Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Hahaha ja zo kan je het inderdaad ook bekijken, dat zelfvertrouwen moet weer wat opgebouwd worden. Helaas ben ik heel erg grieperig aan het worden, misschien komt alles er nu uit door de rust maar voel me totaal niet fit. Vanavond vroeg naar bed en hopen dat een goede nachtrust voor verbetering zorgt.

Nou ik denk dat het inderdaad vooral makkelijk was.. hoe raar het ook klinkt. Als het weer eens gebeurd was dan gebeurde het weer een tijdje niet maar ze was toch altijd in de buurt dus als je al dan al niet lekker zit zal die verleiding te groot zijn ofzo. Ik denk dat dat iedere keer een ander zoeken als de behoefte er was ingewikkelder is . Het is dat ik echt bijna zeker weet dat hij nooit een relatie met haar zou kunnen hebben omdat het qua persoonlijkheden compleet niet past, maar blijkbaar was het voor de sex wel goed genoeg. Maar goed dit soort dingen gaan mijn pet compleet te boven dus begrijpen zal ik het waarschijnlijk nooit en niets zal me denk ik nog verbazen.

Dat inkijkje is zeker interessant! Maar geloof inderdaad dat er zeker een verschil is tussen puur sex en relatiemateriaal en hoor dat ook regelmatig van mannelijke vrienden. Ik heb daar zelf wat meer moeite mee, ik moest iemand altijd minimaal wel echt leuk vinden om er er sex mee te kunnen hebben. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik weinig one night stands heb gehad, misschien wordt het tijd om dat straks eens wat meer te gaan ontdekken .

Ik typ het hier even van me af omdat ik me erg slecht voel. Ik heb vanmorgen gestuurd dat ik echt geen contact meer wil voorlopig nadat hij gisteren een redelijk algemeen appje stuurde en ik daar dan toch weer op reageerde. Over een paar weken hebben we een afspraak om voortgang van het huis etc. te bespreken en tot die tijd wil ik geen contact heb ik aangegeven. Ben nadat ik dit bericht heb gestuurd alleen zo ontzettend verdrietig en weet gewoon niet waar dat vandaan komt. Misschien omdat ik het stiekem toch ergens zelf ook nog fijn vond om af en toe wat van hem te horen, ook al liet ik uit mezelf niets horen. Wilde dat steeds niet toegeven aan mezelf, maar blijkbaar zit het toch nog dieper dan ik dacht. Ben ergens toch gewend geraakt weer aan die korte momenten van contact hoe raar het ook klinkt, want waarom zou ik nog iets van hem willen horen? Ik snap met momenten echt helemaal niets van mezelf…

Dank je wel Hagelslagjes. Ik wil ook niet zo streng voor mezelf zijn, vind het alleen zo verwarrend allemaal. Ik geef zelf aan dat ik echt geen contact wil (alweer) omdat ik die ruimte voor mezelf nodig heb, en vervolgens ben ik er zelf om aan het janken. Er zit op een rare manier nog heel veel gevoel bij, en dat heeft gewoon tijd nodig denk ik.

Een dagboek heb ik aangeschaft dus ik zal ik ook gebruik van maken.
Vind het fijn om dat we er een soort van “samen” doorheen gaan in dit topic, haal er echt heel veel uit dus bedankt daarvoor.

Ik liep bij een coach dus dat helpt me zeker wel geholpen, maar daar heb ik het traject deze week afgesloten. De connectie tussen ons voelt nog sterk, ik hoop dat deze weken geen contact daaraan gaan bijdragen. Merk wel dat ik het toch lastig vind, maar ga het wel volhouden. Maandag ga ik naar een andere coach waar ik heel veel positieve verhalen over heb gehoord, en waarbij ik wel wat kan declareren. Het liep financieel bij die andere coach wat de spuigaten uit.

Justagirly, mooi om te horen dat jullie er uit zijn gekomen samen. Dat het veel pijn doet kan ik inmiddels volledig onderschrijven, maar als het bij jullie minder heftig was en jullie elkaar weer hebben teruggevonden vind ik dat alleen maar mooi. Mensen kunnen soms hele domme dingen dingen maar het betekent voor mij niet per definitie dat iemand dan een slecht mens is, maar wel dat er fouten gemaakt worden. Uiteraard zijn er wel grenzen

Ik heb gisteren de kerstboom opgezet, geprobeerd het gezellig te maken voor mezelf maar de tranen liepen over m’n wangen, dat was nou echt zo een moment van ons drieën waarbij we het altijd gezellig maakte. Toen zoon binnenkwam van buitenspelen hebben we de kerstballen samen opgehangen en dat was gelukkig wel een fijn moment. En toch klopt het voor m’n gevoel gewoon niet, dit is niet zoals het zou moeten zijn. Het zal ongetwijfeld zelfmedelijden zijn, maar ik voel me op dat soort momenten zo alleen, en dat zijn dus ook de momenten dat ik twijfel of hier goed aan doe. Ik hou vol hoor, omdat ik voor mezelf moet kijken hoe het na een tijd geen contact gaat, maar wat zou ik deze fase graag overslaan.