Relaties
alle pijlers
Mijn moeder wil geen contact meer met mij
maandag 9 mei 2022 om 22:49
.. tenzij ik doe wat zij wil, maar dat kan en wil ik niet opbrengen.
Wat zij wil is dat mijn gezin en ik ook met haar man omgaan. Dat zou op zich natuurlijk een vrij logische gang van zaken zijn, maar niet in ons geval. Mijn siblings en ik hebben namelijk een naar verleden met die man en daarom heb ik toen wij kinderen kregen een streep gezet onder het contact met hem.
Sinds hij in mijn moeders leven kwam, wat inmiddels al enkele decennia geleden is, is het altijd ellende geweest met hem. Respectloze botte opmerkingen maken, schelden ja zelfs letterlijk zeggen dat we wat hem betreft dood konden neervallen. De aanleiding is dan eigenlijk altijd iets kleins, iets waar hij het niet mee eens is maar waar hij het ook helemaal niet mee eens hoeft te zijn omdat het heel zijn zaken niet zijn. Bijvoorbeeld mijn broer is van werkgever geswitcht omdat hij die andere job veel leuker vindt, ook al verdient hij dan minder. Reactie van man van mijn moeder: “Oh dus omdat jij geen ruggengraat hebt en liever flierefluit in plaats van dat je echt aan het werk gaat moet jouw vrouw meer uren blijven werken, of gaan jullie straks naar de voedselbank? Nou ja dat past wel goed bij die zwerverslook van je, hahaha.” (Mijn broer heeft lang haar, een baard en een wat ruige kledingstijl.) Als jongere voelde dat echt heel vernederend en onveilig, dat emotionele geweld. Fysiek geweld hebben wij niet echt meegemaakt, wel wat minor duw- en trekwerk en zelfs een keer het dreigement om van de trap afgegooid te worden. Dat dreigement heeft hij niet waargemaakt, maar dat iemand er al mee dreigt vind ik persoonlijk toch al een veeg teken en maakt dat ik zo iemand niet bij onze kinderen in de buurt wil hebben. Hem op zijn plek zetten met een nare opmerking terug zorgt alleen maar voor escalatie dus is ook geen optie. Los daarvan weet ik eigenlijk heel erg weinig van hem, sterker nog eigenlijk niets ook al is hij al sinds mijn tienerjaren in mijn leven. Hij doet namelijk erg heimelijk over zijn verleden, ik wist bijvoorbeeld tot twee jaar terug niet eens dat hij kinderen had maar mijn nicht kwam tijdens een stage bij zijn broer te werken. Ik wist trouwens ook niet dat hij een broer had, wel een zus maar die woont volgens hem “in het noorden” dus ik dacht Groningen of iets. Blijkt dus in de meest noordelijke wijk van onze stad te zijn… Moet hij allemaal zelf weten natuurlijk, en iemand hoeft echt niet zijn hele doopceel te lichten maar het geeft wel aan dat er na al die jaren dus totaal geen band, klik of connectie is, alleen maar haat, hoon en nijd.
Helaas heeft mijn moeder in haar hoofd gehaald dat zij gezellig opa en oma wil spelen met hem, dus of wij maar even door de hoepel willen springen. Dat willen wij niet en mijn moeder neemt dat mij en mijn man ontzettend kwalijk. Als ik zeg dat mijn man het pertinent niet wil hebben zegt ze gewoon dat hij dan niet genoeg van mij houdt en als ik zeg dat dat nergens op slaat omdat ik het zelf ook pertinent niet wil hebben zegt ze dat ik dan niet genoeg van haar hou. Dus dan heeft ze liever helemaal geen contact meer.
Niet dat ik de deur nou wil platlopen bij haar hoor helemaal niet (ik blijf juist liever ver weg bij die vent van haar…) maar 2x per jaar een hapje eten ergens samen bijvoorbeeld had ik graag gewild. Of als dat niet haalbaar is dan voor mijn part met elkaar bellen en mailen net zoals wat mijn zus doet, maar ja die woont in een ander werelddeel dus die heeft een goed excuus om het daar bij te laten. Emigreren om met mijn moeder te kunnen bellen vinden mijn man en ik dan weer een beetje te ver gaan
Als ze graag de kinderen zou willen zien vind ik het prima om in plaats van een hapje eten naar de dierentuin te gaan of zo maar dat wil zij niet, want als ze de omgang met onze kinderen niet toch niet kan delen met haar man ziet ze er geen meerwaarde in. En om eerlijk te zijn is die meerwaarde er ook niet echt, want alleen onze oudste heeft haar een paar keer gezien en dat is op zo’n jonge leeftijd en al zo lang geleden dat er daar geen herinnering meer aan bestaat. Dus de kinderen missen geen oma, maar ik mis mijn moeder wel.
Wat zij wil is dat mijn gezin en ik ook met haar man omgaan. Dat zou op zich natuurlijk een vrij logische gang van zaken zijn, maar niet in ons geval. Mijn siblings en ik hebben namelijk een naar verleden met die man en daarom heb ik toen wij kinderen kregen een streep gezet onder het contact met hem.
