Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Dank je wel justagirly, heel lief. Ik ben de week goed doorgekomen. Echt een paar goede dagen gehad, het weekend en maandag voelde ik me heel goed. Dinsdag en gisteren voelde ik ineens boosheid, ik kan het dus wel . Het lijkt wel alsof ik al die tijd natuurlijk wel wist dat het waar was, maar dat ik het ergens toch niet wilde geloven dat de man met wie ik zolang samen ben geweest echt in staat is tot zoiets heftigs. Die fase is nu al een paar weken voorbij, het kwam deze week weer even hard bij me binnen met boosheid tot gevolg. En toch overspoelt het me niet meer. De paniek die ik de eerste weken zo erg gevoeld heb is bijna weg. Ik voel nu allerlei soorten emoties, maar ik laat ze komen en gaan.

Geen contact is de afgelopen 2 weken goed gelukt, ik heb morgen een afspraak met hem om over vervolgzaken te spreken. Ik heb geen idee hoe hij erin staat, maar mijn gevoel zegt dat hij nog veel hoop heeft en dat hij hoopt op een verzoening.

Daar ben ik echt niet, ik ben er wel over uit dat ik de komende maanden voor mezelf en zoon moet gaan en eerst alles tot rust moet laten komen. Ik heb juist eerder het geval dat deze fase voor mij wat langer had mogen duren, ik begin nu net m’n weg te vinden. Aan de andere kant moeten er ook gewoon zaken geregeld worden. Als ik morgen weer aangeef dat een hereniging er voor niet in zit, zal het huis te koop moeten worden gezet enz. Dat is spannend (gaat het lukken om een huis te vinden, waar kom ik terecht, gaat zoon zich daar thuis voelen enz.) en daarom zou ik waarschijnlijk liever nog even in m’n bubbel blijven. Maar ik weet ook dat het moet, het is tijd om verder te gaan.

Goedemorgen, bedankt voor jullie interesse, heel fijn om te zien dat er met me meegeleefd wordt .
Ik heb het weekend internet even links laten liggen omdat het allemaal toch behoorlijk indruk op me heeft gemaakt. Zo sterk als ik me voelde van te voren, zo verward voel ik me nu weer.
We hebben buiten de deur afgesproken, omdat ik het niet prettig vond om thuis in gesprek te gaan. Toen hij me op kwam halen voelde ik me erg krachtig. Tijdens het gesprek gaf hij na 10 minuten al aan dat hij natuurlijk heel erg gehoopt had dat ik tijdens onze radiostilte tot de conclusie was gekomen dat ik het misschien toch nog een kans wilde/kon geven, maar dat hij al vrij snel door had dat dat voor mij een brug te ver is. Ik ben extreem eerlijk geweest, dat er echt nog wel iets in me is wat zou willen dat alles weer “normaal” kan zijn, maar dat het te groot is en dat ik dat geen plek kan geven.

We hebben dus de afspraak gemaakt dat we nog steeds officieel uit elkaar zijn, en dat we in januari gaan kijken naar de vervolgstappen qua huis etc. Dat heeft nu voor kerst toch geen zin, en het was allemaal best emotioneel dus het voelde niet als het juiste moment. We hebben daarna nog erg lang gepraat. Ik heb nog vragen kunnen stellen waarmee ik toch nog zat, hij heeft alles beantwoord en het was een open en eerlijk gesprek.

Het nare is alleen dat ik zo van slag ben na dit gesprek. Het gevoel zit nog dieper dan ik dacht, en nadat hij me thuis afgezet heeft heb ik heel erg gehuild. Ik heb uitgesproken naar hem dat wij echt klaar zijn en toch voelt dat nu ook niet goed, voelde me er als ik eerlijk ben erg ellendig door. De spanning kwam weer volop terug in m’n lijf en voelde me echt weer even terug bij af. Ik probeer nu dus vooral om weer m’n rust terug te vinden, die kracht die ik voelde weer te hervinden en alles op een rijtje te zetten.

