Relaties
alle pijlers
Mijn vriend en zijn beste vriendin....stel ik me aan?
zaterdag 26 januari 2008 om 10:43
Hallo allemaal,
Na tijden alleen meegelezen te hebben, wil ik nu even zelf een topic openen, omdat ik ergens mee zit.
Sinds 8 maanden heb ik een relatie met een geweldige man. We wonen min of meer al samen en hebben plannen om spoedig echt in 1 huis te gaan wonen. Tot zover zijn er dus geen problemen, ik ben echt gelukkig met hem.
Maar ja, mijn vriend heeft ook een hele goede vriendin,laat ik haar S noemen. Mijn vriend en S zijn al 12 jaar bevriend. Hij deed veel met haar, samen op stap, dagjes erop uit (sauna, pretpark), samen op vakantie en verder was hij vaak bezig voor haar, zoals klussen in haar huis en ophalen en wegbrengen.
Nu zegt hij dat zij in al die tijd nooit meer zijn geweest dan vrienden. Dat nam ik ter kennisgeving aan, ik heb tenslotte ook zat vriendinnen en vrienden.
Het gekke was wel dat heel veel mensen verbaasd reageerden toen wij een relatie kregen. Vrijwel al zijn vrienden dachten juist dat hij wel een relatie met S zou krijgen, omdat zij zo close waren. Zelfs zijn moeder was verbaasd, omdat hij 'altijd zo achter S had aangelopen'. Hij vertelde mij ook dat hij zich altijd veel zorgen om haar heeft gemaakt, het ging niet altijd even goed met haar en het stak hem heel erg dat ze daar niet met hem over wilde praten. Ook daar zette ik verder geen vraagtekens bij, want tenslotte had hij nu voor mij gekozen en wat er in het verleden is gebeurd..is verleden tijd.
Waar ik wel af en toe helemaal kriebelig van werd (en nog steeds trouwens) is dat hij het ontzettend vaak over haar heeft. Herinneringen worden opgehaald, hoe leuk dit was...hoe leuk dat was... dat was af en toe echt niet zo leuk.
Inmiddels heb ik S een paar keer ontmoet (altijd met mijn vriend erbij), het is zeker een leuke meid, erg druk met van alles en nog wat. Ze houdt bij dergelijke ontmoetingen altijd een beetje afstand, wat ik kan begrijpen. Mijn vriend is dan altijd weer erg enthousiast over haar. Hij hoopt zelfs dat ik ook zeer goed met haar bevriend raak.
Toch zit het me nu helemaal niet lekker. Er zijn al een aantal dingen voorgevallen, waardoor ik het gevoel krijg dat hij meer dan normale belangstelling voor haar heeft. Natuurlijk is zij een goede vriendin, maar hij is echt veel met haar bezig in zijn gedachten. Hij zit dagelijks haar hyves te checken, kijkt alle krabbels na die zij heeft achtergelaten bij vrienden, zoekt het hele web af naar info over haar. Laatst gaf hij mij zijn mobiel, omdat daar wat foto's van ons opstonden en toen bleek er ook een mooie foto van haar op het strand op te staan. Toen ik daarnaar vroeg, kreeg ik een vage uitleg dat hij foto's van al zijn vrienden wilde hebben, zodat hij meteen die foto zag als ze hem dan belden. Gek genoeg, stond er (behalve mijn foto's), alleen die ene van haar op. Hij bewaart al haar sms-jes, haar vakantiekaartjes ed. Toen ik een grapje maakte over haar (omdat ze een paar maal een afspraak met vrienden had afgezegd), begon hij haar zo vol vuur te verdedigen, dat het bij mij in het verkeerde keelgat schoot.
Iedere keer weer heb ik het gevoel dat ik bakzeil haal, als het om haar gaat. Iedere keer is het weer een issue. Mijn vriend overtuigt me dan weer door te zeggen dat ik echt de enige ben en dat hij gek zou worden als hij met S moest samenleven. Maar ja, ondertussen is hij dat gezeur van mij ook zat en dan zegt hij...ik kan het ook stiekem doen hoor, contact met haar hebben. Niet dat hij nu dagelijks of wekelijks contact met haar heeft (denk ik), maar hij vindt dat hij gewoon met S moet kunnen afspreken, dat ze ook gewoon samen naar de sauna kunnen gaan etc. Tuurlijk, bij een normale vriendschap moet dat ook kunnen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zij meer voor hem betekent.
En nu weet ik niet goed meer wat ik moet doen of denken. Van de week nog hadden we een gesprek hierover en hij probeerde wederom mij te overtuigen dat hij met S puur vriendschappelijk omging. Mijn vriend begreep mijn twijfels ook wel en gunde me de tijd om hiermee om te gaan. De volgende dag kwam hij zelfs met een grote bos rozen aan. Maar tot mijn verbazing kwam ik vanmorgen online en stond de berichtgeschiedenis aan (die hij normaal gesproken direct wist). En ja hoor, hij heeft van de week s avonds (toen ik weg was), de hele avond zitten zoeken naar haar op het web. Ik denk dat er wel 30 sites en googles met haar naam voorbij kwamen. En dat terwijl hij vlak daarvoor nog beweerde absoluut niet meer geínteresseerd te zijn in haar. Waarom is hij dan zo daarmee bezig?
Ik weet het echt niet meer. Ben ik nou zo'n zeur die overal spoken ziet of is dit echt niet gewoon? Inmiddels kan ik nauwelijks nog over dit onderwerp beginnen, want dat eindigt beslist in gesnauw van hem en tranen van mij. Ik wil hem gewoon kunnen vertrouwen, zonder die twijfels en zonder dat ik hem stiekem moet gaan controleren ofzo. Wie van jullie herkent dit of kan mij tips geven?
Bedankt! Suus
Na tijden alleen meegelezen te hebben, wil ik nu even zelf een topic openen, omdat ik ergens mee zit.
Sinds 8 maanden heb ik een relatie met een geweldige man. We wonen min of meer al samen en hebben plannen om spoedig echt in 1 huis te gaan wonen. Tot zover zijn er dus geen problemen, ik ben echt gelukkig met hem.
Maar ja, mijn vriend heeft ook een hele goede vriendin,laat ik haar S noemen. Mijn vriend en S zijn al 12 jaar bevriend. Hij deed veel met haar, samen op stap, dagjes erop uit (sauna, pretpark), samen op vakantie en verder was hij vaak bezig voor haar, zoals klussen in haar huis en ophalen en wegbrengen.
Nu zegt hij dat zij in al die tijd nooit meer zijn geweest dan vrienden. Dat nam ik ter kennisgeving aan, ik heb tenslotte ook zat vriendinnen en vrienden.
