Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Nou dat voelt inderdaad echt zo. Misschien ben ik ouderwets of kan ik me er gewoon geen voorstelling van maken, maar zo egoïstisch ingesteld zijn kan ik helemaal niets mee. Dat je verliefd wordt op iemand anders kan ik me nog voorstellen, wat je er dan mee doet is een tweede maar als je er dan echt voor wilt gaan is dat maar zo. Maar puur voor de aandacht en bevestiging en dan willens en wetens je partner zoveel pijn doen voor eigenlijk niets, dat blijft me echt een raadsel.

Dat is waar, ik kan financieel op eigen benen staan dus dat is het probleem niet, het is meer het emotionele stuk nu maar daar zal ik aan moeten werken.

Metallover ik heb het gisteren en vandaag wel zwaar. Ben ontzettend moe maar slapen lukt niet goed, vanmorgen ook weer verdrietig en m’n hartslag lijkt wel 300. Ik zou liegen als het niet komt omdat ik zo duidelijk weet dat hij er alles aan wil doen om dit goed te maken en mijn gevoel/ratio soms echt een spelletje met me spelen. Rationeel weet ik dit gaat niet meer, m’n gevoel zegt soms nog wat anders omdat mijn gevoel voor hem nog niet weg is. En tegelijkertijd ben ik ook met momenten heel boos, dus het is gewoon een wirwar. Had ik hem helemaal nooit meer besproken of gezien dan was het misschien anders geweest. Hier ben ik zelf ook niet altijd sterk genoeg in geweest qua grenzen aangeven, al geeft hij nu wel aan dat hij zal doen wat goed voor mij is, en waar ik me het beste bij voel. Het vervelende is dus dat ik dat zelf niet eens echt weet. Voor nu heb ik gezegd dat ik echt moet helen en mezelf terug moet vinden, en dat ik daar rust en tijd voor nodig heb en dat dat op deze manier niet lukt. Door al zijn contact zoeken eerder. kwam ik toch weer in de situatie terecht waarbij het gevoel van missen erg overheerste. Ik hoop dat dat de rust nu weer wat meer gaat komen.

Het voelt als falen omdat ik voor m’n gevoel weer in exact dezelfde positie zit als na mijn eerste scheiding. Weer een huis dat verkocht moet worden, weer alleen zijn en mijn weg weer vinden, weer opnieuw alles op moeten bouwen. Mijn zoon die uit zijn veilige basis gehaald wordt en daar ben ik echt heel verdrietig over, hij was zo gelukkig hier en ook met ons. Het falen zit hem meer in dat dit echt niet is waar ik nu wilde staan in mijn leven, maar daar heb je helaas geen zeggenschap over.

Elisa85 heel herkenbaar dit. Heb jij moeite met de scheiding of daar vrede mee? Die veilige haven probeer ik zeker te creëren, alleen ik voel me zelf gewoon nog niet altijd zo goed dus daar zit ook een stukje gevoel van falen in, ik wil de “normale” vrolijke stabiele moeder zijn die hij normaal heeft. Terwijl ik wel alles doe voor hem hoor, en zorg dat alles gewoon blijft draaien. Maar ervaar nog weinig plezier in dingen dus alles op de automatische piloot, dat zal ook wel weer beter worden met tijd. De momenten dat ik me wel gelukkig voel is als we samen op de bank tv kijken en hij me een dikke knuffel geeft, of als ik zie dat hij ergens echt van geniet.

Hagelslagjes je geeft precies aan hoe ik het voel. Ik wil helemaal niet zo een persoon worden die mensen niet vertrouwt, ik wil nog wel kunnen geloven dat er ook goede mensen bestaan en ik vind verbinding met anderen ook heel erg belangrijk in m’n leven.

Die politiefilmpjes, moest er stiekem wel een beetje om lachen. Omdat ik me zo goed voor kan stellen dat je dat doet, maar dat aan de andere kant natuurlijk helemaal geen zin heeft en zo willen we helemaal niet zijn. Is inderdaad heel vermoeiend om zo te moeten leven.

