Moeizame band met zus, eigenlijk geen contact meer

aardbei35 schreef: ↑

23-01-2023 14:36

Heel herkenbaar. Ik vecht er denk ik soms ook nog tegen dat ik denk mijn zus nodig te hebben en als ik ergens 'nee; tegen zeg dat ik dan geen hulp van haar zou krijgen op het moment dat ik een keer hulp nodig zou hebben. Mijn moeder wist ook haarfijn die angst te voeden. Nu ik me daar steeds bewuster van begin te worden, moet ik iets gaan doen wat ik eng vind naar mijn familie toe: grenzen stellen.

Oh dit vind ik ook zo herkenbaar. Exacct min gevoel wat ik ook lang gehad heb. Vooral dat grenzen stellen, ik kan je wel vertellen dat het je ook sterkt om het wel te doen. Tenminste, zo ervaar ik het nu. Voelt bevrijdend en sterk en ik ben oprecht trots op mezelf dat ik dit gedaan heb!

Daline schreef: ↑

23-01-2023 11:56

Thanks voor de reacties tot nu toe. Ik ben overigens 35 en mijn zus is 38.

@aardbei35. Voor mij zit de worsteling denk ik dat ik mijn zus voor mijn gevoel nog altijd juist wel nodig heb/ graag in mijn leven heb met goede band. Alleen zit het me behoorlijk dwars dat ze mij over langere periodes heeft laten stikken zeg maar, terwijl het best slecht ging met mij. Ook recent zijn daar nog nieuwe ontwikkelingen in geweest en weer laat ze het op het beloop, toont ze geforceerd begrip of helemaal niet.

Aan de andere kant kan ze dan wel overdreven tegen onze jongere broer reageren en gedeelde interesses te hebben etc. waar ik me aan erger. Daarom heb ik mezelf onlangs ook uit de familie app verwijderd. Ik kon het niet meer aan hoe er oppervlakkig op mij wordt gereageerd maar uitbundig op mijn broer. Dan kwam ik er via de fam app achter dat mijn broer weer op verre reis gaat, en mijn zus wist daar dan klaarblijkelijk al van. Dat soort dingen telkens.

Wat het ook gecompliceerd maakt is dat we zijn opgegroeid in een gezin met een chronisch zieke ouder. Dit heeft enorm veel impact tot de dag van vandaag.

Ahh wat rot, het klinkt alsof je broer wel de band met je zus heeft, die jij ook zou willen. Want opzich vind ik het niet gek dat de één meer contact heeft met de ander en daarom meer op de hoogte is van het leven van de andere broer/zus.
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mijn broer en zus perse nodig heb. Soms heb ik één op één contact met ze, maar ik zie ze meestal eens per zoveel maanden en dat is voor mij prima. Mijn zus wil wel meer contact met mij dan ik met haar. Dat heeft ze nooit zo uitgesproken, maar dat merkte ik we; aan hoe vaak zij contact zocht etc. Nu is dat gelukkig minder, want ik vond dat benauwend en sprak daardoor juist liever niet meer af. Mijn ouderlijk gezin is leuk en ik help indien nodig, maar als ik ze een tijd niet zie is het ook prima en ik moet er niet aan denken om ze elke week te zien. Ik dacht vroeger ook dat dat gek was, maar ik zie om me heen zoveel verschillende soorten en mate van familiecontact (inclusief hele familieruzies/geen contact) dat ik me wel ben gaan beseffen dat er maar weinig jubelende families zijn waar alles en iedereen ongedwongen samen zijn en dat die paar waar dat wel zo is, dat ook altijd luid uitdraagt, zodat het lijkt alsof dat de norm is.

newspaper schreef: ↑

23-01-2023 15:07

Oh dit vind ik ook zo herkenbaar. Exacct min gevoel wat ik ook lang gehad heb. Vooral dat grenzen stellen, ik kan je wel vertellen dat het je ook sterkt om het wel te doen. Tenminste, zo ervaar ik het nu. Voelt bevrijdend en sterk en ik ben oprecht trots op mezelf dat ik dit gedaan heb!

