Relaties
alle pijlers
Mijn moeder huilt zo veel
donderdag 6 februari 2025 om 18:10
Een jaar of acht geleden stierf mijn vader. Daarvoor heb ik mijn moeder in mijn hele leven een handvol keren zien huilen. Daarna wel honderden keren. Niet steeds uit rouw. Ze kan over van alles huilen, het is niet steeds hetzelfde. Maar het is VAAK.
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
En ik vind het eerlijk gezegd een beetje belastend worden. Ik heb nog twee siblings, maar ik denk dat ze dit bij mij het meeste doet. Vaak, beetje afhankelijk van de reden, doe ik niets en wacht ik gewoon tot ze klaar is.
Op dit moment heeft ze een blessure. Een vervelende, dat zeker. Maar best belastend dat ze daar bijna iedere keer dat ik haar zoe over huilt.
Ik voel me inmiddels best zwaar belast, ik voel me schuldig omdat dit zo hard klinkt, ik voel me tegelijkertijd tekortschieten en geërgerd.
Wie heeft tips om hiermee om te gaan?
donderdag 6 februari 2025 om 18:16
De vraag die bij me op komt is: waarom trek je je haar tranen zo aan? Het voelt kennelijk alsof er een soort appel op je wordt gedaan, maar dat ze dat doet, lees ik niet zozeer terug in je verhaal. Ik denk dat je het misschien wat feitelijker moet zien: mijn moeder huilt nu, zoals ze ook weleens lacht (of wat dan ook). Het zegt niks over jou, je hoeft er niks mee, je hoeft het niet op te lossen. Je kan inderdaad gewoon wachten tot het klaar is.
donderdag 6 februari 2025 om 18:17
donderdag 6 februari 2025 om 18:20
Heeft je moeder ook al hulp? In de zin van is ze al eens naar de huisarts geweest om te kijken of ze misschien met een psycholoog, praktijkondersteuner, maatschappelijk werk kan praten? En lukt het thuis nog om alle ballen omhoog te houden qua het huishouden? Zo nee dan eens gaan kijken of ze geen thuiszorg kan krijgen via de WMO. Dat kan ook tijdelijk totdat het weer wel gaat.
Als ze voornamelijk eenzaam is door het wegvallen van je vader dan zou je ook eens kunnen kijken of het buurthuis niet iets organiseert zoals een bingo, trefpunt voor ouderen etc zodat ze wat meer onder de mensen komt? Of wellicht een buddy die af en toe leuke dingen gaat doen met je moeder?
Als ze voornamelijk eenzaam is door het wegvallen van je vader dan zou je ook eens kunnen kijken of het buurthuis niet iets organiseert zoals een bingo, trefpunt voor ouderen etc zodat ze wat meer onder de mensen komt? Of wellicht een buddy die af en toe leuke dingen gaat doen met je moeder?
donderdag 6 februari 2025 om 18:25
Hoe oud ben jij? Hoe oud is zij?
Ik las pas van iemand - in de overgang - dat ze ook zo vaak huilt.
En daar kan ik me overgangstechnisch wel iets bij voorstellen.
Dat gezegd hebbende ben ik van mening dat je inderdaad anderen niet elke keer met je tranen moet belasten. Er is een tijd om verdriet te uiten en ook te mogen uiten, maar er is ook een tijd om dat niet te doen en te kijken of je niet gewoon extra psychische hulp nodig hebt, in plaats van die belasting bij anderen/je kinderen te leggen.
In het geval van degene over wie ik las, is het namelijk van invloed op kind en kleinkind. Dan ga je mijns inziens te ver.
Ik las pas van iemand - in de overgang - dat ze ook zo vaak huilt.
En daar kan ik me overgangstechnisch wel iets bij voorstellen.
Dat gezegd hebbende ben ik van mening dat je inderdaad anderen niet elke keer met je tranen moet belasten. Er is een tijd om verdriet te uiten en ook te mogen uiten, maar er is ook een tijd om dat niet te doen en te kijken of je niet gewoon extra psychische hulp nodig hebt, in plaats van die belasting bij anderen/je kinderen te leggen.
In het geval van degene over wie ik las, is het namelijk van invloed op kind en kleinkind. Dan ga je mijns inziens te ver.
