Relaties
alle pijlers
Mijn moeder huilt zo veel
donderdag 6 februari 2025 om 18:10
Een jaar of acht geleden stierf mijn vader. Daarvoor heb ik mijn moeder in mijn hele leven een handvol keren zien huilen. Daarna wel honderden keren. Niet steeds uit rouw. Ze kan over van alles huilen, het is niet steeds hetzelfde. Maar het is VAAK.
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
donderdag 6 februari 2025 om 20:23
Mijn moeder is inderdaad jong weduwe geworden.Fargo schreef: ↑06-02-2025 20:13Je moeder was 65 toen je vader overleed? Dat is naar Nederlandse begrippen best jong. Ik verbaas me dat ze zo afhankelijk was van je vader; bankzaken, mobiele telefoon, etc. Nooit gewerkt notabene. Ik krijg een beetje een beeld van een vrouw die in een cultureel isolement zit. Lijkt me moeilijk.
Ik ben opgegroeid in een klein en tamelijk conservatief dorp. Het was in mijn omgeving redelijk normaal dat moeder thuis was en vader werkte, al kende ik ook wel werkende moeders. Hoe onzelfstandig ze verder eigenlijk was, is me gek genoeg nooit zo opgevallen toen mijn vader nog leefde.
donderdag 6 februari 2025 om 20:27
Nee, klopt, dat weet ik eigenlijk wel. Maar ik vind het fijn om te lezen, dank je wel, dat doet me goed.
Ik laat me niet alles aanleunen, dat niet. Bijvoorbeeld: ik ben maanden bezig geweest om haar te leren haar mail bij te houden. Ze doet het niet. Maar ze weet ook dat ze dat niet aan mij hoeft te vragen, want dan zeg ik: dat kun je zelf. Vervolgens laat ze het gewoon mijn sibling doen.
donderdag 6 februari 2025 om 20:30
donderdag 6 februari 2025 om 21:58
Ik snap het wel hoor. Mijn moeder heeft de laatste tijd van die sombere dagen. Ze valt me er niet mee lastig, helemaal niet zelfs maar benoemt wel dat ze een kutdag heeft (en soms gisteren en eergisteren ook)
Ik vroeg haar laatst of ik haar hierin zou kunnen helpen. Gelukkig zei ze heel duidelijk dat dat niet kon. Nu probeer ik het los te laten en me niet schuldig te voelen. Ik kan haar geluksmomenten geven/ brengen maar het geluksgevoel moet echt in jezelf zitten. Bij mijn moeder denk ik soms dat ze het leven een beetje aan het loslaten is.
In a world where you can be anything, be kind. Banksy
donderdag 6 februari 2025 om 22:04
Dat heb je beter aangepakt dan ik. Op de een of andere manier heb ik nooit de moed gehad om dit ook te doen.bijtie schreef: ↑06-02-2025 20:18Ooh jeetje. Ik ben wel hard denk ik want ik heb mijn moeder min of meer verboden om kwaad te spreken tegen mij over mijn vader. Als kind al. Ik vind dat je dat niet kan maken als ouder.
En gejank over haar huidige huwelijk is ook al niet welkom. Dit zijn de consequenties van haar eigen keuzes, ze is vrij om hulp te zoeken voor haar trauma's zoals iedereen.
Nou is mijn pa wel een hele aparte. Geen slecht mens maar wel een drama als je ermee moet leven. En op de een of andere manier heeft mijn moeder altijd mijn mededogen behouden ofzo. Erg complex en vermoeiend allemaal.
donderdag 6 februari 2025 om 22:42
Dit is heel herkenbaar, mijn moeder huilt niet maar gebruikt mij als therapeut. Tot op zekere hoogte vind ik dat oké en wil ik die rol best vervullen maar daar zitten wel grenzen aan. Een poosje geleden heb ik die aangegeven en gezegd dat ik mijn moeder terug wil nu ze nog fit en bij de tijd is.Itsnojoke schreef: ↑06-02-2025 19:38Maar als er zo ontzettend vaak tranen zijn, is er zo weinig ruimte voor iets anders. Egoïstisch gezegd: voor mij. Als ik ergens steun bij nodig heb, wat echt wel voorgekomen is de afgelopen jaren, dan nemen haar tranen die ruimte weg. Heb ik steun nodig, maar ben ik in plaats daarvan haar aan het troosten.
De rollen van moeder en dochter zijn veranderd, en dat vind ik lastig. Het draait eigenlijk altijd om haar. En over die mening voel ik me dan weer schuldig, een slechte dochter.
Ze snapte het.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
