Moeder

Hoi! Ik heb een account aangemaakt omdat ik graag even mijn hart wil luchten over iets waar ik al heel lang mee zit.

Mijn moeder heeft psychische problemen. Dit had ze altijd al maar in de loop der jaren is het erger geworden. Er zit geen fut in, ze verwaarloost zichzelf en haar huis is werkelijk waar een puinzooi. Daarnaast heeft ze ook nog eens gezondheidsproblemen zoals overgewicht en oedeem in haar benen. Ik woon op mezelf maar kom er regelmatig en dan schrik ik iedere keer weer van wat ik er aantref. De keuken helemaal smerig, bergen troep in de woonkamer en in de slaapkamers. Ze lijkt het allemaal zelf niet in te zien en lijkt het normaal te vinden om zo te leven. Ze heeft regelmatig hulp aangeboden gekregen maar bijna alles wijst ze af. Het doet mij veel verdriet om dit zo aan te zien. In het verleden heeft ze echt betere periodes gehad waarin ze gezonder was en haar huis ook een stuk netter was. Ik heb veel geprobeerd maar ben ondertussen ten einde raad, soms denk ik weleens laat ook allemaal maar het heeft geen zin, maar ik houd wel van haar en zou haar zo graag weer gezond en gelukkig willen zien.

Suykerspin schreef: ↑

23-07-2020 21:46

Snap dat dat super moeilijk is inderdaad. Misschien moet het streven dan ook minder moeilijk zijn en iets in de trant van de band laten worden zoals het was, of jij uit de hulpverlenersrol om jezelf te beschermen. Iets wat bij jullie (Of in ieder geval bij jou) past.

Ja vroeger was de band beter, maar toen ging het ook beter met haar. Eigenlijk heb ik het in de loop der jaren steeds slechter met haar zien gaan. Zowel sociaal, psychisch en lichamelijk. Ik probeer mezelf zo veel mogelijk te beschermen door me gewoon op mijn eigen leven te concentreren en zorgen dat het met mijzelf wel goed gaat, en zo nu en dan wat meer afstand nemen. Maar echt, het blijft echt heel moeilijk.

Suykerspin schreef: ↑

23-07-2020 22:27

Dat lijkt me echt ontzettend zwaar! Ik hoop voor je dat je wat zorg (en zorgen) voor je moeder uit handen kunt gaan geven zodat je met een gerust hart de voor jou nodige afstand kunt gaan nemen, terwijl je weet dat je moeder de ondersteuning krijgt die zij nodig heeft. Sterkte!

Dat hoop ik ook, hopelijk kunnen er binnenkort stappen gezet worden om haar echt te helpen, en dat zal mij zeker ook rust gaan geven.


Dankjewel voor je steun en hulp

MissPientje schreef: ↑

23-07-2020 23:27

Hai TO, is je vader nog in beeld? Of andere familie die jou kunnen helpen?

Mijn ouders zijn al 20 jaar geleden gescheiden dus toen was ik twee jaar oud. Met mijn vader heb ik gelukkig goed contact en hij weet ook van de situatie van mijn moeder, met hem kan ik er ook goed over praten gelukkig.

MissPientje schreef: ↑

24-07-2020 00:39

Dat is fijn om te horen. Ik denk dat je dit niet helemaal in je eentje moet willen doen, dus fijn dat je er met je vader over kan praten. In ieder geval heel veel sterkte, het lijkt mij heel naar om te zien dat je moeder zichzelf zo tekort doet en geen hulp wil aannemen. Hopelijk accepteert ze het binnenkort wel. Dat zal haar en jou goed doen.

Dat hoop ik ook! Het zal mij dan echt rust geven wetende dat ze in goede handen is.

LoveLucy schreef: ↑

24-07-2020 02:41

Ach wat sneu allemaal. Sorry dat ik er van uit ging dat je een vrouw was.
Weet je wat wel vaak gebeurd met mensen die niet helemaal mee komen, als iedereen uit huis is hebben ze te weinig invulling en verslonzen ze. Ziek zijn is ook een heel proces van acceptatie en hulp vragen omdat je het zelf niet kan is pijnlijk. Ze word dan geconfronteerd met haar falen. Dat vind niemand leuk.

Ik weet niet hoe intensief contact je wilt hebben maar ga af en toe langs, blijf op verschillende manieren hulp aanbieden. Ooit komt er iets aan.

Ga hulp voor jezelf zoeken zodat je dit allemaal kan verwerken. Je lijkt mij een lief mens. Gun jezelf even. Dat hoeft niet jaren op de sofa. Gewoon eens wat gesprekken met iemand die ervoor geleerd heeft. Dan hoef je al die shit niet zo mee te sjouwen.

Maakt niet uit hoor, kon je niet weten

Ik denk ook weleens dat mijn moeder last heeft van haar falen in het verleden. Ik ben als kind ook uit huis geplaatst geweest, wellicht dat ze daar ook nog erg mee zit, en de verzorging van mijn broer die autisme heeft en een verstandelijke beperking was ook niet altijd even makkelijk, vooral omdat ze zelf psychisch niet helemaal in orde was/is.

Ik bezoek haar zo nu en dan, ook niet vaak omdat het mij geen goed doet om de situatie aan te zien, maar we spreken elkaar gelukkig wel regelmatig.

Ik zit er zeker over te denken om hulp te zoeken en met iemand te praten, over de situatie van mijn moeder maar ook om wat dingen uit het verleden te kunnen verwerken.

Dankjewel voor je lieve reacties en steun