I will not let anyone walk through my mind with their dirty feet.
- Gandhi
- Gandhi
donderdag 6 februari 2025 om 18:31
Oudere mensen zijn emotioneler. Ik herken dit van een ouder, ik heb dat nooit als probleem gezien. Ik ging vaak niet in op de emotie, geaccepteerd dat het erbij hoort. Waar nodig erkende ik wel in het verdriet. Ik vermoedde dat er in mijn geval ook depressie of wellicht angst speelde. Ook weleens aangekaart, maar dat was natuurlijk niet zo. Het is ook wat voorkomt bij dementie.
Ik vond het niet belastend, maar kon ook goed de emotie bij die persoon laten zonder het aan te trekken. Ik zag het echt als gevolg van situatie en ouder worden.
Ik vond het niet belastend, maar kon ook goed de emotie bij die persoon laten zonder het aan te trekken. Ik zag het echt als gevolg van situatie en ouder worden.
donderdag 6 februari 2025 om 18:53
Ik ben nog niet oud ( in de 50) maar ben sinds het overlijden van mijn man een aantal jaar geleden ook veel emotioneler geworden.
Er zit een soort onderlaag van verdriet in mij, ik mis hem elke dag. Er hoeft maar weinig te gebeuren, grieperig zijn, stress op het werk en hop daar zijn de tranen. Lastig, maar ik zou het pas echt vervelend vinden als anderen mij gaan verwijten dat ik huil.
Tranen zuiveren de ziel las ik hier boven. Mooi gezegd.
Er zit een soort onderlaag van verdriet in mij, ik mis hem elke dag. Er hoeft maar weinig te gebeuren, grieperig zijn, stress op het werk en hop daar zijn de tranen. Lastig, maar ik zou het pas echt vervelend vinden als anderen mij gaan verwijten dat ik huil.
Tranen zuiveren de ziel las ik hier boven. Mooi gezegd.
donderdag 6 februari 2025 om 19:07
donderdag 6 februari 2025 om 19:24
Ja, als ik heel eerlijk ben, wel. Ze is inderdaad slachtofferig en afhankelijk, bitter niet zozeer. Veel zelfmedelijden wel.
Om ook meteen wat andere reacties beantwoorden: ze is 72, ik ben 47. Ze is altijd 'uit de wind gehouden' door mijn vader, nooit gewerkt, nooit bankzaken hoeven doen, administratie of lastige telefoontjes. Ze kan met een mobiele telefoon omgaan, en WhatsApp gebruiken. Maar niet mailen of internet gebruiken. Ze is daarin ook niet leerbaar.
Ze voelt zich vaak overal alleen voor staan en is zwaar op de hand. Ook al heeft ze best wel haar bezigheden, aanloop, wat vriendinnen, haar kinderen die regelmatig komen, toch is het vaak niet genoeg.
Misschien is dat waarom het me raakt, omdat ik me tekort voel schieten en omdat ik me erger aan het zwelgen. Dat vind ik erg om te zeggen, want ik hou wel veel van haar.
donderdag 6 februari 2025 om 19:27
Een knuffel voor jou.Valerie schreef: ↑06-02-2025 18:53Ik ben nog niet oud ( in de 50) maar ben sinds het overlijden van mijn man een aantal jaar geleden ook veel emotioneler geworden.
Er zit een soort onderlaag van verdriet in mij, ik mis hem elke dag. Er hoeft maar weinig te gebeuren, grieperig zijn, stress op het werk en hop daar zijn de tranen. Lastig, maar ik zou het pas echt vervelend vinden als anderen mij gaan verwijten dat ik huil.
Tranen zuiveren de ziel las ik hier boven. Mooi gezegd.
Ik verwijt het haar niet, dat zou ik nooit uitspreken tegen haar. Maar heel eerlijk: als je bezoekjes vaker wel dan niet tranen omvatten, wordt het op den duur wel belastend. Voor mij tenminste wel.
donderdag 6 februari 2025 om 19:31
Hulp heeft ze een paar jaar geleden wel gehad, maar ze kan niet erg goed dieper gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Echt reflecteren kan ze ook niet zo goed. Dat heeft haar uiteindelijk niet veel geholpen, ik denk dan ook niet dat ze daar nogmaals voor open zal staan.Graze schreef: ↑06-02-2025 18:20Heeft je moeder ook al hulp? In de zin van is ze al eens naar de huisarts geweest om te kijken of ze misschien met een psycholoog, praktijkondersteuner, maatschappelijk werk kan praten? En lukt het thuis nog om alle ballen omhoog te houden qua het huishouden? Zo nee dan eens gaan kijken of ze geen thuiszorg kan krijgen via de WMO. Dat kan ook tijdelijk totdat het weer wel gaat.
