Moeilijke moeder - hoe mee om te gaan?

Hoi,

Eigenlijk weet ik niet of dit onder relaties of onder psyche moet. Ik vroeg mij het volgende af. Al jaren heb ik moeite met mijn moeder. Ze is een lief en zorgzame mensen maar ze heeft ook een ingewikkelde kant. Zo heeft ze bepaald controlerend gedrag en je kunt kleine dingen nooit goed doen. Dit was al als kind zo. Als je haar hielp met de afwas dan kon je dit nooit goed doen. Als je aan het afwassen was dan schrobde je niet stevig genoeg. Als je steviger schrobde dan veroorzaakte je volgens haar schade aan het servies. Het was nooit goed. Hetzelfde was met andere taken. Je kon de wasmachine (ook al toen we iets ouder waren) nooit goed gebruiken. Als je die gebruikte dan stond het volgens haar altijd op de verkeerde instellingen (absoluut niet waar) of je maakte het kapot. Verder kan ze nooit iets toegeven als ze zich vergist. Als ze bijvoorbeeld heeft gezegd "Ontmoet me bij de supermarkt" en zij is zelf dat vergeten op de verkeerde plek dan zal ze zeggen "Ja maar ik heb gezegd dat we zouden ontmoeten bij de bioscoop".

Dus ze is controlerend, fouten zal ze nooit toegeven, en ze is zelfs in staat dat als zij wat omstoot te zeggen "maar waarom stond je dan ook zo in de weg!?" terwijl je niets deed en 2 meter verderop staat. Ze geeft ook altijd mijn vader de schuld van alles als er iets misgaat terwijl ze het zelf veroorzaakt. Sterker nog, als zij al een klein beetje indirect toe geeft (niet expliciet maar door haar gedrag) dat ze controlerend/dominant/onhandig/etc. is dan zegt ze "Ik moet dan wel doen vanwege jullie vader". Dus hij krijgt de schuld. Mijn vader laat dat allemaal toe. Hij denkt dat ze het niet opzettelijk doet. Dat er iets in haar hoofd is dat maakt dat ze gewoon niet door heeft dat ze dit doen. Ik heb er meer moeite mee. Ik vind het soms manipulatief en ik vind het kwetsend naar mezelf, naar mijn vader, en naar mijn andere zus. Verder is mijn moeder erg passief. Als mijn vader niet alles regelde dat niet direct huishouden is, en dan bedoel ik echt alles (dat er inkomen is, dat de belasting betaald wordt, bezoekjes aan de familie, dat het huis wordt onderhouden, verzekeringen, contact met de buren, boeken van vakantie, regelen van verjaardagen, dan zou het gewoon niet gebeuren. Dat ontkent mijn moeder maar iedereen in de familie weet dat dit waar is. Daarnaast komt mijn moeder nooit ergens op tijd. Als kind stonden we vroeger op de stoep te wachten, buiten, met mijn vader, soms wel een uur, omdat mijn moeder binnen was om duizend keer te controleren of de kranen of ramen wel dicht zijn en onze aanwezigheid binnen niet gewenst was (mijn vader had alles al afgesloten maar dat ging mijn moeder dan nog een keer doen, dus het was zinloos). Ze doet dit nu ook bij de kleinkinderen en die beginnen daar ook over te klagen. Ook dit, wat bijna elke dag gebeurt/gebeurde, ontkent mijn moeder. "Dat is gewoon niet waar. Ik heb jullie nooit laten wachten" terwijl ze ons eindeloos heeft laten wachten. Ze is zelfs zo erg dat als we dan elders te laat aankwamen dat ze dan gewoon mijn vader de schuld geeft. Het laatst is dat ze altijd ziekelijk is geweest. Altijd is er wat, van hoofdpijn tot andere pijntjes, vroeger en nu, en inmiddels vragen we daar als kinderen niet echt meer naar want dan gaat het altijd om haar.

Waarom dit bericht? Omdat ik merk dat ik het niet snap. Misschien moet ik het niet snappen? Ik vind het moeilijk om het te accepteren. Ik ben al afstand gaan nemen in de afgelopen jaren. Ze zal nooit iets toegeven, nooit veranderen (want als je iets niet toegeeft kun je überhaupt niet veranderen). Ondanks al haar liefde en zorgzaamheid (want die is er wel) vind ik haar ook verschrikkelijk egoïstisch. Ook vind ik het zo gemeen naar mijn vader die zoveel taken op zijn schouders neemt maar daar dus nooit dankbaarheid of waardering voor krijgt. Want eigenlijk moet alles op haar manier. Hoe ga je hiermee om? Herkennen jullie dit? Zo ja, hoe gaan jullie er dan mee om? Mijn andere zus heeft er ook last van. Na weer een bizarre ervaring eergisteren, dit bericht. Ze is wel ontzettend lief voor de kleinkinderen verder. Die vinden haar geweldig (gelukkig!).

