Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Hahaha Rooss het is natuurlijk totaal niet grappig op dat moment maar dit zie ik dus ook serieus bij mij gebeuren. Ik zou me waarschijnlijk ook doodongelukkig voelen en alleen maar naar huis willen. Hoe werd daar toen op gereageerd vanuit die man?
Met vriendinnen avondjes plannen is nu inderdaad wat ik voornamelijk doe, daar haal ik denk ik voor nu ook meer plezier uit. En een beetje geflirt kan geen kwaad inderdaad.

En hagelslagjes ik denk dat je gelijk hebt, ik ben ook niet perse het type voor casual seks, al zou ik dat misschien wel eens kunnen ontdekken. Maar normaal gesproken moet er bij mij wel iets van gevoel bij zitten, dus dat zou ook echt niet eerlijk zijn naar de ander. Die lingeriewinkel hou ik in gedachten .

Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het zelf ook nog veel te vroeg hoor, maar was vooral benieuwd of anderen er wel goede ervaringen mee hadden, in de zin van: dat je er daardoor misschien sneller overheen gekomen bent.
Ik geloof ook dat je er niet 100% overheen hoeft te zijn voor je gaat daten, maar voor nu hou ik het lekker bij uitjes met vriendinnen en misschien af en toe wat onschuldig geflirt als ik daar zin in heb

Ik had zowaar een goede dag vandaag! Voor het eerst in dagen niet opgestaan met dat paniekerige gevoel, en wat leuke dingen kunnen ondernemen. Voelde me zelfs even blij vanmiddag, nou dat is echt lang geleden, was er bijna verbaasd over .

Ex belde alleen naar mijn zoon vlak voor het avondeten. Zoon zet telefoon altijd op luidspreker (geen idee waarom, zie dat veel kinderen doen), dus hoorde toch zijn stem. Ex stelde wat vragen waarop mijn zoon het antwoord niet wist (zoals wanneer z’n volgende voetbalwedstrijd is), en zoon vroeg dat dan vervolgens aan mij. Ik gaf dan antwoord aan zoon, waardoor je zonder contact met elkaar te hebben, toch een soort van in contact bent. Merkte dat ik dat lastig vond, ik ben nu bijna een week verder en begon eindelijk iets te wennen aan geen contact. Zijn stem doet nog steeds iets met me.

Vanavond wel weer wat onrustig, probeer een serie te kijken maar kom er niet in. Mis nog steeds het kunnen kletsen, of lekker tegen elkaar aan liggend op de bank een serie kijken. Ik merk dat ik de avonden dat zoon op bed ligt wat lastig vind, ik kan nergens heen dus ik moet mezelf thuis vermaken, maar dat lukt me gewoon niet altijd. Ik heb dus toch nog wat last van vluchtgedrag: het liefst maar bezig en onderweg willen zijn om me maar niet “alleen” te voelen. Dat alleen voelen is dus een thema voor me waar ik flink mee aan de slag kan. Denk dat het me het me frustreert dat ik dan na zo een eerste goede dag ‘s avonds toch weer zo onrustig ben, ik had denk ik ergens gehoopt dat het nu dan goed zou blijven.
Is niet realistisch dat weet ik ook wel, en er is al veel meer acceptatie dus ik maak wel stappen.

Dank jullie wel, ik waardeer de steun hier echt enorm. Vannacht heel erg slecht geslapen en werd weer wakker met dat nare onrustige gevoel. Ik denk oprecht dat het komt omdat ik hem nog niet helemaal losgelaten heb, er gaat nog net even te vaak wat als.. door m’n hoofd. Op de dagen dat ik zeker weet dat dit het beste is en dat ik alleen verder ga heb ik dat gevoel namelijk veel minder. Maar hoe blijf ik mezelf er nog van overtuigen dat dit echt de beste route is? Het lukt me steeds even, maar ik blijf met een enorme twijfel zitten. Wat als die therapie nu wel aanslaat en alles wat hij zegt te realiseren waar is? En dan denk ik weer RST maak jezelf nou niet zo gek, er is teveel stuk en je verdient veel meer dan dit, er komt uiteindelijk heus wel iemand anders leuk op je pad. Ik loop al bij een coach, ik zoek hulp, ik doe m’n best om afleiding te zoeken. Maar die strijd in mezelf stopt maar niet. Soms zou ik willen dat hij er gewoon helemaal klaar mee was, dan was dit allemaal niet eens meer iets om over na te denken.