Als ze voornamelijk eenzaam is door het wegvallen van je vader dan zou je ook eens kunnen kijken of het buurthuis niet iets organiseert zoals een bingo, trefpunt voor ouderen etc zodat ze wat meer onder de mensen komt? Of wellicht een buddy die af en toe leuke dingen gaat doen met je moeder?
Even los van die blessure, waardoor ze nu inderdaad thuiszorg heeft, kan ze normaliter wel qua huishouden de noel bestieren.
Gelukkig heeft ze wel zo haar bezigheden en wat mensen om zich heen.
donderdag 6 februari 2025 om 19:37
Daar zou ik ook moeite mee hebben denk ik.
Dat tranen de ziel zuiveren is waar, maar dat vind ik iets anders dan zwelgen in zelfmedelijden. Dit gedrag legt een claim op jou. En het is ook geen rouw, met dit soort tranen wordt niets verwerkt.
Zij kan het leven niet aan, of niet accepteren, daar hoor je niet je kinderen mee op te zadelen. Of je kan het wel doen, maar dan moet je niet gek opkijken dat je kind (of wie dan ook) het op een dag niet meer trekt.
Ik ken mensen die bij dit soort gedrag van de ouders toch wel iets ervan gezegd hebben. Toch iets van confrontatie doen, zodat je moeder iig inziet wat ze aan het doen is. Hoeft niet boos of vanuit irritatie, maar goh het valt me op dat....
Dat tranen de ziel zuiveren is waar, maar dat vind ik iets anders dan zwelgen in zelfmedelijden. Dit gedrag legt een claim op jou. En het is ook geen rouw, met dit soort tranen wordt niets verwerkt.
Zij kan het leven niet aan, of niet accepteren, daar hoor je niet je kinderen mee op te zadelen. Of je kan het wel doen, maar dan moet je niet gek opkijken dat je kind (of wie dan ook) het op een dag niet meer trekt.
Ik ken mensen die bij dit soort gedrag van de ouders toch wel iets ervan gezegd hebben. Toch iets van confrontatie doen, zodat je moeder iig inziet wat ze aan het doen is. Hoeft niet boos of vanuit irritatie, maar goh het valt me op dat....
donderdag 6 februari 2025 om 19:38
Tranen zuiveren de ziel....tja...ik weet het niet. In dat geval zou je zeggen dat er steeds minder tranen nodig zijn, toch? Het wordt niet echt beter naarmate ze meer huilt, bedoel ik daarmee.
Ik besef echt dat dit hard klinkt, en ik voel me er ook rot over. Maar als er zo ontzettend vaak tranen zijn, is er zo weinig ruimte voor iets anders. Egoïstisch gezegd: voor mij. Als ik ergens steun bij nodig heb, wat echt wel voorgekomen is de afgelopen jaren, dan nemen haar tranen die ruimte weg. Heb ik steun nodig, maar ben ik in plaats daarvan haar aan het troosten.
De rollen van moeder en dochter zijn veranderd, en dat vind ik lastig. Het draait eigenlijk altijd om haar. En over die mening voel ik me dan weer schuldig, een slechte dochter.
Ik besef echt dat dit hard klinkt, en ik voel me er ook rot over. Maar als er zo ontzettend vaak tranen zijn, is er zo weinig ruimte voor iets anders. Egoïstisch gezegd: voor mij. Als ik ergens steun bij nodig heb, wat echt wel voorgekomen is de afgelopen jaren, dan nemen haar tranen die ruimte weg. Heb ik steun nodig, maar ben ik in plaats daarvan haar aan het troosten.
