Moeilijke relatie met mijn moeder

Het enige dat helpt is duidelijk zijn. Nee is een antwoord. Wordt ze dan boos dan is dat zo.
Dat betekent niet dat jij jouw grens moet gaan verleggen. Probeer voor jezelf helder te krijgen wat je wel en niet wilt in de relatie met haar. En wees daarin trouw aan jezelf. Voor haar is duidelijkheid op lange termijn ook prettiger.

Althans, ik spreek vanuit eigen ervaring met een dierbare. Deze houding heeft geresulteerd in af en toe contact maar wel op een manier die ik ook prettig vind. Voorheen liet ik haar over mijn grenzen gaan en voelde ik mij steeds leeggezogen als ik weer bij haar vandaan kwam.

Sterkte.

Ontzettend herkenbaar, ik had dit ook met mijn moeder. Met als resultaat dat ik het contact verbroken heb.

Blijf je grenzen aangeven, meer advies heb ik op het moment niet

Ik ben jammer genoeg bekend met dit gedrag.

Het stopte toen ik afstand nam. Toen ik m’n moeder ging beschouwen als mens en niet langer als moeder met alle onvervulde behoeftes en verwachtingen die daarbij hoorden.

Ik heb geaccepteerd dat ik alles dat ze mij nog verschuldigd was of waar ik nog gelijk over moest krijgen als verloren moest beschouwen. Dat was heel bevrijdend.

Ik bevrijdde mezelf van die eeuwige “zie nou wel”, “daar gaan we weer”, “oh, tuurlijk het ligt weer aan mij” reacties in mijn hoofd, die niets anders deden dan mij een kutgevoel geven. Nu kan ik naar haar kijken met mededogen. Ze weet niet beter. Jammer voor haar, maar ik heb er geen last van.

Ik heb ook zo'n moeder, uiteindelijk heb ik alle contact met haar verbroken.

He Petra, ik reageer ook even want ik heb ook precies zo'n moeder. Na 20 jaar emotioneel misbruik heb ik vorig jaar het contract met haar verbroken. Dit na drie jaar heel duidelijk mijn grenzen aangeven en oplossing zoeken. Ik ben net met een therapie traject begonnen om dit te verwerken.

Wat erg om te lezen eigenlijk dat iedereen die dit herkent het contact vroeg of laat verbroken heeft, een nogal uitzichtloze situatie.

Wat mij heeft geholpen om te begrijpen waar ik in zat, en met wat voor soort persoon ik te maken had, was de reddit community 'raised by narcisists'. Zóveel herkenbare situaties, dit maakte voor mij duidelijk dat ik niet degene ben die gek is en het gaf me handvaten en meer zelfvertrouwen om een plan op te stellen voor verbetering en uiteindelijk het contact te verbreken.

https://www.reddit.com/r/raisedbynarcissists/

Ook een aanrader: 'Adult Children of Emotionally Immature Parents'.

https://www.bol.com/nl/nl/f/adult-child ... 044867381/

Mijn verjaardag, mijn moeders verjaardag en moederdag vallen allemaal in dezelfde maand, een beetje deze periode dus. Ik heb net weer een hele lange brief gekregen waarin ze me de hemel inprijst. Classic love bombing. Erg moeilijk om dan het contact verbroken te houden, maar we gaan steady door.

Knuffel voor iedereen hier die hetzelfde meemaakt met z'n moeder

Contact op een laag pitje, Nee is nee, geen antwoord geven op bepaalde vragen en bij drama gedrag vertrekken of gesprek beëindigen en niet meer opnemen tot je er weer zin in hebt.

Na een paar keer word je er beter in en heb je er minder last van zelf. Consequent zijn.

En anders contact afkappen.

Ik herken het heel erg.

Aan de ene kant je ophemelen maar net zo goed neerbuigend en negatief doen. Heel dominant ook en zich opdringen. Vinden dat ze overal recht op heeft en boos en verongelijkt doen als ze niet krijgt waar ze recht op heeft (volgens haar dan).

Ruzie stoken, mensen tegen elkaar opzetten, je publiekelijk voor schut zetten, liefst met onbekenden erbij, zodat je meteen 1-0 achter staat.

En als ze erop gewezen wordt van de prins geen kwaad weten, het ligt aan jou. Of zielig gaan doen dat ze het allemaal zo goed bedoelt en dat jij dat niet ziet.

Ik herken best wel wat dingen. Hier ook een moeder met een traumatische jeugd. Ze heeft nooit geleerd om over haar gevoel te praten en kan dat ook echt niet, waardoor therapie, zo is al een paar keer gebleken, niet echt zinvol is. Echt reflecteren op zichzelf kan ze ook niet zo goed, dus haar echt duidelijk maken dat mensen mogelijk anders tegen dingen aan kijken dan zij, gaat er maar heel moeilijk in.
Ik hou wel veel van haar, en ik weet dat zij ook van mij. Maar ik heb wel gemerkt dat mezelf een beetje afzijdig houden wel werkt. Ik laat haar even praten als ze iets negatiefs over iemand anders kwijt wil, ik knik wat en na een tijdje ga ik op een ander onderwerp over. Ik ga er niet in mee, maar ik ga er ook niet meer tegenin. Althans, dat probeer ik, soms lukt het niet. Dan resulteert het in een verongelijkte moeder die vindt dat ik nóóit haar kant kies.
Ik hou het contact een klein beetje oppervlakkig. We zien en spreken elkaar geregeld, en dat is prima, maar toch is het een beetje een oppervlakkige relatie. Jammer, maar dit is wat het is.

