Relaties
alle pijlers
Mijn partner wil zijn kinderen niet
donderdag 15 mei 2025 om 14:21
Samen hebben wij 2 kinderen (7&2), mijn partner doet niets met of voor de kinderen. Het lijkt een beetje of het niet zijn kinderen zijn. Hij gaat niet mee naar schooldingen en ook niet met uitstapjes of vakantie. Alles is te veel moeite of hij 'heeft geen tijd'. Ik heb dan ook nooit de kans om eens alleen weg te gaan (we wonen ver van familie dus ook geen makkelijke mogelijlheid voor een oppas).
We zijn inmiddels ruim 12 jaar samen, en ik hou echt van hem maar ik vind het heel moeilijk om te zien hoe hij met onze kinderen omgaat (of het gebrek hieraan). Ik maak me zorgen of de kinderen hier later last mee gaan krijgen ofzo. Ze hebben weinig leuke herrineringen samen met hun vader. Er over praten heeft geen zin, wat dat betreft al alles al geprobeert.
Iemand tips? Wat moet ik nu?
We zijn inmiddels ruim 12 jaar samen, en ik hou echt van hem maar ik vind het heel moeilijk om te zien hoe hij met onze kinderen omgaat (of het gebrek hieraan). Ik maak me zorgen of de kinderen hier later last mee gaan krijgen ofzo. Ze hebben weinig leuke herrineringen samen met hun vader. Er over praten heeft geen zin, wat dat betreft al alles al geprobeert.
Iemand tips? Wat moet ik nu?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 15-05-2025 14:22
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
vrijdag 16 mei 2025 om 10:32
Hoe is dit ontstaan? Op welk moment?
Na de eerste al, maar toch kwam er een tweede, want misschien wilde hij dan wel?
Of na de tweede? Was hij altijd al passief in alles?
En hoe moet ik het me voorstellen? Je doet echt alles alleen met de kinderen? Ieder uitstapje? Iedere vakantie?
En als jij weg wil/gaat/moet, komt er dan oppas voor de kinderen terwijl hij in huis zit?
Na de eerste al, maar toch kwam er een tweede, want misschien wilde hij dan wel?
Of na de tweede? Was hij altijd al passief in alles?
En hoe moet ik het me voorstellen? Je doet echt alles alleen met de kinderen? Ieder uitstapje? Iedere vakantie?
En als jij weg wil/gaat/moet, komt er dan oppas voor de kinderen terwijl hij in huis zit?
zondag 18 mei 2025 om 09:14
Helaas een bekend fenomeen. Nieuwe forummer, eerste topic en dan niets meerNomenNesci0 schreef: ↑17-05-2025 22:49Dit topic is als eerste post donderdagmiddag online gezet en het is nu zaterdagavond en to is in geen velden of wegen te bekennen.
Laat je innerlijke tokkie stralen (gepikt met toestemming van Explorista)
zondag 18 mei 2025 om 10:33
Dat is ook een gevolg van dat het vrij lang duurt voordat je eerste bericht goedgekeurd wordt.
Stel je voor dat je het buurthuis inloopt, aan de stamtafel gaat zitten en in snikken uitbarst want iets zit je hoog, en dat je dan pas na drie uur een reactie krijgt. Dat heb je dat buurthuis al lang verlaten, thuis uitgehuild en zit je in een bakje van het reuzenrad hoogtevrees te beleven in plaats van om te kijken naar die mensen in het buurthuis die je een reactie geven.
Ja, óók als er een bordje op de deur hangt met ‘De eerste keer kan het lang duren voor je een reactie krijgt omdat’
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 18 mei 2025 om 12:39
maar dat duurt toch geen 3 dagen?feow schreef: ↑18-05-2025 10:33Dat is ook een gevolg van dat het vrij lang duurt voordat je eerste bericht goedgekeurd wordt.
Stel je voor dat je het buurthuis inloopt, aan de stamtafel gaat zitten en in snikken uitbarst want iets zit je hoog, en dat je dan pas na drie uur een reactie krijgt. Dat heb je dat buurthuis al lang verlaten, thuis uitgehuild en zit je in een bakje van het reuzenrad hoogtevrees te beleven in plaats van om te kijken naar die mensen in het buurthuis die je een reactie geven.
Ja, óók als er een bordje op de deur hangt met ‘De eerste keer kan het lang duren voor je een reactie krijgt omdat’
strelizia wijzigde dit bericht op 18-05-2025 12:40
Reden: .
Reden: .
0.21% gewijzigd
Laat je innerlijke tokkie stralen (gepikt met toestemming van Explorista)
zondag 18 mei 2025 om 23:02
Thanks voor alle reacties! Blijkbaar had ik hier eerder op moeten reageren, excuus daarvoor.
De interesse naar mij is er, alleen niet naar de kinderen toe. Bij de 1e is hij tot op zekere hoogte wel betrokken geweest. De 2e zwangerschap was niet geplant en ik kwam er pas achter na 4 maanden (gewoon ongesteld geweest ed.). Daarna is het pas echt down hill gegaan. Hij praat wel met/tegen ze, we eten iedere avond met elkaar enzo maar hij gaat nooit mee ergens heen.
