Mijn hele relatie bedrogen en voorgelogen

Goedemorgen,

Ik lees al heel lang mee, maar maak nu zoiets heftigs mee dat ik enorm de behoefte voel om zelfs iets te delen. Het is een enorm lang verhaal waarvoor excuses, maar het is helaas ook zo groot en heftig en moet het even van me afschrijven.

Achtergrond: 37 jaar, zoontje van 11. Lang samen geweest met de vader van mijn zoontje, toen hij 3 jaar was zijn we uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook nog eens verliefd, dus dit betekende voor mij direct einde relatie. Daarna met behulp van vrienden en familie m’n weg weer gevonden, eerst een periode van rouw. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden voor mijn zoontje en mij, mezelf weer gaan ontdekken, veel leuke dingen met kind gedaan en in de weekenden zonder hem het uitgaansleven (her)ontdekt, achteraf een super waardevolle en mooie periode.

Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest leerde ik mijn huidige (of nou ja, inmiddels ex) partner kennen. Ik was eigenlijk happy alleen maar vond hem wel meteen heel leuk, we hadden een klik. Rustig, (leek) betrouwbaar, leven goed op de rit, leek een stabiel persoon en hij was voornamelijk heel erg duidelijk in hoe geïnteresseerd hij was in mij. Ik heb zelf een goede baan en had alles prima voor elkaar, dus was niet op zoek naar iemand om voor mij te zorgen. Hij was enorm verliefd en dat voelde heel fijn. Ik wilde het rustig aan doen, dus eerst lang gedate voor het echt een relatie werd, en ook mijn kind er nog een hele tijd buiten gehouden. Ik merkte wel dat hij hier onzeker van werd, maar ben hier altijd duidelijk over geweest omdat ik mijn kind niet zomaar ergens bij wilde betrekken.

Uiteindelijk werd het wel een relatie en wilde hij alles altijd net wat sneller dan ik, als ik dan aangaf dat het tempo best wat rustiger mocht omdat we ons hele leven nog voor ons hadden accepteerde hij het wel, maar hij had hier duidelijk moeite mee. Vroeg me vaak of ik dan wel gek genoeg op hem was, dan zei ik absoluut, maar ik heb gewoon geen haast. Gaf wel aan dat hij zich onzeker voelde omdat ik soms best terughoudend kon zijn en hij een bepaalde bevestiging miste.

Ik heb een grote vriendengroep, waaronder 2 echt beste vriendinnen maar ook met de partners deden we altijd leuke dingen samen. Ik heb mijn partner overal bij betrokken want zelf had hij dit niet echt, we zijn op vakanties geweest met gezinnen, en talloze spelletjesavonden en uitjes samen gehad. Daarnaast hadden we ook ons eigen leven, op vakantie met z’n 3en en ook veel stedentrips met z’n 2en als mijn zoontje bij z’n vader was. Het leven leek mooi.

Mijn vriendinnen hebben mij heel erg door mijn scheiding heen geholpen, en 1 beste vriendin nog net even meer. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik deze man leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.

3.5 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan: vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren, het standaard verhaal . Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had, en ik weinig deed om zijn onzekerheid over ons weg te nemen. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is weg, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger .

Die “beste vriendin” van mij heeft al 16 jaar een relatie en een kind, en ik had al jaren door dat zij niet lekker liepen meer samen.
Uiteindelijk is een paar weken geleden uitgekomen dat ze vreemd was gegaan op een verjaardag en dat dit al langer speelde met die persoon, en toen werd het een domino effect. Ze bleek hiervoor ook al ruim anderhalf jaar een affaire te hebben gehad met iemand van haar sportschool. Ik vertelde dit allemaal aan mijn partner en hij reageerde vreemd: laat ze het zelf uitzoeken dat is niet aan ons. Hij kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.

Uiteindelijk is bij een andere vriendin terecht gekomen dat mijn vriend en beste vriendin tot 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en hij zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken het standaard verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd waarin ze zei ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.

Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft enkele maanden nadat ik hem heb leren kennen contact met hem gezocht via Facebook en zo is er wat sporadisch en oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet als er weer schuldgevoel opkwam. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!) Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden. Vervolgens is zij andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.

Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd een enorme drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer, omdat hij erachter kwam dat hij daar grenzeloos van werd . Ik kan er helemaal niets mee en het is me ook niets meer waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor.

Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en puur lust en dat hij wist dat ze ook met anderen aanpapte, dus dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich daardoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik ben al 3 jaar omgeslagen omdat het me kapot maakte maar wil er alsnog hulp voor zoeken om de achterliggende redenen uit te vinden.

Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek in je hoofd zijn?

Ik vraag me echt af hoe ik dit in godsnaam niet heb kunnen zien?! Maar dit was zo een onmogelijk scenario voor mij dat het niet eens in me op is gekomen.

En nu is mijn relatie over, een vriendschap van ruim 17 jaar naar de knoppen en daar sta ik dan. Ik weet dat ik doormoet voor mijn kind, maar ik voel me alsof ik ben aangereden door twee vrachtwagens van beide kanten en weet gewoon werkelijk niet wat ik met mezelf aanmoet. Normaal zou ik haar bellen voor troost in dit soort situaties, maar zij heeft mij dit ook aangedaan dus dat kan niet meer. Ik heb genoeg andere lieve mensen om me heen maar ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen. Zie even geen lichtpuntje meer, en ben helemaal lamgeslagen. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk, hij is stapelgek op hem en ik kan niets anders zeggen dan dat hij er voor m’n kind altijd was en de beste “bonusvader” is geweest die ik me kon wensen, maar ook hij moet hier nu maar weer mee dealen terwijl hij er niets aan kan doen.

Moest dit gewoon allemaal van me afschrijven. Mocht iemand tips hebben of iets soortgelijks hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag.
Hulp zoeken ga ik sowieso, slaap bijna niet, heb geen eetlust en functioneer amper, maar ik moet zorgen dat ik voor mijn kind zorg dat ik rechtop blijf staan en dat ga ik dus ook doen .

Dank jullie wel. Ik kijk ook zeker om me heen en als er een huis zie dat me bevalt ga ik ervoor. Ik heb zelf niet het gevoel dat ik me kranig hou, voelt eerder als iedere dag “overleven” maar dat is dan maar voorlopig maar even wat het is. Vanavond een vriendin op visite gehad, dat was echt fijn omdat de muren op me afkomen thuis en even van me afkletsen voelt goed. Moet mijn rust nog gaan vinden in het alleen zijn, hopelijk gaat dat steeds een beetje beter. Raar toch, dat als je in een relatie zit alleen zijn soms zo heerlijk voelt, en nu zo beklemmend? Nu lekker douchen, m’n bed opzoeken en morgen weer een nieuwe dag.

Schrijf hier af en toe maar even van me af hoor als het me even teveel wordt.. ik werd vanmorgen weer zo onrustig en misselijk wakker. Ben opgestaan, heb gedoucht, zoon wakker gemaakt, samen ontbeten enz. Dan loopt hij de deur uit om naar school te gaan en dan stort ik in. Ik moet ook zo naar m’n werk, maar ben zo intens moe ineens. De afgelopen weken heb ik echt op adrenaline geleefd, en dat lijkt nu om te slaan. Ik weet dat ik hier doorheen moet en dat het uiteindelijk vast beter wordt.. maar ik zou me zo graag iets beter willen voelen.

Ik ben naar m’n werk blijven gaan omdat ik dacht dat het goed zou zijn voor de regelmaat, maar begin me af te vragen of ik mezelf gewoon niet een paar dagen in bed of op de bank blijven liggen moet gunnen.

Ik heb morgen een gesprek staan met mijn directeur en ik ga aangeven dat ik het momenteel zwaar heb, en dat ik maar half functioneer. Mijn baan is best Ik heb veeleisende en ik kan maar beter aangeven dat het niet zo soepel loopt. Misschien kunnen we een constructie bedenken waarbij ik iets minder werk, of even een week helemaal niet. Heb die rust en ruimte voor mezelf echt even nodig merk ik, voel me nu net een hamster in zo een rad.