Ik hoop dat ik dat punt ook ga bereiken. Ben al een eind op weg met bewustwording wanneer moeder en zus me bijvoorbeeld emotioneel proberen te manipuleren. En zij maar denken dat hun gedrag normaal is. Lang heb ik daar ook zo naar gekeken, maar door psychotherapie heb ik inmiddels geleerd dat dit niet normaal is. En ja, als je bent opgegroeid in een gezin waar alles om de familieband moet draaien dan vind ik het moeilijk om me daar aan te onttrekken. Dat doe ik wel steeds meer maar man die weerstand is zo vervelend.

Daline schreef: ↑

24-01-2023 10:56

Binnen ons ouderlijk gezin kwam ook altijd veel emotionele chantage en manipulatie voor. Moeder die dan probeerde : Je wil toch ook niet...? (een broodje wat al de hele dag in de winkel ligt) etc. noem maar op, angst inpraten zodat het kind stopt met zeuren. Helaas ook hier erg gevoelig voor, dat stemmetje hoor ik bij dagelijkse dingen nog steeds wel in mijn hoofd. Zou je dat nou wel doen, want.. Ik probeer daarvan nog altijd los te komen. Dat idee dat als ik iets wil doen wat relatief suf is, van nou dat zal haar wel angstig maken. Terwijl mijn jongere broer en oudere zus wel de hele wereld over reizen en men daar wel volste vertrouwen in heeft.
Daarnaast werd ik altijd weggezet als degene die gek of zelfs gestoord, omdat ik me misschien het meest durfde te uitten.
Tegenwoordig besef ik dat juist mijn stabiele oudere zus ook zo haar eigenaardigheden heeft, en dat ik zo gek nog niet ben.
Blijkbaar heeft het ons allemaal een tik gegeven om op te groeien in een gezin met zieke vader. We houden overigens wel juist allemaal heel erg veel van elkaar, alleen zitten allemaal nog te veel in de rol van ouderlijke situatie vroeger waardoor telkens dezelfde patronen terugkeren.

daar hulp bij zoeken, voor jezelf, kan enorm helpen om de band met je zus te verbeteren

Daline schreef: ↑

24-01-2023 11:07

Lila-Linda, ja goede tip, heb voor mezelf al wel diverse psychologen bezocht. Echter heeft het mij juist meer assertiever gemaakt, om juist meer achter mezelf te staan. Weet niet of dat de juiste uitwerking heeft voor de band met mijn zus. Eerder helpt het mij om het dan toch maar los te laten. Te accepteren dat we geen goede band meer hebben en dat ik daardoor ook verwijderd ben van mijn nichtjes. Helaas is het niet anders. Dat probeer ik maar te accepteren en los te laten zonder me zelf nog schuldig te voelen.

het kan je helpen met accepteren of, het kan je laten inzien, hoe ook zij een product is van je ouders
het geeft zeker rust

Wat naar TO, dat is zeker niet fijn..laat je niet uit het veld slaan door de houding van je zus. Ik bedoel, je kan dingen toch gewoon bespreken met elkaar? Zeker als jullie een zieke vader hebben, dan heb je elkaar juist nodig lijkt me.
Ik keek zelf altijd op naar mijn oudere zus, ze was een voorbeeld. Nu zijn we allebei volwassen, en heeft zij de neiging mij nog steeds als dat jongere zusje te behandelen dat vind ik soms wel vervelend.

…

aardbei35 schreef: ↑

23-01-2023 10:32

Ja, heel herkenbaar. Vooral mijn moeder heeft een bepaald beeld van hoe de werkelijkheid volgens haar zou moeten zijn als het gaat om de relatie van mijn zus en mij. Zij wil dat haar kinderen heel close zijn, maar mijn zus en ik verschillen als dag en nacht van elkaar en staan heel anders in het leven. Ik heb vooral veel last van een soort "rouw" over dat wat ik graag anders had gewild, maar er gewoon niet is. Lang heb ik geloofd dat ik een goede band met mijn zus móést hebben en dat ik een slechte dochter en zus zou zijn nu dat niet is gelukt. Heel ingewikkeld. Ben met therapie bezig om daar anders naar te leren kijken en te voelen.