Sinds hij in mijn moeders leven kwam, wat inmiddels al enkele decennia geleden is, is het altijd ellende geweest met hem. Respectloze botte opmerkingen maken, schelden ja zelfs letterlijk zeggen dat we wat hem betreft dood konden neervallen. De aanleiding is dan eigenlijk altijd iets kleins, iets waar hij het niet mee eens is maar waar hij het ook helemaal niet mee eens hoeft te zijn omdat het heel zijn zaken niet zijn. Bijvoorbeeld mijn broer is van werkgever geswitcht omdat hij die andere job veel leuker vindt, ook al verdient hij dan minder. Reactie van man van mijn moeder: “Oh dus omdat jij geen ruggengraat hebt en liever flierefluit in plaats van dat je echt aan het werk gaat moet jouw vrouw meer uren blijven werken, of gaan jullie straks naar de voedselbank? Nou ja dat past wel goed bij die zwerverslook van je, hahaha.” (Mijn broer heeft lang haar, een baard en een wat ruige kledingstijl.) Als jongere voelde dat echt heel vernederend en onveilig, dat emotionele geweld. Fysiek geweld hebben wij niet echt meegemaakt, wel wat minor duw- en trekwerk en zelfs een keer het dreigement om van de trap afgegooid te worden. Dat dreigement heeft hij niet waargemaakt, maar dat iemand er al mee dreigt vind ik persoonlijk toch al een veeg teken en maakt dat ik zo iemand niet bij onze kinderen in de buurt wil hebben. Hem op zijn plek zetten met een nare opmerking terug zorgt alleen maar voor escalatie dus is ook geen optie. Los daarvan weet ik eigenlijk heel erg weinig van hem, sterker nog eigenlijk niets ook al is hij al sinds mijn tienerjaren in mijn leven. Hij doet namelijk erg heimelijk over zijn verleden, ik wist bijvoorbeeld tot twee jaar terug niet eens dat hij kinderen had maar mijn nicht kwam tijdens een stage bij zijn broer te werken. Ik wist trouwens ook niet dat hij een broer had, wel een zus maar die woont volgens hem “in het noorden” dus ik dacht Groningen of iets. Blijkt dus in de meest noordelijke wijk van onze stad te zijn… Moet hij allemaal zelf weten natuurlijk, en iemand hoeft echt niet zijn hele doopceel te lichten maar het geeft wel aan dat er na al die jaren dus totaal geen band, klik of connectie is, alleen maar haat, hoon en nijd.
Helaas heeft mijn moeder in haar hoofd gehaald dat zij gezellig opa en oma wil spelen met hem, dus of wij maar even door de hoepel willen springen. Dat willen wij niet en mijn moeder neemt dat mij en mijn man ontzettend kwalijk. Als ik zeg dat mijn man het pertinent niet wil hebben zegt ze gewoon dat hij dan niet genoeg van mij houdt en als ik zeg dat dat nergens op slaat omdat ik het zelf ook pertinent niet wil hebben zegt ze dat ik dan niet genoeg van haar hou. Dus dan heeft ze liever helemaal geen contact meer.
Niet dat ik de deur nou wil platlopen bij haar hoor helemaal niet (ik blijf juist liever ver weg bij die vent van haar…) maar 2x per jaar een hapje eten ergens samen bijvoorbeeld had ik graag gewild. Of als dat niet haalbaar is dan voor mijn part met elkaar bellen en mailen net zoals wat mijn zus doet, maar ja die woont in een ander werelddeel dus die heeft een goed excuus om het daar bij te laten. Emigreren om met mijn moeder te kunnen bellen vinden mijn man en ik dan weer een beetje te ver gaan
Als ze graag de kinderen zou willen zien vind ik het prima om in plaats van een hapje eten naar de dierentuin te gaan of zo maar dat wil zij niet, want als ze de omgang met onze kinderen niet toch niet kan delen met haar man ziet ze er geen meerwaarde in. En om eerlijk te zijn is die meerwaarde er ook niet echt, want alleen onze oudste heeft haar een paar keer gezien en dat is op zo’n jonge leeftijd en al zo lang geleden dat er daar geen herinnering meer aan bestaat. Dus de kinderen missen geen oma, maar ik mis mijn moeder wel.
