijke manier alles achter me wil laten en een nieuwe start wil maken. Ik moet zeggen dat het een goed gesprek was, hij heeft z’n excuses aangeboden voor z’n gedrag en geeft zelf aan dat dat uit onmacht komt omdat hij weet dat er niets meer te redden valt, maar dat wel t liefst zou willen. We hebben alles op een rijtje gezet, hij geeft nog steeds aan me graag te willen helpen maar dat hij soms naar reageert uit angst om me dan definitief kwijt te zijn. Ik kan er allemaal weinig mee, maar toch voelde het goed om een normaal gesprek te hebben en duidelijke afspraken te maken over de vervolgstappen. Makelaars inschakelen, notaris etc. Dan kan ik me gaan focussen op m’n toekomst. Ben de hele dag alleen geweest en dat vond ik heftig omdat ik erg verdrietig was, maar ga straks bij een vriendin film kijken en blijf daar slapen, dan ben ik er toch even uit zonder te ver weg te zijn.

Ik heb vannacht zo slecht geslapen en werd super misselijk wakker. Hoe kan het toch zijn dat zelfs na alles wat er gebeurd is, ik hem toch nog mis? Hij heeft gisteren geluisterd, is akkoord gegaan met m’n voorwaarden en het was een goed en eerlijk gesprek. Maar tegelijkertijd heeft hij ook weer zijn verhaal verteld en hoe hij nu pas bij z’n gevoel komt sinds hier niet meer woont, hoe hij terugkijkt op alles en dat hij ons nooit een eerlijke kans heeft gegeven door zijn wangedrag en dat hij zich kapot schaamt. Hij reflecteert op alles en wat hij allemaal wel niet anders had moeten doen en zou willen doen. De “theorie” klopt allemaal en dat maakt het zo een mindfuck. Ik heb niets aan hem laten merken, maar ik merk gewoon dat ik hem met momenten nog zo erg mis en daar ben ik dan weer boos op mezelf want ik moet door en hoe kan je in godsnaam iemand missen die je zoveel aangedaan heeft? Kan alleen maar spugen sinds vanmorgen en voel zoveel spanning. Moest het even van me aftypen.

Ja ik kom er nu achter dat hoewel hij mij overduidelijk niet loslaat, en ik de laatste weken steeds om afstand heb gevraagd, er dus ook iets in mij zit waardoor ik niet helemaal los kan laten. Terwijl ik rationeel heel goed weet dat dit niet meer gaat, zie je dan de man waar je ooit verliefd op werd voor je die zo open en kwetsbaar lijkt, en dan zou je het liefst willen dat alles weer en je je oude leventje weer op kan pakken. Zo werkt het natuurlijk niet, maar blijkbaar vind ik loslaten toch ook een stuk lastiger dan ik dacht.

Probeer m’n nieuwe leven echt zonder hem op te bouwen, maar het voelt gewoon nog niet goed en kan m’n rust er maar niet in vinden. M’n zoon speelt daar ook een rol in. Hij was best ok in het begin maar geeft de laatste 2 weken steeds aan hem zo te missen en dan voelt het zo dubbel allemaal. Van de week zei hij ik vond het met z’n 3en wel gezelliger, en hij mag dat natuurlijk zo voelen maar het steekt toch omdat ik hier niet om gevraagd heb. Ik voel me er inderdaad fysiek ziek van, dat had ik in het begin ook toen alles net uitkwam, en dat kan ook niet goed zijn.

Ik zal morgen met m’n coach bespreken hoe nu verder, want ik maak mezelf helemaal gek op deze manier.

Bedankt voor jullie lieve woorden, het helpt me echt heel erg om hier te ventileren. Op dit moment weet ik gewoon helemaal niet meer wat ik wil, mijn gevoel gaat alle kanten op en wil me eigenlijk alleen maar beter voelen. Ik denk dat ik hier doorheen moet, maar ik ben echt letterlijk bang voor de pijn die ik nu voel. Ik heb het lang weg kunnen stoppen maar ben zo bang dat ik hier gewoon niet goed uit kom, omdat ik me non stop gespannen en slecht voel en ik ben bang dat als ik hieraan toegeef dat het niet meer stopt. Dus zoek ik steeds maar afleiding en hoop ik dat het over gaat, maar zo werkt het natuurlijk niet,

