Mijn moeder wil misschien bij hem weg

Deze week vertelde mijn moeder dat ze er over denkt om bij haar man weg te gaan. Vanbinnen kon ik alleen maar juichen maar ik probeer mijn enthousiasme niet te erg te tonen.
Mijn vraag is: hoe kan ik haar helpen deze stap te gaan zetten zonder te pushen? Dat heeft namelijk een averechts effect.
Dit was de beknopte versie.

Dit is de uitgebreide versie voor wie achtergrond informatie nodig heeft:
Mijn moeder (begin 70) komt uit een gereformeerd nest uit een klein dorp. Ze trouwde met mijn 'heidense' vader toen ze 19 was, ze was nou eenmaal met hem naar bed geweest dus ze kon in haar ogen niet anders. Ze verhuisde naar Amsterdam. Het huwelijk was gewelddadig, mijn vader had een verstandelijke beperking + persoonlijkheidsproblemen+ een alcoholprobleem, hij had een zeer kort lontje. Er kwamen 4 kinderen, daarvan ook een aantal met een verstandelijke beperking.
Zoals je snapt had mijn moeder eigenlijk een kut leven. Ze mocht van de kerk niet scheiden, heeft dit huwelijk waarin zij zich alleen maar aan hem moest aanpassen uitgezeten en daarbij haar kinderen, met uitdagingen, opgevoed. Twee van de kinderen gingen vroegtijdig gedeeltelijk bij een soort pleeggezinnen (binnen gereformeerde kring) wonen om de boel thuis niet te laten escaleren. Mijn moeder wilde hem ook niet verlaten omdat zij ervan overtuigd was dat mijn vader zichzelf niet zou kunnen redden en zou vervallen in alcoholisme en criminaliteit.
Maar op een 'goede' dag ging mijn vader dood, ca 10 jaar geleden.
Buiten dat ik zelf niet veel gaf om mijn vader was ik ook echt heel blij voor mijn moeder: ze was vrij! nu kon ze haar eigen leven gaan leven en hoefde ze eindelijk niet meer voor zichzelf te zorgen.
Maar een man in haar (nog steeds zwaar gereformeerde) kerk bleek ook net weduwnaar en die heeft de jacht geopend. Ik kende deze man al, uit mijn kindertijd, en zag al mijlenver aankomen dat dit geen aanwinst was. Mijn moeder had echter mega kleppen op de ogen en een jaar later werd er getrouwd.
Deze man is niet gewelddadig, maar is enorm stug, praat de hele dag niet tegen haar, is zo bot en onaardig dat geen van de kinderen nog langs komt bij hen. Mijn moeder spreekt dus maar met iedereen af buitenshuis.
Natuurlijk gaat ieder gesprek weer over hoe moeilijk het is en hoe ze toch denkt dat hij misschien nog te veranderen is (hij is 80, kom op!)
Nu deze week gaf ze dus aan dat ze toch begint in te zien dat ze niet gelukkig is en overweegt dus weg te gaan. Ik kan niet wachten.... Maar aan de andere kant: dit gesprek heb ik vaker gehoord. Ik vind het gewoon zo kut dat ze zelf niet ziet dat ze nog best wat goede jaren alleen voor zich kan hebben en toch steeds weer blijft. Ze heeft chronische depressies, al jaren, kan moeilijk voor zichzelf opkomen, en heeft ook nu weer gesprekken met die kutkerk hierover.
Ik ben gefrustreerd! help!
Ik weet dat ik haar niet kan redden... Ik probeer maar aan te geven dat ik er gewoon voor haar zal zijn als ze gaat. Als ze niet gaat ook. Maar ik ben het gepraat over mijn moeders moeilijke liefdes ook wel heel erg zat.
Knap als je door deze hele tekst bent heengekomen! Ik hoop op tips van mensen die niet in deze situatie zitten, want ik ben er inmiddels al 44 jaar mee verweven en het beu.

viva-amber schreef: ↑

14-05-2022 13:24

Kan je moeder het leven alleen wel aan?

Dat weet ik oprecht niet, ze is feitelijk nooit alleen geweest. Maar ze is wel iemand die geleerd heeft zichzelf, op haar eigen bescheiden manier, te vermaken en leuke dingen alleen te doen. Ze heeft eigenlijk ook weer alles helemaal alleen gedaan in haar leven. Dus ik zou denken: dit kun je! alleen wordt het wennen dat je geen rekening meer hoeft te houden met een of andere lamzak.

Avage schreef: ↑

14-05-2022 23:40

Je mag het volledig bij haar laten, en de taak die je ooit op je hebt genomen om dit te helpen dragen aan haar teruggeven.