Ik heb at the moment geen trammelant met mijn zus maar ik vind dat we elkaar gewoon niet zo liggen. Ik hoef haar bijvoorbeeld niet wekelijks te zien. Mijn moeder wil als het ware olie en water naar elkaar toe duwen. Ze snapt nog steeds niet dat dit onmogelijk is.

Dit, ook bij ons thuis.
Tot ik me ongeveer een jaar/anderhalf jaar geleden realiseerde dat ik altijd de initiatiefnemer ben in het contact met mijn ene zus. Nu ik daarin fors minder ben gaan doen, zie ik mijn ene zus meteen zelden meer. Spreken elkaar ook weinig etc.

Raden bij wie mijn moeder nu de schuld legt.....

(We hebben geen ruzie, wel ergernis van mij naar haar, misschien ook wel vice versa maar dat weet ik dus niet. Geen grote onoverkomelijke ergernissen.)

Daline schreef: ↑

24-01-2023 11:07

Lila-Linda, ja goede tip, heb voor mezelf al wel diverse psychologen bezocht. Echter heeft het mij juist meer assertiever gemaakt, om juist meer achter mezelf te staan. Weet niet of dat de juiste uitwerking heeft voor de band met mijn zus. Eerder helpt het mij om het dan toch maar los te laten. Te accepteren dat we geen goede band meer hebben en dat ik daardoor ook verwijderd ben van mijn nichtjes. Helaas is het niet anders. Dat probeer ik maar te accepteren en los te laten zonder me zelf nog schuldig te voelen.

Vaak vinden mensen het moeilijk als je je gedrag, voor hen dan, "ineens" gaat aanpassen nadat je in therapie bent geweest. Die ander heeft liever dat je in je oude gedrag terugkeert, maar ja, dat is voor jezelf natuurlijk niet fijn. De weerstand van de omgeving tegen verandering vind ik, om voor mezelf te spreken, vaak het meest ingewikkeld.

Andersom schreef: ↑

27-01-2023 13:33

Dit, ik bij ons thuis.
Tot ik me ongeveer een jaar/anderhalf jaar geleden realiseerde dat ik altijd de initiatiefnemer ben in het contact met mijn ene zus. Nu ik daarin fors minder ben gaan doen, zie ik mijn ene zus meteen zelden meer. Spreken elkaar ook weinig etc.

Raden bij wie mijn moeder nu de schuld legt.....

(We hebben geen ruzie, wel ergernis van mijn naar haar, misschien ook wel vice versa maar dat weet ik dus niet. Geen grote onoverkomelijke ergernissen.)

Als ik het als buitenstaander (vanuit herkenning dan) zo lees dan krijg ik de indruk dat jouw moeder waarschijnlijk bang is dat jullie na haar overlijden geen contact meer zullen hebben. Ze denkt oprecht waarschijnlijk dat zij dit bij leven kan voorkomen door als het ware olie en water naar elkaar proberen toe te duwen. Zonder het gewenste effect nu. Dat frustreert lijkt me enorm.

Om voor mezelf te spreken; ik denk nl. dat mijn moeder vanuit dat perspectief handelt: bij leven "strijden" om een andere band tussen haar twee kinderen. Ook al worden die kinderen daar ongelukkig van, zolang mijn moeder maar vooral niet ongelukkig is.

