Relaties
alle pijlers
Moe en alleen in de relatie voelen
zaterdag 2 november 2024 om 10:44
Ik ben 15 jaar samen met mijn man en we hebben samen kinderen. Tijdens onze relatie komen steeds dezelfde onderwerpen terug waar irritaties en ruzies over ontstaan, zoals betrokkenheid bij het gezin, tijd die aan werk wordt besteed, huishouden en de verdeling hiervan en vrijetijdsbesteding.
Mijn man werkt fulltime en ik parttime. Ik heb het gevoel er alleen voor te staan en mijn man vooral de financiële inbreng levert.
We hebben al heel vaak gesprekken hierover gevoerd, maar die leiden niet tot verandering. Mijn man vindt bijvoorbeeld dat hij wel veel in huis doet en dat hij een baan heeft met veel verantwoordelijkheden waar hij zijn tijd in moet steken/vaak voor moet reizen.
Ik ben nu op een punt aangekomen dat ik geen zin meer heb om discussies te voeren en ook niet meer in de relatie wil investeren. Vanwege de kinderen vind ik dat ik wel mijn best zou moeten doen. Alleen ben ik moe en verandert er naar mijn idee toch niets. Mijn man vindt de situatie goed zoals die nu is.
Wat moet ik doen? Hoe kan ik wel de situatie veranderen? Hoe zorg ik dat ik wel zin/energie heb om de relatie te verbeteren?
Of moet ik mijzelf een schop onder de kont geven, omdat het niet om grote problemen gaat, zoals huiselijk geweld/schulden/verslaving/lichamelijke en psychische gezondheid enz.
Mijn man werkt fulltime en ik parttime. Ik heb het gevoel er alleen voor te staan en mijn man vooral de financiële inbreng levert.
We hebben al heel vaak gesprekken hierover gevoerd, maar die leiden niet tot verandering. Mijn man vindt bijvoorbeeld dat hij wel veel in huis doet en dat hij een baan heeft met veel verantwoordelijkheden waar hij zijn tijd in moet steken/vaak voor moet reizen.
Ik ben nu op een punt aangekomen dat ik geen zin meer heb om discussies te voeren en ook niet meer in de relatie wil investeren. Vanwege de kinderen vind ik dat ik wel mijn best zou moeten doen. Alleen ben ik moe en verandert er naar mijn idee toch niets. Mijn man vindt de situatie goed zoals die nu is.
Wat moet ik doen? Hoe kan ik wel de situatie veranderen? Hoe zorg ik dat ik wel zin/energie heb om de relatie te verbeteren?
Of moet ik mijzelf een schop onder de kont geven, omdat het niet om grote problemen gaat, zoals huiselijk geweld/schulden/verslaving/lichamelijke en psychische gezondheid enz.
zaterdag 2 november 2024 om 23:06
Dit vind ik echt heel sneu voor je kind en ik snap goed dat jij het dan maar weer regelt voor je kind (niet voor je man). Maar waarom laat hij het dan eigenlijk afweten? Is zijn werk dan keer op keer belangrijker dan zijn afspraak met jou en kind?RozePioenroos schreef: ↑02-11-2024 21:29
Alouette, als mijn man zelf de verantwoordelijkheid neemt als hij een afspraak niet kan nakomen, zou dit al zoveel schelen. In het hypothetische geval dat kind niet kan gaan sporten, reageert man daar laconiek op. Een keertje missen, is niet erg.
zondag 3 november 2024 om 07:49
Susan schreef: ↑02-11-2024 18:11Heb je wel eens het idee dat hij spijt heeft van hoe hij het heeft aangepakt? Ik kan me tenminste indenken dat hij zichzelf nu wel heel hard tegenkomt. En dat jij het stukken beter voor elkaar hebt.
Overigens kan ik me dan ook voorstellen dat je zoiets hebt van: too little, too late.
Ja, hij heeft spijt. Hij doet het nu beter met de kinderen, dat is heel fijn. En hij vindt het heel erg dat onze relatie niet meer is zoals het was. Maar: hij doet niet het werk om ons beter te maken. Hij zei vorige week dat hij een therapeut zou zoeken, maar ik betwijfel of hij dat daadwerkelijk gaat doen. Hij vindt ergens dat het nu beter moet zijn omdat hij nu meer doet met de kinderen. Dat ik maar 'gewoon' niet meer boos moet zijn nu, dan is het weer klaar. Maar zo werkt het niet. Ik heb er meer dan tien jaar in mijn eentje voor gestaan, terwijl hij ontkende dat ik er in mijn eentje voor stond. Dat is niet zomaar weg. Het vergt werk en ik ga dat werk niet doen. Het is niet te laat, zeker niet, maar het harde werk is niet meer aan mij.
zondag 3 november 2024 om 08:49
Ik denk dat niet, het wordt letterlijk gezegd bij het ophalen.Susan schreef: ↑02-11-2024 20:40Van welke vrouwen dan, behalve van je moeder? Ik heb echt geen idee wie er kookt bij andere gezinnen thuis, laat staan dat ik er iets over zou vinden of zeggen. Ik vind het echt raar dat je dan scheve blikken krijgt, het idee dat je denkt dat er mensen zijn die denken dat ze daar iets over te vinden hebben bij een ander.