Het gekke was wel dat heel veel mensen verbaasd reageerden toen wij een relatie kregen. Vrijwel al zijn vrienden dachten juist dat hij wel een relatie met S zou krijgen, omdat zij zo close waren. Zelfs zijn moeder was verbaasd, omdat hij 'altijd zo achter S had aangelopen'. Hij vertelde mij ook dat hij zich altijd veel zorgen om haar heeft gemaakt, het ging niet altijd even goed met haar en het stak hem heel erg dat ze daar niet met hem over wilde praten. Ook daar zette ik verder geen vraagtekens bij, want tenslotte had hij nu voor mij gekozen en wat er in het verleden is gebeurd..is verleden tijd.
Waar ik wel af en toe helemaal kriebelig van werd (en nog steeds trouwens) is dat hij het ontzettend vaak over haar heeft. Herinneringen worden opgehaald, hoe leuk dit was...hoe leuk dat was... dat was af en toe echt niet zo leuk.
Inmiddels heb ik S een paar keer ontmoet (altijd met mijn vriend erbij), het is zeker een leuke meid, erg druk met van alles en nog wat. Ze houdt bij dergelijke ontmoetingen altijd een beetje afstand, wat ik kan begrijpen. Mijn vriend is dan altijd weer erg enthousiast over haar. Hij hoopt zelfs dat ik ook zeer goed met haar bevriend raak.
Toch zit het me nu helemaal niet lekker. Er zijn al een aantal dingen voorgevallen, waardoor ik het gevoel krijg dat hij meer dan normale belangstelling voor haar heeft. Natuurlijk is zij een goede vriendin, maar hij is echt veel met haar bezig in zijn gedachten. Hij zit dagelijks haar hyves te checken, kijkt alle krabbels na die zij heeft achtergelaten bij vrienden, zoekt het hele web af naar info over haar. Laatst gaf hij mij zijn mobiel, omdat daar wat foto's van ons opstonden en toen bleek er ook een mooie foto van haar op het strand op te staan. Toen ik daarnaar vroeg, kreeg ik een vage uitleg dat hij foto's van al zijn vrienden wilde hebben, zodat hij meteen die foto zag als ze hem dan belden. Gek genoeg, stond er (behalve mijn foto's), alleen die ene van haar op. Hij bewaart al haar sms-jes, haar vakantiekaartjes ed. Toen ik een grapje maakte over haar (omdat ze een paar maal een afspraak met vrienden had afgezegd), begon hij haar zo vol vuur te verdedigen, dat het bij mij in het verkeerde keelgat schoot.
Iedere keer weer heb ik het gevoel dat ik bakzeil haal, als het om haar gaat. Iedere keer is het weer een issue. Mijn vriend overtuigt me dan weer door te zeggen dat ik echt de enige ben en dat hij gek zou worden als hij met S moest samenleven. Maar ja, ondertussen is hij dat gezeur van mij ook zat en dan zegt hij...ik kan het ook stiekem doen hoor, contact met haar hebben. Niet dat hij nu dagelijks of wekelijks contact met haar heeft (denk ik), maar hij vindt dat hij gewoon met S moet kunnen afspreken, dat ze ook gewoon samen naar de sauna kunnen gaan etc. Tuurlijk, bij een normale vriendschap moet dat ook kunnen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zij meer voor hem betekent.
En nu weet ik niet goed meer wat ik moet doen of denken. Van de week nog hadden we een gesprek hierover en hij probeerde wederom mij te overtuigen dat hij met S puur vriendschappelijk omging. Mijn vriend begreep mijn twijfels ook wel en gunde me de tijd om hiermee om te gaan. De volgende dag kwam hij zelfs met een grote bos rozen aan. Maar tot mijn verbazing kwam ik vanmorgen online en stond de berichtgeschiedenis aan (die hij normaal gesproken direct wist). En ja hoor, hij heeft van de week s avonds (toen ik weg was), de hele avond zitten zoeken naar haar op het web. Ik denk dat er wel 30 sites en googles met haar naam voorbij kwamen. En dat terwijl hij vlak daarvoor nog beweerde absoluut niet meer geínteresseerd te zijn in haar. Waarom is hij dan zo daarmee bezig?
Ik weet het echt niet meer. Ben ik nou zo'n zeur die overal spoken ziet of is dit echt niet gewoon? Inmiddels kan ik nauwelijks nog over dit onderwerp beginnen, want dat eindigt beslist in gesnauw van hem en tranen van mij. Ik wil hem gewoon kunnen vertrouwen, zonder die twijfels en zonder dat ik hem stiekem moet gaan controleren ofzo. Wie van jullie herkent dit of kan mij tips geven?
Bedankt! Suus
maandag 28 januari 2008 om 22:10
quote:suus24 schreef op 28 januari 2008 @ 21:51:
Dus aan de ene kant ben ik heel blij als ik hem zo weer kan verwelkomen, aan de andere kant denk ik: blijf jij maar lekker een weekje in je eigen huis zitten, dan kan ik voor mezelf alles rustig op een rijtje zetten en kun jij in de tussentijd laten zien dat je echt niets meer met S doet.
Ik heb het tot dusver alleen meegelezen, maar wat je hier schrijft is een goed idee. Even afstand, zonder dat er meteen allerlei consequenties aan vast zitten. Dan kun je tenminste alles even op een rijtje zetten. Laat hem maar bewijzen dat hij echt voor je gaat. En na die week kun je altijd nog zien of je echt overtuigd bent van wat hij je vertelt.
Het verhaal vind ik een beetje vaag. Want dat verklaart bv de smsjes die hij bewaarde op zijn telefoon niet en de foto's die hij van haar bewaarde ook niet. En die acht maanden hiervoor, waarin hij enorm met haar bezig was, wist ie niet dat ze bi was.
Veroordeel hem niet direct, maar neem wel even rustig de tijd om na te denken of dit echt is wat je wilt. Laat hem maar bewijzen dat hij echt voor je gaat, dat zegt meer dan mooie woorden!
Dus aan de ene kant ben ik heel blij als ik hem zo weer kan verwelkomen, aan de andere kant denk ik: blijf jij maar lekker een weekje in je eigen huis zitten, dan kan ik voor mezelf alles rustig op een rijtje zetten en kun jij in de tussentijd laten zien dat je echt niets meer met S doet.
Ik heb het tot dusver alleen meegelezen, maar wat je hier schrijft is een goed idee. Even afstand, zonder dat er meteen allerlei consequenties aan vast zitten. Dan kun je tenminste alles even op een rijtje zetten. Laat hem maar bewijzen dat hij echt voor je gaat. En na die week kun je altijd nog zien of je echt overtuigd bent van wat hij je vertelt.
