Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Ja dat is het ook. Nu is hij in therapie en nu wil hij van alles doen. Maar toen het net uit kwam zei hij zelf ook ik heb er 1 grote puinhoop van gemaakt dus dit kan niet meer goedkomen. En een paar weken later is alles omgeslagen en zegt hij dat alles nu helder is en dat hij alles wilt doen om het goed te maken, en volop met zichzelf aan de slag gaat. Het is gewoon teveel om over na te denken, dus ik blijf bij focussen op mezelf en zorgen dat ik mezelf beter ga voelen.

Ja dat is ook zeker waar, maar ik vind het soms best lastig om zo rigoureus te zijn omdat je lang samen bent geweest en iemand dan zo erg horen huilen raakt me toch, terwijl ik ook heel goed weet dat hij dit zelf veroorzaakt heeft. Hij zou dit ook helemaal niet bij mij moeten doen, daar ben ik het mee eens. Een aantal jaar voor wij überhaupt samen waren heeft hij een depressie gehad. Hij heeft toen via zijn werk een heel traject doorlopen met een behandelaar, die behandelaar heeft hij nu privé benaderd en daar loopt hij nu weer. Dit zijn dus sessies die hij zelf betaald. Maar goed, dat is eigenlijk ook helemaal niet belangrijk, dat is zijn proces en ik moet me focussen op mezelf.

Ik heb oprecht een leuk weekend gehad, dus dat was heel fijn. Vandaag de eerste dag thuis en voelde gisterenavond de onrust al wat opkomen en werd vanmorgen ook echt onrustig wakker. Ik heb voor vandaag besloten mezelf echt een dagje thuis te gunnen, behalve boodschappen doen.
Vanaf morgen ga ik iedere ochtend wandelen en wel een bepaalde routine invoeren zodat ik niet de hele dag op de bank hang

Jullie hebben gelijk. Ergens vind ik het dus zelf misschien ook nog moeilijk, die deur definitief sluiten. Terwijl ik ook weet dat er wel een afsluiting nodig is, je moet een pas kiezen en daarvoor gaan. Ik heb hem niet meer gezien en stuur zelf nooit wat maar dat gebel en geapp helpt natuurlijk niet mee. Voor mezelf had ik bedacht om afstand te bewaren, me op mezelf te richten en dan zou de rest vanzelf volgen, maar misschien is dat gewoon niet mogelijk in deze situatie.

Gisteren was mijn eerste dag vrij, het voelt lekker om nu echt even “niets” te moeten, maar merk wel dat er nu veel meer ruimte ontstaat om van alles te voelen. Dat is denk ik ook nodig maar wel confronterend. Ik ben nu voetbal aan het kijken met mijn zoon bij zijn club met zijn vriendjes dus dat geeft wel wat afleiding. Vanmorgen heb ik anderhalf uur gewandeld, heb mezelf echt gedwongen omdat ik door de moeheid eigenlijk geen zin had. Daarna ben ik naar de kapper geweest en ik heb mezelf een ander kapsel aangemeten. Dat hoort volgens mij echt bij een levensverandering he, een nieuw kapsel ?! Voelde heel erg de behoefte om wat te veranderen.

Wat vervelend om te lezen dat jullie ook wat relatieproblemen hebben, heel veel sterkte allebei. Zo jammer dat het soms allemaal zo ingewikkeld moet zijn hè..

Ik heb hem niet meer gehoord nadat ik de laatste keer weer heb aangegeven echt rust nodig te hebben dus dat scheelt. Het gekke is dat je dus ook gewend raakt aan dat contact, en dit nu dus ook vreemd voelt. Ik voel wel heel sterk dat ik zelf geen contact wil/moet zoeken.

Mijn haar is altijd erg lang, ik heb het een stuk korter laten knippen en wat highlights erdoorheen dus het is wel echt een heel ander gezicht en heb al de nodige opmerkingen gehad vandaag. Ben er heel erg blij mee!