Hints over eens willen aanschuiven, opmerkingen als 'ik blijf hier altijd langer want ik vind het zo'n leuk gezicht',
'hoe heb je dit *wijst naar kokende man* voor elkaar gekregen', vaders die roepen 'oh dit is dus echt, ik dacht dat vrouw dit verzon' en dan raar naar mij kijken met opmerkingen als 'en dan moet hij dus uit zijn werk ook nog boodschappen doen terwijl jij hier al de hele middag bent? Ok ok haha dat gaat bij ons anders, chill voor je hoor. Maar dan werk je vandaag niet, wat heb je dán gedaan?'
Want tja een dag niet je genderrol vervuld is een dag niet geleefd ofzo.
Etc etc. Geen incidenten.
En dan ben ik een relatief oude ouder, dit zijn mensen van 10-15 jaar jonger.
Mannen van mijn eigen leeftijd of ouder lijken hierin normaler.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
zondag 3 november 2024 om 09:59
Jeetje. Ik ben nu wel heel benieuwd waar je woont, wat voor beroepen die mensen hebben, of hier religie/afkomst nog een rol speelt… vooral omdat ik dit zó niet herken! Ik weet ook niet hoe het bij alle klasgenoten thuis gaat, maar bij de beste vriendjes van mijn kinderen doen (iig zo op het oog) toch echt vaders en moeders hun deel qua koken, kinderen verzorgen, activiteit in de school-appgroepen, beiden serieuze banen, etc etc. Middelgrote stad, midden-Nederland, vrij internationaal, wel een redelijk hoogopgeleide bubbel.Valtifest schreef: ↑03-11-2024 08:49Ik denk dat niet, het wordt letterlijk gezegd bij het ophalen.
Hints over eens willen aanschuiven, opmerkingen als 'ik blijf hier altijd langer want ik vind het zo'n leuk gezicht',
'hoe heb je dit *wijst naar kokende man* voor elkaar gekregen', vaders die roepen 'oh dit is dus echt, ik dacht dat vrouw dit verzon' en dan raar naar mij kijken met opmerkingen als 'en dan moet hij dus uit zijn werk ook nog boodschappen doen terwijl jij hier al de hele middag bent? Ok ok haha dat gaat bij ons anders, chill voor je hoor. Maar dan werk je vandaag niet, wat heb je dán gedaan?'
Want tja een dag niet je genderrol vervuld is een dag niet geleefd ofzo.
Etc etc. Geen incidenten.
En dan ben ik een relatief oude ouder, dit zijn mensen van 10-15 jaar jonger.
Mannen van mijn eigen leeftijd of ouder lijken hierin normaler.
Maar wel vermoeiend voor je zeg. Het is toch wel weer een stuk makkelijker om een gelijke verdeling te hanteren en die normaal te vinden wanneer je in je omgeving hetzelfde ziet, dan als je er continu op wordt aangesproken…
zondag 3 november 2024 om 16:36
Onverwacht ook voor mij: jongere ouders (rond de 35, en dan vanaf groep 4/5). Creatieve types vaak.Azalea747 schreef: ↑03-11-2024 09:59Jeetje. Ik ben nu wel heel benieuwd waar je woont, wat voor beroepen die mensen hebben, of hier religie/afkomst nog een rol speelt… vooral omdat ik dit zó niet herken! Ik weet ook niet hoe het bij alle klasgenoten thuis gaat, maar bij de beste vriendjes van mijn kinderen doen (iig zo op het oog) toch echt vaders en moeders hun deel qua koken, kinderen verzorgen, activiteit in de school-appgroepen, beiden serieuze banen, etc etc. Middelgrote stad, midden-Nederland, vrij internationaal, wel een redelijk hoogopgeleide bubbel.
Maar wel vermoeiend voor je zeg. Het is toch wel weer een stuk makkelijker om een gelijke verdeling te hanteren en die normaal te vinden wanneer je in je omgeving hetzelfde ziet, dan als je er continu op wordt aangesproken…
Wantrouwige ik dacht dat het ook een uiterlijk ding was: ik was toen eind 40 en niet de slankste. Beetje het idee: wat heb je dan te bieden?
Mannen vaak heel assertief, heel erg bezig het 'eerlijk' te houden, veel zzp en kwamen wat overbelast over, ook veel ruzietjes onderling getuige van mogen zijn.
