Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Mijn slaapkamer is inderdaad wel een fijne plek om me terug te trekken, verder zit hij veel in de logeerkamer. Verder gaat het vreemd genoeg heel gemoedelijk en is er bijna geen ruzie. Vandaag de makelaar gekozen waarbij het huis dus definitief in de verkoop gaat. Gisteren goed over gesproken en de knoop doorgehakt. Hoe raar het ook klinkt, nu het echt definitief is heb ik er toch veel verdriet van. Ik weet dat dit de juiste route is (of althans, dat weet je nooit, maar mijn gevoel zegt dat) maar het doet toch heel erg veel pijn dat het niet gelukt is. Echt een soort rouw die dan ineens weer naar boven komt. Heb gisteren en vannacht zo gehuild dat ik vandaag maar heb gezegd vanuit huis te werken, omdat ik er echt niet uit zie. Hoop dat er snel zicht is op een nieuw huis en dat het zonnetje snel weer gaat schijnen.

Hij werkt op kantoor. 1 dag per week vanuit huis maar dan ben ik eigenlijk altijd op kantoor. Ik heb 2 dagen dus echt alleen doorgebracht thuis en dat was heel fijn.

Ik ben er wel wel achter dat als ik iets heel erg eng vind of als iets definitief wordt (zoals het huis verkopen en definitief alleen verder in een ander huis), ik de neiging heb om terug te krabbelen. Dan lig ik te malen in bed en denk ik is dit het nu allemaal waard, nu voel je je ook niet gelukkig, en ga ik de weer op zoek naar de positieve kanten en alles wat ik straks ook zal gaan missen . Ik denk dat dit echt voortkomt uit angst voor het onbekende, of ik heb gewoon heel veel moeite met loslaten. Dat laatste is wel iets waar ik wel vaker tegenaan loop. Dat proces van continue twijfel lijkt me niet gezond, dus hier wil ik zeker verder mee aan de slag in therapie.

Ja dat geloof ik ook echt wel. Voel me behoorlijk paniekerig omdat ik niet in aanmerking kom voor sociale huur (wel ruim 18 jaar ingeschreven), middenhuur via de woningbouw komt bijna niet vrij en ik heb al flink wat bezichtigingen achter de rug qua koophuizen maar het is allemaal net aan, en er wordt ook nog steeds overboden. Vrije sector buiten de woningbouw om is niet te betalen en dat red ik ook niet. Ik merk dat de angst dat dit huis straks verkocht is en ik nog niets anders heb me aardig in de greep heeft, ik wil alleen maar een fijne plek voor mijn zoon en mij creëren, maar dan moet die mogelijkheid zich wel voordoen… bij familie kan ik niet logeren en natuurlijk kan ik terecht bij vrienden voor een paar nachtjes maar niet structureel. Als er in ieder geval maar zicht was op eigen woonruimte zou dat me enorm veel rust geven.

Waarschijnlijk gaat het huis de verkoop in met een langere oplevertermijn, zodat ik ondertussen kan blijven zoeken naar een koopwoning voor ons. We hebben de opdracht nu wel gegeven en bespreken deze week de details. De makelaars waren zo enthousiast over ons huis, hoe mooi het is en hoe goed afgewerkt enz, en ik merkte dat ik alleen maar dacht dit is mijn huis waar we zo hard aan gewerkt hebben en waar ik me nog heel lang zag wonen, werd er zo verdrietig van. Mijn ex zei toen ze de deur uitgingen en zag hoe erg ik van slag was, maar we hoeven dit niet te doen hè? En ik dacht alleen maar je doet continu alsof ik de knoop doorhak en alsof het mijn keuze is, maar ik wilde dit helemaal niet en heb nooit voor deze situatie gekozen. Bah, ben de hele situatie zo zat, kan wel gillen soms. Ik mag niet vergelijken maar ik moet de grootste moeite doen om een huis te vinden en hij zit in een andere positie (waar hij hard voor gewerkt heeft dus mag dit niet zo voelen) maar het voelt zo oneerlijk soms. En dan raap ik mezelf weer bij elkaar, spreek ik mezelf toe dat ik de moed niet mag verliezen en dat er echt iets moois op ons pad komt. Maar na vandaag weer een teleurstelling qua bod op een huis denk ik soms misschien moet ik m’n trots maar aan de kant zetten. Ga het niet doen hoor, maar wat wil ik graag uit deze situatie.

Er is ook nog veel liefde, maar er is ook heel veel stuk. Het was niet iets eenmaligs, en dat vind ik niet eens het ergste maar het was met één van mijn beste vriendinnen. Een vriendin met wie ik alles deelde, ook mijn twijfels en onzekerheden in die periode. Natuurlijk is zij ook verschrikkelijk fout, maar hij wist ook dondersgoed dat zij mijn vriendin was en hoe pijnlijk dat is. Hij ging goed om met haar man, we waren veel samen, gingen met z’n vieren uit eten en leuke dingen doen met de kinderen. En ondertussen boekte hij doodleuk hotels met haar overdag. Ik weet niet hoe ik dat naast me neer moet leggen. Vind het een heel eng idee dat je zo kan liegen en dingen kan verbergen. En achteraf is hij dus, toen hij deze affaire gestopt had nog een keer vreemdgegaan met iemand anders, wat hij me dan vreemd genoeg wel weer opgebiecht heeft, waardoor we in relatietherapie gingen. Het ging in die periode niet goed en natuurlijk heb ik ook zaken verkeerd aangepakt, maar nu ik de tijdlijn weet, ging het pas slecht toen hij met haar vreemd begon te gaan. Dat kan uit onzekerheid zijn geweest en een drang naar bevestiging, maar ik ben niet de persoon om continu bevestiging te geven, dus wat gebeurt er in een volgende “onzekere” fase?
Daarnaast is het dan wel ruim 3 jaar geleden gestopt, maar gingen we wel nog met mijn vriendin en haar man en kinderen op vakantie enz, en dat maakt het heel wrang. Het is niet alleen onze relatie die stuk is en die van mijn vriendin met haar man, er zijn vriendschappen kapot, een vriendengroep die al lang bestond voor hem is ontwricht, ze hebben echt heel veel schade aangericht.

