Mijn moeder wil geen contact meer met mij

.. tenzij ik doe wat zij wil, maar dat kan en wil ik niet opbrengen.

Wat zij wil is dat mijn gezin en ik ook met haar man omgaan. Dat zou op zich natuurlijk een vrij logische gang van zaken zijn, maar niet in ons geval. Mijn siblings en ik hebben namelijk een naar verleden met die man en daarom heb ik toen wij kinderen kregen een streep gezet onder het contact met hem.

Sinds hij in mijn moeders leven kwam, wat inmiddels al enkele decennia geleden is, is het altijd ellende geweest met hem. Respectloze botte opmerkingen maken, schelden ja zelfs letterlijk zeggen dat we wat hem betreft dood konden neervallen. De aanleiding is dan eigenlijk altijd iets kleins, iets waar hij het niet mee eens is maar waar hij het ook helemaal niet mee eens hoeft te zijn omdat het heel zijn zaken niet zijn. Bijvoorbeeld mijn broer is van werkgever geswitcht omdat hij die andere job veel leuker vindt, ook al verdient hij dan minder. Reactie van man van mijn moeder: “Oh dus omdat jij geen ruggengraat hebt en liever flierefluit in plaats van dat je echt aan het werk gaat moet jouw vrouw meer uren blijven werken, of gaan jullie straks naar de voedselbank? Nou ja dat past wel goed bij die zwerverslook van je, hahaha.” (Mijn broer heeft lang haar, een baard en een wat ruige kledingstijl.) Als jongere voelde dat echt heel vernederend en onveilig, dat emotionele geweld. Fysiek geweld hebben wij niet echt meegemaakt, wel wat minor duw- en trekwerk en zelfs een keer het dreigement om van de trap afgegooid te worden. Dat dreigement heeft hij niet waargemaakt, maar dat iemand er al mee dreigt vind ik persoonlijk toch al een veeg teken en maakt dat ik zo iemand niet bij onze kinderen in de buurt wil hebben. Hem op zijn plek zetten met een nare opmerking terug zorgt alleen maar voor escalatie dus is ook geen optie. Los daarvan weet ik eigenlijk heel erg weinig van hem, sterker nog eigenlijk niets ook al is hij al sinds mijn tienerjaren in mijn leven. Hij doet namelijk erg heimelijk over zijn verleden, ik wist bijvoorbeeld tot twee jaar terug niet eens dat hij kinderen had maar mijn nicht kwam tijdens een stage bij zijn broer te werken. Ik wist trouwens ook niet dat hij een broer had, wel een zus maar die woont volgens hem “in het noorden” dus ik dacht Groningen of iets. Blijkt dus in de meest noordelijke wijk van onze stad te zijn… Moet hij allemaal zelf weten natuurlijk, en iemand hoeft echt niet zijn hele doopceel te lichten maar het geeft wel aan dat er na al die jaren dus totaal geen band, klik of connectie is, alleen maar haat, hoon en nijd.

Helaas heeft mijn moeder in haar hoofd gehaald dat zij gezellig opa en oma wil spelen met hem, dus of wij maar even door de hoepel willen springen. Dat willen wij niet en mijn moeder neemt dat mij en mijn man ontzettend kwalijk. Als ik zeg dat mijn man het pertinent niet wil hebben zegt ze gewoon dat hij dan niet genoeg van mij houdt en als ik zeg dat dat nergens op slaat omdat ik het zelf ook pertinent niet wil hebben zegt ze dat ik dan niet genoeg van haar hou. Dus dan heeft ze liever helemaal geen contact meer.

Niet dat ik de deur nou wil platlopen bij haar hoor helemaal niet (ik blijf juist liever ver weg bij die vent van haar…) maar 2x per jaar een hapje eten ergens samen bijvoorbeeld had ik graag gewild. Of als dat niet haalbaar is dan voor mijn part met elkaar bellen en mailen net zoals wat mijn zus doet, maar ja die woont in een ander werelddeel dus die heeft een goed excuus om het daar bij te laten. Emigreren om met mijn moeder te kunnen bellen vinden mijn man en ik dan weer een beetje te ver gaan
Als ze graag de kinderen zou willen zien vind ik het prima om in plaats van een hapje eten naar de dierentuin te gaan of zo maar dat wil zij niet, want als ze de omgang met onze kinderen niet toch niet kan delen met haar man ziet ze er geen meerwaarde in. En om eerlijk te zijn is die meerwaarde er ook niet echt, want alleen onze oudste heeft haar een paar keer gezien en dat is op zo’n jonge leeftijd en al zo lang geleden dat er daar geen herinnering meer aan bestaat. Dus de kinderen missen geen oma, maar ik mis mijn moeder wel.

Jazeker mag je dat vragen. Helaas is hij overleden tijdens mijn pubertijd.

TeamAvocado schreef: ↑

09-05-2022 23:14

Haalde je iets positiefs uit het contact met haar afgelopen jaren?

