Relaties
alle pijlers
Mijn moeder
zaterdag 3 november 2007 om 11:43
Lieve mama,
Je weet dat ik heel moeilijk over mijn echte gevoelens praat. Ik kan gewoon niet praten over de gevoelens die bij mij opborrelen als ik ga nadenken over wat jouw ziekte met mij doet. Al acht jaar ben ik bezig met het vinden van een plekje in mij om jou daar te plaatsen. Accepteren van het feit dat deze ziekte ongeneselijk is en accepteren dat de angst dat het slechter met je gaat, mijn hart altijd zal omsluiten. De angst die er altijd is, die ik altijd bij me draag en waartegen ik altijd moet vechten zodat deze niet mijn leven overneemt. Ik klap dicht als het gesprek op dit onderwerp komt en kan dan alleen nog maar mijzelf voor mijn hoofd slaan dat ik jou niet vertel wat ik voel. Ik weet dat jij dit heel erg zou waarderen, maar toch ben ik bang dat je er nog meer zorgen bij krijgt waardoor je minder energie kan steken in je eigen lichaam.
Ik ben zo blij dat je er nog bent, dat ik nog samen met jou leuke dingen kan gaan doen, dat je de ziekte 7 jaar lang stabiel hebt weten te houden en dat je de dokters allemaal versteld hebt doen staan. Volgens hen had je al 5 jaar dood moeten zijn. Ik vind je zo sterk mama, ik wil gewoon dat alles weer wordt zoals vroeger! En de 4 woordjes die ik nooit tegen je kan zeggen omdat die domweg niet in mijn systeem zitten, die voel ik wel degelijk en die zou ik wel 1000 keer tegen je willen zeggen… als ik er de kracht en moed voor had gehad. Ik hoop dat je je ziekte weer stabiel kunt krijgen en als je dan toch die chemo moet dan ga ik je steunen en echt waar ik ga NOG meer mijn best doen!!
Ik heb een gedicht geschreven die je waarschijnlijk nooit zult lezen omdat ik hem niet durf te geven..
Geheimen
Een zorgeloze jeugd,
Alle bescherming die er bestaat
Plots verdwijnt alle vreugd….
Je weet niet meer waar voor je staat
Binnen wordt het akelig donker
Paarse wolken verschijnen aan de horizon.
Het enige licht is kaars geflonker,
Ik wilt terug naar waar het begon!
Ziektes, overstromingen, droogtes,
Het is maar hoe je ze bekijkt.
Maar toch, iedereen neemt waar van verschillende hoogtes
Waar het om gaat is hoe het verdriet jou bereikt.
Hoe ver weg
Hoe lang
Hoe ernstig
Men weet pas als je het zelf meemaakt, hoe een ziekte je raakt!
Je jeugd vervaagt,
Je toekomst zakt in een moeras.
Het schuldgevoel knaagt
Alles zo breekbaar als glas.
Zo hoort het niet
Zo hoort een jeugd niet te verlopen
Bevlekt met tranen en verdriet
En met pijn bedropen
Is er iemand die mij kan zien?
Iemand die mij echt ziet staan?
Zo onzichtbaar voel ik mij
Onzichtbaar voor iedereen
Jij bent toch dat meisje o zo blij?
Met mijn geheimen alleen
Je weet dat ik heel moeilijk over mijn echte gevoelens praat. Ik kan gewoon niet praten over de gevoelens die bij mij opborrelen als ik ga nadenken over wat jouw ziekte met mij doet. Al acht jaar ben ik bezig met het vinden van een plekje in mij om jou daar te plaatsen. Accepteren van het feit dat deze ziekte ongeneselijk is en accepteren dat de angst dat het slechter met je gaat, mijn hart altijd zal omsluiten. De angst die er altijd is, die ik altijd bij me draag en waartegen ik altijd moet vechten zodat deze niet mijn leven overneemt. Ik klap dicht als het gesprek op dit onderwerp komt en kan dan alleen nog maar mijzelf voor mijn hoofd slaan dat ik jou niet vertel wat ik voel. Ik weet dat jij dit heel erg zou waarderen, maar toch ben ik bang dat je er nog meer zorgen bij krijgt waardoor je minder energie kan steken in je eigen lichaam.
Ik ben zo blij dat je er nog bent, dat ik nog samen met jou leuke dingen kan gaan doen, dat je de ziekte 7 jaar lang stabiel hebt weten te houden en dat je de dokters allemaal versteld hebt doen staan. Volgens hen had je al 5 jaar dood moeten zijn. Ik vind je zo sterk mama, ik wil gewoon dat alles weer wordt zoals vroeger! En de 4 woordjes die ik nooit tegen je kan zeggen omdat die domweg niet in mijn systeem zitten, die voel ik wel degelijk en die zou ik wel 1000 keer tegen je willen zeggen… als ik er de kracht en moed voor had gehad. Ik hoop dat je je ziekte weer stabiel kunt krijgen en als je dan toch die chemo moet dan ga ik je steunen en echt waar ik ga NOG meer mijn best doen!!
Ik heb een gedicht geschreven die je waarschijnlijk nooit zult lezen omdat ik hem niet durf te geven..
Geheimen
Een zorgeloze jeugd,
Alle bescherming die er bestaat
Plots verdwijnt alle vreugd….
Je weet niet meer waar voor je staat
Binnen wordt het akelig donker
Paarse wolken verschijnen aan de horizon.
Het enige licht is kaars geflonker,
Ik wilt terug naar waar het begon!
Ziektes, overstromingen, droogtes,
Het is maar hoe je ze bekijkt.