Treffende berichten. Waarom ik het wil snappen? Zou kunnen omdat ik het haar niet kwalijk wil nemen. Misschien wil ik ook gewoon leren toegeven dat het me raakt. Mijn moeder ontkent alles. Dus als ze je kwetst dan ontkent ze gewoon de handeling die ze gedaan heeft om je te kwetsen. Dus eigenlijk besta je niet echt voor haar (zo voelt dat soms). Mijn vader houdt haar de hand boven het hoofd. "Ze snapt het niet". "Ze heeft het niet door". Overigens is mijn moeder, ondanks dat ze niet doorgeleerd heeft en nooit heeft gewerkt, echt geen domme vrouw. Ze leest de krant, weet wat er gebeurt in de politiek (om maar iets te noemen), enz.

Volgens mij is dat controleren ook een dwangstoornis. Maar zij ontkent, ondanks dat ze altijd loopt te controleren, dat er überhaupt sprake is dat zij alles controleert. Als je zegt "Maar je hebt dat gecontroleerd, zojuist" zegt ze iets als "Nee hoor" of "Ja maar ik kan er niet op vertrouwen dat jullie er niet nu net aangezeten hebben". Maar ze ontkent sowieso glashard dat ze controleert.

Because schreef: ↑

20-08-2020 11:02

Ik zou direct zeggen als ze je vader de schuld geeft, dat je dat niet eerlijk van haar vind en dat je weet dat dit niet waar is.

Verder ga je dit gedrag echt niet veranderen na tig jaar. Je hoeft het niet te snappen, maar zoals hierboven, je hoeft er ook niet in mee te gaan.

Dit is precies wat ik nu doe. Elke keer als ze mijn vader de schuld geeft waar ik bij ben dan zeg ik "Mam, dat is niet waar, en daar ga ik ook niet in mee". Dan zegt ze het nog een keer en dan zeg ik "Geloof wat je wilt, dit doe jij, niet pap, en dat weet ik" en dan moppert ze dat het bij mij nooit goed is (wat niet waar is). Vervolgens, gelukkig, keert ze gewoon terug naar zaken van alledag en laat ze het ook gaan (en ik ook). Soms is ze wel erg gemeen. Mijn vader is een harde werker, erg gedisciplineerd, loyaal, heel precies, en die kun je een heel huis, een heel kasteel, wel in de handen geven. Alles is altijd netjes voor elkaar. En toch zegt mijn moeder, als ze weer eens iets controleert, gerust "Als ik het niet doe en aan je vader overlaat dan hebben we zometeen een ruine". Dat is zoooo gemeen gegeven wat mijn vader allemaal doet en dat vreet me dan wel op. "Ondankbaar kreng ###" denk ik dan (want dankzij mijn vader leeft ze in een keurig onderhouden huis, met een goed loon, met een keurige tuin, mooie vakanties die hij regelt, bezoekjes aan anderen, etc.) Gegeven dat mijn vader het allemaal laat gaan valt er niets aan te doen en komt ze ermee weg.

absor schreef: ↑

20-08-2020 11:23

Ik wil niet zeggen verstandelijk beperkt, maar zou het kunnen dat je moeder minder dan gemiddeld intelligent is?

Klinkt in ieder geval alsof ze bepaalde vaste patronen heeft en het snel boven haar pet gaat
Ze verbergt dat door anderen de schuld te geven?



Je kan overwegen eens met een psycholoog hier over te praten en vragen of zij je wat duiding kan geven in het gedrag van je moeder

Nee, ik begrijp waarom je dat denkt. Mijn moeder is behoorlijk intelligent (is ook eens getest). Bovendien merk je dat. Ik snap dat wat ik opschrijf lijkt alsof ze niet intelligent is maar ze is meer dan voldoende intelligent. Geen Einstein, maar zeker niet minder intelligent dan gemiddeld.

viva-amber schreef: ↑

20-08-2020 11:14

Het probleem van je moeder is denk wel dat ze niet zo slim is en nogal wereldvreemd. Ik zie dit gedrag veel bij mensen met een kleine wereld, geen verantwoordelijkheden behalve misschien wat huishoudelijke taken. Ze zijn niet gewend om te reflecteren, ze kunnen niet samenwerken en ze zijn onuistaanbaar wanneer ze heilig geloven in hun eigen perfectie.

In principe is er alleen strijd wanneer er 2 mensen strijden. Strijden met haar heeft geen zin want ze heeft niet het vermogen tot zelfreflectie. Beter kun je zeggen: je ervaart het zo, jij voelt het zo, maar ik ervaar het anders.