Een vader wiens kind ik had opgehaald op verzoek moeder, die me ging uithoren wat moeder precies had gevraagd en hoe laat etc omdat hij duidelijk pissig was dat zij onder 'haar' middag was uitgekomen.
het was tijdens het ophalen echt wel vaker dan eens onderwerp van gesprek.
Terwijl bijv mijn directe vrienden en veel buren etc ook gewoon verdelen.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
dinsdag 5 november 2024 om 07:53
Heeft dat met gender rol te maken? Of met taakverdeling? Bij ons regelt degene die die dag niet werkt de huishoudelijke taken. We werken beide evenveel, kinderen volwassen, wat het wel makkelijker maakt.Valtifest schreef: ↑03-11-2024 08:49Ik denk dat niet, het wordt letterlijk gezegd bij het ophalen.
Hints over eens willen aanschuiven, opmerkingen als 'ik blijf hier altijd langer want ik vind het zo'n leuk gezicht',
'hoe heb je dit *wijst naar kokende man* voor elkaar gekregen', vaders die roepen 'oh dit is dus echt, ik dacht dat vrouw dit verzon' en dan raar naar mij kijken met opmerkingen als 'en dan moet hij dus uit zijn werk ook nog boodschappen doen terwijl jij hier al de hele middag bent? Ok ok haha dat gaat bij ons anders, chill voor je hoor. Maar dan werk je vandaag niet, wat heb je dán gedaan?'
Want tja een dag niet je genderrol vervuld is een dag niet geleefd ofzo.
Etc etc. Geen incidenten.
En dan ben ik een relatief oude ouder, dit zijn mensen van 10-15 jaar jonger.
Mannen van mijn eigen leeftijd of ouder lijken hierin normaler.
Ik wil soms best koken als ik heb gewerkt, maar ik waardeer het wel als ik niet ook nog de boodschappen hoef te doen als ik thuis kom, terwijl manlief de hele dag de tijd heeft gehad.
Toen we net samen waren, was hij een maand of 4 tussen twee banen in. Maar hij ging niet het huishouden doen, anders voelde hij zich de huissloof.
Ik was echt verbaasd. Want nu ineens ik in mijn eentje verantwoordelijk voor het inkomen en het huishouden. Gelukkig voelde ik me niet de huissloof als ik na een lange dag werken ook nog van alles in huis kon gaan doen, terwijl hij lekker voor de tv lag.
Daar was hij het gelukkig wel mee eens, en sindsdien hebben we een gelijkwaardige verdeling aangepast aan beide werkschema's. Dat heeft met gender niets te maken.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
dinsdag 5 november 2024 om 08:41
Hexopbezemsteel schreef: ↑05-11-2024 07:53Heeft dat met gender rol te maken? Of met taakverdeling? Bij ons regelt degene die die dag niet werkt de huishoudelijke taken. We werken beide evenveel, kinderen volwassen, wat het wel makkelijker maakt.
Ik wil soms best koken als ik heb gewerkt, maar ik waardeer het wel als ik niet ook nog de boodschappen hoef te doen als ik thuis kom, terwijl manlief de hele dag de tijd heeft gehad.
Toen we net samen waren, was hij een maand of 4 tussen twee banen in. Maar hij ging niet het huishouden doen, anders voelde hij zich de huissloof.
Ik was echt verbaasd. Want nu ineens ik in mijn eentje verantwoordelijk voor het inkomen en het huishouden. Gelukkig voelde ik me niet de huissloof als ik na een lange dag werken ook nog van alles in huis kon gaan doen, terwijl hij lekker voor de tv lag.
Daar was hij het gelukkig wel mee eens, en sindsdien hebben we een gelijkwaardige verdeling aangepast aan beide werkschema's. Dat heeft met gender niets te maken.
Vanaf ons samenwonen deden we gezamenlijk alles wat gedaan moest worden. Ik iets meer huishouden als schoonmaken, wassen en boodschappen. Partner iets meer dingen als klussen in huis en tuin en administratie. Regel na een werkdag was dat je niet op de bank plofte voordat de ander ook ongeveer zo ver was.
Toen kwamen er kinderen, ging ik minder werken en man nog niet. Hele huishouden schoof mijn kant op.
Toen eerste kind naar school ging, ging man ook minder werken. Dag thuis met de kinderen viel hem zwaar om ook nog te zorgen voor dagelijkse huishoudelijke dingen. Boodschap doen, vaatwasser in-of uitruimen, eten koken. Heeft recht veel strijd gekost om niet thuis te hoeven komen na een lange dag werk in een ontplofte speelgoedbom, met kinderen voor de tv en een 'overspannen' man in de keuken die een lastig recept wilde klaarmaken.
Gelukkig was hij dan wel op woensdagmiddag naar de bibliotheek, de kinderboerderij, zijn ouders en als laatste naar de supermarkt geweest. Oh ja, jongste had niet geslapen want dat was geen tijd voor geweest.
