Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Ik krijg het via een “kennis” te horen, diegene kent haar, ik vond het ook heel vreemd. Ik weet zeker dat mijn goede vrienden deze informatie niet met me zouden delen, omdat ze weten dat ik daar alleen maar last van zou hebben en ik er toch niets mee kan.

Ik moet voor mezelf echt opletten dat ik hier niet teveel mee bezig ben, want dan vind ik geen rust meer en dat breekt me echt op. Vandaag gaat het gelukkig iets rustiger, ik heb hier geen controle over dus ik moet het loslaten. Dat is helaas nooit mijn sterkste punt geweest, maar ik doe hard m’n best

polydox schreef: ↑

06-11-2022 19:21

Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, loop een paar dagen op je voor, merk wel dat tijd gewoon wat doet. Maar toen ik het hoorde, werd ik net als jij ook weer een tijd teruggegooid. Sterkte.

Wat is er bij jou gaande polydox? Heb jij ook nieuws gehoord over je ex? Kan het zo snel niet vinden in je geschiedenis. Ik merk overigens ook dat mensen nu na ruim een maand denken dat je er zo langzamerhand wel “overheen” bent. En ja het gaat wat beter, maar voor mijn gevoel heb ik echt nog wel echt een lange weg te gaan, zeker als ik nog zo van slag raak door zulk nieuws.

Ik ben me wel wat meer aan het inlezen, want hoe verwerk je zulke langdurige ontrouw nou op de juiste manier?

Ja bah dat doet ook gewoon pijn. Heb je inmiddels wel een manier gevonden om het een plekje te geven?

Je kan er inderdaad niets aan doen. Vorige week heb ik aangegeven echt geen contact meer te willen, en vanmiddag keek ik in mijn archief (ik heb hem gearchiveerd in whatsapp) en toen had ik weer een heel lang bericht. Hoe het me gaat,, of ik het weekend goed ben doorgekomen. Ok vervolgens een heel epistel te starten over dat hij het momenteel heel zwaar heeft, dat hij ieder uur wakker is. Dat hij m’n zoon zo mist en het mist om met mij te praten. Dat ik dingen niet meer met hem deel en dat hij z’n weg maar niet kan vinden zonder ons. Dat hij zou graag zou willen weten hoe m’n dag geweest is en met me wil kletsen. Ik begin langzamerhand echt gek te worden hiervan. Het lijkt soms wel of hij niet doorheeft dat hij deze hele situatie veroorzaakt heeft en dat we er daarom nu zo bijzitten. Hoe maak je zo iemand nou in godsnaam duidelijk dat ik niet meer de persoon ben om dit mee te delen. Ik heb het nu al zovaak gedaan, begin er echt moedeloos van te worden.

Ik heb het ook genegeerd, geen enkele reactie gegeven. Vanavond was ik bij een vriendin eten, mijn zoon is bij z’n vader vanavond dus daarna nog een serie gekeken, gekletst en thee gedronken. Toen ik thuiskwam lag er een brief op de mat. Die was uiteraard van hem. 2 kantjes vol met hoeveel spijt hoe wel niet heeft, over hoe hij vanuit onzekerheid, innerlijke onrust en egoïsme gehandeld heeft maar dat hij het mij vanaf nu op mijn manier zou laten doen. Hij sloot af met ik weet dat ik geen enkele inspraak heb op de toekomst maar ik wil niets liever dan samen verder. Ik hoop dat wij als we elkaar de volgende keer zien (over een maand hebben we afspraak over alle praktische zaken) de woede wat gezakt is bij jou en we het hier over kunnen hebben. Als het ware liefde blijkt te zijn dan vinden we elkaar weer terug, als het niet zo is dan was het misschien ook niet de bedoeling.

Ik ga er vanuit dat z’n dit z’n laatste poging was dus ik zal hier ook niet op reageren, nu naar bed en hopelijk een redelijke nacht.

