Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Ik heb zojuist weer een uur gelopen buiten, merk dat dat erg goed bij me werkt. Voor nu heb ik besloten om niet meer zo te piekeren over de toekomst en welke keuze ik moet maken. Dag voor dag bekijken hoe ik me voel en wat liever voor mezelf zijn. Niet zo gefocust zijn op hem, maar op mezelf en op wat ik nu nodig heb, en daarnaast natuurlijk op zoon. Hoop dat ik dat vol kan houden.

Vandaag heb ik een preventief gesprek gehad met de bedrijfsarts op aanraden van m’n manager. Was best confronterend, ik ben behoorlijk afgevallen en dat continue gespannen gevoel in m’n lijf in combinatie met het slechte slapen en vermoeidheid waren voor haar wel alarmbellen. Ik blijf maar op de automatische piloot doorgaan maar ze gaf echt aan dat als ik zo doorga ik er straks volledig af lig. Haar advies is echt halve dagen werken, of eerst 2 weken ziek melden en dan halve dagen werken. Ik denk niet dat ik die 2 weken wil, maar wel die halve dagen omdat ik echt behoefte heb aan wat meer ruimte om dingen voor mezelf te doen. Of dit nou naar het strand is, of sporten of slap een serie kijken maar vooral om de emotie toe te gaan laten doordeweeks. Nu sta ik doordeweeks alleen maar “aan” in overlevingsmodus en zijn mijn weekenden verschrikkelijk omdat dan alles eruit komt, dus dat gaat zo ook niet. Daarnaast verlies ik ook de grip omdat het werk gewoon erg veel is. Mijn workload is alleen veel te veel voor halve dagen, dus dit ga ik morgen bespreken op mijn werk en kijken naar een plan van aanpak.

Voelt ergens als falen, maar tegelijkertijd kies ik hierdoor ook voor mezelf en dat is nu gewoon heel hard nodig. Mijn collega zei: gun jezelf de ruimte die je een ander ook zou gunnen in zo een periode en die kwam wel binnen. Dat ga ik dus ook maar doen.

Dat is zeker waar! Ga het mezelf ook gunnen

Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb voor nu afgesproken dat ik die halve dagen probeer, maar als het niet voldoende is ga ik er alsnog even volledig uit. Ik zie daar inderdaad heel erg tegenop, dat heb ik ook besproken vandaag. Maar misschien is dat juist nodig. EFT ga ik naar kijken, bedankt voor de tip Rooss.

Ik ben het met je eens, ik ben ook mijn moeder verloren, zij is veel te jong overleden dus dat was echt pijnlijk en daar heb ik veel verdriet om gehad. Maar dit voelt als een andere soort rouw, en ik vind het niet makkelijk om toe te geven maar het voelt op het moment inderdaad heftiger.

Jeetje hagelslagjes wat verschrikkelijk.. kan me bijna niet voorstellen hoe heftig dat voor je geweest is, maar wel een hele dikke knuffel voor jou.

Net een gesprek gehad met mijn plaatsvervangend manager over de halve dagen en zij was heel erg duidelijk over dat ik die 2 weken rust echt moet pakken. Ze gaf aan dat halve dagen me nu niets gaat brengen, behalve nog meer stress over hoe ik m’n werk af ga krijgen. Dat ik echt toe moet gaan geven aan tijd voor mezelf en verwerking omdat ik anders straks veel verder van huis ben. Ik heb de hele terugweg naar huis alleen maar gehuild. Deels omdat het niet ok voelt, een gevoel van als ik m’n werk ook al niet meer kan uitvoeren gaat alles mis ofzo? Anderzijds ook omdat het ergens ook een opluchting is om even niet meer zo sterk te hoeven zijn en de schone schijn op te houden.

Hagelslagjes, heel heftig.. blij dat het nu met beter met je gaat. Dat vertrouwen fundamenteel beschadigd is, is natuurlijk heel triest maar zal inderdaad wel een vorm van zelfbescherming zijn. Het lijkt me heel lastig dat je je nooit hebt kunnen uiten. Je opmerking over niet kunnen twijfelen snap ik ook, maar het is wel echt dubbele rouw.

Rooss dat ga ik ook doen, ik ga alles nu maar over me heen laten komen hoe eng ik dat ook vind, ik heb er nu lang genoeg tegen gevochten en het brengt me nergens. Hopelijk voel ik me dan snel een stuk beter. Mijn lijf is er inmiddels ook wat ziek van: continu trillerig, pijnlijke spieren enz. en dat komt voor m’n gevoel wel door het onderdrukken van emoties. Alles moet er gewoon uit en daar ga ik de komende 2 weken ook echt voor gebruiken. Toen ik vanmiddag zo verdrietig kwam het voor het eerst niet in me op dat ik ex wilde appen/bellen besefte ik me achteraf. (Benaderde hem praktisch nooit, maar dacht er wel altijd aan omdat die behoefte er nog wel was) Dat voelde als een kleine overwinning.

Vanaf maandag ben ik 2 weken vrij. Ik heb vandaag mijn overdracht gemaakt, het vervelende vind ik dat collega’s nu best wat werk van me over moeten nemen, wat voor extra werkdruk zorgt terwijl zij het ook druk hebben. Maar probeer dat wat los te laten.
Bakken vind ik een super goed idee, dat ga ik zeker proberen! Voel me nu vooral heel erg moe, dus hang op de bank met een serie. Ga straks wel bij een vriendin eten omdat ik doordeweeks genoeg op de bank kan hangen als daar behoefte aan is, maar wat gezelschap is ook fijn.

Ex heeft me vannacht een bericht gestuurd dat hij het zo zwaar heeft met me amper spreken en hij vroeg of ik dat ook zo voel. Ik las het vanochtend pas en had nog niet gereageerd. Uiteindelijk belde hij, toen heb ik gezegd dat ik het niet zo ervaar nu omdat ik echt de focus op mezelf heb, en dat ik geen ruimte heb voor zijn gevoelens nu. Het is al genoeg om m’n eigen emoties te verwerken. Hij gaf aan dat hij het begrijpt, maar het liefst had gehoord dat ik hem ook wil spreken. Ik kan er nu gewoon niets mee, de moeheid overheerst en ik heb besloten echt op mezelf te focussen.

Ja over blokkeren heb ik wel nagedacht maar hij heeft me tot vandaag best een tijd met rust gelaten. Daarnaast vind zoon het nu nog fijn om af en toe te kunnen bellen wanneer hij die behoefte voelt en ik wil hem dat nog niet ontnemen, dat zwakt vanzelf wel af. Maar aan contact over ons heb ik nu geen behoefte, is alleen maar verwarrend. Ik heb zijn gesprekken wel gearchiveerd zodat ik het kan lezen wanneer ik daar zin in heb. Als het contact nu weer toeneemt vanuit hem zal ik wel gaan blokkeren. Ik vind het inderdaad erg dubbel, waarom is die behoefte er vanuit hem zo? Ook al was het alleen “lust” en zegt hij van mij te houden, hij heeft wel alles stukgemaakt en inderdaad een mes in mn rug gestoken en met hoe hij zich voelt kan ik gewoon niets.

Ik heb een fijne avond gehad, lekker gekletst en gegeten. Ik lig nu in bed nog een film te kijken, die is bijna afgelopen dus dan proberen te slapen. Bedankt voor jullie steun!