Relaties
alle pijlers
Mijn moeder huilt zo veel
donderdag 6 februari 2025 om 18:10
Een jaar of acht geleden stierf mijn vader. Daarvoor heb ik mijn moeder in mijn hele leven een handvol keren zien huilen. Daarna wel honderden keren. Niet steeds uit rouw. Ze kan over van alles huilen, het is niet steeds hetzelfde. Maar het is VAAK.
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
maandag 10 februari 2025 om 20:17
Ik zou die laatste zin ook gewoon hardop uitgesproken hebben.Itsnojoke schreef: ↑10-02-2025 16:58Wat interessant, ik had nog nooit van een belkring gehoord.
Maar mijn moeder zal een belkring of gezamenlijke maaltijd beslist niet willen.
Vandaag heb ik haar meegenomen naar een ziek familielid. Prima, ze kan er nu even niet op eigen gelegenheid heen, dus helemaal goed.
Vraagt dat familielid hoe ze het redt met bijvoorbeeld eten. Zegt ze (met zielige stem, ik herken de stem tegenwoordig bijna voor ze iets gaat zeggen): ja, lukt wel, Itsnojoke heeft gisteren nog een bordje pasta gebracht.
Ehm, excuse me, ik zorg al tweeënhalve week vijf keer per week voor haar eten! Dat doe ik met liefde, maar waarom het dan zo over doen komen?!
maandag 10 februari 2025 om 20:26
Wel herkenbaar, wel andere situatie. Zeggen tegen anderen dat ze haar kinderen nooit ziet en alles zelf moet regelen. Terwijl ik alles regel en geregeld langs kom.Itsnojoke schreef: ↑10-02-2025 16:58
Vraagt dat familielid hoe ze het redt met bijvoorbeeld eten. Zegt ze (met zielige stem, ik herken de stem tegenwoordig bijna voor ze iets gaat zeggen): ja, lukt wel, Itsnojoke heeft gisteren nog een bordje pasta gebracht.
Ehm, excuse me, ik zorg al tweeënhalve week vijf keer per week voor haar eten! Dat doe ik met liefde, maar waarom het dan zo over doen komen?!
Overigens zijn er prima alternatieven voor een warme maaltijd. Als in kant en klaar maaltijden voor magnetron bijvoorbeeld.Of eet ze niet als ze alleen is? Zorg goed voor jezelf.
maandag 10 februari 2025 om 20:34
Mijn schoonmoeder heeft dus gewoon de nieuwe magnetron die mijn man voor haar had gekocht kapot weten te krijgen met zo'n maaltijd.
Kon ze weer bellen dat hij langs moest komen. (Voor die tijd had ze ook een magnetron, dus ze zou het principe moeten kennen.)
woensdag 12 februari 2025 om 08:28
Ik zou het zeker nog even oppakken.
"Mam, je zei...... bij ome piet (of tante ria), maar mag ik je er even op wijzen dat het níet lukt?
Dat ik 5x p.w. eten voor je maak?
Ik zou trouwens eens met de huisarts of praktijkondersteuner praten.
de wereld wacht om ontdekt te worden
woensdag 12 februari 2025 om 08:47
Dat zou inderdaad een goede zin zijn. Want To doet echt heel veel voor haar moeder. Ook hulp zoeken,eerst contact met de huisarts opnemen en overleggen. Ik blijf voor jullie duimen To.
Je pense donc je suis
maandag 17 februari 2025 om 13:26
Het lijkt wel of je het over mijn schoonmoeder hebt. Die is overigens wel een flink stuk ouder, 86. Het is bij haar ook heel erg sinds het overlijden van mijn schoonvader. Eigenlijk altijd wel huilen als je daar komt. Het leven is gewoon te ingewikkeld voor haar. Ze is ook nooit erg zelfstandig geweest, erg afhankelijk van haar man, generatiedingetje, maar uiteindelijk breekt dat op natuurlijk. Het is vaker de vrouw die alleen achterblijft dan de man. Hoewel die ook een probleem heeft binnen deze generatie, want die 'kan niet' koken etc.