dinsdag 10 mei 2022 om 09:41
Dat stadium zijn we allang voorbij. Hij wil helemaal niet zijn best doen, ja zijn best om de ander zo snel mogelijk de gordijnen in te jagen ja… Bij hen langsgaan is net zoiets als je opgeven voor een of andere roast, alleen is hij totaal niet grappig maar enkel schofferend. En als je m op zijn plek zet met een rake opmerking terug beent hij stampvoetend het huis uit. Dus eigenlijk is daar langsgaan een soort wedstrijdje pesterigheden uitwisselen en degene die de ander de ring uitgejaagd heeft, heeft gewonnen. Zeer puberaal allemaal, als twintiger kon ik er nog weleens genoegen in scheppen om m zijn vet te geven maar dat stadium ben ik allang ontgroeid. Laat staan dat ik dat een emotioneel veilige omgeving zou vinden voor kinderen, echt geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.lime222 schreef: ↑10-05-2022 08:01ik vond dit ook wel een goed idee. Jullie hebben nu beide de hakken in het zand. Kijken of hij zijn best wil doen. En idd ergens zijn wat je weg kunt gaan. Lukt het wel, top. Lukt het niet dan kun je Je moeder regelmatig bellen en hem negeren. En ook niet afspreken. Net als je zus. En dan gewoon zeggen: mam we krijgen elke keer ruzie. Ik snap dat je van hem houdt maar ik wil geen ruzie. Ook al is hij een lul, hij is wel haar man. Stel dat je moeder dezelfde eis aan jou stelde. Ze wil wel dat je komt maar je man mag niet mee. Zij ziet immers zelf het probleem niet. Helaas.
Zelfs bellen is al een soort mijnenveld. Als hij opneemt zegt hij iets als: “Oh ben jij het, goh ook rot voor jou zeg dat ik nou opneem, kan je aan de telefoon wel leven met mijn aanwezigheid of moet je dat ook nog leren? Nou ja joh, gooi je er een therapietje achteraan, jullie hebben toch geld zat.” Natuurlijk hoor ik achter zijn hatelijkheden zijn jaloezie/onzekerheid of geef het beestje maar een naam, maar dat geeft hem geen vrijbrief om zich zo te (blijven) gedragen. Ik ben niet zijn emotioneel incassobureau, ook niet als mijn moeder dat wel van mij verwacht.
mater_matuta wijzigde dit bericht op 10-05-2022 09:52
0.25% gewijzigd
dinsdag 10 mei 2022 om 09:49
Ik sluit me hierbij aan.Bink schreef: ↑10-05-2022 06:55Hier zie je weer eens hoe groot de loyaliteit van kinderen naar ouders is. Als buitenstaander vind ik dat je moeder geen fijne toevoeging aan je leven is en al niet was. En dat het goed voor je zou zijn als je dat een plekje zou kunnen geven. Maar ik weet dat het als kind heel complex en moeilijk is. En vast nog meer nu je vader helaas niet meer bij je is.
Heel knap van je dat je de juiste keuzes hebt gemaakt en blijft maken ondanks de pijn die het je doet. Ik zou het zo laten en hulp zoeken om het een plek te geven. De moeder die je zou willen hebben en die je verdiend, heb je helaas niet. En dat is verdrietig.
Je bent ontzettend hard aan het proberen om van je moeder erkenning te krijgen. Je denkt "als die man er maar niet bij is, dan...."
Maar ik denk dat iets anders haar in de weg staat om jou dat te geven. Iets waar ze zichzelf niet eens van bewust is.
De partner die ze heeft is eerder een symptoom in plaats van de kern van het probleem in jullie verbinding.
Je hebt je verdriet uitgesproken, je hebt je kwetsbaar opgesteld naar haar toe maar de deur blijft dicht. Op enig moment mag je stoppen met proberen, en beginnen met rouwen. Blijven proberen breekt je op.
dinsdag 10 mei 2022 om 09:55
Ik hoor je. Ik vind het heel naar voor je. De de komst van deze man in haar leven heeft je moeder van jullie "afgenomen" en je moeder heeft het laten gebeuren en staat achter hem. Dat doet zeer.... Sterkte....mater_matuta schreef: ↑10-05-2022 09:41Dat stadium zijn we allang voorbij. Hij wil helemaal niet zijn best doen, ja zijn best om de ander zo snel mogelijk de gordijnen in te jagen ja… Bij hen langsgaan is net zoiets als je opgeven voor een of andere roast, alleen is hij totaal niet grappig maar enkel schofferend. En als je m op zijn plek zet met een rake opmerking terug beent hij stampvoetend het huis uit. Dus eigenlijk is daar langsgaan een soort wedstrijdje pesterigheden uitwisselen en degene die de ander de ring uitgejaagd heeft, heeft gewonnen. Zeer puberaal allemaal, als twintiger kon ik er nog weleens genoegen in scheppen om m zijn vet te geven maar dat stadium ben ik allang ontgroeid. Laat staan dat ik dat een emotioneel veilige omgeving zou vinden voor kinderen, echt geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.
Zelfs bellen is al een soort mijnenveld. Als hij opneemt zegt hij iets als: “Oh ben jij het, goh ook rot voor jou zeg dat ik nou opneem, kan je aan de telefoon wel leven met mijn aanwezigheid of moet je dat ook nog leren? Nou ja joh, gooi je er een therapietje achteraan, jullie hebben toch geld zat.” Natuurlijk hoor ik achter zijn hatelijkheden zijn jaloezie/onzekerheid of geef het beestje maar een naam, maar dat geeft hem geen vrijbrief om zich zo te (blijven) gedragen. Ik ben niet zijn emotioneel incassobureau, ook niet als mijn moeder dat wel van mij verwacht.
dinsdag 10 mei 2022 om 10:34
Wat een walgelijke man. Dat iemand überhaupt zo durft te spreken, laat staan tegen kind van je partner!