Het verhaal vind ik een beetje vaag. Want dat verklaart bv de smsjes die hij bewaarde op zijn telefoon niet en de foto's die hij van haar bewaarde ook niet. En die acht maanden hiervoor, waarin hij enorm met haar bezig was, wist ie niet dat ze bi was.
Veroordeel hem niet direct, maar neem wel even rustig de tijd om na te denken of dit echt is wat je wilt. Laat hem maar bewijzen dat hij echt voor je gaat, dat zegt meer dan mooie woorden!
maandag 28 januari 2008 om 23:04
Zo zeg, inderdaad een lulsmoes van jewelste. Ik wil echt niet vervelend doen, maar dit is echt een heel absurd verhaal. Een enigszins normale vent zou eerst denken 'hm, zou Suus dan ook S wel zien uh zitten, enne....zou ik daar dan tussen kunnen belanden?' en dan pas 'hm, misschien wil ze ook dan wel een relatie met Suus'. Ik neem aan dat de meeste heteroseksuele mensen bij 'biseksueel' heel andere voorstellingen hebben dan biseksuele mensen zelf (dus dat het niet om de SEKS in biseksualiteit gaat, maar ook nog om de relatie die je dus met zowel mannen als vrouwen kunt aangaan).
Dus, als je in die geschiedenis niet eerst keiharde lesbo-porn hebt ontdekt en daarna pas de verontwaardigde zoektocht naar S haar verliefdheidsgevoelens, dan zou ik het echt verwerpen als zijnde per-ti-nent onwaar.
Dus, als je in die geschiedenis niet eerst keiharde lesbo-porn hebt ontdekt en daarna pas de verontwaardigde zoektocht naar S haar verliefdheidsgevoelens, dan zou ik het echt verwerpen als zijnde per-ti-nent onwaar.
dinsdag 29 januari 2008 om 00:05
Ja dit is weer typisch zo'n onderwerp waarvan ik vind dat de tijd zal gaan uitwijzen of het al dan niet ten goede gekeerd is na een escalatie. Jij hebt nu je zegje duidelijk gedaan, hij weet hoe jij er in staat, hij heeft verteld hoe hij het ziet en waarom hij handelde zoals hij deed en nu is het een kwestie van tijd voor je er iets meer over kunt zeggen.
De vraag aan jou of hij de vriendschap met zijn beste vriendin moet verbreken vind ik een soort valstrik want die kun je nooit goed beantwoorden. Als je zegt ja, ik wil dat je die vriendschap beëindigt dan ben je een bitch en voel je je een slecht mens die twee vrienden uiteen drijft, als je zegt nee, hoeft niet, dan kan hij in principe op oude voet door, want jij hebt gezegd dat hij de vriendschap niet hoefde te beëindigen. Zulke vragen kun je beter niet beantwoorden, dat is emotionele chantage.
Kijk het nog even kalm aan meid, soms kan zo'n uitbarsting enorm opluchten en dingen duidelijk maken. Ik moet zeggen dat ik zijn verhaal ook erg bijzonder vind maar goed, aan de andere kant, ik heb wel gekkere dingen gehoord en gelezen in mijn leven. Als het zo is zoals hij zegt denk ik dat hij het gewoon met jou had kunnen bespreken want door jou er bij te betrekken als onderwerp van zijn zorg (jouw eventuele aantrekkingskracht op haar) maakt het jouw positie ten opzichte van haar misschien lastig, althans, dat zou ik me voor kunnen stellen.
Ik denk echt dat je met het verloop van de tijd antwoorden krijgt en ik hoop voor jou dat die antwoorden positief uitvallen.
De vraag aan jou of hij de vriendschap met zijn beste vriendin moet verbreken vind ik een soort valstrik want die kun je nooit goed beantwoorden. Als je zegt ja, ik wil dat je die vriendschap beëindigt dan ben je een bitch en voel je je een slecht mens die twee vrienden uiteen drijft, als je zegt nee, hoeft niet, dan kan hij in principe op oude voet door, want jij hebt gezegd dat hij de vriendschap niet hoefde te beëindigen. Zulke vragen kun je beter niet beantwoorden, dat is emotionele chantage.
Kijk het nog even kalm aan meid, soms kan zo'n uitbarsting enorm opluchten en dingen duidelijk maken. Ik moet zeggen dat ik zijn verhaal ook erg bijzonder vind maar goed, aan de andere kant, ik heb wel gekkere dingen gehoord en gelezen in mijn leven. Als het zo is zoals hij zegt denk ik dat hij het gewoon met jou had kunnen bespreken want door jou er bij te betrekken als onderwerp van zijn zorg (jouw eventuele aantrekkingskracht op haar) maakt het jouw positie ten opzichte van haar misschien lastig, althans, dat zou ik me voor kunnen stellen.
Ik denk echt dat je met het verloop van de tijd antwoorden krijgt en ik hoop voor jou dat die antwoorden positief uitvallen.
dinsdag 29 januari 2008 om 00:06
Hm.... ik krijg déjà-vu gevoelens waar ik niet helemaal lekker van wordt. 3,5 jaar lang vertelde ik mijn vriend dat zijn vriendin op afstand (ze woonde 10000 km verderop dus het verhaal is misschien niet helmeaal te vergelijken) verliefd op hem was en dat hij op moest passen in zijn relatie met haar.
Maar ja, ik vond dat ik me niet moest aanstellen, niet jaloers moest doen (ookal omdat ze een stuk jonger was) en dat hij inderdaad recht had op een vriendin. Gek genoeg... had hij meerdere vriendinnen waar ik me totaal niet druk om maakte, alleen maar om deze. En juist ja, juist om deze hebben mijn gevoelens altijd geklopt, want zodra hij haar afgelopen zomer weer zag was het mis, en werd hij hoteldebotel verliefd op haar.
Ok, wat is nu de parallel tussen deze verhalen? Dat ik denk dat je, als je van jezelf oprecht kunt zeggen dat je geen hopeloos jaloers type bent, maar redelijk rationeel, zoiets gewoon altijd goed voelt. Het obsessieve wat hier nog eens bijkomt, en het vreselijk belachelijke l*lverhaal (die kerel verdient een Oscar), maken het alleen maar erger.
Sterkte meid!
Maar ja, ik vond dat ik me niet moest aanstellen, niet jaloers moest doen (ookal omdat ze een stuk jonger was) en dat hij inderdaad recht had op een vriendin. Gek genoeg... had hij meerdere vriendinnen waar ik me totaal niet druk om maakte, alleen maar om deze. En juist ja, juist om deze hebben mijn gevoelens altijd geklopt, want zodra hij haar afgelopen zomer weer zag was het mis, en werd hij hoteldebotel verliefd op haar.