Het klopt dat ik alles erg snel wil. Ik wil gewoon van dit vreselijke gevoel af denk ik, en dat kan niet en dat frustreert. Zal een deel met opvoeding te maken hebben, dat was altijd wel schouders eronder en door.
Ik wil ook uitzoeken waarom ik hier zo streng ik ben voor mezelf, en misschien nog wel meer waarom ik zoveel moeite heb met omgaan met deze gevoelens.

Bij een ander zou ik het helemaal niet raar vinden, dan zou ik er alle begrip voor hebben. Merk dat ik erg bezig met de buitenwereld, er zijn toch veel mensen die verwachten dat je er na zoiets 100% klaar mee bent en dat je doorgaat en niet meer omkijkt. Dat geeft me het gevoel dat ik faal omdat het voor mij nog niet zo werkt, er zit nog gevoel en er is nog gemis. De boosheid ontbreekt teveel voor m’n gevoel.

Ja dat denk ik inderdaad ook, ben alles aan het analyseren en denk teveel na over waarom ik me nou zo voel. Denk dat dat vooral heel vreemd voor me is, normaal ben ik dus het type schouders eronder en gaan en zo heb ik best wat overwonnen. Het is voornamelijk de schrik bij mezelf dat ik het er zo zwaar mee heb, dat had ik gewoon niet van mezelf verwacht. Accepteren dat de gevoelens er zijn klinkt inderdaad als de juiste weg.

Nou justagirly ik kan me dat heel goed voorstellen hoor, het is toch ook gewoon verschrikkelijk moeilijk. Natuurlijk wil je dat liever niet bij je kind, maar we blijven allemaal mensen en het is niet iets dat dagelijks voorkomt. Ik zou willen dat ik soms eens bij de boosheid kwam, op de één of andere manier kom ik daar niet. Heel soms voel ik het even opkomen maar het zet nooit door. Voel van alles maar niets zet echt erg door, behalve dan dat continue opgejaagde zenuwachtige gevoel. Dat is wel zo een rotgevoel dat ik soms als ik even alleen ben wel even flink gil, dan kan ik toch even wat frustratie kwijt .

Polydox en justagirly, ik probeer wel manieren te vinden om m’n emotie wat meer kwijt te kunnen, misschien heeft het ook wat tijd nodig. Ik wil niet te optimistisch zijn, maar ik heb me afgelopen weekend echt wat beter gevoeld. Ik ben vandaag naar de kerstmarkt geweest met zoon en vanmiddag een spelletjesmiddag met vrienden en kinderen gehad, daarna gezellig samen gegeten. Ik kom er steeds meer achter dat mijn leven, behalve het feit dat ex er niet meer bij is, niet zoveel veranderd is. Mijn vrienden zijn nog steeds mijn vrienden, mijn sociale leven is niet anders. Natuurlijk word ik wat minder uitgenodigd bij “stelletjes” avonden, maar ik heb nog steeds een rijk sociaal leven. Ik besef me ook steeds meer dat mijn ex altijd met mij meeging. Zelf had hij dit helemaal niet, dus ik heb hem volop betrokken in mijn leven. Natuurlijk ben ik doordeweeks nog steeds alleen en dat voelt nog naar, en zijn er ook dagen in het weekend dat ik mezelf en zoon moet vermaken, maar ik mag me gelukkig prijzen met zo een fijne vriendengroep om me heen. Nadat mijn moeder overleed is de familie uit elkaar gevallen en dat vind ik met momenten lastig, maar ik heb ook m’n eigen “familie” gecreëerd. Het dringt steeds meer tot me door dat ik zoveel gewicht aan ex gehangen heb, alsof m’n relatie het allerbelangrijkste was. Terwijl hij nu veel meer kwijt is dan dat ik dat ben, en ik denk dat ik me dat wat vaker moet realiseren.