Inmiddels heeft ze de diagnose dementie gekregen en dat geeft een stuk lucht. We weten nu dat ze er niks aan kan doen. Kleinkinderen en schoonkinderen hebben er minder moeite mee dan de eigen kinderen valt me op.
We regelen nu ook actief haar sociaal leven. Als ze een feestje heeft, zorgen wij dat ze zich aanmeldt, dat ze er komt, dat het in haar agenda staat en het cadeautje geregeld is. Met het idee dat sociale interactie eea wat zal vertragen en ze is weer even onder de pannen. We merkten dat dat soort dingen regelen niet meer lukte en dan bleef ze maar thuis. Eerst ergerden we ons eraan, maar nu weten we dat ze het gewoon echt niet meer kan.
Ik heb het idee dat het overlijden van mijn schoonvader het dementeren versneld heeft in combinatie met het feit, dat haar altijd alles uit handen genomen is qua regelwerk. Er zijn namelijk aanwijzingen dat het blijven gebruiken van je hersenen voor het aanleren van nieuwe dingen dementie kan vertragen.
Misschien is het goed om eens online zo'n test te doen of je ook dingen herkent?
Wat wij overigens doen is zoveel mogelijk opsplitsen als we langs gaan. Dus mijn man en ik gaan nooit samen, maar op andere dagen. Dan is er al 2x iemand. En dan kan ze weer hetzelfde vertellen.
Inmiddels heeft ze de diagnose dementie gekregen en dat geeft een stuk lucht. We weten nu dat ze er niks aan kan doen. Kleinkinderen en schoonkinderen hebben er minder moeite mee dan de eigen kinderen valt me op.
We regelen nu ook actief haar sociaal leven. Als ze een feestje heeft, zorgen wij dat ze zich aanmeldt, dat ze er komt, dat het in haar agenda staat en het cadeautje geregeld is. Met het idee dat sociale interactie eea wat zal vertragen en ze is weer even onder de pannen. We merkten dat dat soort dingen regelen niet meer lukte en dan bleef ze maar thuis. Eerst ergerden we ons eraan, maar nu weten we dat ze het gewoon echt niet meer kan.
Ik heb het idee dat het overlijden van mijn schoonvader het dementeren versneld heeft in combinatie met het feit, dat haar altijd alles uit handen genomen is qua regelwerk. Er zijn namelijk aanwijzingen dat het blijven gebruiken van je hersenen voor het aanleren van nieuwe dingen dementie kan vertragen.
Misschien is het goed om eens online zo'n test te doen of je ook dingen herkent?
Wat wij overigens doen is zoveel mogelijk opsplitsen als we langs gaan. Dus mijn man en ik gaan nooit samen, maar op andere dagen. Dan is er al 2x iemand. En dan kan ze weer hetzelfde vertellen.
maandag 17 februari 2025 om 13:56
Ik verdacht mijn schoonmoeder al jaren van lichte dementie, of in ieder geval een slecht werkend geheugen, maar sinds mijn schoonvader is overleden (textbook case van het soort stel van die generatie dat jij beschreef) lijkt het wel extra hard te gaan. In combinatie met sowieso al een negatieve en wantrouwende aard. Overigens was ze een paar maanden geleden niet dement genoeg volgens een of andere test. Dus er is niet echt een oplossing voor dat ze helpende mensen wegstuurt, apparaten kapot maakt, en haar medicijnen kwijtraakt. Misschien doet ze het ook wel expres om weer even te kunnen bellen. Ze praatte altijd heel veel, maar zonder te luisteren en altijd met een negatieve insteek, dus dan raak je ook gewoon mensen kwijt tegen wie je zou kunnen praten (ik kon er ook niet tegen). Als je dan alleen nog maar je zoon kan bellen en die heeft geen zin in onzin tijdens zijn werk, dan maar een probleem maken. Ik zou het me kunnen voorstellen.lattemachiato schreef: ↑17-02-2025 13:26
Ik heb het idee dat het overlijden van mijn schoonvader het dementeren versneld heeft in combinatie met het feit, dat haar altijd alles uit handen genomen is qua regelwerk. Er zijn namelijk aanwijzingen dat het blijven gebruiken van je hersenen voor het aanleren van nieuwe dingen dementie kan vertragen.
