Relaties
alle pijlers
Moeiljke moeder, mag ik me hier mee bemoeien?
maandag 4 februari 2008 om 19:02
Ik ben vandaag de confrontatie aangegaan met mijn moeder, omdat ik vind dat dit echt niet langer zo kan. Al maanden zijn wij (mijn zus en ik en zelfs een nicht) van mening dat mam haar man (onze stiefvader) zo betutteld dat hij er letterlijk niet goed van wordt.
Nu is mam nogal een vrouw met gebruiksaanwijzing, in principe een schat die het met iedereen goed voor heeft, maar daar vaak wat ver in gaat (in mijn beleving ook vaak om de aandacht op zichzelf te vestigen). Onze stiefvader is een echte goedzak. Helaas laat zijn gezondheid de laatste jaren te wensen over. Hij voelt zich vaak beroerd en komt pas na de middag uit bed. Vaak hangt dit samen met emoties. Speelt er iets wat hem aan het hart gaat, dan kan je er gif op innemen dat het niet goed gaat met hem. De artsen kunnen er geen vinger op leggen, maar moeder heeft de diagnose al gesteld. Ze heeft veel gelezen over dementie en dat is het volgens haar. Nu werk ik zelf in de zorg zeer regelmatig met demente bejaarden, dus ik ben wel op de hoogte met het ziektebeeld. De klachten van mijn stiefvader doen mij meer denken aan een stevige depressie. Inderdaad laat zijn geheugen hem ook wel in de steek, hij slaat de plank wel eens goed mis, maar ook dat kan veroorzaakt worden door een depressie. Dat hij tot na de middag in bed ligt, is volgens mij om het gezeur van mam te omzeilen. Ze betutteld hem zo ontzettend: als hij iets vertelt, valt ze hem ongevraagd bij (zeg maar gerust in de rede), als hij naar het ziekenhuis moet zit ze er bovenop, voert zij het woord zeg maar (terwijl het om hem gaat), op haar aandringen heeft de arts hem verboden auto te rijden. Als gevolg daarvan heeft ze er op aangedrongen dat zijn auto (die hij al had voor hij mam leerde kennen) verkocht werd. Veel spullen die hij heeft meegenomen uit zijn verleden (waaronder dierbare spullen) staan haar in de weg en wil ze opruimen. Van de meubels die hij vroeger had, is nog een kast en een slaapkamer over. Hij heeft boven een klein kamertje waar hij mag hobby-en (modelbouwauto's- en schepen), maar elk autootje heeft ze genummerd, zodat hij het kan terugzetten waar het volgens haar thuishoort. Toen hij nog bij zijn ouders woonde had hij op zolder zijn "rovershol" (zo noemde hij zijn slaapkamer). Deze slaapkamer is wel mee-verhuisd, maar is allang het rovershol niet meer, omdat ook daar alles netjes en recht moet staan.
Nu wil mam deze slaapkamer wegdoen en er de slaapkamer van haar overleden tweelingzuster neerzetten, omdat deze meer kastruimte biedt. Stiefpa schuift dit klusje al maanden voor zich uit, maar durft volgens mij niet te zeggen dat hij zijn "rovershol" (wat ervan over is) niet kwijt wil. Mijn moeder steekt namelijk zo in elkaar, dat als zij haar zin niet krijgt, weken van slag is (overspannen, labiel). Ik prik daar langzaamaan doorheen, want aan zelfvertrouwen ontbreekt het absoluut niet. Ze kan in mijn ogen gewoon geen nee accepteren.
Nu heeft ze het als volgt gepland:
Stiefpa is op haar aandringen met een zwager op vakantie en zij zal wel even die kamer omgooien. Onder het mom van: als hij het zelf niet hoeft te doen is het niet zo moeilijk voor hem (dus zogenaamd nog goed bedoeld ook!!!!!).
Mijn standpunt: Als hij het er zo moeilijk mee heeft, blijft die kamer Go.V.rD.m.e staan!!!!! Ze heeft mijn man en mijn zwager gevraagd mee te helpen. Mijn man wist niet wat hij er mee moest (voelde zich voor het blok gezet, ze staat immers ook altijd voor ons klaar, wil daarom geen nee zeggen, dat heeft ze ook slim bedacht) en kwam ermee thuis. Ik heb overlegd met mijn zus en ook zij vond dat we hier niet aan mee moeten werken. Dat heb ik mam vandaag dus uitgelegd en dat neemt ze me niet in dank af.