Als ik hem erop aanspreek komt er nooit echt wat uit. Meestal eindigt het in ruzie en hij die zegt 'maar jij hebt toch alles wat je wilt'. Waaruit ik dan opmaak dat hij iets mist. Maar wat dat komt er nooit uit.
Bij hem weggaan is iets waar ik heel erg mee zit. Natuurlijk schreeuwt een stemmetje (heel hard) kies voor je zelf en de kids en RENNEN! Maar aan de andere kant vind ik dat ook heel beangstigend om daadwerkelijk te doen. We wonen ver van mijn familie en mijn goede vrienden (ruim een uur rijden). Oudste zit hier op school en heeft al de vriendjes hier, dat wil ik haar ook niet afnemen door alles in te pakken en weg te gaan. Ook is het binnen onze families eigenlijk niet toegestaan om te scheiden, het gebeurt wel steeds vaker maar het is wel nog echt een taboegesprek.
Ik vind het heel erg lastig allemaal en weet nu niet waar ik goed aan doe. Ik wil alleen het beste voor mijn kinderen (en mijzelf).
Bedankt in ieder geval voor (bijna) alle reacties!
De interesse naar mij is er, alleen niet naar de kinderen toe. Bij de 1e is hij tot op zekere hoogte wel betrokken geweest. De 2e zwangerschap was niet geplant en ik kwam er pas achter na 4 maanden (gewoon ongesteld geweest ed.). Daarna is het pas echt down hill gegaan. Hij praat wel met/tegen ze, we eten iedere avond met elkaar enzo maar hij gaat nooit mee ergens heen.
Als ik hem erop aanspreek komt er nooit echt wat uit. Meestal eindigt het in ruzie en hij die zegt 'maar jij hebt toch alles wat je wilt'. Waaruit ik dan opmaak dat hij iets mist. Maar wat dat komt er nooit uit.
Bij hem weggaan is iets waar ik heel erg mee zit. Natuurlijk schreeuwt een stemmetje (heel hard) kies voor je zelf en de kids en RENNEN! Maar aan de andere kant vind ik dat ook heel beangstigend om daadwerkelijk te doen. We wonen ver van mijn familie en mijn goede vrienden (ruim een uur rijden). Oudste zit hier op school en heeft al de vriendjes hier, dat wil ik haar ook niet afnemen door alles in te pakken en weg te gaan. Ook is het binnen onze families eigenlijk niet toegestaan om te scheiden, het gebeurt wel steeds vaker maar het is wel nog echt een taboegesprek.
Ik vind het heel erg lastig allemaal en weet nu niet waar ik goed aan doe. Ik wil alleen het beste voor mijn kinderen (en mijzelf).
Bedankt in ieder geval voor (bijna) alle reacties!
zondag 18 mei 2025 om 23:22
Relatietherapie?Wenky schreef: ↑18-05-2025 23:02Thanks voor alle reacties! Blijkbaar had ik hier eerder op moeten reageren, excuus daarvoor.
De interesse naar mij is er, alleen niet naar de kinderen toe. Bij de 1e is hij tot op zekere hoogte wel betrokken geweest. De 2e zwangerschap was niet geplant en ik kwam er pas achter na 4 maanden (gewoon ongesteld geweest ed.). Daarna is het pas echt down hill gegaan. Hij praat wel met/tegen ze, we eten iedere avond met elkaar enzo maar hij gaat nooit mee ergens heen.
Als ik hem erop aanspreek komt er nooit echt wat uit. Meestal eindigt het in ruzie en hij die zegt 'maar jij hebt toch alles wat je wilt'. Waaruit ik dan opmaak dat hij iets mist. Maar wat dat komt er nooit uit.
Bij hem weggaan is iets waar ik heel erg mee zit. Natuurlijk schreeuwt een stemmetje (heel hard) kies voor je zelf en de kids en RENNEN! Maar aan de andere kant vind ik dat ook heel beangstigend om daadwerkelijk te doen. We wonen ver van mijn familie en mijn goede vrienden (ruim een uur rijden). Oudste zit hier op school en heeft al de vriendjes hier, dat wil ik haar ook niet afnemen door alles in te pakken en weg te gaan. Ook is het binnen onze families eigenlijk niet toegestaan om te scheiden, het gebeurt wel steeds vaker maar het is wel nog echt een taboegesprek.
Ik vind het heel erg lastig allemaal en weet nu niet waar ik goed aan doe. Ik wil alleen het beste voor mijn kinderen (en mijzelf).
Bedankt in ieder geval voor (bijna) alle reacties!
Vraag je door na een boze opmerking? Ruzie is niet erg, als je in de ruzie wel antwoorden krijgt of kan zeggen wat jouw mening is
maandag 19 mei 2025 om 00:35
Je weet iig dat je je kinderen niet het beste geeft.