dinsdag 18 februari 2025 om 13:57
Mijn schoonmoeder heeft in 2023 zo'n test gedaan omdat ik een vermoeden had. De huisarts heeft een beetje geholpen om haar over te halen. Maar daar kwam nog geen dementie uit. Een jaar later was ze dusdanig verslechterd dat er geen twijfel mogelijk was. Zelf begon ik al vanaf 2019 het vermoeden te krijgen. Dat ze goed uit de test komt betekent dus nog niet dat het niet zo is. Voordeel is wel dat er dan een nulmeting ligt.
Maar daarnaast speelt bij deze generatie inderdaad natuurlijk ook de verdeling man/vrouw mee. Ze hebben totaal geen zin en interesse om de 'mannendingen' op zich te nemen, dus als ze zich nou maar onhandig genoeg opstellen neemt 1 van de kinderen het wel op zich. Ik ken iemand die jong weduwe werd, in de 50, vanaf toen hebben haar kinderen bijna 30 jaar lang haar bankzaken (betalingen etc.) gedaan. Want dat 'kon' ze niet. Nu ben ik zelf ruimschoots die leeftijd en denk ik, wat bizar, dat had ze toch nog gewoon kunnen leren.
Maar daarnaast speelt bij deze generatie inderdaad natuurlijk ook de verdeling man/vrouw mee. Ze hebben totaal geen zin en interesse om de 'mannendingen' op zich te nemen, dus als ze zich nou maar onhandig genoeg opstellen neemt 1 van de kinderen het wel op zich. Ik ken iemand die jong weduwe werd, in de 50, vanaf toen hebben haar kinderen bijna 30 jaar lang haar bankzaken (betalingen etc.) gedaan. Want dat 'kon' ze niet. Nu ben ik zelf ruimschoots die leeftijd en denk ik, wat bizar, dat had ze toch nog gewoon kunnen leren.
Quincy2 schreef: ↑17-02-2025 13:56Ik verdacht mijn schoonmoeder al jaren van lichte dementie, of in ieder geval een slecht werkend geheugen, maar sinds mijn schoonvader is overleden (textbook case van het soort stel van die generatie dat jij beschreef) lijkt het wel extra hard te gaan. In combinatie met sowieso al een negatieve en wantrouwende aard. Overigens was ze een paar maanden geleden niet dement genoeg volgens een of andere test. Dus er is niet echt een oplossing voor dat ze helpende mensen wegstuurt, apparaten kapot maakt, en haar medicijnen kwijtraakt. Misschien doet ze het ook wel expres om weer even te kunnen bellen. Ze praatte altijd heel veel, maar zonder te luisteren en altijd met een negatieve insteek, dus dan raak je ook gewoon mensen kwijt tegen wie je zou kunnen praten (ik kon er ook niet tegen). Als je dan alleen nog maar je zoon kan bellen en die heeft geen zin in onzin tijdens zijn werk, dan maar een probleem maken. Ik zou het me kunnen voorstellen.
dinsdag 18 februari 2025 om 14:10
Nou inderdaad. Vergeetachtiger worden is op zich normaal, zeker na het overlijden van een dierbare. Het verschil is moeilijk te zien in het begin.