Allerlei verwijten aan de telefoon, janken, zielig doen, we werken haar tegen enz. Ik heb haar uitgelegd dat we met alle liefde en plezier alles voor haar willen doen, maar niet achter de rug van ons stiefpa om. De reactie die kwam had ik al verwacht, dat heb ik haar ook gezegd. Wij (mijn zus, zwager, man en ik) vonden het zeer hoog tijd om in te grijpen. Hoe denken jullie erover??????
Hoe moeten we hiermee verder?????
Nu is mam nogal een vrouw met gebruiksaanwijzing, in principe een schat die het met iedereen goed voor heeft, maar daar vaak wat ver in gaat (in mijn beleving ook vaak om de aandacht op zichzelf te vestigen). Onze stiefvader is een echte goedzak. Helaas laat zijn gezondheid de laatste jaren te wensen over. Hij voelt zich vaak beroerd en komt pas na de middag uit bed. Vaak hangt dit samen met emoties. Speelt er iets wat hem aan het hart gaat, dan kan je er gif op innemen dat het niet goed gaat met hem. De artsen kunnen er geen vinger op leggen, maar moeder heeft de diagnose al gesteld. Ze heeft veel gelezen over dementie en dat is het volgens haar. Nu werk ik zelf in de zorg zeer regelmatig met demente bejaarden, dus ik ben wel op de hoogte met het ziektebeeld. De klachten van mijn stiefvader doen mij meer denken aan een stevige depressie. Inderdaad laat zijn geheugen hem ook wel in de steek, hij slaat de plank wel eens goed mis, maar ook dat kan veroorzaakt worden door een depressie. Dat hij tot na de middag in bed ligt, is volgens mij om het gezeur van mam te omzeilen. Ze betutteld hem zo ontzettend: als hij iets vertelt, valt ze hem ongevraagd bij (zeg maar gerust in de rede), als hij naar het ziekenhuis moet zit ze er bovenop, voert zij het woord zeg maar (terwijl het om hem gaat), op haar aandringen heeft de arts hem verboden auto te rijden. Als gevolg daarvan heeft ze er op aangedrongen dat zijn auto (die hij al had voor hij mam leerde kennen) verkocht werd. Veel spullen die hij heeft meegenomen uit zijn verleden (waaronder dierbare spullen) staan haar in de weg en wil ze opruimen. Van de meubels die hij vroeger had, is nog een kast en een slaapkamer over. Hij heeft boven een klein kamertje waar hij mag hobby-en (modelbouwauto's- en schepen), maar elk autootje heeft ze genummerd, zodat hij het kan terugzetten waar het volgens haar thuishoort. Toen hij nog bij zijn ouders woonde had hij op zolder zijn "rovershol" (zo noemde hij zijn slaapkamer). Deze slaapkamer is wel mee-verhuisd, maar is allang het rovershol niet meer, omdat ook daar alles netjes en recht moet staan.
Nu wil mam deze slaapkamer wegdoen en er de slaapkamer van haar overleden tweelingzuster neerzetten, omdat deze meer kastruimte biedt. Stiefpa schuift dit klusje al maanden voor zich uit, maar durft volgens mij niet te zeggen dat hij zijn "rovershol" (wat ervan over is) niet kwijt wil. Mijn moeder steekt namelijk zo in elkaar, dat als zij haar zin niet krijgt, weken van slag is (overspannen, labiel). Ik prik daar langzaamaan doorheen, want aan zelfvertrouwen ontbreekt het absoluut niet. Ze kan in mijn ogen gewoon geen nee accepteren.
Nu heeft ze het als volgt gepland:
Stiefpa is op haar aandringen met een zwager op vakantie en zij zal wel even die kamer omgooien. Onder het mom van: als hij het zelf niet hoeft te doen is het niet zo moeilijk voor hem (dus zogenaamd nog goed bedoeld ook!!!!!).
Mijn standpunt: Als hij het er zo moeilijk mee heeft, blijft die kamer Go.V.rD.m.e staan!!!!! Ze heeft mijn man en mijn zwager gevraagd mee te helpen. Mijn man wist niet wat hij er mee moest (voelde zich voor het blok gezet, ze staat immers ook altijd voor ons klaar, wil daarom geen nee zeggen, dat heeft ze ook slim bedacht) en kwam ermee thuis. Ik heb overlegd met mijn zus en ook zij vond dat we hier niet aan mee moeten werken. Dat heb ik mam vandaag dus uitgelegd en dat neemt ze me niet in dank af.
Allerlei verwijten aan de telefoon, janken, zielig doen, we werken haar tegen enz. Ik heb haar uitgelegd dat we met alle liefde en plezier alles voor haar willen doen, maar niet achter de rug van ons stiefpa om. De reactie die kwam had ik al verwacht, dat heb ik haar ook gezegd. Wij (mijn zus, zwager, man en ik) vonden het zeer hoog tijd om in te grijpen. Hoe denken jullie erover??????