Het heeft wat tijd en strijd gekost om een klein stukje huishouden terug zijn kant op te krijgen. En toen ze eenmaal alledrie op school zaten ging het hem steeds beter af. Boodschappen doen terwijl de kinderen op school zaten bleek zo veel eenvoudiger dan om 15:00 uur met zijn allen.
Inmiddels kinderen volwassen en werken beiden ongeveer evenveel op ieder vier dagen in de week. Als ik thuiskom op zijn vrije of thuiswerkdag dan is, of wordt, er gekookt. Zijn er boodschappen gehaald, hangt er een was te drogen is er gestofzuigd etc etc.
Veel meer vrouwen in mijn sociale kring zouden zich er niet bij hebben moeten neerleggen dat hun partner hen verantwoordelijk hield voor het huishouden waardoor ze minder en minder gingen werken in hun betaalde baan. Of er zelfs mee stopten. Bijna altijd is het de strijd echt wel waard. Zeker als voorbeeld voor je kinderen.
Vijfentwintig jaar geleden ook wel eens bewonderende blikken en opmerkingen gehad over mijn man want jeetje dat deed die van hun allemaal niet.
speculaastaart wijzigde dit bericht op 05-11-2024 09:11
0.03% gewijzigd
dinsdag 5 november 2024 om 09:09
Waar ik vooral van baal bij ons (nagenoeg gelijke werkverdeling/zorg, 28 en 24 uur waarvan ook beiden een werkdag vanuit huis) is dat ik het idee heb dat de taken die ik op mij heb genomen (meestal doe ik boodschappen, avondeten klaarmaken op 5 van de 7 dagen, strijken en het naar school brengen van de kinderen en de afspraken rondom de kinderen) minder als "werk" gezien worden omdat het niet direct te maken heeft met opruimen en poetsen. Maar mijn partner poetst, schrobt en boent zo ontzettend veel dat ik dat stukje huishouden dus vaak maar laat, waardoor het lijkt alsof ik niks doe, terwijl het op tijd komen van de kinderen op school, schone gewassen kleding en een verse maaltijd op tafel ook gewoon werk is. Maar daar baal ik vaak wel heel erg van.
dinsdag 5 november 2024 om 09:17
Olea schreef: ↑05-11-2024 09:09Waar ik vooral van baal bij ons (nagenoeg gelijke werkverdeling/zorg, 28 en 24 uur waarvan ook beiden een werkdag vanuit huis) is dat ik het idee heb dat de taken die ik op mij heb genomen (meestal doe ik boodschappen, avondeten klaarmaken op 5 van de 7 dagen, strijken en het naar school brengen van de kinderen en de afspraken rondom de kinderen) minder als "werk" gezien worden omdat het niet direct te maken heeft met opruimen en poetsen. Maar mijn partner poetst, schrobt en boent zo ontzettend veel dat ik dat stukje huishouden dus vaak maar laat, waardoor het lijkt alsof ik niks doe, terwijl het op tijd komen van de kinderen op school, schone gewassen kleding en een verse maaltijd op tafel ook gewoon werk is. Maar daar baal ik vaak wel heel erg van.
Oh ja dat. Hij wordt geroemd om een halve zaterdag zo hard in de tuin werken en jij bent lekker wezen winkelen met drie kinderen voor drie paar schoenen, en drie setjes kleding.
dinsdag 5 november 2024 om 09:34
Wij zijn allebei vrouw dus hier gelukkig niet het gender-ding van "oooh wat geweldig dat jij/hij aan de gymtas denkt, een maaltijd kan koken, de tuin doet" maar ik ben véél minder van het poetsen, opruimen en stofzuigen. Ik vind het bij wijze van spreken al goed als er 2x in de week een stofzuiger doorheen gaat, en sterker nog: als dat onze gezamenlijke norm was zou de kans groter zijn dat ik dan één keer in de week stofzuig. Maar omdat het nu doorgaans 3 keer op een dag gebeurt denk ik op mijn vrije dag(en) niet: weet je wat ik ga doen? even stofzuigen. En dan zie ik mijn partner weer gaan en weet ik dat zij vindt dat ik dat te weinig doe. Maar er staat wel tegenover dat zij nooit naar de supermarkt hoeft en dat ik bijna altijd kook. Vaak ook op haar vrije dag of in het weekend.Speculaastaart schreef: ↑05-11-2024 09:17Oh ja dat. Hij wordt geroemd om een halve zaterdag zo hard in de tuin werken en jij bent lekker wezen winkelen met drie kinderen voor drie paar schoenen, en drie setjes kleding.
dinsdag 5 november 2024 om 10:00
En als ze iets doen zoals een hele leilinde snoeien dan heeft de man dat vast gedaan.