Waar ik het voor het eerst aan merkte, is dat we ergens op vakantie gingen waar ze een ander soort koffiezetapparaat hadden (een nespresso). Dat apparaat kende ze wel, want wij hebben het ook en bij ons heeft ze regelmatig koffie gezet. Ze snapte er niks van en ik heb het meerdere keren uitgelegd, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Stap voor stap uitgeschreven, maar ze wachtte toch maar tot er iemand thuis kwam. En daarnaast het gebrek aan initiatief. Voor de 'mannendingen' had ze dat nooit, maar het huishouden bestieren ging haar prima af. Dan ging ze mij bellen om te vragen of de supermarkt open was op tweede kerstdag, terwijl ze er praktisch naast woont. Als ze haar jas en schoenen aan had gedaan en een paar meter gelopen had ze het gewoon kunnen zien. Dat zijn dus dingen die ik 5 a 6 jaar geleden al begon te merken.In de loop van jaren kwam daar steeds meer bij. Zeker na het overlijden van schoonvader ging het hard en corona heeft ook niet meegeholpen. Daardoor was ze soms maandenlang ergens niet geweest en wist ze de weg niet meer. Het maandenlange binnenzitten stimuleerde de hersenen ook niet bepaald natuurlijk en wij haalden de boodschappen voor hen.
Waar ik het voor het eerst aan merkte, is dat we ergens op vakantie gingen waar ze een ander soort koffiezetapparaat hadden (een nespresso). Dat apparaat kende ze wel, want wij hebben het ook en bij ons heeft ze regelmatig koffie gezet. Ze snapte er niks van en ik heb het meerdere keren uitgelegd, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Stap voor stap uitgeschreven, maar ze wachtte toch maar tot er iemand thuis kwam. En daarnaast het gebrek aan initiatief. Voor de 'mannendingen' had ze dat nooit, maar het huishouden bestieren ging haar prima af. Dan ging ze mij bellen om te vragen of de supermarkt open was op tweede kerstdag, terwijl ze er praktisch naast woont. Als ze haar jas en schoenen aan had gedaan en een paar meter gelopen had ze het gewoon kunnen zien. Dat zijn dus dingen die ik 5 a 6 jaar geleden al begon te merken.In de loop van jaren kwam daar steeds meer bij. Zeker na het overlijden van schoonvader ging het hard en corona heeft ook niet meegeholpen. Daardoor was ze soms maandenlang ergens niet geweest en wist ze de weg niet meer. Het maandenlange binnenzitten stimuleerde de hersenen ook niet bepaald natuurlijk en wij haalden de boodschappen voor hen.
dinsdag 18 februari 2025 om 14:24
Dit was voor ons een van de belangrijkste redenen om schoonmoeder wel zelf boodschappen te laten doen. Even onder de mensen en de hersenen gebruiken.lattemachiato schreef: ↑18-02-2025 14:10Zeker na het overlijden van schoonvader ging het hard en corona heeft ook niet meegeholpen. Daardoor was ze soms maandenlang ergens niet geweest en wist ze de weg niet meer. Het maandenlange binnenzitten stimuleerde de hersenen ook niet bepaald natuurlijk en wij haalden de boodschappen voor hen.
Schoonmoeder is een gestructureerde vrouw, dat gaf haar veel houvast. Het duurde daardoor wel langer voordat eij door hadden dat het echt niet goed ging. Al haren stuurde wij haar naar de huisarts, maar de testen deed ze goed. Ze kon zich prima een korte periode focussen. Dus de huisarts zei dat ze niet dement was en daar was zij natuurlijk heel blij mee. Boekhouden kan ze prima. Alleen internetten lukte maar niet om te leren. En eigenlijk waren wij daar heel blij mee, ze is behoorlijk goed gelovig namelijk.
Het huilen is heel herkenbaar en begon na het overlijden van haar man. Zij was toen nog geen zeventig. Nu ze zwaar dement is huilt ze veel. Hoort bij haar ziekte.