De rollen van moeder en dochter zijn veranderd, en dat vind ik lastig. Het draait eigenlijk altijd om haar. En over die mening voel ik me dan weer schuldig, een slechte dochter.
donderdag 6 februari 2025 om 19:59
Ik denk dat het al heel wat zou schelen als je je niet meer schuldig voelt over je irritatie.
Volgens mij is het normaal dat dit je irriteert. Geef daar maar gewoon aan toe.
Dat de rollen wat omdraaien is op deze leeftijd ook normaal, maar ik denk dat het kan helpen als jij ook steun blijft vragen. Desnoods na haar tranen. Misschien helpt haar dat ook wat uit haar slachtofferrol en misschien ook niet hoor, dat is dan maar zo
Volgens mij is het normaal dat dit je irriteert. Geef daar maar gewoon aan toe.
Dat de rollen wat omdraaien is op deze leeftijd ook normaal, maar ik denk dat het kan helpen als jij ook steun blijft vragen. Desnoods na haar tranen. Misschien helpt haar dat ook wat uit haar slachtofferrol en misschien ook niet hoor, dat is dan maar zo
Het is zoals het is
donderdag 6 februari 2025 om 20:04
Dit herken ik wel. Langsgaan wordt een opgave en een belasting. Jammer is dat. Ik denk er altijd aan dat ik ook ouder wordt en misschien ook zo zal worden.
donderdag 6 februari 2025 om 20:06
donderdag 6 februari 2025 om 20:08
Dan moet je dus wat met jezelf. Zodat jij je niet meer schuldig voelt. En de tranen van haar niet ziet als iets waarmee jij wat moet.Itsnojoke schreef: ↑06-02-2025 19:38Tranen zuiveren de ziel....tja...ik weet het niet. In dat geval zou je zeggen dat er steeds minder tranen nodig zijn, toch? Het wordt niet echt beter naarmate ze meer huilt, bedoel ik daarmee.
Ik besef echt dat dit hard klinkt, en ik voel me er ook rot over. Maar als er zo ontzettend vaak tranen zijn, is er zo weinig ruimte voor iets anders. Egoïstisch gezegd: voor mij. Als ik ergens steun bij nodig heb, wat echt wel voorgekomen is de afgelopen jaren, dan nemen haar tranen die ruimte weg. Heb ik steun nodig, maar ben ik in plaats daarvan haar aan het troosten.
De rollen van moeder en dochter zijn veranderd, en dat vind ik lastig. Het draait eigenlijk altijd om haar. En over die mening voel ik me dan weer schuldig, een slechte dochter.
Ik snap het tot op zekere hoogte, als iemand huilt dan schiet ik ook gelijk in een soort van houding (troosten, regelen, wat dan ook). Alleen mijn moeder huilt en zegt door haar tranen heen ‘negeer mijn gejank, praat gewoon door gaat vanzelf over’. Niet dat ik dat dan kan (vind dat zelf vreemd) maar het is een heel andere dynamiek dan waar jij mee te maken hebt.
donderdag 6 februari 2025 om 20:11
Ik herken veel in je verhaal bij een overgebleven (schoon)ouder.
Blijf worstelen met in hoeverre een ouder kinderen en/of aanhang hiermee jarenlang kan belasten. Natuurlijk is er begrip voor rouw, maar als na jaren nog steeds elke ontmoeting in het teken staat van verdriet, eenzaamheid, ontevredenheid en klagen en er daarbij complete onwil is om iets aan de situatie te veranderen, dan houdt het wel een keer op. Het zou voor de relatie veel gezonder zijn als ouder niet alles bij kind(eren) neerlegt. Nóg beter als er sprake kan zijn van enige wederkerigheid en kind ook eens bij ouder terecht kan voor een luisterend oor of wat steun.
Blijf worstelen met in hoeverre een ouder kinderen en/of aanhang hiermee jarenlang kan belasten. Natuurlijk is er begrip voor rouw, maar als na jaren nog steeds elke ontmoeting in het teken staat van verdriet, eenzaamheid, ontevredenheid en klagen en er daarbij complete onwil is om iets aan de situatie te veranderen, dan houdt het wel een keer op. Het zou voor de relatie veel gezonder zijn als ouder niet alles bij kind(eren) neerlegt. Nóg beter als er sprake kan zijn van enige wederkerigheid en kind ook eens bij ouder terecht kan voor een luisterend oor of wat steun.