Ik had dat ooit op mijn vrije dag gedaan. De week voor mijn verjaardag. Iedereen die het opviel dacht dat man dat had gedaan.
dinsdag 5 november 2024 om 10:26
Alsof die robotstofzuiger de kern van het probleem wegneemt, als je dat uit het verhaal van TO haalt dan kijk je inderdaad niet verder dan je neus lang is.FaceofOZ schreef: ↑02-11-2024 13:38Ik vind dit soort discussie in relaties een beetje sneu en een onnodige machtstrijd.
Een werkster en 1 of 2 robotstogzuigers en een grootdeel van je probleem is al opgelost. Gewoon uit de strijd komen van wie het gaat doen en een klein beetje verder kijken dan jullie neuzen lang zijn.
Als je man zo een verantwoordelijke functie heeft, dan neem ik aan dat hij zijn vrouw niet hoeft te gebruiken als werkster.
En neem een minnaar, niets zo verleidelijk als een beetje concurrentie.
Daarnaast, tenzij TO's man Atlas heet en er miljarden mensen te pletter zouden vallen als hij de wereld stopt te dragen, kan hij prima zijn deel van het gezin runnen.
dinsdag 5 november 2024 om 10:31
Zonde van je wereldbeeld, er zijn ook echt mannen die geen tweede rangs wezens zijn.c_est_moi schreef: ↑02-11-2024 11:40Kan het niet gewoon zo zijn dat de baan van de man intensief is, en dat er daardoor niet veel tijd/energie overblijft voor andere zaken. Het is zo makkelijk om te zeggen, je maar moet alles verdelen. TO werkt tenslotte parttime en kan daardoor meer doen, logisch.
TO regelt alles thuis, man werkt veel uren en breng wellicht veel meer geld binnen, waar TO dan ook haar voordeel mee doet.
En als je objectief kijkt wat je man doet, is dat dan echt niks? Of doet hij best nog wat dingen?
En wellicht is uitbesteden van taken (boodschappen en huishouden) een optie waardoor het makkelijker wordt.
Ik weet van onszelf dat de “kinder-dingen” altijd op mij aankwamen (maar dat het een illusie is om te denken dat het in andere gezinnen anders gaat, t is over het algemeen de vrouw die dat altijd regelt. Uitzonderingen daargelaten).
Ik wil niet zeggen dat hij niks moet doen hoor! Maar er zijn vast dingen die hij wel doet.
En tja, als je uit elkaar gaat, dan weet je zeker dat je alles zelf moet doen….
En naarmate kinderen ouder worden wordt het ook anders/makkelijker, ook al denk je nu misschien van niet.
Als je elkaar in de basis nog wel leuk vindt, dan is uit elkaar gaan om dit soort dingen zo zonde!
dinsdag 5 november 2024 om 18:55
Happyapple, man let voornamelijk niet op de tijd en komt er tijdens de bespreking of telefoongesprek weer een nieuw onderwerp aan bod. Dit wordt dan ook weer besproken.
Man weet dat ik het toch oppak en voelt zich heel verantwoordelijk voor zijn werk ten koste van ons. Voor het werk maakt hij wel tijd vrij.
Pioen00, het klopt dat ik mij geen prioriteit voel. En uit het gedrag blijkt ook dat ik dat niet altijd ben.
We hebben de vragen uit de Volkskrant ingevuld. Ik kwam uit op 80-20 met volledige mentale last en man op 60-40. De uitkomst mentale last heb ik niet kunnen zien.
Man weet dat ik het toch oppak en voelt zich heel verantwoordelijk voor zijn werk ten koste van ons. Voor het werk maakt hij wel tijd vrij.
Pioen00, het klopt dat ik mij geen prioriteit voel. En uit het gedrag blijkt ook dat ik dat niet altijd ben.
We hebben de vragen uit de Volkskrant ingevuld. Ik kwam uit op 80-20 met volledige mentale last en man op 60-40. De uitkomst mentale last heb ik niet kunnen zien.
dinsdag 5 november 2024 om 19:07
Een hoop praktische dingen kun je regelen of uitbesteden, dat is wat ik bedoel te zeggen en dan kun je uit de machtstrijd blijven over wie wat doet in het huishouden.
De emotionele dingen, af en toe samen op date of wat leuks doen, wie de cadeaus's koopt voor feestdagen/verjaardagen en wat, wie de kinderen naar belangrijke afspraken brengt, welke doelen je samen hebt en hoe je samen met financiën, vakantie en de toekomst omgaat blijft natuurlijk wel over.
Ik zou dan toch vooral het 1e uitbesteden en de discussie aangaan over wat echt belangrijk voor jou is. Je mag namelijk eisen dat je man niet uitcheckt voor de belangrijke zaken en je mag je ook gesteund voelen. Alleen dat gaat volgens mij niet over wie stofzuigt...
De emotionele dingen, af en toe samen op date of wat leuks doen, wie de cadeaus's koopt voor feestdagen/verjaardagen en wat, wie de kinderen naar belangrijke afspraken brengt, welke doelen je samen hebt en hoe je samen met financiën, vakantie en de toekomst omgaat blijft natuurlijk wel over.