Hoe moeten we hiermee verder?????
maandag 4 februari 2008 om 20:21
Het klinkt meer alsof je moeder dement aan het worden is.
Maar zonder gekheid, is het je weleens opgevallen dat die goedzakken altijd een bijdehand type uitkiezen? Dus wat dat betrefd vind hij het misschien heel gewoon.
Verder vind ik, dat je groot gelijk hebt om er niet aan mee te werken, janken, zielig doen, het zijn allemaal methodes om een ander te manipuleren.
Hou het nu ook vol!
Maar zonder gekheid, is het je weleens opgevallen dat die goedzakken altijd een bijdehand type uitkiezen? Dus wat dat betrefd vind hij het misschien heel gewoon.
Verder vind ik, dat je groot gelijk hebt om er niet aan mee te werken, janken, zielig doen, het zijn allemaal methodes om een ander te manipuleren.
Hou het nu ook vol!
dinsdag 5 februari 2008 om 09:22
Dit uitprinten en laten lezen???? Duidelijker kun je het toch niet uitleggen denk ik. Is misschien wel confronterend, maar soms is dat ook nodig om bij mensen door te dringen. Lijkt me erg lastig. Ik krijg uit jouw verhaal de indruk dat je moeder -tot nog toe- met zijden handschoentjes is aangepakt. Is het wel niet door je stiefvader (die amper protesteert en commentaar levert), dan is het wel door haar kinderen die zich er niet mee willen/kunnen/durven bemoeien (wat ik ook erg goed snap). Maar ja, waar haalt ze dan haar spiegel vandaan? Zij opereert vanuit haar beleving alleen maar uit goed doen. Dat dat de wensen van anderen ondermijnt, tja, daar kun je heel makkelijk in doen om dat niet te willen zien.
Lastig hoor, maar als ik haar kind was, zou ik wel eerlijk willen zijn en dan misschien daarmee ook een beetje kort door de bocht, maar iig duidelijk.
Lastig hoor, maar als ik haar kind was, zou ik wel eerlijk willen zijn en dan misschien daarmee ook een beetje kort door de bocht, maar iig duidelijk.
dinsdag 5 februari 2008 om 09:26
En inderdaad, wat kreng zegt, heb je het hier uberhaupt al in wat voor vorm dan ook besproken met je stiefpa. Misschien zal een normaal mens er gek van worden, maar misschien kan hij er erg goed mee omgaan? In dat geval is het natuurlijk hun relatie en dan moeten ze het onderling maar bekokstoven.
Je wil opkomen voor je stiefpa (omdat hij het zelf niet kan of durft of wil?), maar an sich wel goed om te checken of dat ook gewaardeert wordt.
Je wil opkomen voor je stiefpa (omdat hij het zelf niet kan of durft of wil?), maar an sich wel goed om te checken of dat ook gewaardeert wordt.
dinsdag 5 februari 2008 om 09:26
Fijn dat je het opneemt voor je stiefpa. Ook al moeten ze er samen uitkomen, je mag vind ik wel je mening hierover geven en zeggen dat je het niet achter zijn rug om gaat doen. Misschien een keer om de tafel gaan zitten met je ouders en bijv. je zus. Een goed gesprek doet misschien wonderen.
Sterkte ermee.
Sterkte ermee.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 5 februari 2008 om 09:36
Ik vind het een beetje dubbel ; jij en je zus doen ongeveer hetzelfde als waar jullie je moeder van beschuldigen .
Jullie wonen ook niet meer thuis , wellicht ziet je moeder hele andere kanten van je stiefvader dan de keren dat jullie er zijn en maakt ze zich terecht ( meer ) zorgen over dementie en was stiefpa echt een gevaar op de weg .
Spreek je je stiefvader weleens alleen ? Dan zou je - zonder je moeder af te vallen , eens kunnen vragen hoe het voor hem voelt om dingen van vroeger weg te " moeten " doen . Misschien heeft hij hij er wel minder moeite mee , of om een andere reden moeite mee , dan jullie nu voor hem invullen .
Jullie wonen ook niet meer thuis , wellicht ziet je moeder hele andere kanten van je stiefvader dan de keren dat jullie er zijn en maakt ze zich terecht ( meer ) zorgen over dementie en was stiefpa echt een gevaar op de weg .