Ok, wat is nu de parallel tussen deze verhalen? Dat ik denk dat je, als je van jezelf oprecht kunt zeggen dat je geen hopeloos jaloers type bent, maar redelijk rationeel, zoiets gewoon altijd goed voelt. Het obsessieve wat hier nog eens bijkomt, en het vreselijk belachelijke l*lverhaal (die kerel verdient een Oscar), maken het alleen maar erger.
Sterkte meid!
dinsdag 29 januari 2008 om 08:58
Dit klinkt zeer bekend. Alleen stond ik in de schoenen van S en had mijn platonische vriend beslist meer dan gewone belangstelling. Om een heel lang verhaal kort te houden: dat is uit de hand gelopen en we zijn niet meer bevriend. Het was pure obsessie dat oa bestond uit inbreken in mijn PC om te zien wat ik uitspookte (voor de cynici onder ons: we hadden elkaars huissleutel en ik heb er software op staan waarmee ik kan zien wat er is getiept en waar), bij dates die ik had 'toevallig' opduiken, hij had meer foto's van mij dan ikzelf heb, hij was niet normaal waaks en werd door sommige vrienden min of meer voor de lol mijn 'guard dog' genoemd, enz.
De druppel was toen hij mijn nieuwe vriend mishandelde. Ellendig verhaal inclusief aangifte bij de politie :\
Hij had ook wel 's vriendinnen, maar die behandelde hij in de verste verte niet zoals hij mij behandelde.
Mijn haren gaan dus overeind staan als ik jouw verhaal lees.
De druppel was toen hij mijn nieuwe vriend mishandelde. Ellendig verhaal inclusief aangifte bij de politie :\
Hij had ook wel 's vriendinnen, maar die behandelde hij in de verste verte niet zoals hij mij behandelde.
Mijn haren gaan dus overeind staan als ik jouw verhaal lees.
dinsdag 29 januari 2008 om 09:19
Wat een nare situatie.
Hou alsjeblieft goed voor ogen dat je jezelf niet moet verliezen.
Blijf trouw aan je normen en waarden om het maar cliché te zeggen.
Dat verhaal van je vriend vind ik dan ook buitengewoon verdacht.
Maargoed, ik ken jullie niet, en de hele situatie etc etc, maar ik zou het niet zomaar klakkeloos aannemen.
Ik heb ook zoiets meegemaakt met een goede vriend van vroeger.
Hij kon niet verkroppen dat ik een relatie had die ineens serieus werd, en een kind kreeg. Hij heeft zelfs mailtjes naar mijn man gestuurd dat mijn kind van hem had moeten zijn, en niet van mijn man....
Toen ging het voor mij ook te ver, deze vriendschap zou nóóit platonisch kunnen worden, en ik twijfelde er geen moment aan om hem te verbreken.
Maar het blijft moeilijk, zeker als je vriend zo obsessief bezig is.....
Al met al wens ik je veel sterkte, probeer er de tijd en de rust voor te nemen, ga niet zomaar verder. Dan nog maar een confrontatie, dan maar een weekje niet bij elkaar wonen, je moet goed op je grenzen letten!
Sterkte meisje!
Hou alsjeblieft goed voor ogen dat je jezelf niet moet verliezen.
Blijf trouw aan je normen en waarden om het maar cliché te zeggen.
Dat verhaal van je vriend vind ik dan ook buitengewoon verdacht.
Maargoed, ik ken jullie niet, en de hele situatie etc etc, maar ik zou het niet zomaar klakkeloos aannemen.
Ik heb ook zoiets meegemaakt met een goede vriend van vroeger.
Hij kon niet verkroppen dat ik een relatie had die ineens serieus werd, en een kind kreeg. Hij heeft zelfs mailtjes naar mijn man gestuurd dat mijn kind van hem had moeten zijn, en niet van mijn man....
Toen ging het voor mij ook te ver, deze vriendschap zou nóóit platonisch kunnen worden, en ik twijfelde er geen moment aan om hem te verbreken.
Maar het blijft moeilijk, zeker als je vriend zo obsessief bezig is.....
Al met al wens ik je veel sterkte, probeer er de tijd en de rust voor te nemen, ga niet zomaar verder. Dan nog maar een confrontatie, dan maar een weekje niet bij elkaar wonen, je moet goed op je grenzen letten!
Sterkte meisje!
dinsdag 29 januari 2008 om 09:29
Wat een raar verhaal. Ik denk zeker niet dat je je aanstelt. Sterker, mijn vriend heeft een vriendschap met een vriendin voor héél wat minder verbroken.
Dat zij misschien op jou zou vallen is inderdaad een heel idiote smoes. Ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarom dat voor jou afdoende is, aangezien je niet overkomt als een erg dom of naief persoon. Misschien wíl je het gewoon graag geloven, maar dan nog, kom op... Dat is toch totaal niet realistisch? Ik heb het idee dat hij het gewoon fijn zou vinden er een gezamenlijke obsessie van te maken. Wat hem al aardig lukt, al ben jij er wat minder enthousiast over dan hij.
Ik geloof dat jij inderdaad een soort tweede keus bent. De enige andere verklaring kan bedenken is dat hij een extreem onzeker en ijdel persoon is die gewoon kickt op dit soort situaties. Mogelijk, mogelijk... Ik heb gekker meegemaakt. Dit heeft niets met het toestaan van vriendschap te maken. Ik heb zelf ook mannelijke vrienden en mijn vriend vind dat oké, maar ik ga daar dan ook niet zo obsessief mee om (verder mag hij altijd mee, kent hij ze, zou ik -ook wanneer vrijgezel- nooit wat met deze mannen willen, en doen wij geen dingen als naar de sauna enz, maar dat hoeft jouw grens niet te zijn natuurlijk, voor mezelf vind ik dat te ver gaan).
Het is zelfs zo, dat ik met 1 vage vriend die ik op zich best beter zou willen leren kennen, niet afspreek omdat er een té flirterige sfeer tussen ons hangt. Zulke situaties kun je beter voor zijn op het moment dat er nog geen probleem is vind ik. Je moet t jezelf niet moeilijker maken dan nodig. En ik denk dat ik trouw best een moeilijk ding zou gaan kunnen vinden als ik constant met een mooie flirterige man weg ben. Dus dat doe ik gewoon niet, ik heb immers al een relatie waar ik zeer gelukkig mee ben. Ik zie dat als een stukje eigen verantwoordelijkheid waar de ander je niet op zou moeten hoeven te wijzen. Ik verwacht van mijn vriend ook dat hij deze afwegingen voor zichzelf maakt en de juiste beslissingen neemt. Ik vetrouw hem daar in - maar dat is ook omdat ik weet dat ik hem daar in kán vertrouwen, dat hij ook echt die afweging maakt.