Lieve TO, ik herken het ook, alleen op een andere manier. Het is zo pijnlijk en verdrietig. Wat Lilalinda schrijft klopt, het is onvermogen en het ligt niet aan jou. Het is wel ontzettend triest hoe jouw moeder die man op nummer 1 zet en toestaat hoe hij tegen jullie heeft gedaan. Ze klinkt gehersenspoeld.
Helaas ging het bij mij ook zo en er is geen contact meer. Ik vind het heel moeilijk en pijnlijk, je voelt je als kind toch niet gezien en niet belangrijk voor je ouder. En als moeder zijnde kan ik dat echt niet begrijpen. Eerlijk gezegd voel je je tot diep in je ziel afgewezen. En je kan wel weer proberen het gesprek aan te gaan maar ik denk inderdaad niet dat dat helpt. Het moet op hun manier en anders niet. Ik zou hulp zoeken om hier mee om te gaan.
Knuffel voor jou en een stomp voor die mafklapper van een vent.
Lieve TO, ik herken het ook, alleen op een andere manier. Het is zo pijnlijk en verdrietig. Wat Lilalinda schrijft klopt, het is onvermogen en het ligt niet aan jou. Het is wel ontzettend triest hoe jouw moeder die man op nummer 1 zet en toestaat hoe hij tegen jullie heeft gedaan. Ze klinkt gehersenspoeld.
Helaas ging het bij mij ook zo en er is geen contact meer. Ik vind het heel moeilijk en pijnlijk, je voelt je als kind toch niet gezien en niet belangrijk voor je ouder. En als moeder zijnde kan ik dat echt niet begrijpen. Eerlijk gezegd voel je je tot diep in je ziel afgewezen. En je kan wel weer proberen het gesprek aan te gaan maar ik denk inderdaad niet dat dat helpt. Het moet op hun manier en anders niet. Ik zou hulp zoeken om hier mee om te gaan.
Knuffel voor jou en een stomp voor die mafklapper van een vent.
dinsdag 10 mei 2022 om 10:56
Wat een rotsituatie! 
Heeft hij een persoonlijkheidsstoornis, is hij een narcist?
Weet jouw moeder wel wat narcisme is en hoe deze slachtoffers maken?
Het zou dan kunnen dat als jullie dit realiseren veel puzzelstukjes in elkaar vallen. En dat jij en je moeder deze situatie al wat minder als een persoonlijke strijd wordt opgevat.
Grote kans dat jouw moeder intimideerd wordt als jullie elkaar ontmoeten zonder hem, maar ziet ze niet dat ze gemanipuleerd wordt door hem.
Hoe gaat schoonmoeder om met jouw kinderen?
Is jouw moeder gauw jaloers op jouw schoonmoeder als zij weet dat zij wel normaal contact heeft met de kids, en daardoor wel gemotiveerd?
Heeft hij een persoonlijkheidsstoornis, is hij een narcist?
Weet jouw moeder wel wat narcisme is en hoe deze slachtoffers maken?
Het zou dan kunnen dat als jullie dit realiseren veel puzzelstukjes in elkaar vallen. En dat jij en je moeder deze situatie al wat minder als een persoonlijke strijd wordt opgevat.
Grote kans dat jouw moeder intimideerd wordt als jullie elkaar ontmoeten zonder hem, maar ziet ze niet dat ze gemanipuleerd wordt door hem.
Hoe gaat schoonmoeder om met jouw kinderen?
Is jouw moeder gauw jaloers op jouw schoonmoeder als zij weet dat zij wel normaal contact heeft met de kids, en daardoor wel gemotiveerd?
I was reminded that my bloodtype is B positive.
dinsdag 10 mei 2022 om 11:08
Mijn moeder heeft mij in pozen lange tijd niet gebeld of opgezocht.
Het was rot, maar ik had mijn verwachtingen over haar (en mijn vader) flink bijgesteld om er mee te om te kunnen gaan. Ik erger me vaak ook niet meer aan.
Ook had ze weinig interesse toen mijn oudste kind geboren werd. Totdat ze erachter kwam wat voor band mijn kind had met mijn schoonmoeder op een feestje en heel erg jaloers werd. Nu doet ze heel erg haar best om ook een leuke oma te zijn om de andere oma te overtroeven. Ik vind het prima.
Het was rot, maar ik had mijn verwachtingen over haar (en mijn vader) flink bijgesteld om er mee te om te kunnen gaan. Ik erger me vaak ook niet meer aan.
Ook had ze weinig interesse toen mijn oudste kind geboren werd. Totdat ze erachter kwam wat voor band mijn kind had met mijn schoonmoeder op een feestje en heel erg jaloers werd. Nu doet ze heel erg haar best om ook een leuke oma te zijn om de andere oma te overtroeven. Ik vind het prima.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
dinsdag 10 mei 2022 om 11:12
Mijn man heeft geen ouders meer, dus er is niemand op wie mijn moeder jaloers zou kunnen zijn.
