Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Het is me gelukt om een knoop door te hakken en dat is alleen verder met mijn zoon. Hoe graag ik ook zou “willen” dat het nog werkt, ik kan het niet. Hij was alleen met oudjaarsavond en dat raakte me wel, maar ik heb een leuke avond gehad en met aftellen kwam er een soort rust, en besefte ik me dat ik niet meer hoef te vechten om hier iets van te maken, dat ik erop mag vertrouwen dat ik ook zonder hem een leuk leven heb. Ik kan het nare gevoel tijdelijk even uitschakelen en dan hebben we het best “leuk”, maar zodra het besef weer binnen komt, komt de walging ook weer naar boven en ik gun mezelf meer dan dat. Ik geloof wel dat hij oprecht spijt heeft en de verbinding met zichzelf compleet kwijt was, maar het zorgt er niet voor dat het dan maar verdwijnt, en daarnaast heb ik het vertrouwen niet meer dat hij bij een volgende crisis wel in staat is om zichzelf te beheersen. Ik zie dat hij hard werkt en hoop oprecht dat hij dit iemand anders nooit aandoet, maar ik wil het niet meer ondervinden. Makelaar is ingeschakeld, en ben ondertussen goed om me heen aan het kijken naar mogelijkheden. Makkelijk gaat het niet worden want de mogelijkheden zijn beperkt, maar uiteindelijk zullen we wat vinden.

Enige nadeel is dat hij destijds een maand bij familie zou blijven en dat heb ik steeds verlengd, en daar kan hij nu niet meer blijven. Hij heeft dat al een aantal keer aangegeven de afgelopen weken, maar wil dus de logeerkamer in. Hij respecteert mijn keuze zegt hij, dus hij zal geen pogingen meer ondernemen om het goed te maken maar tot het huis verkocht is wil hij hier verblijven. Het is nu eenmaal ook zijn huis en ik heb geen uitwijkmogelijkheid, dus ik ben bang dat ik daar niet onder uit kom.

Maar goed, ook daar vind ik wel een weg in nu ik mijn route heb bepaald, en ik heb er vertrouwen in dat er snel iets moois op ons pad komt.

Elisa dat lijkt mij ook heel lastig omdat ik net gewend ben aan het alleen zijn en we onze eigen routine hebben gevonden, maar ik heb gewoon geen andere optie. Volgende week worden er foto’s gemaakt van het huis en ik hoop oprecht dat dat snel gaat, zodat ik weet wat de overwaarde is en ik zelf kan gaan bieden op huizen.

Een vriendin zei gisteren tegen me dat het misschien mijn gevoel nog meer bevestigd als hij hier in huis is, omdat het voor een uurtje best leuk is, maar als hij weer in mijn aura is ik me misschien nog meer besef dat dit echt geen optie meer is. In ieder geval moeten er duidelijke afspraken worden gemaakt, en moet ik er een gesprek met mijn zoon over hebben zodat hij ook echt weet dat dit tijdelijk is tot er een ander huis is, en hij er geen hoop uit haalt. Dat vind in nog het meest lastige, want ik weet hoe gek hij op hem is en ik ben bang dat hij dan toch hoopt dat het ergens weer goed komt.

Mijn vader woont met zijn “nieuwe” gezin en zou ons met alle liefde opvangen maar heeft de ruimte niet. Verder kan ik vast voor een weekend bij vriendinnen terecht maar niet voor langere periode, daarnaast wil ik mijn zoon ook niet heen en weer slepen. De weekenden dat mijn zoon hier niet is zal ik vast en zeker bij vriendinnen slapen, maar tot er een vast huis is gun ik mijn zoon zijn vaste plek. Ex geeft aan echt geen andere opties meer te hebben, in hoeverre dat klopt kan ik niet inschatten maar bij vrienden die ik ken kan hij niet terecht en bij de familie doe hij heeft is hij dus nu 3 maanden geweest. Het plan was om tot einde schooljaar van mijn zoon in dit huis te blijven zodat hij z’n school fijn kon afronden, nu zal dat toch eerder worden denk ik.

Maar goed ik loop wat op de zaken vooruit, wellicht gaat het wel prima en kunnen we het nog even uitzingen op deze manier.

Ik voel me niet perse rustiger, omdat mijn toekomst nu natuurlijk heel onzeker is, en daarnaast ben ik ergens soms toch bang om de verkeerde keuze te maken. Tegelijkertijd is vasthouden omdat het maar bekend is ook niet de weg.