Ja ik heb net voor het eten anderhalf uur gewandeld met de vriend van mijn ex beste vriendin, merk dat wandelen ook helpt en hij staat er wel iets anders in maar we begrijpen elkaar natuurlijk wel omdat we in dezelfde situatie zitten. Toen nog even wat gegeten samen en probeer nu thuis m’n rust te vinden. Zoon komt morgen weer, als hij er is gaat het altijd beter dan heb ik houvast. Misschien moet ik er inderdaad maar zo instaan dat ik nu niets hoef te moet beslissen, dat wil ik hem alleen niet meegeven want daar haalt hij hoop uit, maar voor m’n eigen gemoedsrust. Gewoon stapje voor stapje denken iedere dag is er 1, proberen m’n rust weer te vinden thuis en dingen te doen waar ik energie van krijg. Kaarsjes aan, beetje gezelligheid creëren, een film of serie kijken. Het alleen thuis zijn minder erg gaan vinden is het belangrijkst, want dat is nu wel echt m’n struikelblok. Hoop gewoon dat dat zenuwachtige gewoon snel uit m’n lichaam gaat, denk weleens dit kan toch ook niet goed zijn voor m’n lichaam continu zo op hoogspanning staan. Woog eigenlijk al niet super veel, ben de afgelopen weken 5 kilo afgevallen maar nu gelukkig wel al 2 weken stabiel. Dat komt er wel weer aan als het wat beter gaat. Sporten deed ik voorheen 3 x per week maar kan ik nu niet echt opbrengen, maar wandelen vind ik dus wel weer fijn. Lezen doe ik in bed om wat tot rust te komen.

Is er iemand bekend met het alleen thuis zijn als zo heftig ervaren na een relatiebreuk? Social media helpt ook niet mee, je ziet alle gezinnen allemaal leuke dingen doen en dan voel ik me helemaal alleen, terwijl ik het voorheen heerlijk vond om een zondag alleen thuis te zijn en niets te doen als ex een dagje weg was en zoon bij z’n vader. Snap niet hoe dat nu zo anders voelt, maar moet daar wel een weg in vinden.

Bedankt nogmaals voor alle tips, ik waardeer het echt.

Door de storing op het forum wat later antwoord. De vriend van mijn ex beste vriendin staat er anders in omdat hij vanaf dag 1 zo verschrikkelijk boos en klaar is dat hij er geen traan om gelaten heeft. Zij bleek natuurlijk nog meer affaires te hebben gehad na mijn ex, en hij walgt echt van haar. Ik kan het me bijna niet voorstellen maar hij heeft geen liefdesverdriet zegt hij en is volop in de regelmodus gegaan en lijkt zich “ok” te voelen. Alleen zijn kind minder zien vind hij lastig. Ik denk dat hij de klap nog krijgt, maar misschien is ieder proces gewoon anders.

Bedankt voor de tips, Ik probeer inderdaad wat nieuwe gewoontes te creëren. Dit weekend is zoon bij me en ik hoop dat ik me dan dat weekend een heel stuk beter gaat dan afgelopen weekend. Probeer maar gewoon te accepteren dat die continue onrust in m’n lichaam er nu bij hoort.

Ik heb na een aantal weken slaapmedicatie gekregen om wat te slapen, neem maar een half tabletje maar wil daar wel vanaf, alleen durf ik dat nu nog niet omdat ik met een half tabletje al niet geweldig slaap maar zonder sliep ik helemaal amper. Ook heb ik oxazepam gekregen voor als het echt niet gaat. Dit heb ik wel een aantal keer ingenomen maar doe ik zo min mogelijk. Wandelen probeer ik zoveel mogelijk, hopelijk vind ik snel andere manieren om tot rust te komen.

Ik vind op dit moment het meest rust in wandelen. Een serie kijken lukt sinds 2 dagen ook redelijk zonder continu af te dwalen.

Met coaching ben ik gestart nadat dit uitkwam, dat helpt me wel wat gelukkig maar maar helaas is het wel iedere keer van korte duur.

Wanneer wordt dat continu heen en weer geslingerd worden in gevoel minder? Ik heb nog nooit zulke wisselende emoties gehad, het kan soms zelfs op een dag anders zijn en vind dat echt lastig . Vandaag heb ik weer een hele slechte dag en wil ik gewoon dat alles normaal wordt. Gisteren ging het juist heel goed.

Ik vind het meedenken in ieder geval heel fijn, als ik me echt rot voel kan ik hier toch weer even m’n ei kwijt.

Ja zo werkt het ook denk ik. De scherpe randjes gaan er vanaf. Eigenlijk is het heel bizar want ik heb al een scheiding meegemaakt, maar ook de één of andere manier ervaar ik het deze keer veel heftiger. Misschien omdat ik nu echt het gevoel heb gefaald te hebben, terwijl ik er niets aan kan doen. Maar weer door dezelfde molen heen raakt me enorm.

Ik wil mijn vertrouwen niet kwijtraken, maar merk wel dat ik het heel lastig vind. Ik ben nog redelijk jong, moet voorlopig nog heel lang niet aan een nieuwe relatie denken en ga eerst zorgen dat ik zelf weer helemaal gelukkig ben met mezelf, maar hoop ook weer niet voor altijd alleen te blijven omdat samen zijn ook gewoon een meerwaarde kan zijn. Maar hoe zal dat dan gaan? Zal ik in een nieuwe relatie dan altijd bang zijn voor bedrog? Dat had ik na mijn vorige breuk ondanks dat dat ook bedrog was, helemaal niet. Dat was vervelend want we waren heel lang samen, maar ik ging heel open in deze nieuwe relatie in omdat ik me goed voelde en geheeld was. Maar nu is het weer gebeurd, dus of ik heb heel veel pech of ik doe toch iets verkeerd.

Moet ik misschien nog helemaal niet kever nadenken, maar dat gaat wel door m’n hoofd.