En helaas ziet ze echt niet in wat haar vent doet, en blijft ze mij kwalijk nemen dat ik haar ideale familieplaatje verpest. Wat ik op zich best een prestatie vind, want zelfs haar mans eigen kinderen willen niets meer met hem te maken hebben. Ik wist niet eens dat die bestaan maar dat weet ik dus via mijn nicht. Toen ik mijn moeder daarmee confronteerde werd ze woest en vond ze dat ik in zijn zaken zat te spioneren. Dat hij zich op zijn beurt al jarenlang met mijn en mijn siblings’ zaken bemoeit, overal zijn neus in steekt en vervolgens met een honend oordeel komt ontgaat haar dan weer volledig.
En helaas ziet ze echt niet in wat haar vent doet, en blijft ze mij kwalijk nemen dat ik haar ideale familieplaatje verpest. Wat ik op zich best een prestatie vind, want zelfs haar mans eigen kinderen willen niets meer met hem te maken hebben. Ik wist niet eens dat die bestaan maar dat weet ik dus via mijn nicht. Toen ik mijn moeder daarmee confronteerde werd ze woest en vond ze dat ik in zijn zaken zat te spioneren. Dat hij zich op zijn beurt al jarenlang met mijn en mijn siblings’ zaken bemoeit, overal zijn neus in steekt en vervolgens met een honend oordeel komt ontgaat haar dan weer volledig.
dinsdag 10 mei 2022 om 11:25
Het kan heel goed zijn dat haar man ontzettend manipulatief is en op zo'n manier tegen haar praat dat zij echt van zijn gelijk overtuigd is.
Het feit dat het heel leuk en normaal ging bij jullie wandeling op de hei zegt best veel. Want toen was hij er niet bij. Zodra hij er weer bij is of zij bij hem denkt ze weer op zijn manier.
Sommige mensen hebben die "gave." Het gaat heel geniepig en degene die gehersenspoeld worden hebben het ooo echt niet door. En je kan er niks tegen doen. Heeft geen nut. Niet zo lang die ander nog in beeld is.
Alles wordt omgedraaid en het ligt altijd aan de ander.
Het feit dat het heel leuk en normaal ging bij jullie wandeling op de hei zegt best veel. Want toen was hij er niet bij. Zodra hij er weer bij is of zij bij hem denkt ze weer op zijn manier.
Sommige mensen hebben die "gave." Het gaat heel geniepig en degene die gehersenspoeld worden hebben het ooo echt niet door. En je kan er niks tegen doen. Heeft geen nut. Niet zo lang die ander nog in beeld is.
Alles wordt omgedraaid en het ligt altijd aan de ander.
dinsdag 10 mei 2022 om 11:34
dinsdag 10 mei 2022 om 12:14
- Dus jouw moeder hecht veel waarde aan 'het ideale familieplaatje".mater_matuta schreef: ↑10-05-2022 11:12Mijn man heeft geen ouders meer, dus er is niemand op wie mijn moeder jaloers zou kunnen zijn.
En helaas ziet ze echt niet in wat haar vent doet, en blijft ze mij kwalijk nemen dat ik haar ideale familieplaatje verpest. Wat ik op zich best een prestatie vind, want zelfs haar mans eigen kinderen willen niets meer met hem te maken hebben. Ik wist niet eens dat die bestaan maar dat weet ik dus via mijn nicht. Toen ik mijn moeder daarmee confronteerde werd ze woest en vond ze dat ik in zijn zaken zat te spioneren. Dat hij zich op zijn beurt al jarenlang met mijn en mijn siblings’ zaken bemoeit, overal zijn neus in steekt en vervolgens met een honend oordeel komt ontgaat haar dan weer volledig.
Heb jij toevallig een tante waarvan je veel foto's kan maken samen met je kids? Desnoods samen met je siblings of nichtje? Daarna ongeveer 1 foto per week opsturen.
- Verder moet je gewoon beseffen dat je moeder en haar partner 2 beschadigde mensen zijn, bij wie je de verwachtingen naar beneden moet bijstellen (helaas).
I was reminded that my bloodtype is B positive.
dinsdag 10 mei 2022 om 12:19
Jawel, ook dit is een moeder DE moeder voor TO
En juist daarom moet ze ermee om leren gaan
dinsdag 10 mei 2022 om 14:14
dinsdag 10 mei 2022 om 14:22
Dat is dus Juist leren er mee omgaan. Want dan moet je nog accepteren, dat deze persoon nooit de moederrol gaat vervullen.
Je hebt namelijk geen andere moeder. Dit is degene die TO heeft.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:08
Dat is waar, wat je zegt. Nou ja of hij beschadigd is weet ik niet,ik weet nagenoeg niets over hem. Maar hij heeft voor zover ik weet geen familieleden meer die met hem omgaan. (Wel met elkaar, want van mijn nicht weet ik dus dat zijn broer wel met zijn kinderen omgaat.) Maar mijn moeder is zeker ook beschadigd door haar verleden.aardbeitje8 schreef: ↑10-05-2022 12:14- Dus jouw moeder hecht veel waarde aan 'het ideale familieplaatje".
