Mijn moeder wil geen contact meer met mij

.. tenzij ik doe wat zij wil, maar dat kan en wil ik niet opbrengen.

Wat zij wil is dat mijn gezin en ik ook met haar man omgaan. Dat zou op zich natuurlijk een vrij logische gang van zaken zijn, maar niet in ons geval. Mijn siblings en ik hebben namelijk een naar verleden met die man en daarom heb ik toen wij kinderen kregen een streep gezet onder het contact met hem.

Sinds hij in mijn moeders leven kwam, wat inmiddels al enkele decennia geleden is, is het altijd ellende geweest met hem. Respectloze botte opmerkingen maken, schelden ja zelfs letterlijk zeggen dat we wat hem betreft dood konden neervallen. De aanleiding is dan eigenlijk altijd iets kleins, iets waar hij het niet mee eens is maar waar hij het ook helemaal niet mee eens hoeft te zijn omdat het heel zijn zaken niet zijn. Bijvoorbeeld mijn broer is van werkgever geswitcht omdat hij die andere job veel leuker vindt, ook al verdient hij dan minder. Reactie van man van mijn moeder: “Oh dus omdat jij geen ruggengraat hebt en liever flierefluit in plaats van dat je echt aan het werk gaat moet jouw vrouw meer uren blijven werken, of gaan jullie straks naar de voedselbank? Nou ja dat past wel goed bij die zwerverslook van je, hahaha.” (Mijn broer heeft lang haar, een baard en een wat ruige kledingstijl.) Als jongere voelde dat echt heel vernederend en onveilig, dat emotionele geweld. Fysiek geweld hebben wij niet echt meegemaakt, wel wat minor duw- en trekwerk en zelfs een keer het dreigement om van de trap afgegooid te worden. Dat dreigement heeft hij niet waargemaakt, maar dat iemand er al mee dreigt vind ik persoonlijk toch al een veeg teken en maakt dat ik zo iemand niet bij onze kinderen in de buurt wil hebben. Hem op zijn plek zetten met een nare opmerking terug zorgt alleen maar voor escalatie dus is ook geen optie. Los daarvan weet ik eigenlijk heel erg weinig van hem, sterker nog eigenlijk niets ook al is hij al sinds mijn tienerjaren in mijn leven. Hij doet namelijk erg heimelijk over zijn verleden, ik wist bijvoorbeeld tot twee jaar terug niet eens dat hij kinderen had maar mijn nicht kwam tijdens een stage bij zijn broer te werken. Ik wist trouwens ook niet dat hij een broer had, wel een zus maar die woont volgens hem “in het noorden” dus ik dacht Groningen of iets. Blijkt dus in de meest noordelijke wijk van onze stad te zijn… Moet hij allemaal zelf weten natuurlijk, en iemand hoeft echt niet zijn hele doopceel te lichten maar het geeft wel aan dat er na al die jaren dus totaal geen band, klik of connectie is, alleen maar haat, hoon en nijd.

Helaas heeft mijn moeder in haar hoofd gehaald dat zij gezellig opa en oma wil spelen met hem, dus of wij maar even door de hoepel willen springen. Dat willen wij niet en mijn moeder neemt dat mij en mijn man ontzettend kwalijk. Als ik zeg dat mijn man het pertinent niet wil hebben zegt ze gewoon dat hij dan niet genoeg van mij houdt en als ik zeg dat dat nergens op slaat omdat ik het zelf ook pertinent niet wil hebben zegt ze dat ik dan niet genoeg van haar hou. Dus dan heeft ze liever helemaal geen contact meer.

Niet dat ik de deur nou wil platlopen bij haar hoor helemaal niet (ik blijf juist liever ver weg bij die vent van haar…) maar 2x per jaar een hapje eten ergens samen bijvoorbeeld had ik graag gewild. Of als dat niet haalbaar is dan voor mijn part met elkaar bellen en mailen net zoals wat mijn zus doet, maar ja die woont in een ander werelddeel dus die heeft een goed excuus om het daar bij te laten. Emigreren om met mijn moeder te kunnen bellen vinden mijn man en ik dan weer een beetje te ver gaan
Als ze graag de kinderen zou willen zien vind ik het prima om in plaats van een hapje eten naar de dierentuin te gaan of zo maar dat wil zij niet, want als ze de omgang met onze kinderen niet toch niet kan delen met haar man ziet ze er geen meerwaarde in. En om eerlijk te zijn is die meerwaarde er ook niet echt, want alleen onze oudste heeft haar een paar keer gezien en dat is op zo’n jonge leeftijd en al zo lang geleden dat er daar geen herinnering meer aan bestaat. Dus de kinderen missen geen oma, maar ik mis mijn moeder wel.

Mochten er nog mensen geïnteresseerd zijn in het vervolg (en anders heb ik toch even fijn van me kunnen afschrijven), bij deze een update. Ik heb mijn moeder laatst een kaart gestuurd met daarin een tekstje dat ik het jammer vind dat ik nooit iets van haar hoor, maar dat ik hoop dat het goed met haar gaat. En dat mijn deur openstaat voor haar mocht ze behoefte hebben aan contact. Ik heb hierin bewust haar partner niet genoemd en verwezen naar een afspraak buiten de deur, zoals bijv een terrasje. En alleen ondertekend met mijn eigen naam en dus niet alle namen van ons hele gezin.

Ik kreeg een mailtje terug, wat ik in eerste instantie fijn vond want meestal reageert ze niet als ik een kaart of een mail stuur. Ze schreef dat ze bij ons thuis wil langskomen met haar partner en dat ze hoopt dat ik er inmiddels anders over denk De alinea daarna ging alleen over haar partner, dat ze op datum X al Y jaar bij elkaar zijn en "dat ik dat maar eens moest gaan accepteren, zodat we allemaal weer met elkaar de draad kunnen oppakken". Hallo het is niet zo dat ik niet accepteer dat ze een relatie heeft met die man, ik accepteer gewoon niet hoe hij mij behandelt. Hij heeft ronduit tegenover mijn man toegegeven dat hij mij een achterlijk loeder vindt, dat mag hij van mij uiteraard vinden maar ik zou niet weten waarom ik met iemand zou (willen) omgaan die zo over mij denkt.
Maar voor mijn moeder is het dus duidelijk, ik moet haar relatie maar eens gaan accepteren en dan is het allemaal weer koek en ei.

M'n man is inmiddels helemaal klaar met die twee en eigenlijk zou ik dat waarschijnlijk ook moeten zijn, maar ik wilde het toch even van me afschrijven. Bij deze.