moeder

Ik heb er gelukkig geen ervaring mee, maar zie wel bij iemand die ik goed ken, dat het moeilijk is (ik noem hem ff bas), bij bas is het vooral dat hij dingen van zijn moeder graag wil, bv hulp met bepaalde dingen, maar deze niet krijgt of niet zoals hij wil, maar weer wel van mijn ma en dat vind hij/zij heel moeilijk. zo van waarom wel van 'een vreemde' maar niet van me eigen moeder....dus ik weet ongeveer hoe het is..maar hoe het echt is zal ik nooit weten....gelukkig :$



Sterkte ermee!!! En je bent wie je bent en dat is goed!! Misschien is een psycholoog een optie?? als je dat wilt???



Groetjes MMR

Elske, ik weet ook hoe dat is. Helaas wel. Heb heel lang er mee geworsteld om dezelfde reden: het is toch je moeder. Maar op een gegeven moment hield ik dat niet meer vol, ik bleek er enorm overspannen van te zijn al heel lang. Gelukkig kon ik terecht bij oma, vriend en zelfs ook mijn leidinggevende. Die laatste ben ik nog steeds dankbaar dat ze met me heeft doorgepakt en me via de Arbodienst bij een psycholoog gekregen heeft. Zelf had ik die stap nooit genomen, niet omdat ik niet durfde maar omdat ik toen nog niet besefte dat ik zelf óók er toe doe en belangrijk ben.



Ik ga hier verder niet al te veel uitweiden, maar belangrijk is voor mij geweest om tot mezelf te komen en te gaan voelen hoe ik over mezelf dacht. Daar heb ik echt die psycholoog voor nodig gehad, iemand die mij niet kende, afstand van me had maar wel bezig was met mijn welzijn vanuit een vertrouwensband.



Nu ik op een betere, evenwichtige manier ruimte voor mezelf inneem, kan ik ook veel genuanceerder denken over mijn relatie met mijn moeder, over haar beperkingen en mens-zijn en mijn grenzen wat beter bewaken. Overigens heeft dat allemaal wel juist opgeleverd dat ik meer afstand van haar ben gaan nemen en nu zelfs geen contact meer heb. Ik kan dat even helemaal niet aan, bouw aan mijn eigen leven en welzijn en wellicht dat ik in de toekomst weer ruimte en energie heb om haar weer in mijn leven toe te laten. Voorlopig lukt mij dat niet, en neemt zij mij alleen maar meer dan ooit dingen kwalijk waardoor dat er nog niet inzit. Ik hoop dat zij op haar beurt tot rust komt en haar eigen leven opbouwt, anders in het leven gaat staan.



En natuurlijk compenseert een fijne schoonfamilie niet alles. Ik ken mijn vader niet, en met het overlijden van mijn oma ben ik echt alleen komen te staan in eigen-familie-opzicht. Ik ben een wees waarvan de ouders nog leven. Niet een fijne gedachte als je je leven nog voor je hebt, met mogelijk nog mooie momenten voor de boeg (trouwen, kinderen krijgen) die je niet kunt delen nu (en die ook niet gedeeld kunnen worden als de band er wel is, maar bijzonder slecht, dus dat relativeert het wel).

Maar met een aantal goede vrienden en mijn vriend die allemaal oprecht om mij geven, voel ik me niet alleen en sta ik positief en vol verwachting en met liefde en humor in mijn leven.



Ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Op die manier is het verwerken makkelijker en gaat dat op een betere manier. Zoals ik het lees moet je nog van je schuldgevoel als ontaarde dochter af. Dit zijn niet dingen die je zelf wel even oplost, al ben je dat misschien wel zo gewend: dit heb je tenslotte ook zelf al jaren gedragen.



Alle sterkte en liefs,

TD

Wat fijn dat hier nu ook een forum over is. Ik merk dat het een taboe is als je een slechte relatie hebt met je moeder. Er zijn maar weinig mensen die dit niet veroordelen.



Ik herken heel veel in jullie verhalen Elske en Tia. Twee maanden geleden, dus eigenlijk nog pas heel kort heb ik het contact voor de 2e x verbroken en ik ben heel erg opgelucht. Maar natuurlijk zitten er haken en ogen aan...

Gelukkig kan ik inmiddels bij een handjevol mensen terecht maar het heeft me lang gekost om die mensen te vinden. Ik weet heel goed met wie ik het er niet over moet hebben, maar gelukkig heb ik 2 hele goede vriendinnen die het begrijpen en ik kan er met mijn broer over praten die nu nu in het zelfde schuitje zit. Met mijn zus bijvoorbeeld kan ik niet terecht en ook niet bij de familie, dat vind ik jammer maar het zij zo. Er is nog wel contact maar dit onderwerp moet vooral niet besproken worden.



Ik ben (voor de 2e keer in mijn leven) nu ook weer bij een psycholoog die me er ook mee helpt. 8 jaar geleden heb ik dat ook gedaan en toen heb ik ook een lange tijd geen contact meer met mijn moeder gehad waardoor ik heel erg ben gegroeid en de keuze heb gemaakt meer afstand te nemen. Omdat ik mijn vader heel erg miste is het contact daarna weer hersteld maar verdrietig genoeg is hij inmiddels overleden.