Daarnaast wil ik ook graag jullie advies vragen over het volgende:

Ex is dus 6 jaar in ons leven geweest. Hij maakt heel duidelijk dat hij de band met mijn zoon goed wil houden, en dat hij, ondanks dat ze geen bloedverwanten zijn, m’n zoon wel echt als zijn zoon ziet.

Normaal werkte ik op een bepaalde dag op kantoor en hij vanuit huis, hij ving zoon dan op uit school. Ex wil op die dag nog steeds naar “ons” huis wil komen en dan bij ons thuiswerken om hem op te vangen. Zodra ik uit m’n werk kom wil hij dan weer weggaan.

Ik heb aangegeven dat dat me niet de oplossing lijkt. We zijn uit elkaar en ik zal het zelf op moeten vangen (met hulp van mijn vader of zelf de middag thuiswerken etc.). Dit betekent absoluut niet dat ik wil dat mijn zoon nu geen contact meer met hem heeft, maar om hem iedere week in mijn huis te hebben vind ik gewoon heftig, en ik vraag me ook af of het voor zoon goed is of juist verwarrend.

Zoon is gek op hem, dus ik zal contact zeker niet tegenwerken, maar ik ga ook de wensen van mijn ex niet allemaal inwilligen omdat hij dat zelf zo fijn vind.
Hij mag hem gerust ophalen om wat leuks te doen, of als zoon zelf aangeeft hem te willen zien mag hij hem altijd bellen om wat te doen. Ik verwacht dat dit steeds meer wat minder zal worden.

Zoon mist hem wel, maar lijkt het best goed te doen en ik heb heel duidelijk aangegeven dat hij het altijd mag aangeven als hij hem wil zien.

Ik heb mijn zoon deze week gevraagd of hij door opa opgehaald wilde worden of dat hij wilde dat ex hier zou zijn tot ik uit m’n werk kwam. Hij zei zelf ik vind het leuk om naar opa te gaan, dus dat heb ik dan ook geregeld. Ex compleet van slag want hij wil hem gewoon zien en dat pak ik hem nu af.

Wil toch even hier checken of ik nu echt iets geks doe, voor m’n gevoel draait dit vooral om zijn wensen, en probeert hij in te spelen op mijn schuldgevoel. Als jullie er anders over denken hoor ik het ook graag.

Zo heb ik het nu ook aangegeven. Hij mag gerust wat leuks met hem doen of hem ophalen als zoon aangeeft hem te willen zien, maar ik ga er niet iets wekelijks structureels van maken bij mij thuis. Hij is geen onderdeel meer van het gezin dus dat is voor niemand goed.

Zoon was in eerste instantie enorm verdrietig, vond het heel erg dat we uit elkaar gingen. Ook voor hem staat z’n wereld op z’n kop. Ik praat veel met hem en heb aangegeven dat iedere emotie ok is en dat hij altijd alles bij me kwijt kan. Hij lijkt het op het moment alleen best goed te doen. Hij zei van de week ik vind het best gek maar ik ben eigenlijk niet meer zo verdrietig. Toen ik vroeg waarom hij dat gek vond zei hij nou ik dacht dat ik hem heel erg zou missen maar dat valt best mee, ik vind het met z’n 2en ook gezellig. Het is voor mij heel belangrijk dat hij zich niet groot houdt voor mij, hij is het kind en ik maak me druk om hem, hij hoeft zich niet druk te maken om mij, daar heb ik m’n eigen mensen voor. Hoop dat ik die boodschap goed duidelijk heb kunnen maken.

Verder probeer ik wat afstand te creëren van ex. Vanmorgen kreeg ik weer een heel bericht dat hij gisteren alleen thuis was bij familielid en dat alles dan zo bij hem binnenkomt. Hij stuurde letterlijk hoe je het wendt of keert, ik heb dit natuurlijk ook allemaal nooit zo gewild, en als je dan alleen zit komt het gevoel van spijt en berouw heel erg naar boven. Ik heb het 3 x gelezen en dacht alleen maar jij hebt dit natuurlijk ook allemaal nooit zo gewild? Je doet net alsof dit je overkomen is of dat je ernaast stond. Heb er maar niet op gereageerd.