Spreek je je stiefvader weleens alleen ? Dan zou je - zonder je moeder af te vallen , eens kunnen vragen hoe het voor hem voelt om dingen van vroeger weg te " moeten " doen . Misschien heeft hij hij er wel minder moeite mee , of om een andere reden moeite mee , dan jullie nu voor hem invullen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 5 februari 2008 om 09:37
quote:mylenevalerie schreef op 05 februari 2008 @ 09:26:
Misschien een keer om de tafel gaan zitten met je ouders en bijv. je zus. Een goed gesprek doet misschien wonderen.
Sterkte ermee.Waar vind jij dan dat ze over zouden moeten praten ?
Misschien een keer om de tafel gaan zitten met je ouders en bijv. je zus. Een goed gesprek doet misschien wonderen.
Sterkte ermee.Waar vind jij dan dat ze over zouden moeten praten ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 5 februari 2008 om 09:46
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 februari 2008 @ 09:37:
[...]
Waar vind jij dan dat ze over zouden moeten praten ?
Nou niet over de manier hoe haar moeder tegen haar stiefpa doet maar een oplossing zoeken voor die slaapkamer/ eigen ruimte.
Ik weet natuurlijk niet hoe het huis verder is maar misschien kan de zolder ingedeeld worden dat daar de slaapkamer kan komen van haar overleden zuster. Kijken of er een compromis kan worden bereikt. Ja vanaf hier is het moeilijk te bekijken wat voor mogelijkheden het huis verder biedt. Maar zulke beslissingen uitvoeren achter iemands rug om vind ik echt niet kunnen.
[...]
Waar vind jij dan dat ze over zouden moeten praten ?
Nou niet over de manier hoe haar moeder tegen haar stiefpa doet maar een oplossing zoeken voor die slaapkamer/ eigen ruimte.
Ik weet natuurlijk niet hoe het huis verder is maar misschien kan de zolder ingedeeld worden dat daar de slaapkamer kan komen van haar overleden zuster. Kijken of er een compromis kan worden bereikt. Ja vanaf hier is het moeilijk te bekijken wat voor mogelijkheden het huis verder biedt. Maar zulke beslissingen uitvoeren achter iemands rug om vind ik echt niet kunnen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 5 februari 2008 om 09:54
Een keer die fout gemaakt. Doe het echt nooit meer. Mijn zusje en haar zwager. Mooi voorbeeld. MIjn zusje moedert gewoon over de man. Als hij het niet koud heeft buiten maar ZIJ vind het koud dan MOET hij een trui aan van haar. Ging zelfs zo ver dat ze hem haalde en over zijn hoofd trot. En die goedzak liet het maar.
Heb me er mee bemoeid.... Nam het voor hem op. Nou.. en toen bleek dat mijn zwager helemaal geen 'goedzakkerig watje' bleek te zijn omdat hij me in niet mis te verstane woorden vertelde dat zij het samen prima hadden en dat deze manier van omgang voor hunzelf prima werkte en ze daar dolgelukkig mee waren (zus was niet eens bij dit gesprek overigens...).....
Ik vind dat wat jij en je zus doen... eigenlijk hetzelfde is als wat je moeder doet. Ga een gesprek met hen samen aan en leg je neer bij die uitkomst. Ookal vind jij dat het anders moet binnen een relatie.
Heb me er mee bemoeid.... Nam het voor hem op. Nou.. en toen bleek dat mijn zwager helemaal geen 'goedzakkerig watje' bleek te zijn omdat hij me in niet mis te verstane woorden vertelde dat zij het samen prima hadden en dat deze manier van omgang voor hunzelf prima werkte en ze daar dolgelukkig mee waren (zus was niet eens bij dit gesprek overigens...).....
Ik vind dat wat jij en je zus doen... eigenlijk hetzelfde is als wat je moeder doet. Ga een gesprek met hen samen aan en leg je neer bij die uitkomst. Ookal vind jij dat het anders moet binnen een relatie.