Lila-Linda schreef: ↑

23-01-2023 11:16

terugvindtopic

voor mensen, die niet weten, dat je een topic aan je favorieten kunt hangen

Of voor mensen die de lijst met bookmarks/favorieten al vol hebben hangen

Hier herken ik wel wat zaken. Mijn 2 zussen en ik hebben roerige tijden meegemaakt. Hoewel een gelukkig jeugd waren er zeker ook moeilijke, heftige tijden. Zeker toen onze moeder psychische problemen kreeg en regelmatig werd opgenomen. Dit was wel al toen we op de jongste na uit de pubertijd waren. Het spreekt voor zich dat er ook wel wat dingen speelden in onze jeugd want psychische problemen komen niet zonder meer uit de lucht vallen. In die tijd waren we echter hecht. Ook tijdens de opnames van Mam. Echter over de jaren kwamen de ruzies. Dan had ik even geen contact met de jongste dan een tijd met de oudste en dan weer jongste met de oudste. Voor Mam stierf (Pap was al overleden) hebben mijn oudste zus en ik behoorlijke ruzie gehad en hebben we elkaar jaren niet gesproken. Op het moment dat Mam ons nodig had hebben we de strijdbijl begraven. We hadden elkaar enorm gemist en konden de draad weer oppakken. Na het overlijden van Mam krijgen mijn oudste zus en de jongste flinke ruzie en ook zij hebben lange tijd geen contact. Ik hong er een beetje tussen en begreep eigenlijk wel van beide kanten het verhaal. In eerste instantie leunde ik wat meer naar mijn jongste zus maar haar starre houding in "het is allemaal haar schuld" begon me uiteindelijk te ergeren. Mijn oudste zus probeerde het bij te leggen, zocht contact en heeft uiteindelijk ook alle schuld op zich genomen om het goed te maken. Ze zijn op neutraal gebied in gesprek gegaan waarbij vooral mijn jongste zus bij haar standpunt is gebleven dat alle schuld bij de oudste lag en deze heeft hier geen weerwoord opgegeven en het maar toegegeven. Hierop kwam de reactie van mijn jongste zus "en was dat nou zou moeilijk?". Typerend voor de jaren die volgen. We hebben wel geprobeerd er iets van te maken maar het was soms spitsroede lopen. Mijn jongste zus is ziek waardoor ze niet meer kan werken. Ze heeft niet echt een diagnose terwijl ze zelf hier wel van overtuigd is. Het is niet uit te sluiten dat het deels ook psychisch is maar dat heeft ze zelf nooit geaccepteerd en daar konden we ook nooit met haar over praten. Jammer want voor ons was ze daardoor niet minder geweest. Haar wereldje is klein. Ze woont ook nog eens echt ver van ons weg. Mijn oudste zus en ik wonen dicht bij elkaar in de buurt Beiden hebben een partner en kinderen. Mijn jongste zus is alleen. Mijn oudste zus en ik gingen regelmatig naar onze jongste zus. Ook omdat we zorgen over haar gezondheid hadden en het voor haar niet makkelijk was om te reizen. Een enkel keer is ze nog naar ons toe gereisd wat wel een inspanning is gezien ze in een scootermobiel zit. In een periode dat zij het moeilijk had wilde ze niet dat we kwamen. Dat kon ze niet aan. We vonden dit erg moeilijk maar respecteerden dit. Er was wel telefonisch contact op ons initiatief maar goed dat kan in die situatie. Dat dat haar niet lukte op dat moment. Voor corona zijn we nog een keer bij haar geweest. Was erg gezellig. Daarna hebben we wekelijks via teams contact gehouden. OP het moment dat we weer mensen thuis mochten ontvangen 2021 werd er afgesproken dat mijn jongste zus naar ons toe zou komen. Heel fijn omdat dit er in al die jaren niet meer van gekomen was dat zij naar ons kwam. Op het allerlaatste moment ging het niet door. Ze had te veel ondernomen en was fysiek niet in staat om te reizen. Goed gezondheid gaat voor maar het was voor ons wel een teleurstelling. Dit hebben mijn oudste zus en ik ook uitgesproken maar het werd ons niet in dank afgenomen. We hebben het digitale gesprek afgekapt en afgesproken een paar dagen later dit uit te praten. Helaas is dat niet gelukt. Mijn jongste zus wordt niet graag ergens op aangesproken. Ze voelt zich snel aangevallen mn door oudste zus. Ze vergat daarbij dat ze een week eerder tegen mij uitvloog omdat ik te laat was voor onze teammeeting en enkele weken daarvoor hele epistels appte wat mijn tekortkomingen waren omdat door mij iets niet door kon gaan. Het gesprek liep dus niet en ik ben ook 2 keer boos uit het gesprek gelopen omdat ik bang was uit te vallen. Er viel niet met mijn zus te praten. Ze had al een volledige analyse gemaakt en zoals mijn zus is houdt ze zich star aan die uitkomst. Zij zegt hoe het is en hoe en wat er is gebeurd. Daar kom je echt niet tussen. Naar mijn oudste zus was de deur toe en naar mij nog een stukje open. Ik heb echter aangegeven dat ik wel het contact wil houden maar niet als de deur dicht blijft naar de oudste zus. Ik wilde niet meer tussen beiden staan. Hierop kregen we een brief van 8 kantjes waar mn onze abnormale, verbale agressie werd beschreven en wanneer we cliënten geweest waren bij haar op de afdeling waar ze heeft gewerkt (verslavingskliniek) dat we er uitgezet zouden worden. Ik was echt met stomheid geslagen. WE zijn boos en teleurgesteld geweest en hebben dit uitgesproken. Er is echter niet gescholden of geschreeuwd. Heb mijn man nog gevraagd of hij vond dat het gesprek zo uit de hand gelopen was maar het enige wat hij zei is dat mijn zus volledig de weg kwijt is.
Ik heb nog geprobeerd hierover in contact te komen maar werd geblokkeerd op alle sociale media en telefoon. Samen met mijn oudste zus nog geprobeerd door bloemen te sturen met verjaardag en zussendag doch geen sjoege.
Mijn jongste zus kreeg vroeger altijd gelijk van onze ouders. Ze was het kleintje en is altijd vreselijk verwend. We hebben vaker ruzie gehad maar het goedmaken moest altijd van mijn kant komen en lukte alleen als ik toegaf als ik ongelijk had. Mijn zus heeft een starheid in denken. Wanneer zij je een stempel geeft is dat niet zonder meer weg. Ze vindt dat wij geen rekening met haar houden maar ik vraag me af of ze weet hoe wij ons voelen.
Mijn oudste zus en ik zijn nog altijd erg boos om zo gedumpt te worden echter beseffen ook dat we dit los moeten laten. Verdrietig is wel dat nu ziekte en leeftijd een rol gaan spelen het besef komt dat er steeds meer kans is dat er dadelijk iets onvermijdelijk gebeurd (overlijden) waardoor zaken nooit meer recht te zetten zijn. Ik heb ook al vernomen dat haar gedrag ook andere mensen raakt en de kans is groot dat ze straks helemaal alleen is. Maar goed dat is eigenlijk ook haar probleem. Ik ben enorm blij dat de relatie met mijn oudste zus alleen maar beter is geworden.
Sorry voor dit lange verhaal maar het doet me goed om het eens van mij af te schrijven. Bedankt voor het luisteren...uh...lezen!!