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
donderdag 6 februari 2025 om 20:12
Herkenbaar. Vanaf mijn tienertijd heeft mijn moeder ook altijd veel gehuild als we samen waren. Gingen we een dagje winkelen ofzo, kon ik erop wachten dat het bij de lunch weer gebeurde.
En altijd om hetzelfde, haar jeugd die ook echt niet leuk was en haar huwelijk met mijn pa, dat ook echt heel slecht was.
Na de scheiding is het een aantal jaren wat beter gegaan. Maar de laatste jaren is het weer net als vroeger. Ze is inmiddels tegen de 80 en ze laat geen enkele kans onbenut om het gesprek naar haar jeugd of mijn pa te draaien om vervolgens weer in tranen uit te barsten over al het onrecht dat haar is aangedaan.
Na zo'n 35 jaar af en aan die tranen ben ik er wel een beetje inmuun voor geworden. Ik zie het inmiddels bijna als vast onderdeel van ieder bezoek. Soms houdt het me wel tegen om langs te gaan of te bellen, dan heb ik er gewoon even geen zin in. En andere keren laat ik het maar gebeuren en wacht ik tot ze uitgehuild is. Ze is zich er niet van bewust dat haar tranen voor mij niet veel betekenis meer hebben. Maar ja, als het haar helpt, dan kan ik ermee leven.
En altijd om hetzelfde, haar jeugd die ook echt niet leuk was en haar huwelijk met mijn pa, dat ook echt heel slecht was.
Na de scheiding is het een aantal jaren wat beter gegaan. Maar de laatste jaren is het weer net als vroeger. Ze is inmiddels tegen de 80 en ze laat geen enkele kans onbenut om het gesprek naar haar jeugd of mijn pa te draaien om vervolgens weer in tranen uit te barsten over al het onrecht dat haar is aangedaan.
Na zo'n 35 jaar af en aan die tranen ben ik er wel een beetje inmuun voor geworden. Ik zie het inmiddels bijna als vast onderdeel van ieder bezoek. Soms houdt het me wel tegen om langs te gaan of te bellen, dan heb ik er gewoon even geen zin in. En andere keren laat ik het maar gebeuren en wacht ik tot ze uitgehuild is. Ze is zich er niet van bewust dat haar tranen voor mij niet veel betekenis meer hebben. Maar ja, als het haar helpt, dan kan ik ermee leven.
donderdag 6 februari 2025 om 20:13
donderdag 6 februari 2025 om 20:18
Ooh jeetje. Ik ben wel hard denk ik want ik heb mijn moeder min of meer verboden om kwaad te spreken tegen mij over mijn vader. Als kind al. Ik vind dat je dat niet kan maken als ouder.Mette schreef: ↑06-02-2025 20:12Herkenbaar. Vanaf mijn tienertijd heeft mijn moeder ook altijd veel gehuild als we samen waren. Gingen we een dagje winkelen ofzo, kon ik erop wachten dat het bij de lunch weer gebeurde.
En altijd om hetzelfde, haar jeugd die ook echt niet leuk was en haar huwelijk met mijn pa, dat ook echt heel slecht was.
En gejank over haar huidige huwelijk is ook al niet welkom. Dit zijn de consequenties van haar eigen keuzes, ze is vrij om hulp te zoeken voor haar trauma's zoals iedereen.
donderdag 6 februari 2025 om 20:22
Het is logisch dat je, als je ouders ouder worden, soms wat meer in de ondersteunende rol terecht komt, maar daar zijn wel grenzen aan. Sowieso was je moeder nog betrekkelijk jong toen je vader overleed en dat is ze nog steeds wel. Je mag als ouder niet alles zomaar bij je kind droppen en doet je ouder dat wel, dan mag je dat als kind echt wel begrenzen. Die rol kan je simpelweg niet vervullen en als je moeder dat nodig heeft, zal ze dat elders moeten zoeken. Het is dus ook een kwestie van haar daarin meer zeggen waar jouw grens ligt. Nu pakt ze alle ruimte, omdat ze geen "tot hier" te horen krijgt. Een goede dochter zijn houdt niet in dat je je alles maar moet laten aanleunen door je moeder en dat er geen ruimte voor jou over is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