Ik zou dan toch vooral het 1e uitbesteden en de discussie aangaan over wat echt belangrijk voor jou is. Je mag namelijk eisen dat je man niet uitcheckt voor de belangrijke zaken en je mag je ook gesteund voelen. Alleen dat gaat volgens mij niet over wie stofzuigt...
dinsdag 5 november 2024 om 19:13
Wat in ons geval scheelt: tweede huwelijk, beide volwassen kinderen. Liefste en zijn ex vlogen beide en wisselen elkaar af. Hij was dus wel gewend om veel te doen en om niemand te hebben die de gaten dicht liep.Speculaastaart schreef: ↑05-11-2024 08:41Vanaf ons samenwonen deden we gezamenlijk alles wat gedaan moest worden. Ik iets meer huishouden als schoonmaken, wassen en boodschappen. Partner iets meer dingen als klussen in huis en tuin en administratie. Regel na een werkdag was dat je niet op de bank plofte voordat de ander ook ongeveer zo ver was.
Toen kwamen er kinderen, ging ik minder werken en man nog niet. Hele huishouden schoof mijn kant op.
Toen eerste kind naar school ging, ging man ook minder werken. Dag thuis met de kinderen viel hem zwaar om ook nog te zorgen voor dagelijkse huishoudelijke dingen. Boodschap doen, vaatwasser in-of uitruimen, eten koken. Heeft recht veel strijd gekost om niet thuis te hoeven komen na een lange dag werk in een ontplofte speelgoedbom, met kinderen voor de tv en een 'overspannen' man in de keuken die een lastig recept wilde klaarmaken.
Gelukkig was hij dan wel op woensdagmiddag naar de bibliotheek, de kinderboerderij, zijn ouders en als laatste naar de supermarkt geweest. Oh ja, jongste had niet geslapen want dat was geen tijd voor geweest.
Het heeft wat tijd en strijd gekost om een klein stukje huishouden terug zijn kant op te krijgen. En toen ze eenmaal alledrie op school zaten ging het hem steeds beter af. Boodschappen doen terwijl de kinderen op school zaten bleek zo veel eenvoudiger dan om 15:00 uur met zijn allen.
Inmiddels kinderen volwassen en werken beiden ongeveer evenveel op ieder vier dagen in de week. Als ik thuiskom op zijn vrije of thuiswerkdag dan is, of wordt, er gekookt. Zijn er boodschappen gehaald, hangt er een was te drogen is er gestofzuigd etc etc.
Veel meer vrouwen in mijn sociale kring zouden zich er niet bij hebben moeten neerleggen dat hun partner hen verantwoordelijk hield voor het huishouden waardoor ze minder en minder gingen werken in hun betaalde baan. Of er zelfs mee stopten. Bijna altijd is het de strijd echt wel waard. Zeker als voorbeeld voor je kinderen.
Vijfentwintig jaar geleden ook wel eens bewonderende blikken en opmerkingen gehad over mijn man want jeetje dat deed die van hun allemaal niet.
Tijdens mijn huwelijk liep ik de gaten dicht. Omdat de kinderen daar anders last van zouden hebben. Dat is nu anders: huidige man en ik hebben geen kleine kinderen. Alleen grote die hun eigen zaken regelen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 10 november 2024 om 11:18
Ladara schreef: ↑03-11-2024 07:49
Ja, hij heeft spijt. Hij doet het nu beter met de kinderen, dat is heel fijn. En hij vindt het heel erg dat onze relatie niet meer is zoals het was. Maar: hij doet niet het werk om ons beter te maken. Hij zei vorige week dat hij een therapeut zou zoeken, maar ik betwijfel of hij dat daadwerkelijk gaat doen. Hij vindt ergens dat het nu beter moet zijn omdat hij nu meer doet met de kinderen. Dat ik maar 'gewoon' niet meer boos moet zijn nu, dan is het weer klaar. Maar zo werkt het niet. Ik heb er meer dan tien jaar in mijn eentje voor gestaan, terwijl hij ontkende dat ik er in mijn eentje voor stond. Dat is niet zomaar weg. Het vergt werk en ik ga dat werk niet doen. Het is niet te laat, zeker niet, maar het harde werk is niet meer aan mij.
Goed dat je op dit punt bent gekomen. Je mag boosheid voelen, omdat je jarenlang de kar alleen hebt getrokken. Hoe heeft dit zo lang kunnen duren? Dat is jouw deel van jouzelf die je nog aan kunt kijken. ... Maar eindelijk volg je je innerlijke stem dat erkent dat je je emotioneel niet gesteund hebt gevoelt door je man. Dat voelt eenzaam en dat doet pijn. Je man steekt zijn kop in het zand en de vraag is of hij emotioneel wel capabel genoeg is?