De afstand naar mijn moeder (max 1 x in de 2 weken contact; oppervlakkige onderwerpen aansnijden; vooral geen belangrijke dingen vertellen en al helemaal niet over gevoelens praten) heeft goed gewerkt voor mij, maar de laatste tijd is dat niet meer genoeg. ik kan het allemaal niet meer zo goed handelen (de verwijten / bemoeienissen / steken onder water) Mijn moeder vind ook niets goed wat ik doe en meent zich overal mee te kunnen bemoeien. Ze neemt nooit een blad voor de mond en is heel dominant en ongeduldig. Dit speelt al vanaf mijn 4e en er spelen meerdere factoren mee. Bij haar voel ik me nog steeds een stout kind wat alles verkeerd doet en ik wil hoe dan ook van dat gevoel af want ik heb heel veel kwaliteiten! Om heel kort te gaan ik heb een ongelukkige jeugd gehad en ben psychisch misbruikt, ik was daardoor heel onzeker maar volgens mijn moeder was ik een aansteller en moest ik mijn tanden op elkaar zetten en niet zeuren. Nu zij het moeilijk heeft in haar leven speelt ze heel erg het slachtoffer en daar kan ik dus niet mee omgaan. Ik kan het niet voor elkaar krijgen om bij haar te doen wat ik toen ik jong was zo van haar verlangde. Ik weet niet of dit voor altijd is maar voorlopig hou ik het erbij. Kerstdagen of niet. Ik neem pas contact als ik dat wil en anders misschien niet.

Elske ik ben er ook nog niet helemaal 'zen' mee en moet ook nog vaak aan vroeger denken. Ik droom vaak over knallende ruzies en verwijten en word dan zwetend en angstig wakker. Ik heb moeite met loslaten maar ben daar samen met de psych mee bezig; en dat lukt steeds beter. Ik hou me vast aan het idee dat we volwassenen zijn en als we ons hier beter bij voelen dan mogen we daarvoor kiezen!

ik heb nu sinds 6 maanden gebroken met mijn moeder, en eerlijk is eerlijk, ik vind het heerlijk!!! waar ik vooral moeite mee heb is de omgevig die het note done vind (mijn zussen en vader vooral)

ik heb 2 kleine kinderen en zij moeten het dus doen met een oma minder. de andere oma woont om de hoek van schoonzus en als ik die band tussen hen zie/voel dan ben ik welleens jaloers, waarom mijn kinderen niet? maar ze zijn dol op hun grootouders en daar gaat t om.

mijn moeder zou op zich best de kinderen mogen zien overigens, maar dan wel zonder mij er bij, maar ze doet er zelf totaal geen moeite voor, wie ben ik dan nog om er wat aan te doen?



heel soms steekt de twijfel de kop op, wat als er iets met haar gebeurd, krijg ik dan spijt? ik denk voorals nog van niet, maar de tijd zal het leren.

Het is verdorie sowieso ook al de meest lastige relatie, die tussen moeder en dochter. En als er dan ook nog eens allerlei omstandigheden de kop op steken waarbij zowel moeder en dochter te lijden hebben en vanuit hun eigen persoonlijkheid op zichzelf teruggeworpen worden... Ik bedoel maar te zeggen dat ik het, alles overziende en nu ook jullie verhalen lezende, wel begrijp: een moeder is ook maar een mens en heeft ook van alles meegemaakt.



Maar nou juist daarom: waarom zou het dan not done zijn als je geen contact met je moeder hebt, waarbij iedereen altijd heel hard roept bij ieder ander die jou zo in de mangel neemt: "loop weg, laat gaan, je laat jezelf toch niet naar de verdommenis helpen door zo iemand! Laat vallen die 'vriendin', ga weg bij die man!!".



Nu is het alleen je ouder. Ik heb eerbied voor jouw grijze haren, eert uw vader en uw moeder... Ja natuurlijk! Maar dan moet daar wel de mogelijkheid over en weer zijn. En moeten beide 'partijen' zich daarin geborgen voelen.

Als je moeder zich op geen enkele manier door jou ge-eerd voelt zijn, terwijl jij oprecht en na heel veel vertwijfeling en onzeker navragen bij iedereen, oprecht kan zeggen dat je je best doet als mens. En als je blijft, ondanks dat jullie beiden daar ongelukkig mee zijn, eer je jezelf daar dan mee?



Het leven is weerbarstiger dan dat. Al bevestigen uitzonderingen gelukkig bijzonder vaak de regel: de meeste mensen hebben een prima relatie met hun ouders. Zo ook mijn vriend en zijn broers en zussen. En ik deel mee in die liefde. Natuurlijk kan mijn schoonmoeder nooit gelijkgesteld worden aan mijn moeder, want ondanks het feit dat ik haar voorlopig niet meer wil zien, hou ik ook van haar (al is het een ander houden van geworden).



Lieve dames hier, luister eens naar een liedje waarvan ik het bestaan niet kende totdat het werd genoemd in een ander topic (dankjewel MM):

http://www.youtube.com/watch?v=yn22miUZqrA



En geniet ook van deze feestdagen zoveel als mogelijk.

TD

Ik heb bijna 1,5 jaar geen contact meer met mijn moeder.



Het meest storend vind ik eigenlijk mensen die zeggen: "Je hebt maar een moeder, daar moet je zuinog op zijn." Ja, zij heeft ook maar een dochter, misschien moet ze daar ook eens zuinig op zijn?