Zodra het huis in de verkoop staat en verkocht is weet ik de overwaarde en kan ik gericht naar huizen zoeken. Het aanbod is schaars in de prijscategorie, dus dat voelt erg wankel. Nu kan ik een vrije sector huurwoning krijgen hier in de stad (geen Haarlem helaas, bedankt voor de tip Hagelslagjes!).
Dit kost een aardig bedrag per maand, 1 slaapkamer is erg klein dus daar kan ik net mijn bed in kwijt (zoon krijgt uiteraard de grote slaapkamer want hij heeft straks als puber gewoon de ruimte nodig), en ik kan best creatief zijn qua kastruimte. Tevens is het in centrum waardoor ik een dure parkeergarage moet betalen, en wonen we nu in een buitenwijk.
Grote voordeel is dat ik daar einde van de maand in kan, en we dus maar heel kort in 1 huis zitten. Daarnaast komen reparaties niet voor mijn rekening, en krijg ik de overwaarde dan gestort waarvan ik leuke dingen kan doen.

Groot nadeel is dat ik, als ik kies voor huren, de lage rente die ik kan meenemen naar een ander koophuis verlies (en dat scheelt echt heel veel met de huidige rente), en daarnaast zal ex daar dan gebruik van gaan maken. Voor hetzelfde bedrag als waar ik nu voor zou huren zou ik een kleine eengezinswoning kunnen kopen in een buitenwijk, wat voor mijn zoon echt veel prettiger is dan midden in het centrum. Iedereen om me heen zegt dat ik echt even geduld moet hebben, omdat een koopwoning naar me toe komt en dat beter past bij mijn woonwensen.

Mijn gevoel zegt dat ik moet wachten op een koopwoning, maar ik vind het ook spannend om deze kans te laten schieten.

Dus toch maar even op het forum, wat zouden jullie doen?

Deze woning was wel via de woningcorporatie waar ik ingeschreven sta vanaf m’n 18e, maar vanwege inkomen kan ik via hun systeem alleen op vrije sector reageren. Er komt niet super veel te huur, maar dat gaat dan alsnog via hun systeem en zo kwam ik nr 1 te staan. Ik kan daarom niet zeggen dat hij die woning kan nemen. Gisteren (ok, en heel eerlijk vannacht ook haha) veel over nagedacht maar ik ga het inderdaad niet doen. Er komt wel een vrije sector woning die helemaal voldoet, of een koopwoning. Dit zou meer een noodsprong zijn, waarbij ik eigenlijk mijn eigen kansen verspeel om maar een huis te hebben. Ik ben wel wezen kijken en het was gewoon niet ideaal. In de weekenden dat zoon niet bij me is kan ik in ieder geval bij een vriendin terecht dus dat is fijn. Tot er een geschikte woning is zingen we het wel uit, er is op dit moment geen ruzie en zolang we allebei ons eigen leven leiden komt het hopelijk wel goed.

Daarnaast heb ik hem wel gevraagd om inderdaad naar vakantieparken o.i.d. te kijken. Ik merk dat hij denkt dat het wel prima is tot het huis verkocht is in de logeerkamer, maar ik heb zeker aangegeven dat dat voor mij anders voelt, zeker als het voor een aantal maanden gaat duren. Kostentechnisch is het het meest logisch want we betalen beiden nog mee aan dit huis, maar het draait natuurlijk niet alleen om geld maar ook om de onrust die het eventueel weer veroorzaakt.

Hij heeft vanochtend zijn spullen gebracht, dus vanaf dit weekend woont hij in de logeerkamer.

Ja heel snel. Ik heb echt geen idee hoe ik me voel, denk vooral een benauwd gevoel. Geen idee hoe dit gaat uitpakken en toch voelt het ook alsof er een stuk vrijheid wegvalt, en ook wel angst om me in m’n eigen huis niet meer op m’n gemak te voelen. De tijd zal het leren.

Het is zowel vreemd, onrustig en benauwend als vertrouwd, dus tegenstrijdig. We zijn erg onze eigen weg gegaan de afgelopen dagen, hij voornamelijk boven en wij beneden, maar zoon (die heel goed begrijpt dat we niet meer samen zijn) vind hem nog heel leuk en vraagt dan bijvoorbeeld of hij een serie met hem wil kijken. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan, behalve dat ik dan mijn eigen ding even ga doen. We hadden veel aparte afspraken dus hebben elkaar relatief weinig gezien en ik ga bijvoorbeeld naar de bios met zoon en vraag hem dan zeker niet mee. Over eten heb ik gezegd dat hij mee kan eten als ik van te voren weet dat hij er is. Ik vind het ook weer zo vreemd om hem apart te laten koken en het dan boven op een kamertje op te laten eten, ben bang dat dat juist ongemakkelijk voelt, ook voor zoon. Als je dan vervolgens af staat te wassen en hij komt helpen voelt dat wel weer heel vertrouwd en kom je snel weer in je oude routine. Dan gaat er wel weer even door me heen dit is toch ook wel fijn, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik het mis om volledig mijn eigen ding te kunnen doen.