Heb jij toevallig een tante waarvan je veel foto's kan maken samen met je kids? Desnoods samen met je siblings of nichtje? Daarna ongeveer 1 foto per week opsturen.
- Verder moet je gewoon beseffen dat je moeder en haar partner 2 beschadigde mensen zijn, bij wie je de verwachtingen naar beneden moet bijstellen (helaas).
mater_matuta wijzigde dit bericht op 11-05-2022 18:15
Reden: Hier stond een heel verhaal over mijn moeders verleden, maar omdat dat van haar is en niet van mij vind ik het bij nader inzien niet zo netjes van mijzelf om te posten
Reden: Hier stond een heel verhaal over mijn moeders verleden, maar omdat dat van haar is en niet van mij vind ik het bij nader inzien niet zo netjes van mijzelf om te posten
44.70% gewijzigd
donderdag 12 mei 2022 om 14:36
Heel verdrietig dat van je moeder. Zij cijfert zichzelf helemaal weg / offert zich op.
Je zou willen dat ze ook wat meer voor jou aanwezig zou kunnen zijn, zodat jij ook niet een moeder kwijtraakt (terwijl zij ook de hare heeft verloren).
Jouw moeder heeft door haar verleden geen/verdraaid voorbeeld gehad van een eigen moederfiguur.
Ik zou juist nadruk leggen juist zij ontbreekt in het ideale familieplaatje van de vrouwenlijn d.m.v. foto's en groetjes te sturen, zonder er verder teveel woorden aan vuil te maken..
Heel goed dat je deze cirkel aan het doorbreken ben, nu je zelf moeder bent van je eigen kinderen.
Dit partner van haar niet meer informatie geven of serieus nemen (grey rock methode), hij klinkt al een heel triest figuur.
Je zou willen dat ze ook wat meer voor jou aanwezig zou kunnen zijn, zodat jij ook niet een moeder kwijtraakt (terwijl zij ook de hare heeft verloren).
Jouw moeder heeft door haar verleden geen/verdraaid voorbeeld gehad van een eigen moederfiguur.
Ik zou juist nadruk leggen juist zij ontbreekt in het ideale familieplaatje van de vrouwenlijn d.m.v. foto's en groetjes te sturen, zonder er verder teveel woorden aan vuil te maken..
Heel goed dat je deze cirkel aan het doorbreken ben, nu je zelf moeder bent van je eigen kinderen.
Dit partner van haar niet meer informatie geven of serieus nemen (grey rock methode), hij klinkt al een heel triest figuur.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
donderdag 12 mei 2022 om 15:23
Mag ik vanuit mijn eigen referentiekader reageren?
Ook al is het misschien niet leuk om te lezen?
Na het overlijden van mijn moeder heb ik beseft dat ik niet echt mijn moeder mis...maar de moeder die ze had kunnen zijn en voor mij niet (altijd) is geweest. Wat had kunnen zijn zeg maar.
Ik lees dat ook een beetje uit jouw woorden.
En dat is heel zwaar, omdat het nooit gaat zijn zoals jij het graag zou willen.
Sterkte, het is geen kattenpis.
Edit: Het verdriet spat trouwens van het scherm. Ik zou je het liefst willen knuffelen.
Ook al is het misschien niet leuk om te lezen?
Na het overlijden van mijn moeder heb ik beseft dat ik niet echt mijn moeder mis...maar de moeder die ze had kunnen zijn en voor mij niet (altijd) is geweest. Wat had kunnen zijn zeg maar.
Ik lees dat ook een beetje uit jouw woorden.
En dat is heel zwaar, omdat het nooit gaat zijn zoals jij het graag zou willen.
Sterkte, het is geen kattenpis.
Edit: Het verdriet spat trouwens van het scherm. Ik zou je het liefst willen knuffelen.
bellatrixvandetta wijzigde dit bericht op 12-05-2022 15:28
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
9.05% gewijzigd
Huts!
vrijdag 13 mei 2022 om 19:33
Ik herken veel in je verhaal TO. Mijn moeder is ook samen met een vreselijke man die wij willen weghouden bij de kinderen. Mijn moeder neemt ons dit erg kwalijk en houdt hem altijd de hand boven het hoofd. Gelukkig is er tussen ons nog wel contact, maar wel veel oppervlakkiger dan ik zou willen.
Ik en mijn broer en zus hebben zo vaak met haar gepraat hierover maar het leidt tot niks. Ook voor haar is dat 'perfecte familieplaatje' heel erg belangrijk. Haar eigen broers en zussen weten bijv niet dat wij haar man niet zien.
Ik heb het opgegeven dat er nog iets gaat veranderen. Alle energie die ik daarin stak maakte me alleen maar verdrietig omdat ik steeds weer werd teleurgesteld. Sinds ongeveer een jaar voel ik veel meer rust omdat ik nu heb geaccepteerd dat dit het is. Bij tijd en wijlen kan ik er nog heel sip van worden. Hoe zweverig ook, het helpt dan om dat echt toe te laten. Het IS ook heel verdrietig en dat verdriet mag er zijn. Maar ik probeer niet langer beweging in de situatie te brengen. Ze Kent mijn standpunt en als zij het anders wil (en dat zegt ze te willen) dan ligt de sleutel bij haar. Ik ga niet meer over mijn grenzen heen om aan haar ideaalbeeld te voldoen.
