Moe van het denken, praten en voelen..

Ik ga proberen een korte samenvatting te geven van mijn afgelopen maanden. Ben namelijk moe van het denken, praten en voelen..



Ik heb ruim zes jaar een relatie met een enorm lieve jongen. Toen ik een jaar bij hem was ben ik gaan studeren, waardoor we een afstandrelatie kregen. Maar dit ging prima.. Ik heb mn studie afgemaakt, ben een andere studie begonnen en uiteindelijk vorig jaar full time gaan werken. De afstand was eerst maar een uur met ov, maar sinds ik ben gaan werken zitten we ruim 2 1/2 uur bij elkaar vandaan..



Dit jaar ben ik veranderd. Mn werk, de omgeving, de afstand, het maakte van mij een ander persoon. Ik wilde verder, hij bleef waar hij was. Niet qua plek, maar waar ik stond in het leven.Dit zorgde bij mij voor twijfels..



Daarbij kwam ook nog dat ik opeens gevoelens kon krijgen voor een ander. (ja ik weet wat ze zeggen, als je daar voor open staat, zit het al niet goed) Deze zomer heb ik na heel veel twijfelen de relatie dan ook verbroken. Nooit wat gedaan met dat andere persoon trouwens. Want na een heel korte periode besloten mn vriend en ik het nog eens te proberen.



De eerste maanden ging het prima, maar een paar weken geleden sloeg de twijfel weer toe. En deze week heb ik er weer een einde aan gemaakt. Ik heb tijd nodig om te denken hoe nu verder en óf nu verder. Er moet drastisch iets veranderen aan onze situatie, want die afstand is niet meer te overbruggen voor mij. En ik weet niet of de afstand in gevoel die er is ontstaan ook nog wel te overbruggen is.



Deze week was een hel. Want god wat doet het pijn om afscheid te nemen van je beste vriendje, het persoon dat je belt om even iets lulligs te zeggen, het persoon waar je zo ontzettend veel van houdt, hét persoon waar ik mezelf in de toekomst gelukkig mee zie. Maar t werkt op dit moment niet..



We hebben deze week alleen contact gehad via sms, maar vanochtend ook via internet. De hele week heb ik mezelf voorgehouden dat ik alleen verder moet, maar vanochtend deed me weer zo aan t twijfelen. Ik wéét dat we t fijn kunnen hebben, maar dat dit misschien wel betekent dat ik mn werk moet opzeggen of we een andere drastische oplossing moeten verzinnen.



Het grootste probleem is namelijk mijn twee verschillende levens in enorm uit elkaar staande werelden. Neem letterlijk west en oost nederland..



Wat ik van jullie vraag, weet ik eigenlijk niet..

Iedereen in mijn omgeving hier (zonder hem) vind dat ik door moet gaan zonder hem. En ik weet ook dat ik nu nog in een roes van pijn zit, waardoor je alleen de goede dingen kunt herinneren..



Maar toch, moet ik voor mn werk, mn leven hier.. dan maar alles opgeven wat we hebben opgebouwd? Alles achter me laten en loslaten..



We nemen nu tijd voor onszelf om er over na te denken..maar ik kan niet meer denken, niet meer voelen en niet meer praten..