Wij hebben altijd gestimuleerd onder de mensen te komen, maar dat wilde ze niet. Tja, dan niet. Daarna kwam ze weer in een leeg huis... Daar kunnen wij niets aan dien. Er speelde nog meer zaken waardoor mensen steeds minder vaak bij haar op bezoek kwamen. En werd ze nog eenzamer en huilde nog meer.
Dat huilen, accepteer het. Het hoort bij het ouder worden. Het is geen manipulatie, ze kan er niets aan doen.
dinsdag 18 februari 2025 om 15:21
Dit is het 'm vooral. Er is geen interesse om dingen te leren. Te beschermd geweest altijd, te vast rollenpatroon, nu te onzeker en bang om het te willen leren. Ze wil het niet leren, dat heb ik wel gemerkt met het mailen. Heb ik maanden aan besteed. Elke keer als ik er was, deed ik haar dingen voor, liet ik haar het nadoen, liet ik haar oefenen als ik er niet was. Elke keer merkte ik dat ze helemaal niet oefende. Ze wílde dat helemaal niet zelf kunnen, ze wilde eigenlijk gewoon dat haar kinderen dat voor haar zouden doen.lattemachiato schreef: ↑18-02-2025 13:57
Maar daarnaast speelt bij deze generatie inderdaad natuurlijk ook de verdeling man/vrouw mee. Ze hebben totaal geen zin en interesse om de 'mannendingen' op zich te nemen, dus als ze zich nou maar onhandig genoeg opstellen neemt 1 van de kinderen het wel op zich. Ik ken iemand die jong weduwe werd, in de 50, vanaf toen hebben haar kinderen bijna 30 jaar lang haar bankzaken (betalingen etc.) gedaan. Want dat 'kon' ze niet. Nu ben ik zelf ruimschoots die leeftijd en denk ik, wat bizar, dat had ze toch nog gewoon kunnen leren.
Ze staat er niet bij stil dat haar kinderen zelf ook hun hele leven met nieuwe technieken en technologieën te maken hebben gehad, waar we ook steeds weer voor aan de bak moesten om erin thuis te geraken. En dat is nog steeds zo.
Blijkbaar vindt zij dat zij dat niet hoeft.
Ik vind het heel jammer dat mijn sibling voortaan haar mail doet. Ik vertik dat namelijk. Dat kan ze zelf. Ze dóet het alleen niet, omdat ze het niet wíl.
donderdag 20 februari 2025 om 13:24
Bij mijn vader, die andere dingen niet wilde oppakken en vooral niet naar mij wilde luisteren, heb ik uiteindelijk de strijd opgegeven. Ik merkte dat ik 0 resultaat behaalde, wat ik ook probeerde. Het enige resultaat was dat onze relatie verslechterde door de wederzijdse irritatie, en dat was het me niet waard.
Uiteindelijk is hij gestorven op de manier die ik had voorzien, en dat is zuur. Tegelijk ben ik blij dat we nog een goede periode hebben gehad, al was het regelmatig slikken en stressen.
Uiteindelijk is hij gestorven op de manier die ik had voorzien, en dat is zuur. Tegelijk ben ik blij dat we nog een goede periode hebben gehad, al was het regelmatig slikken en stressen.
donderdag 20 februari 2025 om 18:54
Dat is verdrietig en mooi tegelijkGriebusDus schreef: ↑20-02-2025 13:24Bij mijn vader, die andere dingen niet wilde oppakken en vooral niet naar mij wilde luisteren, heb ik uiteindelijk de strijd opgegeven. Ik merkte dat ik 0 resultaat behaalde, wat ik ook probeerde. Het enige resultaat was dat onze relatie verslechterde door de wederzijdse irritatie, en dat was het me niet waard.
Uiteindelijk is hij gestorven op de manier die ik had voorzien, en dat is zuur. Tegelijk ben ik blij dat we nog een goede periode hebben gehad, al was het regelmatig slikken en stressen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