Toevallig heb ik vanmorgen iemand een bericht gestuurd voor een massage, lijkt me inderdaad fijn om gewoon even te liggen en verder niets te moeten.

Dat ik weet dat ik hier ook weer uit kom is misschien wel zo, alleen beleef ik het dit keer heftiger. Toen was er ook verdriet maar we waren heel lang samen geweest , en had ik er wel vrede mee. Misschien ook omdat hij echt verliefd was geworden op die ander en dat mijn proces daardoor een stuk sneller en anders verliep.
Maar goed hier vind ik ook m’n weg wel weer in, het zal wel moeten.

Wat vervelend dat je dat gevoel er aan hebt over gehouden, dat lijkt me ook niet makkelijk. Hoelang na je scheiding heb je een nieuwe relatie gekregen?

Vandaag voel ik me niet zo goed. Had gisterenavond een leuke avond dus dat was afleiding maar werd vanmorgen weer zo ontzettend onrustig wakker, de zenuwen gieren dan door m’n lichaam, hartslag is hoog en krijg dat dan niet rustig. Ex kwam zoon vandaag ophalen om wat leuks te doen met hem, m’n zoon had zelf al een aantal keer gevraagd of ex alsjeblieft mocht langskomen omdat hij hem mist dus ik dacht dit is een mooie middenweg.

Maar dan zie ik ex en dan zou ik het liefst gewoon even door hem vastgehouden worden omdat ik me zo slecht voel, wat ik niet vraag hoor omdat hij dan z’n kans meteen grijpt. Ik ben daarna op visite geweest bij m’n vader. Ik kwam aan en m’n vader keek me aan en vroeg of het ging en ben echt in huilen uitgebarsten. Het stopte ook niet meer, heb alleen maar gehuild omdat ik die onrust in m’n lichaam en hoofd zo ontzettend zat ben, en dit proces gewoon zoveel energie vraagt. Zit je dan als 37 jarige vrouw bij je vader te huilen, moet er ergens ook wel weer om lachen.

Zit nu thuis op de bank, zoon is boven aan het spelen en gaat zo naar bed en voel me alleen en onrustig, maar moet er gewoon doorheen en daar moet ik m’n acceptatie in vinden. Het helpt wel iets om het hier even van me af te typen.

Bedankt Pausini, ik zal gewoon voor mezelf moeten achterhalen of ik me zo ellendig voel omdat ik hem toch nog echt mis of dat het de hele situatie is waar ik vreselijk aan moet wennen. Ik heb dat helemaal niet helder. Het lijkt soms makkelijk om zijn “excuses” te accepteren en weer samen verder te gaan, maar dat is het natuurlijk helemaal niet want er is heel veel stuk. Voor nu dus gewoon belangrijk om alles voor mezelf op een rijtje te krijgen en m’n eigen leven weer goed op de rit te krijgen.

Soumis ik vind dat helemaal niet vervelend hoor schrijf vooral mee, wat naar dat je ook door zo een rotperiode gaat. Ben erg benieuwd naar jouw verhaal maar misschien kan je dat ook in een bericht naar me sturen. Heel veel sterkte voor jou ook

Jeetje pausini wat een verhaal.. het voelt inderdaad alsof er veel tijd nodig is geweest om van hem los te komen. Dan moet hij absoluut indruk gemaakt hebben tijdens jullie relatie. Heb je inmiddels zelf weer een nieuwe relatie of nog alleen?

Ik denkt dat beide inderdaad ok is. Toen ik ging scheiden van de vader van m’n zoon was het natuurlijk rot en pijnlijk, maar had ik er vrede mee. En nu heb ik dat op een bepaalde manier niet. Waarschijnlijk omdat we het over het algemeen heel fijn hadden samen en het zo abrupt geëindigd is, maar misschien idealiseer ik het ook wel iets omdat ik me nu rot voel.