Iedere keer toch weer contact maakt me van slag merk ik, en hoewel ik het vreemd genoeg nog wel mis om m’n dagelijkse dingen met hem te delen, moet ik daar maar aan wennen

Ik blijf hier zeker schrijven, dat helpt me heel erg.

Gisteren voor het eerst met vriendinnen wezen borrelen bij een vriendin thuis en samen gegeten. Zoon is bij z’n vader dit weekend en er volgde gisterenmiddag spontaan een uitnodiging, was blij dat ik een avondje afleiding had. Ben blij dat ik geweest ben, al hebben we iets teveel wijntjes gedronken en dat voel ik vandaag wel, maar goed een avondje moet kunnen. Toch voel ik me ok, één vriendin zou gisteren ik zie gewoon aan je dat je er echt klaar mee bent. Dat ben ik ook, maar deze weekenden zonder kind vind ik nog heel lastig. Normaal was het weekend familietijd of de weekenden dat zoon bij z’n vader was het vooral tijd voor ons tweeën. In mijn omgeving is dit natuurlijk niet anders, dus ik zal zelf ook wat manieren moeten vinden om m’n weekenden alleen wat leuker te maken. Ik heb nu absoluut nog geen behoefte om het uitgaansleven weer op te zoeken, maar misschien moet ik veel gaan wandelen, naar het strand en naar het bos enz.

Ik schrijf hier toch van me af omdat ik een mega terugval gehad heb. Het ging echt redelijk goed de afgelopen tijd. Ik voel me best ok alleen en ik begin langzamerhand weer wat dingen te ondernemen. Mijn terugval kwam gisteren, doordat ex belde dat hij z’n fiets op kwam halen. Hij vroeg of hij dan gelijk even met me kon praten omdat hij een huurhuis kan krijgen, en hij wilde bespreken hoe het dan moet met ons huis enz. Hij vroeg of we een stuk konden lopen. Ik gaf aan dat ik daar zelf niet echt behoefte aan had, maar als het echt over het huis etc. gaat we wel een stuk konden lopen om dat te bespreken.

Tijdens het lopen voelde ik me in het begin eigenlijk heel krachtig, en toen gaf hij aan dat hij er best moeite mee heeft dat ik zo afstandelijk ben en dat hij daaraan moet wennen. Hij was aan het huilen omdat er momenteel iets heel heftigs in zijn familie speelt, en hij zei normaal zou je me troosten maar ik merk dat dat er niet meer in zit. Dat is je goed recht maar ik mis je wel oprecht en ik heb daar moeite mee. Ik weet dat onze relatie voorbij is maar ik zou zo graag nog gewoon vrienden willen zijn.
Ik heb hem uitgelegd dat dat voor mij onmogelijk is, dat hij me daar teveel voor aangedaan heeft. En sterker nog, dat ik merk dat ik me echt stukken beter voel sinds hij weg is en dat ik die lijn graag voort wil zetten.

Toch heeft hij het gisteren voor elkaar gekregen om me gaandeweg weer te raken, je ziet elkaar weer en dat voelt dan toch bekend en vertrouwd. Toen hij wegfietste voelde ik me ronduit ellendig, alles kwam weer binnen en het voelde weer als een afscheid. Hij zei als er iets is wat ik voor je kan doen laat het me weten en ging weg.

Vannacht heb ik amper geslapen omdat ik weer zo verward was, en vanmorgen werd ik extreem paniekerig wakker. Toen heb ik de domste fout ooit gemaakt door hem te bellen. Ik was zo verdrietig en in paniek en hij voelt dan toch vertrouwd. Hij stond binnen no time voor de deur en heeft me rustig gekregen.

Nu heb ik enorm veel spijt want voor m’n gevoel ben ik weer 10 stappen terug. Ik schaam me want ik had iemand anders moeten bellen. Ik was zo goed bezig en hij is de laatste persoon die ik zou moeten bellen, sterker nog ik denk dat hij dit wel prettig vind. .
Ik heb nu achteraf ook geen idee waarom ik dat gedaan heb, ik weet dat afstand belangrijk is. Wat kan ik nu doen om dit te herstellen? Ik heb m’n zwakke kant laten zien tijdens een zwak moment, maar voel me nu heel stom.