Vertrouwen vind ik geen vanzelfsprekendheid en als iemand duidelijk laat zien dat hij geen grenzen kan stellen voor zichzelf en niet gewoon een besluit kan nemen en zich daarbij neer kan leggen, zou dat voor mij betekenen dat ik de relatie beëindig. Hoe rigoreus dat ook mag overkomen. Vrijheid is iets wat je moet verdienen, maar iemand die dat niet verdient, wat moet je daarmee? Bewakertje spelen? Constant in de stress zitten? Ik weet het niet... Ik denk dat zo iemand gewoon niet aan een relatie toe is.
Wat jouw situatie betreft, vind ik dat de standaard 'm/v vriendschappen moeten kunnen' hier niet zozeer van toepassing is. Het lijkt me meer dan duidelijk dat hier meer aan de hand is dan een onschuldige m/v vriendschap. Of je obsessief gedrag naar een andere vrouw vind kunnen, dát is de vraag. En sorry maar die 'reden' van hem is gewoon lachwekkend. Je bent echt helemaal maf als je daar in trapt.
Dat zij misschien op jou zou vallen is inderdaad een heel idiote smoes. Ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarom dat voor jou afdoende is, aangezien je niet overkomt als een erg dom of naief persoon. Misschien wíl je het gewoon graag geloven, maar dan nog, kom op... Dat is toch totaal niet realistisch? Ik heb het idee dat hij het gewoon fijn zou vinden er een gezamenlijke obsessie van te maken. Wat hem al aardig lukt, al ben jij er wat minder enthousiast over dan hij.
Ik geloof dat jij inderdaad een soort tweede keus bent. De enige andere verklaring kan bedenken is dat hij een extreem onzeker en ijdel persoon is die gewoon kickt op dit soort situaties. Mogelijk, mogelijk... Ik heb gekker meegemaakt. Dit heeft niets met het toestaan van vriendschap te maken. Ik heb zelf ook mannelijke vrienden en mijn vriend vind dat oké, maar ik ga daar dan ook niet zo obsessief mee om (verder mag hij altijd mee, kent hij ze, zou ik -ook wanneer vrijgezel- nooit wat met deze mannen willen, en doen wij geen dingen als naar de sauna enz, maar dat hoeft jouw grens niet te zijn natuurlijk, voor mezelf vind ik dat te ver gaan).
Het is zelfs zo, dat ik met 1 vage vriend die ik op zich best beter zou willen leren kennen, niet afspreek omdat er een té flirterige sfeer tussen ons hangt. Zulke situaties kun je beter voor zijn op het moment dat er nog geen probleem is vind ik. Je moet t jezelf niet moeilijker maken dan nodig. En ik denk dat ik trouw best een moeilijk ding zou gaan kunnen vinden als ik constant met een mooie flirterige man weg ben. Dus dat doe ik gewoon niet, ik heb immers al een relatie waar ik zeer gelukkig mee ben. Ik zie dat als een stukje eigen verantwoordelijkheid waar de ander je niet op zou moeten hoeven te wijzen. Ik verwacht van mijn vriend ook dat hij deze afwegingen voor zichzelf maakt en de juiste beslissingen neemt. Ik vetrouw hem daar in - maar dat is ook omdat ik weet dat ik hem daar in kán vertrouwen, dat hij ook echt die afweging maakt.
Vertrouwen vind ik geen vanzelfsprekendheid en als iemand duidelijk laat zien dat hij geen grenzen kan stellen voor zichzelf en niet gewoon een besluit kan nemen en zich daarbij neer kan leggen, zou dat voor mij betekenen dat ik de relatie beëindig. Hoe rigoreus dat ook mag overkomen. Vrijheid is iets wat je moet verdienen, maar iemand die dat niet verdient, wat moet je daarmee? Bewakertje spelen? Constant in de stress zitten? Ik weet het niet... Ik denk dat zo iemand gewoon niet aan een relatie toe is.
Wat jouw situatie betreft, vind ik dat de standaard 'm/v vriendschappen moeten kunnen' hier niet zozeer van toepassing is. Het lijkt me meer dan duidelijk dat hier meer aan de hand is dan een onschuldige m/v vriendschap. Of je obsessief gedrag naar een andere vrouw vind kunnen, dát is de vraag. En sorry maar die 'reden' van hem is gewoon lachwekkend. Je bent echt helemaal maf als je daar in trapt.
dinsdag 29 januari 2008 om 10:23
Suus,
goed om van je te horen en ik kan me helemaal voorstellen dat je in de emotie van zo n heftige avond zijn verhaal als aannemelijk opvat. Dat maakt je helemaal niet naief of dom, gewoon overdonderd.
Doe wat je zelf al schreef, neem even een weekje afstand om over de situatie na te denken. En ik denk ook wel dat het heel goed is om op die manier je vriend het signaal te geven dat het je ernst is. Dat je niet met hem wil zijn als hij met iemand anders wil zijn.
goed om van je te horen en ik kan me helemaal voorstellen dat je in de emotie van zo n heftige avond zijn verhaal als aannemelijk opvat. Dat maakt je helemaal niet naief of dom, gewoon overdonderd.
Doe wat je zelf al schreef, neem even een weekje afstand om over de situatie na te denken. En ik denk ook wel dat het heel goed is om op die manier je vriend het signaal te geven dat het je ernst is. Dat je niet met hem wil zijn als hij met iemand anders wil zijn.
dinsdag 29 januari 2008 om 19:14
Nou, de gebeurtenissen volgen elkaar inmiddels in rap tempo op. Zoals al snel bleek, was het na ons gesprek zaterdag niet in alles in een keer vergeven en vergeten. Toen mijn vriend gisteravond thuiskwam, viel het hem op dat ik hem helemaal niet zo blij begroette....nee, dat voelde ik zelf ook wel, ik miste gewoon het sprankje spontaniteit en onbevangenheid waarmee ik hem anders kan begroeten. Ook na een gewoon gesprekje op de bank, had ik het gevoel dat het toch allemaal niet zo was als gewoonlijk. Uiteraard kwam het gesprek weer op de gebeurtenissen in het weekend. Heb weer gezegd dat ik gewoonweg niet begreep waarom hij op internet naar S had zitten zoeken. Want ja, zoals iemand hier al dacht...ik ben inderdaad geen vreselijk jaloers typetje en normaal gesproken best rationeel en heel nuchter. Dus, ik zet echt wel mijn vraagtekens bij zijn verhaal. Maar ja, ik wil hem natuurlijk wel heel graag geloven. En al is dat dan niet het verhaal wat hij ophing, dan geloof ik toch wel dat zijn emoties echt zijn. Hij is echt heel bang om mij kwijt te raken.