Dat hij zo door het stof kruipt nu speelt een rol, als hij niet meer samen had willen zijn was het natuurlijk ook een ander verhaal. Ik snap mezelf gewoon niet, het is niet dat ik geen zelfvertrouwen had ofzo, al is dat nu wel wat aangetast. Maar stond altijd stevig in m’n schoenen, wist dat ik mezelf ook zonder partner prima kon redden en heb een mooie kring met mensen om me heen. Na de eerste heftige weken merk ik alleen dat ik steeds meer twijfel, maar misschien komt dat ook wel door zijn vastberadenheid. Terwijl ik tegelijkertijd dus ook vind dat ik echt meer verdien dan dit. Ik word gewoon gek van die tweestrijd in mezelf, die ik überhaupt niet begrijp omdat dit een no brainer zou moeten zijn.

Ik kan best met bewondering naar die vriend van me kijken die er in 1 klap compleet klaar mee was, en niet meer achterom heeft gekeken.

Er moet een knoop doorgehakt worden in mezelf, en ik moet weer terug naar die sterke houding die ik eerder had toen mijn boosheid nog de overhand had.

Het is denk ik ook een kwestie van m’n gevoel negeren, omdat m’n gevoel inderdaad zegt ik wil dit niet meer voelen en dan heb je snel de neiging om maar weer terug te gaan. Maar wat ik wil is me weer sterk voelen, het gevoel hebben dat ik dit wel alleen aankan, en dat het niet erg is om alleen verder te moeten. Een mooi leven hebben waarbij een partner niet van belang is, weer gelukkig zijn met mezelf en mijn zoon en dat dat genoeg is. Heb die angst nooit echt gevoeld maar nu dus wel en daar zal ik mee aan de slag moeten. Misschien maak ik het voor mezelf inderdaad makkelijker om te zeggen ik ga nu eerst goed voor mezelf zorgen en dan zie ik het wel. Heb dat wel al een aantal keer gezegd tegen mezelf maar het wil nog niet goed lukken. Misschien is dit ook gewoon afkicken, en is de enige juiste weg accepteren dat het nu gewoon nog super verwarrend is en dat dat ook ok is.

Dank je wel voor je mooie post Roos.
Vooral het stukje dat het me van mezelf tegen valt raakte me, dat is ook echt zo, ik dacht echt dat ik het nu bij het juiste eind had.

Ik denk dat ik het ook niet meer “mag” proberen van mezelf, omdat ik dus zo sterk voel dat ik beter verdien, maar dat ik het ergens soms toch nog wel wil en vandaar de strijd in mezelf.

Ex heeft zware weken gehad toen er geen contact was en ik hem negeerde, maar ik merk ook dat sinds we gepraat hebben en hij alles heeft kunnen uiten, hij veel meer rust ervaart. Hij geeft nog steeds aan samen verder te willen, maar hij is blij dat hij heeft kunnen vertellen hoe hij zich voelt en hoopt dat er een punt komt dat ik hem die kans wil geven, en kan daar nu z’n rust in vinden.
Dat frustreert me want ik ben er juist weer enorm van in de war geraakt omdat het weer gevoelens opriep en ik had dat gesprek dus beter af kunnen houden. Zijn gevoelens doen er nu ook niet toe, dus daar had ik een grens moeten trekken.

Het omarmen van je emoties vind ik een mooie, ik ben er inmiddels wel achter dat ik er inderdaad tegen vecht. Vroeger kon ik prima emoties omarmen. Ik besef me inmiddels wel dat ik mezelf in de loop der jaren heb aangeleerd door verschillende gebeurtenissen om maar gewoon door te gaan en emoties misschien wat te onderdrukken. Dit is nu alleen te groot om te onderdrukken en daardoor weet ik me er geen raad mee en daar ben ik mee in gevecht. Ik wil hier zeker aan werken, want anders blijf ik hier in de toekomst ook tegen aan lopen.

Voor nu ga ik toch proberen om mezelf het leukste leven te gunnen wat ik er nu van kan maken, en om wat liever te zijn voor mezelf in deze wirwar van emoties. Als het echt zo moet zijn dan vinden we elkaar wel weer, maar dan ben ik in ieder geval een versie van mezelf waar ik trots op kan zijn.