Hij zal er idd werk van moeten maken, want niets komt vanzelf. Als ie emotioneel niet in verbinding staat met zichzelf dan kan ie zich ook niet goed verbinden in jullie relatie. Hij ziet dan minder goed jouw behoeften en kan daar dan minder goed bij zijn.
Jij bent klaar met het aanpassen.
Het is nooit te laat idd, maar is het niet trekken aan een dood paard als je man geen intitiatief neemt om therapie te willen volgen voor jullie relatie?
dinsdag 12 november 2024 om 10:55
Lief bericht 
Hij is inderdaad emotioneel niet vaardig genoeg om te doorzien wat hij zelf voelt en hij kan daardoor ook niet inspelen op de behoeften in ons gezin. Dat is een handicap van hem waar iedereen in ons gezin last van heeft, de kinderen, ik en hijzelf net zo goed. Maar hij vindt het te confronterend om er iets aan te doen, denk ik. Hij is opgevoed met het idee dat emoties zoveel mogelijk vermeden moeten worden, want irrationeel en vooral afleidend van wat ècht belangrijk is, namelijk geld en status. En hij weet wel dat dat hem ongelukkig maakt, maar het lukt hem niet om uit die overtuiging te stappen.
Nee, het is niet trekken aan een dood paard gelukkig. Ik trek niet meer, want ik doe niet meer mee. Dat betekent dat ik mijn leven aan het opbouwen ben zonder hem. Het is niet te laat, hij kan aanhaken wanneer hij wil, maar ik wacht niet meer, ik faciliteer niet meer en ik heb mijn aandacht niet meer bij hem en zijn behoeftes. Dat is een verdrietige situatie, maar het is het enige wat leefbaar is voor mij. Ik weet niet hoe dit verloopt uiteindelijk. Het hangt af van zijn keuzes. Voorlopig kiest hij nog steeds voor niets, in de hoop dat onze relatie beter wordt zonder dat hij zich daarvoor hoeft in te spannen. Ergens is hij nog van mening dat wanneer ik gelukkig ben in mijn leven, ons leven samen ook meteen weer goed is. Alsof onze relatie afhangt van mijn gemoedstoestand of mijn tevredenheid over mijn leven. Dat dat niet zo is begrijpt hij niet. Soms probeer ik het hem uit te leggen, maar zijn vermogen dit soort dingen te begrijpen is heel erg beperkt en ik ga me niet meer in allerlei bochten wringen om mezelf begrepen te krijgen zoals ik deed in de tijd waarin ik er alleen voor stond -dat moest toen, want iedereen plaatste de verantwoordelijkheid voor zijn bijdragen bij mij. Dat hij niets deed, kwam door mij, dus was het mijn plicht om hem zover te krijgen dat hij wel wat deed. Ik heb geen zin mijn leven te verdoen aan dingen uitleggen aan mijn man, dus dat doe ik nu niet meer. Zijn leven, zijn keuzes. Niet kiezen is ook een keuze.
Hij is inderdaad emotioneel niet vaardig genoeg om te doorzien wat hij zelf voelt en hij kan daardoor ook niet inspelen op de behoeften in ons gezin. Dat is een handicap van hem waar iedereen in ons gezin last van heeft, de kinderen, ik en hijzelf net zo goed. Maar hij vindt het te confronterend om er iets aan te doen, denk ik. Hij is opgevoed met het idee dat emoties zoveel mogelijk vermeden moeten worden, want irrationeel en vooral afleidend van wat ècht belangrijk is, namelijk geld en status. En hij weet wel dat dat hem ongelukkig maakt, maar het lukt hem niet om uit die overtuiging te stappen.Nee, het is niet trekken aan een dood paard gelukkig. Ik trek niet meer, want ik doe niet meer mee. Dat betekent dat ik mijn leven aan het opbouwen ben zonder hem. Het is niet te laat, hij kan aanhaken wanneer hij wil, maar ik wacht niet meer, ik faciliteer niet meer en ik heb mijn aandacht niet meer bij hem en zijn behoeftes. Dat is een verdrietige situatie, maar het is het enige wat leefbaar is voor mij. Ik weet niet hoe dit verloopt uiteindelijk. Het hangt af van zijn keuzes. Voorlopig kiest hij nog steeds voor niets, in de hoop dat onze relatie beter wordt zonder dat hij zich daarvoor hoeft in te spannen. Ergens is hij nog van mening dat wanneer ik gelukkig ben in mijn leven, ons leven samen ook meteen weer goed is. Alsof onze relatie afhangt van mijn gemoedstoestand of mijn tevredenheid over mijn leven. Dat dat niet zo is begrijpt hij niet. Soms probeer ik het hem uit te leggen, maar zijn vermogen dit soort dingen te begrijpen is heel erg beperkt en ik ga me niet meer in allerlei bochten wringen om mezelf begrepen te krijgen zoals ik deed in de tijd waarin ik er alleen voor stond -dat moest toen, want iedereen plaatste de verantwoordelijkheid voor zijn bijdragen bij mij. Dat hij niets deed, kwam door mij, dus was het mijn plicht om hem zover te krijgen dat hij wel wat deed. Ik heb geen zin mijn leven te verdoen aan dingen uitleggen aan mijn man, dus dat doe ik nu niet meer. Zijn leven, zijn keuzes. Niet kiezen is ook een keuze.