Wat mij ook helpt is het van me afschrijven. Hele brieven die ik nooit ga sturen maar het lucht wel op
Ik en mijn broer en zus hebben zo vaak met haar gepraat hierover maar het leidt tot niks. Ook voor haar is dat 'perfecte familieplaatje' heel erg belangrijk. Haar eigen broers en zussen weten bijv niet dat wij haar man niet zien.
Ik heb het opgegeven dat er nog iets gaat veranderen. Alle energie die ik daarin stak maakte me alleen maar verdrietig omdat ik steeds weer werd teleurgesteld. Sinds ongeveer een jaar voel ik veel meer rust omdat ik nu heb geaccepteerd dat dit het is. Bij tijd en wijlen kan ik er nog heel sip van worden. Hoe zweverig ook, het helpt dan om dat echt toe te laten. Het IS ook heel verdrietig en dat verdriet mag er zijn. Maar ik probeer niet langer beweging in de situatie te brengen. Ze Kent mijn standpunt en als zij het anders wil (en dat zegt ze te willen) dan ligt de sleutel bij haar. Ik ga niet meer over mijn grenzen heen om aan haar ideaalbeeld te voldoen.
Wat mij ook helpt is het van me afschrijven. Hele brieven die ik nooit ga sturen maar het lucht wel op
zondag 15 mei 2022 om 13:05
Ik begrijp je verdriet. In je eentje kun je die relatie niet redden, dat moet van twee kanten komen. En blijkbaar moet jij 100% inleveren en wil je moeder op geen enkel vlak flexibel zijn. Dat ze liever geen contact heeft dan op haar voorwaarden, vind ik heel pijnlijk om te lezen. Onvoorwaardelijke liefde bestaat volgens mij vooral bij kinderen richting de ouders ipv andersom.
Was je moeder ook al zo toen je vader nog leefde? Heb je aan vroeger wel warme herinneringen?
Ik zou voor nu koesteren dat je nog een leuke herinnering hebt met je moeder en kind met dat wandelen op de hei, en het daarbij laten. In ieder geval voor nu. Denk dat dat wel wat rust kan geven.
Was je moeder ook al zo toen je vader nog leefde? Heb je aan vroeger wel warme herinneringen?
Ik zou voor nu koesteren dat je nog een leuke herinnering hebt met je moeder en kind met dat wandelen op de hei, en het daarbij laten. In ieder geval voor nu. Denk dat dat wel wat rust kan geven.
dinsdag 17 mei 2022 om 09:43
Dankjewel voor je herkenbare verhaal, wat ontzettend rot dat het bij jou ook zo gaat! Het voelt zo onnatuurlijk om “afgedankt” te zijn als kind, als je op internet kijkt zijn er veel topics en sites over contact verbreken met je ouders maar eigenlijk bijna geen verhalen waarin het andersom is en de ouder zelf het contact al dan niet volledig opzegt. Jij hebt dan nog wel contact maar toch mis je je moeder omdat er geestelijk zo’n enorme afstand is. Vind het wel een goed idee van je om van je af te schrijven, dat ga ik denk ik ook eens proberen. Tot nu toe heb ik alles wat ik geschreven heb in de afgelopen jaren wel opgestuurd (is niet veel maar wel echt vanuit mijn hart) maar dat luchtte op het moment zelf wel op, maar daarna niet meer omdat ik of geen enkele reactie kreeg, of pas na een paar weken een heel kort oppervlakkig antwoord. Dan gaat ze totaal niet in op wat ik schrijf, maar stuurt ze bijvoorbeeld alleen iets als: “Fijn dat het goed gaat met de kinderen en leuk dat je met je broer bent gaan wandelen op de heide. (… Naam van haar man…) en ik wandelen ook altijd graag, gelukkig wordt het volgende week mooi weer. Groet, ma.” Ik kon het op een gegeven moment niet meer opbrengen om telkens een paar weken te bungelen of ik wel reactie kreeg, dan evt blij te zijn als ik haar naam in de mailbox zag en dan weer die domper van Max vier loze regels- waarin ze het altijd voor elkaar krijgt om zelfs in de meest korte mail nog over haar man te beginnen.meringue-123 schreef: ↑13-05-2022 19:33Ik herken veel in je verhaal TO. Mijn moeder is ook samen met een vreselijke man die wij willen weghouden bij de kinderen. Mijn moeder neemt ons dit erg kwalijk en houdt hem altijd de hand boven het hoofd. Gelukkig is er tussen ons nog wel contact, maar wel veel oppervlakkiger dan ik zou willen.
Ik en mijn broer en zus hebben zo vaak met haar gepraat hierover maar het leidt tot niks. Ook voor haar is dat 'perfecte familieplaatje' heel erg belangrijk. Haar eigen broers en zussen weten bijv niet dat wij haar man niet zien.