Haha exact. Nou op zich wel wat uurtjes gemaakt maar merk dat deze situatie me gewoon heel onrustig maakt en zo werd ik ook wakker. Ik wil gewoon rust, vooruit en proberen om er het beste van deze situatie te maken. Dit soort dingen helpen me niet, maar ik heb inmiddels ook wel door dat dit gewoon niet stopt omdat hij ook hier weer heel egoïstisch in is. Toch maar snel voor een eigen huis gaan, ik denk dat ik dan pas echt een nieuwe start kan maken.

Nee ik wil hem niet terug. Er is teveel gebeurd en onze relatie gaat nooit meer goed worden. Iemand die zo kan liegen en dan ook nog eens mijn beste vriendin kiest om mee vreemd te gaan is het helemaal niet meer waard. Als we verder zouden gaan wordt hij inderdaad of een deurmat, of hij wordt dat niet en ik leef continu in spanning omdat ik niet geen vertrouwen meer in het heb. Ik gun mezelf meer dan dat. Maar dat is mijn realistische kant, rationeel weet ik het allemaal precies en daarom blijf ik sterk. Maar emotioneel raakt het me allemaal wel, ik zit nog volop in m’n proces omdat ik ons leven samen nog wel mis, mijn zoon die hem mist, je huis waar je afscheid van moet nemen, het opnieuw vorm geven aan mijn leven zonder hem. We waren behoorlijk met elkaar verweven. Als er niet ook veel leuke tijden waren geweest waren wij allang niet meer samen geweest, maar ik probeer mezelf continu te herinneren aan het feit dat ook eigenlijk ook allemaal gebaseerd was op leugens. Hij zit inderdaad volop in een charme-offensief, en dat zorgt wel voor een heel dubbel gevoel. Toch voel ik dat ik sterk moet blijven, iemand die dit zolang kan doen gaat niet veranderen, en ik wil daar nooit meer de dupe van worden.

30 jaar is helemaal een lange tijd. Mooie herinneringen zijn er absoluut, we hebben de mooiste reizen gemaakt en heel veel leuke momenten gehad. Alleen het probleem is dat het allemaal niet zoveel meer zegt nu.. Ik moet nu sterk blijven en voor mijn eigen geluk kiezen, al voelt het nu natuurlijk nog helemaal niet als geluk, maar er komt wel een moment dat ik er op terug kijk en trots ben op dat ik heb doorgezet.

Dat is het woord dat het meest in me opkomt: zonde. Zo ontzettend onnodig en zonde allemaal, het had zo anders kunnen lopen.
Ben vandaag eerder uit m’n werk gegaan, merkte dat ik echt alleen maar doorgedenderd heb en voelde de behoefte om even op de bank te liggen met een dekentje. Het komt wel steeds meer binnen, en ik moet zeggen dat ik het idee van echt alleen verder gaan met momenten nog steeds heel naar vind. Ik kijk soms zo enorm op tegen alles, de verkoop van het huis, weer ons plekje moeten vinden creëren, de avonden alleen thuis als zoon op bed ligt, de weekenden waarin ik ons of mezelf moet vermaken omdat iedereen dan met hun gezin dingen doet en waar ik een nieuwe weg moet vinden. Dan vliegt het me aan, want ik vind alleen zijn eigenlijk helemaal niet zo leuk. Hoe ziet onze toekomst eruit? Maar vooral mijn zoon die er verdriet van heeft en die hier ook maar weer doorheen moet zonder erom gevraagd te hebben. Dat zijn de momenten dat ik heel even denk, misschien moet ik dan toch…

Maar alles in me schreeuwt dan meteen dat wil ik niet meer, er is teveel stuk en je leven gaat nooit meer gelukkig worden met hem, je moet er nu doorheen maar gun jezelf meer dan dit.
Ik zet door, ik moet door, maar het is niet altijd even makkelijk.

Zou zo graag een half jaar vooruit willen spoelen, ik schrijf het hier maar even van me af omdat het anders in m’n hoofd blijft zitten.