Maar goed, ik voelde zelf wel dat ik niet zomaar op dezelfde manier door kon gaan of er niets was gebeurd. Dus heb ik voorgesteld dat hij maar een weekje in zijn eigen huis gaat wonen. Dat vond hij verschrikkelijk, hij was weer in tranen, bood nogmaals zijn excuses aan en inderdaad was hij heel onzeker.
Want het gekke is dat de situatie nu is omgedraaid... ik ben, tijdens al die heibel om S, verschrikkelijk bang en onzeker geweest of mijn vriend mij niet voor hem zou verlaten. Nu is het andersom....mijn vriend bezweert me dat hij me niet gaat verlaten, maar ineens heeft hij dezelfde angst: zal ik HEM niet verlaten om dit alles? En hoewel ik daar helemaal geen plannen voor heb (ik geef nog steeds zielsveel om mijn vriend), had ik wel zoiets van: ja, ergens is het wel goed dat je nu voelt wat ik al die tijd heb gevoeld. Klinkt misschien hard, maar ik denk dat hij nu wel heel goed door heeft waar het mis is gegaan.
Maar voorstellen om een weekje apart te leven en het ook daadwerkelijk doen, zijn 2 verschillende dingen. Vanmorgen pakte hij heel vroeg zijn spullen bij elkaar en propte die in tassen. Hij zou dan meteen vanuit zijn werk naar zijn eigen huis kunnen. En daar stond we dan, allebei huilend tussen de spullen. Natuurlijk twijfelde ik meteen weer, moest ik dan de man waar ik zoveel van hou, zo het huis uitsturen? Hoe moet ik die week dan doorkomen, ik miste hem terwijl hij nog niet eens weg was. Hij was ook verschrikkelijk emotioneel, zei wel 100 keer dat 1 belletje of sms-je genoeg was, hij zou meteen terugkomen. En dat hij me zo zou missen. Toch heb ik voet bij stuk gehouden, en ben de dag, weliswaar ben stevige hoofdpijn van de ingehouden emoties, doorgekomen. Op dit moment gaat het eigenlijk wel, we hebben helemaal nog geen contact gehad, maar we zouden wel elke avond even bellen. Ik ben benieuwd of ik deze tijd ook echt zal kunnen gebruiken om tot rust te komen en om dingen op een rijtje te zetten, of dat hij morgenavond niet toch weer gewoon hier op de bank naast me zal zitten. En ik ben erg benieuwd wat hij in die week zal gaan doen. De tijd zal het wel uitwijzen...
Maar goed, ik voelde zelf wel dat ik niet zomaar op dezelfde manier door kon gaan of er niets was gebeurd. Dus heb ik voorgesteld dat hij maar een weekje in zijn eigen huis gaat wonen. Dat vond hij verschrikkelijk, hij was weer in tranen, bood nogmaals zijn excuses aan en inderdaad was hij heel onzeker.
Want het gekke is dat de situatie nu is omgedraaid... ik ben, tijdens al die heibel om S, verschrikkelijk bang en onzeker geweest of mijn vriend mij niet voor hem zou verlaten. Nu is het andersom....mijn vriend bezweert me dat hij me niet gaat verlaten, maar ineens heeft hij dezelfde angst: zal ik HEM niet verlaten om dit alles? En hoewel ik daar helemaal geen plannen voor heb (ik geef nog steeds zielsveel om mijn vriend), had ik wel zoiets van: ja, ergens is het wel goed dat je nu voelt wat ik al die tijd heb gevoeld. Klinkt misschien hard, maar ik denk dat hij nu wel heel goed door heeft waar het mis is gegaan.
Maar voorstellen om een weekje apart te leven en het ook daadwerkelijk doen, zijn 2 verschillende dingen. Vanmorgen pakte hij heel vroeg zijn spullen bij elkaar en propte die in tassen. Hij zou dan meteen vanuit zijn werk naar zijn eigen huis kunnen. En daar stond we dan, allebei huilend tussen de spullen. Natuurlijk twijfelde ik meteen weer, moest ik dan de man waar ik zoveel van hou, zo het huis uitsturen? Hoe moet ik die week dan doorkomen, ik miste hem terwijl hij nog niet eens weg was. Hij was ook verschrikkelijk emotioneel, zei wel 100 keer dat 1 belletje of sms-je genoeg was, hij zou meteen terugkomen. En dat hij me zo zou missen. Toch heb ik voet bij stuk gehouden, en ben de dag, weliswaar ben stevige hoofdpijn van de ingehouden emoties, doorgekomen. Op dit moment gaat het eigenlijk wel, we hebben helemaal nog geen contact gehad, maar we zouden wel elke avond even bellen. Ik ben benieuwd of ik deze tijd ook echt zal kunnen gebruiken om tot rust te komen en om dingen op een rijtje te zetten, of dat hij morgenavond niet toch weer gewoon hier op de bank naast me zal zitten. En ik ben erg benieuwd wat hij in die week zal gaan doen. De tijd zal het wel uitwijzen...
dinsdag 29 januari 2008 om 19:49
Verstandige keuze denk ik. Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Het is echt zo moeilijk om iemand voor wie je nog wel veel voelt zo weg te sturen. Maar ik denk dat het voor hem wel echt nodig is om zich te realiseren dat het zo niet verder kan. Het is misschien pijnlijk voor hem, maar dat was het voor jou inderdaad ook, en uiteindelijk bespaar je jullie allebei hier uiteindelijk méér pijn mee, want als je dit niet had gedaan, dan was het van kwaad tot erger geworden. Ik zit in een vergelijkbaar stadium met mijn relatie wanneer het gaat om het maken van een statement (verder lijkt het niet op jouw situatie) en heb gisteren ook voor het eerst doorgezet. Moeilijk, maar op een andere manier kwam het gewoon niet goed over. Ik heb net als jij echt getwijfeld, moet ik nou wel doorzetten, is dit niet overdreven, is het nu niet duidelijk genoeg... maar ben toch blij dat ik het gedaan heb.
Het is hem nu voor het eerst (zo lijkt het) duidelijk dat ik het meen. En hij doet voor het eerst moeite iets aan de situatie te veranderen. Ik hoop voor je dat jouw vriend de tijd goed zal gebruiken en ook echt nadenkt over zijn obsessieve gedrag en jullie relatie hier beter uit komt. Wat ik je tenslotte nog zou willen meegeven is er nog wel over te praten met hem op een rustiger moment als jullie beiden wat minder emotioneel zijn. Want het zou wel een beetje jammer zijn als het weer van voren af aan begint. Duidelijke afspraken maken lijkt me in jullie situatie wel slim.
Veel succes...