dinsdag 5 februari 2008 om 12:34
Stiefpa geeft regelmatig aan (m.n. tegenover zijn schoonzoons, mijn zus en ik zijn zelden met hem alleen) dat hij het "gezeur" zat is. De mannen hebben hem dan ook op het hart gedrukt eens van zich af te bijten. Soms spreekt hij mam tegen, maar dat wordt dan weggewuifd, of ze laat hem niet eens uitspreken. Als stiefpa gewoon iets verteld, over dagelijkse dingen, zelfs dan valt ze hem in de rede om hem te corrigeren. Dan was de groene auto, niet groen maar blauw en had de broer uit Tilburg niet 's morgens maar 's middags gebeld. Ze gaat dan echt doorzagen (confronteren met zijn "vergeetachtigheid", ze blijft hem onder zijn neus wrijven dat hij steken laat vallen) over dingen die er eigenlijk nauwelijks toe doen. Af en toe vraag ik me af of ze denkt dat hij helemaal seniel is ofzo. Dat hij zijn slaapkamer niet kwijt wil, heeft hij zelf tegen mijn man gezegd. Hij is nu op vakantie en heeft dus geen mogelijkheid om te protesteren. Daarom hebben wij er nu voor gekozen om in te grijpen, want anders zijn de kamers verwisseld als hij terugkomt. Zowel stiefpa als mijn oom hebben beiden geen telefoon bij zich op vakantie, anders had ik hem gebeld om zijn mening te vragen. We hebben in het verleden vaker meegemaakt dat mam niet kan accepteren als ze haar zin niet kan doordrijven. Dan is ze ziek en zielig en door iedereen in de steek gelaten, loopt bij haar zusters te janken, die dan weer kwaad zijn op ons, omdat we "mam zo'n verdriet doen". Zij kennen dan alleen haar kant van het verhaal. Ik denk ( ik weet het, als ik het aan hem vraag kom ik erachter of het echt zo is) dat stiefpa de confrontatie niet aan durft te gaan, omdat hij ook weet hoe mam dan "over haar toeren raakt". Moet iedereen naar haar pijpen dansen omdat zij geen "nee" kan accepteren? Doe ik iig niet aan mee.
dinsdag 5 februari 2008 om 12:41
Heb haar al een compromis voorgesteld: ik wil haar elk voorjaar en najaar helpen met de zomer-/winterkleren naar/van zolder brengen/halen. Want daar gaat het om, daarvoor wil ze die kastruimte creeeren (op de eerste verdieping, ze slapen beneden, dus of je nou 1 of 2 trappen op moet??? Maar oke, zo denk ik erover).
Maar toen kreeg ik te horen dat "ze nu wel wist dat ze me niks hoeft te vragen, het was wel duidelijk dat ze overal alleen voor stond".
Maar toen kreeg ik te horen dat "ze nu wel wist dat ze me niks hoeft te vragen, het was wel duidelijk dat ze overal alleen voor stond".
dinsdag 5 februari 2008 om 13:40
Mijn moeder heeft dezelfde bijnaam en niet voor niets... Ik herken veel in je verhaal, vooral het dramatische gedoe als iets niet precies zo gaat als zij wil.
Ik vind dat je het goed hebt aangepakt door niet mee te gaan in haar plan om achter de rug van je stiefvader dingen te veranderen.
Ik zie bij mijn ouders ook dat mijn vader het vaak niet prettig vindt hoe mijn moeder met hem omgaat (ook dat betuttelen en verhalen onderbreken, of gezichten gaan trekken alsof hij gek is) vaak trekt hij zich dan helemaal terug. En als ze er niet bij is praat hij wel, is belangstellend en heeft een eigen mening. Maar op het moment dat mijn moeder zich verkeerd behandeld voelt (gebeurt regelmatig ), staat hij altijd achter haar en geeft haar gelijk, zelfs al kun je soms wel merken dat hij wel beter weet. Hij zou anders ook geen leven meer hebben denk ik. Hoe het binnen hun relatie gaat is hun keuze, daar bemoei ik me zo min mogelijk mee.
Ik vind dat je het goed hebt aangepakt door niet mee te gaan in haar plan om achter de rug van je stiefvader dingen te veranderen.
Ik zie bij mijn ouders ook dat mijn vader het vaak niet prettig vindt hoe mijn moeder met hem omgaat (ook dat betuttelen en verhalen onderbreken, of gezichten gaan trekken alsof hij gek is) vaak trekt hij zich dan helemaal terug. En als ze er niet bij is praat hij wel, is belangstellend en heeft een eigen mening. Maar op het moment dat mijn moeder zich verkeerd behandeld voelt (gebeurt regelmatig ), staat hij altijd achter haar en geeft haar gelijk, zelfs al kun je soms wel merken dat hij wel beter weet. Hij zou anders ook geen leven meer hebben denk ik. Hoe het binnen hun relatie gaat is hun keuze, daar bemoei ik me zo min mogelijk mee.
dinsdag 5 februari 2008 om 18:49
Pfff herkenbaar hoor! Mijn moeder is een superschat, maar ook zo moeilijk. En nu is mijn vader net 8 maanden geleden overleden, en vorige week haar zus (we hadden vandaag de uitvaart). Dus ze heeft het ook enorm zwaar en durf ik geen commentaar te hebben op bepaalde acties. Sorry, heb dus ook geen tips voor je. Maar vind het wel prettig om te lezen dat ik niet de enige ben die haar moeder moeilijk vind.