De laatste 3 jaar waren zeker veel beter, hij heeft z’n gedrag aangepast en we zijn na de relatietherapie zeker naar elkaar toegegroeid. Maar ook de sessies daar waren niet eerlijk, want er zat veel meer achter. Ik zie dat hij heel erg veel spijt heeft, en zoals ik eerder al aangaf is er zeker nog veel houden van. Hij is in therapie, en komt achter patronen. Maar ik weet niet of houden van genoeg is, als er ook zoveel pijn is en vooral zoveel stuk.

Vandaar dat ik op oudejaarsdag heb besloten dat dit het dan moet zijn, maar dat is wel heel pijnlijk als je eigenlijk nog veel van elkaar houdt en daarom is het zo een rollercoaster.

Die vriendin is volledig uit de vriendengroep verdwenen, dus dat geeft wel rust. Maar ze heeft een woning gevonden in de buurt en ik ga haar ongetwijfeld tegen komen. Bizarre is, dat ik hoor van de mensen die ze nog wel kort gesproken heeft, dat ze zo blij is van haar man af te zijn en dat ze nooit zelf de stap had gezet dus dat ze eigenlijk een soort van dankbaar is voor de situatie. Er waren dus achteraf veel andere mannen, maar geen woord over wat ze heeft aangericht bij mij. Dat ze niet meer gek was op haar man is nu wel duidelijk, maar dat je één van je beste vriendinnen zoveel pijn doet en daar niets over zegt raakt me wel.
En het vertrouwen is inderdaad weg. Als je weer zo samen in huis zit lijkt het soms weer normaal en verdwijnt het wat naar de achtergrond, maar er is gewoon geen basis meer.
Als ik nu een huis zou hebben zou de wereld er inderdaad al heel anders uitzien, en denk ik inderdaad sta ik veel minder heen en weer geslingerd zou worden qua gevoel.

Lief hagelslagjes! Zonder al teveel in detail te treden verloopt het hier zeer stroef sinds de echte afhandelingen qua huis zijn begonnen. De hulp die eerder aangeboden was vind hij nu niet meer nodig, en ondanks dat ik hiervoor gewaarschuwd was raakte het toch. Voordeel is wel, dat hij nu z’n ware aard laat zien waardoor EINDELIJK de schellen van mijn ogen gevallen zijn, en ik ook echt met volle overtuiging kan zeggen dat ik echt alleen verder wil en niet kan wachten tot ik mijn eigen plekje heb samen met m’n zoon. Hij heeft het toch een aantal weken volgehouden, die lieve en warme kant vol berouw en spijt, maar die kant is ook met de noorderzon weer vertrokken sinds de verkoopopdracht echt is gegeven. Ben voor het het eerst ook echt heel boos geweest, en dat geeft me kracht. Respect voor hem is op dit moment ver te zoeken en dat heeft eigenlijk nog heel lang geduurd. Ben verder druk bezig met huizen bezichtigen. De foto’s zijn gemaakt en als het goed is komt ons huis ieder moment online, dus ik hoop op een voorspoedige verkoop. Ik heb nog wel gevraagd of hij echt niet ergens anders heen kan tot die tijd, maar dat gesprek is zinloos. Het zonnetje gaat dus wel echt weer schijnen, op een andere manier dan ik gehoopt had, maar ik kijk nu oprecht uit naar een nieuwe start en een leven zonder deze stress. Er staat 100% een mooier leven op me te wachten

Het lijkt er inderdaad op dat, nu de realiteit doorgedrongen is en we echt zonder elkaar verder gaan, hij de noodzaak niet meer ziet om op een fijne manier zaken af te ronden. Het is nu zakelijk en kil, maar misschien was dat ook precies wat nodig was voor mij, om echt de knop om te kunnen zetten.
Hij heeft zelf ook dat hij pas op zoek naar iets gaat als dit huis verkocht is, dan kan hij daarna dus blijkbaar wel bij familie blijven in de tussentijd. Ik heb besloten om mijn energie er niet meer aan te verliezen, want het brengt me nergens. De komende periode moet ik gewoon uitzitten tot er een nieuw leven kan beginnen.

Die vriendin heb ik nooit meer gehoord, ik heb haar direct na versie 1 (eenmalige misstap) een bericht gestuurd waarop ze een heel lang bericht heeft gestuurd dat het de allerdomste fout ooit was maar eenmalig en dat het nooit had mogen gebeuren. Achteraf bleek het veel langer en vaker te zijn geweest dus haar hele bericht was weer één grote leugen, toen heb ik haar een woedend bericht gestuurd en daar heb ik nooit meer wat op gehoord. Vreemd genoeg heb ik er weinig moeite mee, voor mij bestaat zij gewoon niet meer en ik voel ook geen enkele behoefte meer om haar nog te spreken.