Waarvoor heb je familie dichtbij nodig? Dat heb je nu toch ook niet, ook al doe je het nu ook alleen?
Jammer dat je familie het taboe vindt. Leef je voor je kinderen en jezelf of je familie?
Of vind je het oké dat je kinderen zo verwaarloosd worden?
Waarvoor heb je familie dichtbij nodig? Dat heb je nu toch ook niet, ook al doe je het nu ook alleen?
Jammer dat je familie het taboe vindt. Leef je voor je kinderen en jezelf of je familie?
Of vind je het oké dat je kinderen zo verwaarloosd worden?
Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.
Ruin it yourself.
maandag 19 mei 2025 om 05:49
Ik zou eens beginnen met hulp zoeken samen. Kennelijk was er ongepland een tweede kind en daarna is jullie relatie en dynamiek in het gezin negatief veranderd.
Dat lijkt me een heel concreet punt om hulp bij te zoeken.
maandag 19 mei 2025 om 09:02
Fijn dat je nog even komt reageren. Relatietherapie lijkt mij ook wel een goede eerste stap. Mijn, inmiddels ex-, man was ook heel weinig bij de kinderen betrokken ondanks dat wij beiden werkten. Allebei in ploegendiensten ook dus als ik was werken dan moest hij de zorg wel op zich nemen maar hij deed daarin echt het minimale.
Wij zijn uiteindelijk wel in relatietherapie geweest maar eigenlijk was dat al een gepasseerd station. In de tijd dat dat nog nuttig had kunnen wezen wil hij niet en pas toen ik dreigde de stekker eruit te trekken ging hij schoorvoetend mee.
Ik vond hem gewoon geen leuke vader en dat was een pijnlijke ontdekking.
De kinderen, inmiddels dik volwassen, hebben wel contact met hun vader maar dat is niet echt een warme band.
Wij zijn uiteindelijk wel in relatietherapie geweest maar eigenlijk was dat al een gepasseerd station. In de tijd dat dat nog nuttig had kunnen wezen wil hij niet en pas toen ik dreigde de stekker eruit te trekken ging hij schoorvoetend mee.
Ik vond hem gewoon geen leuke vader en dat was een pijnlijke ontdekking.
De kinderen, inmiddels dik volwassen, hebben wel contact met hun vader maar dat is niet echt een warme band.
Laat je innerlijke tokkie stralen (gepikt met toestemming van Explorista)
maandag 19 mei 2025 om 18:37
Dat lijkt me inderdaad pijnlijk, je stelt het je zo anders voor als je aan kinderen begint...Strelizia schreef: ↑19-05-2025 09:02Fijn dat je nog even komt reageren. Relatietherapie lijkt mij ook wel een goede eerste stap. Mijn, inmiddels ex-, man was ook heel weinig bij de kinderen betrokken ondanks dat wij beiden werkten. Allebei in ploegendiensten ook dus als ik was werken dan moest hij de zorg wel op zich nemen maar hij deed daarin echt het minimale.
Wij zijn uiteindelijk wel in relatietherapie geweest maar eigenlijk was dat al een gepasseerd station. In de tijd dat dat nog nuttig had kunnen wezen wil hij niet en pas toen ik dreigde de stekker eruit te trekken ging hij schoorvoetend mee.
Ik vond hem gewoon geen leuke vader en dat was een pijnlijke ontdekking.
De kinderen, inmiddels dik volwassen, hebben wel contact met hun vader maar dat is niet echt een warme band.
Soms zit het er gewoon niet en is iemand in de kern gewoon niet geschikt als vader. Dan haalt therapie ook niet veel uit, in die zin dat het niet ineens een leuke vader wordt. Dan kan therapie in elk geval helpen om goed uit elkaar te gaan.
Er is altijd een kans dat er iets achter die afstandelijkheid zit wat uit te zoeken valt. In die zin vind ik reacties als "ga scheiden" soms wat voorbarig. Al is het natuurlijk ieders goed recht om te concluderen dat de maat vol is.
dinsdag 20 mei 2025 om 07:38
Je weet pas hoe je partner als ouder is als de kinderen er zijn. Mijn ex had zich voor genomen een meer aanwezige ouder te zijn dan zijn vader was. Zijn vader had een veeleisende baan en was daarbuiten ook heel actief in de politiek. Kortom, zijn vader was toen partner jong was weinig aanwezig. Hij zou dat heel anders gaan doen.
Uiteindelijk bleek dat dus niet gelukt. Misschien omdat hij geen goed voorbeeld had gehad? Ik weet het niet.
Maar ja, daar kom je dus pas achter als de kinderen er zijn...
Uiteindelijk bleek dat dus niet gelukt. Misschien omdat hij geen goed voorbeeld had gehad? Ik weet het niet.
Maar ja, daar kom je dus pas achter als de kinderen er zijn...
Laat je innerlijke tokkie stralen (gepikt met toestemming van Explorista)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