Qua onrust gaat het vandaag wel redelijk. Ben ontzettend moe sinds gisteren maar lopen in de ochtend helpt daar wat tegen. Ik zou alleen willen dat het gemis eens wat minder wordt, ik blijf dat wel sterk voelen. Misschien komt dat juist wel door al zijn pogingen afgelopen weken, of omdat ik het niet aan zag komen, geen idee. Mijn zelfrespect zorgt ervoor dat ik er niets mee doe, maar het zou fijn zijn als ik er in mijn hoofd voor 1000% klaar mee zou kunnen zijn.

Fijn om te horen dat het niet zo groot is Rooss, en mooi dat jullie daar samen zo aan kunnen werken.
Haha gek hoe dat werkt, ik sta echt bekend om mijn lange haar en vanmorgen dacht ik tijd voor wat nieuws, heel stuk korter en lagen laten knippen. Voel me er goed bij, al is het maar omdat je in de spiegel kijkt en een verandering ziet. Het is een begin

Toevallig zei ik vanmorgen tegen een vriendin het was toch een stuk prettiger geweest als dit in de zomer was gebeurd. Die donkere dagen helpen inderdaad niet mee, en iedereen zit nu toch veel meer binnen dan in de zomer. Aan de andere kant, tegen de tijd dat het zomer wordt heb ik het ergste allang achter de rug.

Het gaat inderdaad vooral om het niets meer kunnen delen over je dag dat deden we altijd, of gewoon tegen elkaar aanliggen op de bank en een film of serie kijken, of samen in slaap vallen. Ik hou echt van gezelligheid dus dat voelt wel als een gemis. Daarom probeer ik het voor mezelf maar zo gezellig mogelijk te maken thuis, maar het voelt nog niet heel fijn.

Haha ja dat is ook een goed idee, maar moet eerst weer wat aankomen voor ik lingerie of kleding ga kopen, dat vind ik nu nog te zonde. Ik heb gelukkig wel mensen die ik kan bellen hoor maar dan wil je inderdaad wel een onderwerp hebben.

Ik heb geen soatest gedaan maar dacht er vanochtend tijdens het lopen aan. Hoewel hij zegt dat het veilig was en het lang geleden was kan ik daar natuurlijk niet op vertrouwen. Ik heb geen klachten maar ga toch morgen de huisarts bellen, dan is het maar uitgesloten. Gek dat dat de eerste weken niet in me op is gekomen, blijkbaar zat mijn hoofd nog te vol. Ik zal jullie laten weten wat de uitkomst is.

Ik zie dat ik niet op het stuk heb gereageerd of ik me onaantrekkelijk voel. Het gekke is dat dat nog wel meevalt. Ik ben behoorlijk afgevallen en dat tekent in mijn gezicht, dus dat gewicht wil ik er heel graag weer aan en ik zie er momenteel vooral vermoeid uit. Mijn gewicht was gewoon meer dan prima zoals het was, ik was al slank maar had wel een goed figuur, nu ben ik echt te dun wn daar voel ik me niet prettig bij. Maar het is vooral dat ik nu in de spiegel kijk en dus geen sprankeling meer zie, maar vooral iemand die heel moe is en hoop dat dat snel weer terugkomt. Ik vind mezelf absoluut geen Doutzen Kroes en er zijn zeker zaken die ik anders zou willen zien, maar ik weet wel dat mensen van me vinden dat ik een leuke uitstraling heb en ik ben zelf over het algemeen ook wel tevreden met mezelf.

Wat ik wel echt nog steeds lastig te bevatten vind, is dat mijn “vriendin” echt het tegenovergestelde is. Ik hield van haar dus het heeft mij nooit uitgemaakt hoe ze eruit zag, maar zij was altijd aan het vechten met haar gewicht en daardoor continu aan het diëten, heel onzeker over haar huid enz. Mijn ex valt op een bepaald type daar waren we altijd wel open over, zijn ex viel in dezelfde categorie. Mijn “vriendin” is echt precies het tegenovergestelde van dat. Wat maakt het dan toch zo interessant he? Dat is wel het stuk waar ik onzeker over ben.

Justagirly, ben jij uit elkaar gegaan of hebben jullie het weer geprobeerd?

Ik herken veel in wat je schrijft, ik blijf het ook een bizarre situatie vinden en had hem veel hoger zitten.