Contact halveren, dan heb je er minder last van.

Fijn om zoveel herkenbare verhalen te kunnen lezen en tegelijkertijd naar voor jullie allen.

Het is zo moeilijk zo dubbel. Het ene moment kan ik er rationeel goed over nadenken en weet ik objectief gezien hoe t zit maar anderzijds…

En inderdaad het ene moment je helemaal ophemelen. Ook weer op een manier dat je weet dat t eigenlijk niet klopt en dan een ander persoon (zogenaamd) bekritiseren om iets terwijl je weet dat ze jou er mee bedoelt. Het doet zo’n pijn soms.

Ik dacht lang dat als ik me rustig hield. Haar bevestigde en zoveel als kon meeging in dingen, het wel te doen was. Maar ik ben en voel me nu het nieuwe target na meerdere familieleden die al ‘verdreven’ zijn. En t ligt nooit aan haar, nooit, en als ze iets ‘verkeerd’ doet komt dat door háár moeilijke jeugd. Het ene moment poeslief en daarna zo giftig. Niet te rijmen van degene van wie je nooit op je hoede zou moeten/mogen zijn… je moeder.

Sorry misschien onsamenhangend verhaal maar weinig andere mensen snappen het. Het blijft toch je moeder hoor je dan maar zo simpel is t niet. Het is echt giftig en onontkoombaar.

Ik ben er eigenlijk pas achter hoe t in elkaar steekt. Is dat raar pas na je dertigste zien hoe t werkelijk zit? Ben benieuwd wanneer jullie t inzagen.

Het is wat anders dan een grens aan te geven in woorden, maar deze niet te voelen. Dat is een beetje lastig uitleggen, dus ik ga mijn best doen:

je bent overduidelijk (en begrijpelijk) nog altijd heel verbonden met je moeder. Maar dan op een niet constructieve manier. Geeft niet, want dat hebben veel mensen, zelfs tot in verre volwassenheid verwachten ze iets van hun ouders en voelen pijn als die verwachting niet uitkomt.

Jij verwacht dat je moeder jouw grens respecteert. En dat moet ze doen door jouw NEE te aanvaarden en daar op een goede manier mee om te gaan.

Maar probeer eens los te laten dat ze je moeder is, maar een random vrouw, een collega, een vriendin, een buurvrouw. Afhankelijk van je relatie met die random vrouw, zal je voelen dat je meer en minder geraakt bent door gedrag. Dat komt omdat je het gedrag van de ander minder op jezelf zal betrekken. Neemt niet weg dat je het gedrag niet waarneemt of het zelfs irritant kan vinden, maar het doet je duizendmaal minder als je buurvrouw slachtofferig doet dan wanneer je moeder hetzelfde doet.

Ik denk dat het voor jou de kunst wordt om je moeder en jezelf wat meer uit elkaar te gaan halen. En daar heb je je moeder niet voor nodig. Dat kan je zelf (is wel flink oefenen hoor). Want die zeurende buurvrouw zal veel minder makkelijk over je grens gaan, al doet ze hetzelfde. Je hoort zo iemand even aan, misschien grijns je wel inwendig om iedere keer hetzelfde verhaaltje. Of misschien zucht je een keertje. Maar in alle gevallen zul je op een gegeven moment zeggen 'ok buuf, nou, veel sterkte he met alles, maar ik moet nu gaan'. Of je draait het onderwerp op iets anders. Maar hoe dan ook, op het moment dat je weer naar huis gaat, in je auto stapt of wat dan ook, ben je de buurvrouw alweer half vergeten en "hoort" dit ook een beetje bij haar. Het zou Annie niet zijn als ze niet als Annie zou doen. Of hoe je hypothetische buurvrouw dan ook zou heten.

Ik denk dat het voor jou beter zou gaan werken als je je moeder leert zien als een mens met haar fijne dingen, maar ook met haar tekortkomingen en dat je een beetje afstand kunt bewaren. Je niet meer zo emotioneel mee laat slepen. Weet je, het is uiteindelijk háár wereld, háár teleurstelling en háár negativiteit over de wereld. Daar heeft zij uiteindelijk veel meer last van dan jij. En voor hetzelfde geld zitten jullie in een patroon van klagen en luisteren. In je eentje, ja echt, kun je uit zo'n patroon stappen. Probeer dat een beetje emotievrij te doen. Vergeef haar haar emotie, haar mindere dingen, zucht eens diep en zodra het te lang duurt, zeg je gewoon dat je weer naar huis gaat. Nou mam, we zijn weer bijgekletst, maar ben nu moe, dus ga weer. Dahag, kus knuffel en stap op.

In plaats van je inwendig op te vreten dat ze het weeeeeer doet en weer je hints niet snapt en weer discussie maakt als je zegt 'potver mam, ik had toch gezegd dat je moest stoppen met dit of dat'. Er zit dan zoveel lading en frustratie tussen jullie. Niet doen, gewoon niet meer doen.

Je moeder is je buurvrouw, je collega. Lief, maar ook met mindere kanten. Boven alles ben je volwassen geworden en zie je je moeder nu met haar tekortkomingen. Die heb jij ook. Vergeef haar die tekortkomingen. Kijk naar wat ze wél kan en doet. Ze houdt van je en doet het niet expres.

En het doet pijn, omdat je nog steeds denkt als een kind. Je bént háár kind, maar je bént niet hét kind. Jullie relatie moet gelijkwaardig worden, waarbij jij volwassen bent en kunt accepteren dat je moeder beperkingen heeft. Als jij volwassen wordt, word je moeder een mede volwassene met andere projecties.