Ik heb het opgegeven dat er nog iets gaat veranderen. Alle energie die ik daarin stak maakte me alleen maar verdrietig omdat ik steeds weer werd teleurgesteld. Sinds ongeveer een jaar voel ik veel meer rust omdat ik nu heb geaccepteerd dat dit het is. Bij tijd en wijlen kan ik er nog heel sip van worden. Hoe zweverig ook, het helpt dan om dat echt toe te laten. Het IS ook heel verdrietig en dat verdriet mag er zijn. Maar ik probeer niet langer beweging in de situatie te brengen. Ze Kent mijn standpunt en als zij het anders wil (en dat zegt ze te willen) dan ligt de sleutel bij haar. Ik ga niet meer over mijn grenzen heen om aan haar ideaalbeeld te voldoen.
Wat mij ook helpt is het van me afschrijven. Hele brieven die ik nooit ga sturen maar het lucht wel op
dinsdag 17 mei 2022 om 09:48
het helpt echt, als je stopt met jezelf dit aan te doen.mater_matuta schreef: ↑17-05-2022 09:43Dankjewel voor je herkenbare verhaal, wat ontzettend rot dat het bij jou ook zo gaat! Het voelt zo onnatuurlijk om “afgedankt” te zijn als kind, als je op internet kijkt zijn er veel topics en sites over contact verbreken met je ouders maar eigenlijk bijna geen verhalen waarin het andersom is en de ouder zelf het contact al dan niet volledig opzegt. Jij hebt dan nog wel contact maar toch mis je je moeder omdat er geestelijk zo’n enorme afstand is. Vind het wel een goed idee van je om van je af te schrijven, dat ga ik denk ik ook eens proberen. Tot nu toe heb ik alles wat ik geschreven heb in de afgelopen jaren wel opgestuurd (is niet veel maar wel echt vanuit mijn hart) maar dat luchtte op het moment zelf wel op, maar daarna niet meer omdat ik of geen enkele reactie kreeg, of pas na een paar weken een heel kort oppervlakkig antwoord. Dan gaat ze totaal niet in op wat ik schrijf, maar stuurt ze bijvoorbeeld alleen iets als: “Fijn dat het goed gaat met de kinderen en leuk dat je met je broer bent gaan wandelen op de heide. (… Naam van haar man…) en ik wandelen ook altijd graag, gelukkig wordt het volgende week mooi weer. Groet, ma.” Ik kon het op een gegeven moment niet meer opbrengen om telkens een paar weken te bungelen of ik wel reactie kreeg, dan evt blij te zijn als ik haar naam in de mailbox zag en dan weer die domper van Max vier loze regels- waarin ze het altijd voor elkaar krijgt om zelfs in de meest korte mail nog over haar man te beginnen.
stuur geen berichten meer, je krijgt toch echt nooit terug, wat je terug wil krijgen.
je moeder gaat je nooit bieden, wat je als kind nodig hebt.
Heb je hulp om daarmee om te leren gaan?
Het is echt mogelijk om door de boosheid heen te komen en in berusting te raken
dinsdag 17 mei 2022 om 10:02
Mijn ouders waren al een aantal jaar gescheiden toen mijn vader stierf. De warme herinneringen die ik aan haar heb zijn echt van mijn vroege jeugd. Vanaf de scheiding is het vaker niet leuk geweest dan wel, en dat is niet alleen omdat ik toen een puber was en pubers sowieso wrijvingen hebben met hun ouders. Deze kloof ging veel dieper, ik kon veel beter opschieten met mijn vader dus ik was voor het verkeerde “kamp”. Met de scheiding ben ik niet alleen mijn moeder maar in feite ook mijn opa en oma van haar kant kwijtgeraakt. Ze is niet bij de uitreiking geweest toen ik mijn middelbare schooldiploma haalde -ze was wel uitgenodigd hoor maar ik moest van haar kiezen of ik mijn vader vroeg of haar want allebei dat zag ze niet zitten ook niet als ze aan de andere kant van de zaal zou zitten- hoorde mijlpalen zoals bijvoorbeeld een kamer vinden of mijn rijbewijs halen pas weken later en dan reageerde ze lauwtjes.
Mijn vader stierf een paar weken voor de “feest”dagen, die dagen hebben we toen ook niets van haar gehoord. Zij zat met haar man bij mijn opa en oma, mijn siblings en ik zaten kapot van verdriet het huis van mijn vader uit te zoeken. We waren toen allemaal nog single, dus ook geen partners die ons een beetje konden steunen. Gelukkig hadden we elkaar. En de oude buurman van mijn vader, die kwam op eerste kerstdag aanbellen met de vraag of we morgen bij hem en zijn vrouw wilden komen eten “en dan hoeven jullie niet gezellig te gaan doen hoor, we begrijpen heel goed dat jullie hoofd er niet naar staat, maar eten moet je toch en het is kerst, dan horen jullie niet alleen zitten met al je verdriet.”
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