Het is hem nu voor het eerst (zo lijkt het) duidelijk dat ik het meen. En hij doet voor het eerst moeite iets aan de situatie te veranderen. Ik hoop voor je dat jouw vriend de tijd goed zal gebruiken en ook echt nadenkt over zijn obsessieve gedrag en jullie relatie hier beter uit komt. Wat ik je tenslotte nog zou willen meegeven is er nog wel over te praten met hem op een rustiger moment als jullie beiden wat minder emotioneel zijn. Want het zou wel een beetje jammer zijn als het weer van voren af aan begint. Duidelijke afspraken maken lijkt me in jullie situatie wel slim.
Veel succes...
dinsdag 29 januari 2008 om 21:45
quote:suus24 schreef op 29 januari 2008 @ 19:14:
En al is dat dan niet het verhaal wat hij ophing, dan geloof ik toch wel dat zijn emoties echt zijn. Hij is echt heel bang om mij kwijt te raken.
Ik ben benieuwd of ik deze tijd ook echt zal kunnen gebruiken om tot rust te komen en om dingen op een rijtje te zetten, of dat hij morgenavond niet toch weer gewoon hier op de bank naast me zal zitten. En ik ben erg benieuwd wat hij in die week zal gaan doen. De tijd zal het wel uitwijzen...
Ik ken jullie natuurlijk niet, dus ik kan hier niet echt over oordelen, maar bij het lezen van het bovenstaande gedeelte kwam er een gedachte bij me op. Je gelooft zijn emoties, en dat is een goed uitgangspunt natuurlijk. Maar.. waaróm werd hij zo verdrietig? Misschien voelde hij zich wel ontzettend betrapt en geconfronteerd.
Daarnaast weet je niet of je de tijd echt gaat gebruiken. Dat snap ik ook wel. Je voelt je vast hartstikke belabberd nu en wilt het liefst dat alles nu en meteen is opgelost, duidelijk is en liefdevol voortgezet kan worden. Maar mijn advies is; néém die tijd. Wat is een week op een mensenleven? Als hij wel echt (met heel zijn hart) voor jou kiest, en jij kunt hem daarin vertrouwen, leven jullie vast happy ever after ofzo en dan heb je dus nog weken, maanden, jaren genoeg om samen door te brengen.
Heel veel sterkte deze week.
En al is dat dan niet het verhaal wat hij ophing, dan geloof ik toch wel dat zijn emoties echt zijn. Hij is echt heel bang om mij kwijt te raken.
Ik ben benieuwd of ik deze tijd ook echt zal kunnen gebruiken om tot rust te komen en om dingen op een rijtje te zetten, of dat hij morgenavond niet toch weer gewoon hier op de bank naast me zal zitten. En ik ben erg benieuwd wat hij in die week zal gaan doen. De tijd zal het wel uitwijzen...
Ik ken jullie natuurlijk niet, dus ik kan hier niet echt over oordelen, maar bij het lezen van het bovenstaande gedeelte kwam er een gedachte bij me op. Je gelooft zijn emoties, en dat is een goed uitgangspunt natuurlijk. Maar.. waaróm werd hij zo verdrietig? Misschien voelde hij zich wel ontzettend betrapt en geconfronteerd.
Daarnaast weet je niet of je de tijd echt gaat gebruiken. Dat snap ik ook wel. Je voelt je vast hartstikke belabberd nu en wilt het liefst dat alles nu en meteen is opgelost, duidelijk is en liefdevol voortgezet kan worden. Maar mijn advies is; néém die tijd. Wat is een week op een mensenleven? Als hij wel echt (met heel zijn hart) voor jou kiest, en jij kunt hem daarin vertrouwen, leven jullie vast happy ever after ofzo en dan heb je dus nog weken, maanden, jaren genoeg om samen door te brengen.
Heel veel sterkte deze week.
dinsdag 29 januari 2008 om 22:04
Ik sluit me aan bij sleepybeauty. Neem die tijd inderdaad en probeer nu eens van een afstand de zaken nog eens te bekijken. Denk nog eens na over alles wat er gebeurd is en trek er je conclusies uit. Misschien fijn om die te delen? Hier bedoel ik? Kijk maar hoor....
Laat je in ieder geval niet gek maken door twijfels of verdriet. Als het goed zit is deze periode een investering in je relatie.
Laat je in ieder geval niet gek maken door twijfels of verdriet. Als het goed zit is deze periode een investering in je relatie.
vrijdag 1 februari 2008 om 09:16
allo suus
Keb even alles gelezen ja.
Relatie en interesse naar haar erg vreemd. Die 'smoes', ja, wat een mens allemaal verzint om iemand bij zich te houden.
maar voor nu: ik ken het gevoel dat je gelijk naar iemand terug wilt rennen. ach, wat maakt het allemaal uit en het is toch goed zo.
maar naast dat jij een week rust hebt moet hij deze nu dus ook nemen, en ipv er mee bezig te zijn hoe hij jou weer zsm bij hem op de bank krijgt, zou het ook goed voor hem zijn om te kunnen overdenken wat er nu toch allemaal aan de hand is en wat ie voelt en wil. Emoties zorgen ervoor dat je het niet meer scherp ziet.
Ook voor jou nu eens prettig, dat je eens rustig na kan denken wat je wilt, want tot nu toe ben je alleen maar bezig geweest hem bij je te houden en soms weet je hierdoor niet eens meer waarom je hem eigenlijk zo leuk vindt en graag bij hem wilt zijn. afwijzing maakt ongelijkwaardig en blind , en geliefd natuurlijk. Als iemand je afwijst wil je hem nog meer. Nu heb jij even de positie om niet bang te hoeven zijn hoe bitcherig dit ook kan klinken, maar ook eens lekker om controle te voelen na al die tijd. Ik ben met mij huidige vriend , die ht een tijd terug uitmaakten, ook veel te snel terug gegaan,hij miste mij vreselijk en voelde zich zo kut. ik ook natuurlijk. Maar daardoor ging het toch allemaal t e makkelijk voor hem en is er weinig ruimte voor hem geweest om te beseffen en voelen wat hij mij heeft aangedaan. Want ook al is dit al een hele tijd terug, de angst dat hij er weer ineens tussen uit peert zit er nog steeds bij mij. Dus wat is nou een weekje of misschien twee, je klote voelen en apart zijn van elkaar. Dan de komnde jaaaaren weer samenop de bank te kunnen zitten in een soort onzekerheid. (makkelijk gezegd he, maar is toch echt het beste denk ik , uit eigen ervaring).
Ik had na je eerste bericht het idee dat jij een soort plan B voor hem bent (als s niet lukt, dan is zij ook wel aardig) en misschien ook wel om haar jaloers te maken, of omdat het nou eenmaal zo hoort. hier kan hij dan ook eens goed over na dnken. Beter nu de pijn, dan over een tijdje weer zo te zitten.