dinsdag 12 november 2024 om 11:49
Ladara schreef: ↑12-11-2024 10:55Lief bericht
Nee, het is niet trekken aan een dood paard gelukkig. Ik trek niet meer, want ik doe niet meer mee. Dat betekent dat ik mijn leven aan het opbouwen ben zonder hem. Het is niet te laat, hij kan aanhaken wanneer hij wil, maar ik wacht niet meer, ik faciliteer niet meer en ik heb mijn aandacht niet meer bij hem en zijn behoeftes. Dat is een verdrietige situatie, maar het is het enige wat leefbaar is voor mij. Ik weet niet hoe dit verloopt uiteindelijk. Het hangt af van zijn keuzes. Voorlopig kiest hij nog steeds voor niets, in de hoop dat onze relatie beter wordt zonder dat hij zich daarvoor hoeft in te spannen. Ergens is hij nog van mening dat wanneer ik gelukkig ben in mijn leven, ons leven samen ook meteen weer goed is. Alsof onze relatie afhangt van mijn gemoedstoestand of mijn tevredenheid over mijn leven. Dat dat niet zo is begrijpt hij niet. Soms probeer ik het hem uit te leggen, maar zijn vermogen dit soort dingen te begrijpen is heel erg beperkt en ik ga me niet meer in allerlei bochten wringen om mezelf begrepen te krijgen zoals ik deed in de tijd waarin ik er alleen voor stond -dat moest toen, want iedereen plaatste de verantwoordelijkheid voor zijn bijdragen bij mij. Dat hij niets deed, kwam door mij, dus was het mijn plicht om hem zover te krijgen dat hij wel wat deed. Ik heb geen zin mijn leven te verdoen aan dingen uitleggen aan mijn man, dus dat doe ik nu niet meer. Zijn leven, zijn keuzes. Niet kiezen is ook een keuze.
Heel sterk TO. Je bent in de relatie in een heel andere energie gekomen. Hierdoor ontstaat ruimte en groei. Je bent goed bezig om de aandacht en het besef naar jezelf terug te brengen. Jij groeit en je partner kiest ervoor om op de oude voet verder te gaan, maar oude patronen werken duidelijk niet meer.
Take good care of yourself en met die selfcare/selflove kom je steeds meer in jouw kracht te staan....
dinsdag 12 november 2024 om 17:57
Ladara, ik herken jouw verhaal echt 100%. Alsof je het over mijn man hebt (ik heb ook andere posts gelezen).Ladara schreef: ↑12-11-2024 10:55Lief bericht
Nee, het is niet trekken aan een dood paard gelukkig. Ik trek niet meer, want ik doe niet meer mee. Dat betekent dat ik mijn leven aan het opbouwen ben zonder hem. Het is niet te laat, hij kan aanhaken wanneer hij wil, maar ik wacht niet meer, ik faciliteer niet meer en ik heb mijn aandacht niet meer bij hem en zijn behoeftes. Dat is een verdrietige situatie, maar het is het enige wat leefbaar is voor mij. Ik weet niet hoe dit verloopt uiteindelijk. Het hangt af van zijn keuzes. Voorlopig kiest hij nog steeds voor niets, in de hoop dat onze relatie beter wordt zonder dat hij zich daarvoor hoeft in te spannen. Ergens is hij nog van mening dat wanneer ik gelukkig ben in mijn leven, ons leven samen ook meteen weer goed is. Alsof onze relatie afhangt van mijn gemoedstoestand of mijn tevredenheid over mijn leven. Dat dat niet zo is begrijpt hij niet. Soms probeer ik het hem uit te leggen, maar zijn vermogen dit soort dingen te begrijpen is heel erg beperkt en ik ga me niet meer in allerlei bochten wringen om mezelf begrepen te krijgen zoals ik deed in de tijd waarin ik er alleen voor stond -dat moest toen, want iedereen plaatste de verantwoordelijkheid voor zijn bijdragen bij mij. Dat hij niets deed, kwam door mij, dus was het mijn plicht om hem zover te krijgen dat hij wel wat deed. Ik heb geen zin mijn leven te verdoen aan dingen uitleggen aan mijn man, dus dat doe ik nu niet meer. Zijn leven, zijn keuzes. Niet kiezen is ook een keuze.
Jij gaat er, naar mijn mening, ontzettend goed mee om.
Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