Dat bovenste is wel precies een goede omschrijving. Ze reflecteert niet, ze kan absoluut niet samenwerken (nooit, ze zou mensen gestoord maken, ze kan niet eens in de huishouding samenwerken), en ze maakt (in haar ogen) inderdaad nooit een fout.

lilalinda schreef: ↑

20-08-2020 11:11

ben jij mijn zus?
Ik heb eens gezegd: ik wil niet dat je kwaad spreekt over mijn vader.
Dat hielp
En op een familiefeest deed ze het weer en werd ze door een nicht van mij flink aangepakt. Dat hielp. "ga dan bij hem weg".

dag zus! Haha maar denk het niet. Het is trouwens niet zo dat mijn moeder direct kwaadspreekt over mijn vader (heel soms) maar vooral dat mijn vader nooit iets goed kan doen (terwijl ze in haar handjes mag knijpen met hem) en vooral als zij een fout maakt, heeft hij het gedaan. Daarnaast, omdat ze niet reflecteert, niet kan samenwerken, de perfectie zelf is, en koste wat koste haar zin moet krijgen, maakt ze soms ruzies met mijn vader om hem te laten doen wat zij wil.

Roseaux schreef: ↑

20-08-2020 11:49

Je verhaal doet me denken aan gaslighting.

Ik ken die term. Ik vind ook dat ze dat doet. Dat maakt me verdrietig, kwaad, ik vind het gemeen, en dat maakt dat ik geen zin heb om haar er mee weg te komen (vroeger kwam ze ermee weg want mijn vader hield haar de hand boven het hoofd en wij als kinderen voelden wel dat er iets niet klopt maar trapten in haar gaslighting trucjes). Gelukkig heeft mijn moeder niets meer als doel dan een huishouden hebben, en het ging dan ook nooit erg ver, maar ze doet het wel.

lindaatje1900 schreef: ↑

20-08-2020 12:01

Ik denk dat je het moet laten tussen je vader en moeder. Je kan alleen aangeven dat ze dat met jouw vader moet bespreken en niet met jou.
Je weet nooit hoe iets precies zit tussen twee mensen en bovendien zijn er vaak meerdere oorzaken dan dat jij zo kunt beoordelen.

Haha, bespreken? Ze bespreekt niets met mijn vader hoor? Ze kunnen niets bespreken. Bij een bespreking gaan twee mensen om de tafel en spreken zo eerlijk en oprecht mogelijk uit wat de kwestie is. Zij wil gewoon haar zin hebben, punt. Haar zin is: Ik heb controle over de wasmachine, de afwasmachine, de stofzuiger, en de keuken, en verder is alle verantwoordelijkheid voor een ander en moeten mensen die verantwoordelijkheid nemen. Zelf neemt ze geen enkele verantwoordelijkheid en schuift ze alles op mijn vader af. Gelukkig is mijn vader gedisciplineerd en verantwoordelijk en neemt hij ook al die verantwoordelijkheden. Helaas neemt hij meer dan de zijne zijn. Hij denkt dat mijn moeder soms "gewoon wat dom denkt" en heeft niet door hoe hij bespeeld wordt (gaslighting) en hoezeer zij per se haar zin moet hebben. Mijn moeder kan iets voor mij doen en vervolgens het zo doen dat ik er nadelige gevolgen van heb en als ik dan zeg "bedankt dat je dit doet maar waarom doe je het nou op deze manier waardoor het fout gaat" dan wijst haar vingertje gelijk naar iets of iemand anders en vaak mijn vader "dat komt doordat je vader [insert absurde reden waar mijn vader niets mee te maken heeft] en op die momenten zeg ik wel dat ze op moet houden naar mijn vader te wijzen.

LoveLucy schreef: ↑

20-08-2020 12:23

Ik ken iemand als je moeder. Die is gewoon stikonzeker en ze hoopt als ze zo doet dat niemand dat door heeft. Zo bang een fout te maken of het niet goed te doen. Zij had een hele strenge moeder die haar echt enorm aanviel bij kleine dingetjes. Heeft jouw moeder een hele strenge moeder?

Zoiets als dit heb ik ook weleens gedacht. Dat ze gewoon bang is een fout te maken. Daar heb ik ook weleens met haar over gesproken maar dat landt totaal niet bij haar. Ze komt niet onzeker over.

Haar moeder heeft haar wel verwaarloosd vind ik (geen mishandelingen of zoiets) maar ik kan niet zeggen dat die moeder superstreng was. Moeilijk te zeggen.

Ja ik heb gesprekken gehad. Ik begrijp daardoor wel beter bepaalde eigenschappen van mezelf. Zoals dat ik altijd erkenning zoek en veel te lang in relaties/vriendschappen blijf hangen en vooral ook relaties/vriendschappen waarbij iemand emotioneel onbereikbaar is en nooit eens mijn gevoel bevestigd. Mijn moeder zal nooit, echt nooit, een gevoel van mij bevestigen omdat het haar niet uitkomt. Ze zal bijvoorbeeld niet zeggen "Oei, ja, ik heb wel vervelende eigenschappen, wat jammer dat jullie daar last van hebben". Nee, ze ontkent gewoon alles. Ik zocht altijd naar die bevestiging maar uiteraard geven juist die types dat niet.