Aan S vragen wat zij ervan van vindt weet ik niet. Zou ze hier misschien op kunnen kikken? Zou ze jaloers op jou kunnen zijn omdat jij zoveel tijd met hem doorbrengt? zo niet dan kun je het gewoon vragen.
Maar misschien heeft hij iemand in zijn vriendenkring waar je je mee vertrouwd voelt en het er met diegene over kan hebben.
Mooi zo zijn als hij van deze 'stopweek' geen gehein maakt bij zijn vrienden en ook niet van de reden. Dan hoort hij of jij misschien ook wat andere ervan denken.niet altijd belangrijk, maar in dit geval wel misschien.
nou moet ik ook zeggen dat mannen zich mindervaak bemoeien met elkaars relaties "het zal allemaal wel, zolang ie maar mee bier gaat drinken"heel zwartwit.
vraag me trouwens af wat S ervan zou vinden als zij hoort hoe hij met haar bezig is.
nu al schrijvend, denk ik dat het het ideaalste is als jullie gauw met z'n 3en af kunnen spreken. Wel heel moeilijk en je stelt je heel kwetsbaar op maar dan is het wel voor eens en altijd duidelijk. En als hij dit niet wilt of durft, zet dat natuurlijk ook zijn vraagtekens??? ten eerste beschamend over zijn onderzoekjes en ten tweede over de gelijkwaardigheid in hun relatie. Wil zij wel met zo iemand vriendschap hebben??
Kei eng, maar wat ik wel heb geleerd inmiddels is dat als je je kwetsbaar openstelt kwetsbaar, zeker geen zwakte hoeft te zijn, maar een krachtig iets kan zijn. En met zo'n gesprek heb je ook het lastige afstandelijke tussen jij en s weggewerkt waardoor je je daar ook niet ongemakkelijk bij hoeft te volen, want dat wil je helemaal niet, zo ben je niet.Toch? Vreselijk, als je je zelf zo lijp gaat gedragen en onzeker bent. Ik wil bij zulke gevoelns ook graag dan de confrontatie met iemand, geen ruzie zoeken, maar echt contact maken en geen koetjes en kalfjes.
Nou, heel verhaal. greotje es
Keb even alles gelezen ja.
Relatie en interesse naar haar erg vreemd. Die 'smoes', ja, wat een mens allemaal verzint om iemand bij zich te houden.
maar voor nu: ik ken het gevoel dat je gelijk naar iemand terug wilt rennen. ach, wat maakt het allemaal uit en het is toch goed zo.
maar naast dat jij een week rust hebt moet hij deze nu dus ook nemen, en ipv er mee bezig te zijn hoe hij jou weer zsm bij hem op de bank krijgt, zou het ook goed voor hem zijn om te kunnen overdenken wat er nu toch allemaal aan de hand is en wat ie voelt en wil. Emoties zorgen ervoor dat je het niet meer scherp ziet.
Ook voor jou nu eens prettig, dat je eens rustig na kan denken wat je wilt, want tot nu toe ben je alleen maar bezig geweest hem bij je te houden en soms weet je hierdoor niet eens meer waarom je hem eigenlijk zo leuk vindt en graag bij hem wilt zijn. afwijzing maakt ongelijkwaardig en blind , en geliefd natuurlijk. Als iemand je afwijst wil je hem nog meer. Nu heb jij even de positie om niet bang te hoeven zijn hoe bitcherig dit ook kan klinken, maar ook eens lekker om controle te voelen na al die tijd. Ik ben met mij huidige vriend , die ht een tijd terug uitmaakten, ook veel te snel terug gegaan,hij miste mij vreselijk en voelde zich zo kut. ik ook natuurlijk. Maar daardoor ging het toch allemaal t e makkelijk voor hem en is er weinig ruimte voor hem geweest om te beseffen en voelen wat hij mij heeft aangedaan. Want ook al is dit al een hele tijd terug, de angst dat hij er weer ineens tussen uit peert zit er nog steeds bij mij. Dus wat is nou een weekje of misschien twee, je klote voelen en apart zijn van elkaar. Dan de komnde jaaaaren weer samenop de bank te kunnen zitten in een soort onzekerheid. (makkelijk gezegd he, maar is toch echt het beste denk ik , uit eigen ervaring).
Ik had na je eerste bericht het idee dat jij een soort plan B voor hem bent (als s niet lukt, dan is zij ook wel aardig) en misschien ook wel om haar jaloers te maken, of omdat het nou eenmaal zo hoort. hier kan hij dan ook eens goed over na dnken. Beter nu de pijn, dan over een tijdje weer zo te zitten.
Aan S vragen wat zij ervan van vindt weet ik niet. Zou ze hier misschien op kunnen kikken? Zou ze jaloers op jou kunnen zijn omdat jij zoveel tijd met hem doorbrengt? zo niet dan kun je het gewoon vragen.
Maar misschien heeft hij iemand in zijn vriendenkring waar je je mee vertrouwd voelt en het er met diegene over kan hebben.
Mooi zo zijn als hij van deze 'stopweek' geen gehein maakt bij zijn vrienden en ook niet van de reden. Dan hoort hij of jij misschien ook wat andere ervan denken.niet altijd belangrijk, maar in dit geval wel misschien.
nou moet ik ook zeggen dat mannen zich mindervaak bemoeien met elkaars relaties "het zal allemaal wel, zolang ie maar mee bier gaat drinken"heel zwartwit.
vraag me trouwens af wat S ervan zou vinden als zij hoort hoe hij met haar bezig is.
nu al schrijvend, denk ik dat het het ideaalste is als jullie gauw met z'n 3en af kunnen spreken. Wel heel moeilijk en je stelt je heel kwetsbaar op maar dan is het wel voor eens en altijd duidelijk. En als hij dit niet wilt of durft, zet dat natuurlijk ook zijn vraagtekens??? ten eerste beschamend over zijn onderzoekjes en ten tweede over de gelijkwaardigheid in hun relatie. Wil zij wel met zo iemand vriendschap hebben??
Kei eng, maar wat ik wel heb geleerd inmiddels is dat als je je kwetsbaar openstelt kwetsbaar, zeker geen zwakte hoeft te zijn, maar een krachtig iets kan zijn. En met zo'n gesprek heb je ook het lastige afstandelijke tussen jij en s weggewerkt waardoor je je daar ook niet ongemakkelijk bij hoeft te volen, want dat wil je helemaal niet, zo ben je niet.Toch? Vreselijk, als je je zelf zo lijp gaat gedragen en onzeker bent. Ik wil bij zulke gevoelns ook graag dan de confrontatie met iemand, geen ruzie zoeken, maar echt contact maken en geen koetjes en kalfjes.
Nou, heel verhaal. greotje es