Maar toch, iedereen neemt waar van verschillende hoogtes
Waar het om gaat is hoe het verdriet jou bereikt.
Hoe ver weg
Hoe lang
Hoe ernstig
Men weet pas als je het zelf meemaakt, hoe een ziekte je raakt!
Je jeugd vervaagt,
Je toekomst zakt in een moeras.
Het schuldgevoel knaagt
Alles zo breekbaar als glas.
Zo hoort het niet
Zo hoort een jeugd niet te verlopen
Bevlekt met tranen en verdriet
En met pijn bedropen
Is er iemand die mij kan zien?
Iemand die mij echt ziet staan?
Zo onzichtbaar voel ik mij
Onzichtbaar voor iedereen
Jij bent toch dat meisje o zo blij?
Met mijn geheimen alleen
zaterdag 3 november 2007 om 14:08
mooi!ik zou ook dit aan je moeder geven, ik denk dat het jullie beiden erg goed zal doen en deuren kan openen..
Ik ken de situatie waar je in zit heel goed, mijn vader heeft 6,5 jaar kanker gehad en keihard gevochten,toen ze het ontdekten gaven ze hem hoogstens een paar jaar maar daar legde hij zich niet bij neer. Juist doordat we wisten dat hij zou sterven hebben we de laatste jaren wel heel bewust beleefd, veel gesproken en gevraagd en vooral geknuffeld. Zeg nu alles wat je wilt zodat je daar later geen spijt van krijgt.
Mijn vader is gek genoeg afgelopen jaar verongelukt ipv te sterven aan de kanker..je weet dus nooit hoe het zal gaan!
sterkte!
zaterdag 3 november 2007 om 15:24
Dank jullie wel voor alle lieve reacties!
Sinds deze zomer gaat het dus wat slechter met mijn moeder, daarom ben ik er ook weer meer over aan het nadenken enz. Wij zijn helaas niet echt een praatfamilie en het is gewoon niet te doen om die gewoonte zomaar te doorbreken. Het eeuwige schuldgevoel is er altijd, doe ik wel voldoende om mijn moeder te helpen, ben ik er wel voor haar enz. Gelukkig heb ik wel een paar mensen met wie ik er wel een beetje over kan praten...
Elsie, wat erg voor je! Ik probeer gewoon net als jij om zoveel mogelijk nog van de tijd te genieten juist door die onzekerheden die je hebt.. Toch blijven die schuldgevoelens en angst omhoog komen.. Maar misschien moet ik inderdaad maar eens met haar gaan praten..
liefs suzie
Sinds deze zomer gaat het dus wat slechter met mijn moeder, daarom ben ik er ook weer meer over aan het nadenken enz. Wij zijn helaas niet echt een praatfamilie en het is gewoon niet te doen om die gewoonte zomaar te doorbreken. Het eeuwige schuldgevoel is er altijd, doe ik wel voldoende om mijn moeder te helpen, ben ik er wel voor haar enz. Gelukkig heb ik wel een paar mensen met wie ik er wel een beetje over kan praten...
Elsie, wat erg voor je! Ik probeer gewoon net als jij om zoveel mogelijk nog van de tijd te genieten juist door die onzekerheden die je hebt.. Toch blijven die schuldgevoelens en angst omhoog komen.. Maar misschien moet ik inderdaad maar eens met haar gaan praten..
liefs suzie
zaterdag 3 november 2007 om 17:04
Wat een mooie brief Suzie zat hem met tranen in m'n ogen te lezen. Wil je bij deze heel veel sterkte wensen en raad je, zoals de anderen, aan om toch of brief aan je moeder te geven of het je moeder in je eigen woorden te vertellen. En ja je moeder weet echt wel dat je van haar houdt maar het zou zo zonde zijn als je later met schuldgevoel terugkijkt met de woorden had ik maar...
Sinds de grote liefde van mijn moeder vorig jaar onverwachts is overleden heb ik voor mezelf besloten dingen uit te spreken naar m'n moeder, haar een knuffel te geven als ze die nodig heeft en haar vooral te laten merken dat ik van haar hou en dat ze voor mij de liefste moeder is, want iemand kan zomeer opeens uit je leven verdwijnen.
Veel sterkte
Sinds de grote liefde van mijn moeder vorig jaar onverwachts is overleden heb ik voor mezelf besloten dingen uit te spreken naar m'n moeder, haar een knuffel te geven als ze die nodig heeft en haar vooral te laten merken dat ik van haar hou en dat ze voor mij de liefste moeder is, want iemand kan zomeer opeens uit je leven verdwijnen.
Veel sterkte
zaterdag 3 november 2007 om 17:34
Suzie, destijds, toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was, heb ik haar ook een klein briefje gegeven. Gewoon omdat het heel moeilijk is tegen iemand waarmee je zo close bent, bepaalde dingen te zeggen zonder dat je overmand wordt door een teveel aan emotie. Het doet zoveel goeds in een relatie zo'n briefje, geef deze gewoon aan je moeder. Mogelijk zegt ze er niets over, omdat jullie niet zo'n praters zijn, maar de dingen die jij wilt uiten zijn wel gezegd en gelezen.
Mijn moeder heeft mijn briefje tot aan haar dood in haar nachtkastje bewaard.
Ik wens je heel veel sterkte meid en moed toe om de dingen te doen, welke waardevol zijn voor jou en je moeder.
Mijn moeder heeft mijn briefje tot aan haar dood in haar nachtkastje bewaard.
Ik wens je heel veel sterkte meid en moed toe om de dingen te doen, welke waardevol zijn voor jou en je moeder.
zaterdag 3 november 2007 om 23:15