Ook al waren haar bezoekjes altijd maar kort (uurtje a anderhalf uur), het gaf me wel het gevoel dat ik ertoe deed voor haar en daar was ik dan altijd heel blij mee. Terwijl het inhoudelijke van het contact soms echt heel stroef kon gaan hoor, dan kwam het gesprek niet echt op gang of reageerde ze op zo’n manier dat ze misschien wel haar best deed maar de plank echt volledig missloeg. Dat was soms heel kwetsend. Ergste voorbeeld hierin was dat ik er meerdere jaren over heb gedaan om zwanger te worden en daar echt heel veel verdriet om had, wat zegt mijn moeder in een poging om mij te troosten: “Ach kind dan neem je toch een hondje? Heb je misschien nog uiteindelijk wel veel meer plezier van ook, kinderen krijgen is echt niet zaligmakend hoor.”

Toen de oudste nog een heel klein was zijn we 1 keer samen gaan wandelen op de heide, dat was echt een heel leuke middag. Veel tijd en veel contact. De dag daarna stuurde ik een foto van haar met oudste en zij schreef toen terug dat ze het zo’n leuke middag vond, oudste een lief kindje is en ze het mooi vond om te zien hoe ik steeds van alles uitlegde aan oudste (in de categorie: kijk daar is een schaapje, voel maar eens hoe lekker zacht zijn vacht is, schaapje eet gras zie je wel, daar houden schaapjes van). Dat berichtje heb ik tot op de dag van vandaag, het is een van de weinige of eigenlijk denk ik de eerste en enige keer dat zij heeft laten merken dat zij mij gezien heeft in mijn moederschap. Eigenlijk best stom misschien dat dat dan veel voor mij betekent maar ja mijn vader heeft mij ook al nooit kunnen zien in mijn hoedanigheid als moeder

aardbeienslof schreef: ↑

09-05-2022 23:39

Wat een nare man en wat verdrietig, ik geef jou en je broer groot gelijk. Wat vindt je moeder dan van die opmerkingen?

Ik citeer: “Het komt misschien een beetje rot zijn mond uit soms, maar daar moet je maar doorheen kijken en blij zijn dat hij in ieder geval betrokken is.” Dat was haar letterlijke reactie nadat mijn broer boos opgestapt was na de opmerking over die jobswitch en de voedselbank. Volgens mijn moeder spreekt haar man dan “gewoon” zijn bezorgdheid uit over de financiën van mijn broer en zijn vrouw.
Wat dikke kolder is, want diezelfde man heeft ooit mijn broer als jongere letterlijk de deur uitgetrapt, mijn broer heeft toen antikraak en zelfs een tijdje in een oud kampeerbusje gewoond en toen interesseerde het hem geen reet of mijn broer wel geld, een veilig dak boven zijn hoofd of zelfs maar te eten had. Dus die zogenaamde bezorgdheid mag hij nu ook ergens stoppen waar het daglicht niet komt

Lexie72 schreef: ↑

09-05-2022 23:58

Wat een pijnlijke situatie voor je.
Zou het een optie zijn om tegen je moeder te zeggen dat je haar mist en dat je graag ergens koffie met haar zou willen gaan drinken?
Misschien kun je dan met haar bespreken welke mogelijkheden er zijn tot contact tussen haar en jouw gezin en haar ook vertellen waarom je haar man daar niet bij wil?

Ik heb dit een hele tijd terug een keer voorgesteld. Toen reageerde ze met: “Nou ja, als je er op staat kunnen (…naam van haar man..) en ik wel een gesprek met jou aangaan, op voorwaarde dat we dan daarna allevier(*) met elkaar omgaan.” De uitkomst van het gesprek moest dus al vaststaan voordat het gesprek er überhaupt was. (*) met allevier bedoelde ze haar man en zij en mijn man en ik.

Ik heb toen twee jaar (!) later een brief geschreven dat ik haar mis en graag contact met haar wil, met of zonder de kinderen erbij dat laat ik aan haar. Ze reageerde een maand later met een kort briefje dat zij en haar man langs willen komen bij ons. Ik heb niet gereageerd, want hij erbij is voor mij geen optie en dat wist ze al.
Tijdens Skypen met mijn zus had ik het erover en toen stelde mijn zus voor dat zij tegen mijn moeder iets zou zeggen in de trant van “Mater mist je en die zou het ook zo fijn vinden als je haar eens belt,” en toen zei mijn moeder dus dat zij dat niet gaat doen want zolang ik niet voor haar overheb dat ik met haar partner omga en zij mij en de kinderen kan delen met haar man hoeft het voor haar niet meer en heeft zij liever niets.

WildeMimosa schreef: ↑

10-05-2022 00:10

Hoe behandelt die fijne kerel jouw moeder?

Ik heb geen idee.
Volgens haar is ze zielsgelukkig met hem (zei ze vroeger althans toen er nog contact was) en ik zie dat eerder als een soort stockholmsyndroom, al zeg ik dat uiteraard niet hardop tegen haar. Maar ik denk persoonlijk: “Als hij nou voor haar wel echt leuk en lief is kan hij ook gewoon zeggen “ga lekker langs bij Mater en haar gezin, ik hoef niet mee want ik mag jouw kinderen totaal niet maar hee het zijn jouw kinderen dus ik snap jou wel dat je er contact mee wil hebben.”

Tweeëneenhalf jaar.