Ik had gehoopt hier een veel sterker bericht te plaatsen, en dat ik me nu super goed zou voelen maar helaas.. wie weet komt dat gevoel deze week alsnog als alles weer z’n plekje heeft gekregen.

Ik denk dat daar precies de angel zit Pausini, ik dacht zeker te weten dat er geen toekomst meer in zit, maar nu ik het definitief uitgesproken heb weet ik het dus niet zo zeker meer. Ik heb dat gezegd omdat ik dat van tevoren bedacht had en ik dat ook echt zo voelde, maar niet omdat ik het zo voelde tijdens ons gesprek. En dus komt het weer neer op verstand versus gevoel.

Er is geen enkel excuus voor wat hij gedaan heeft en dat beseft hij zich ook heel goed, maar het voelt voor mij zo wrang omdat we de laatste 3 jaar zo gebouwd hebben aan onze relatie (terwijl hij dus wel leefde met een groot geheim van de affaire daarvoor) dat de liefde tussen ons nog voelbaar is. In dat verschrikkelijke jaar waarin hij dus die seksuele affaire had 3 jaar terug was dat absoluut niet zo, toen waren we elkaar echt volledig kwijt.

Dus wat is nou wijsheid, ik denk dit allemaal maar weer even laten bezinken en dan over een paar dagen kijken hoe ik me voel.
En ergens baal ik dus, want voelde van tevoren al aan dat dit gesprek weleens veel op zou kunnen roepen, en daarom was uitstellen misschien toch beter geweest totdat ik weer een paar stappen verder was geweest.

Bedankt in ieder geval voor je lieve woorden, doet me erg goed.

Bedankt allemaal voor jullie reacties. Rooss ik ben sinds gisteren weer een het werk, wel nog halve dagen. Had daar vorige week ook echt behoefte aan omdat ik me toen sterk en goed voelde, maar nu de spanning weer zo in m’n lijf zit vind ik het wel lastig. Toch vind ik het wel fijn om weer contact te hebben met collega’s en iets meer ritme te hebben. Het is inderdaad ene heel dubbel gevoel, enerzijds misschien inderdaad normalisering van een abnormale situatie, anderzijds de pure en open gesprekken en de oprechtheid die ik nu denk te zien. Maar goed dat zegt nog niets. Ik heb besloten om het deze week even aan te kijken, en hoop ik dat het gespannen gevoel snel afneemt.

Pausini een erg late reactie, maar ik heb internet wat vermeden omdat ik alleen maar dingen aan het opzoeken was die me toch niet verder helpen. Ik ben door de kerstdagen heen gekomen, de dagen zonder mijn zoon vond ik pittig, maar heb ik wel gevuld met vrienden en er het beste van gemaakt. 1 kerstdag overdag alleen thuis gezeten en dat vond ik ook echt helemaal prima. Verder is er nog weinig veranderd. Ex heeft me de ruimte gegeven, we hebben nog 2 x gesproken met elkaar. Alles heel open en eerlijk, ook waar het zo mis heeft kunnen gaan. Hij neemt vol verantwoordelijkheid voor alles wat hij gedaan heeft en dat kan ook eigenlijk niet anders. Nu ligt de bal bij mij, en daar blijft hij maar een beetje liggen want ik kom er gewoon niet uit. Met mijn coach kom ik er ook niet echt meer verder mee. Ze zegt dat ik alles helder heb en dat ze me veel sterker vind geworden, maar dat een definitieve knoop doorhakken me niet lukt omdat er nog zo veel wisselende gevoelens zijn. Ik weet echter ook dat dat wel moet, er moet een keuze gemaakt worden. Bij nooit meer samen voel ik veel pijn, bij samen verder ook. Vanavond vier ik oudjaar met vrienden en kids, en ik heb voor mezelf besloten dat ik zodra we aftellen goed naar mijn gevoel moet luisteren en dan het nieuwe jaar in ga met een besluit. Je weet toch nooit of je de juiste keuze maakt, maar zo blijven ronddraaien gaat me zeker niet verder brengen. Ik wens iedereen een geweldig 2023, vol liefde en gezondheid.