Hier belde zus afgelopen zaterdagavond of ze langs kon komen. Toch maar gedaan. We hebben geen ruzie gehad, maar het voelde voor mij erg ongemakkelijk. Alsof ik met/tegen een vreemde sprak. Mijn interesses werden afgekapt, maar als zij iets "interessants" vertelde, dan is dat veel belangrijker dan wat ik vertel. En ineens, na een uur (van mij hoefde ze ook niet langer te blijven) stond ze op en zei dat ze moe was en naar huis wilde terwijl ik nog met een zin bezig was. Heel abrupt werd dat in mijn beleving afgekapt. Ik ben toen maar op gaan ruimen en naar de keuken gegaan en zij wilde nog een afscheidskus ofzo en met enige tegenzin deed ik dat. Bij de deur zei ze zoiets als "heb ik alles?" en ging ze weg. We hebben toen niks meer tegen elkaar gezegd. Ik voelde me achteraf "schuldig" omdat ik bezig ben me anders naar zus op te gaan stellen zodat ze minder emotionele vat op me krijgt. Als in: dat ik weer ga missen wat er niet is. Die zussenband. Zoals iemand hier al eerder zei: daar heb je wel twee mensen voor nodig. En ik vind ook dat het niet alleen maar kan gaan zoals zij voor ogen heeft. En ik vond de confrontatie moeilijk met dat wat er niet is.

Heel lang heb ik gedacht dat het er vanzelfsprekend was die familieband. Ik vind het nog steeds erg belangrijk...familie! En zeker zussen. Maar het moet wel inderdaad van 2 kanten komen. Ik zie het bij mijn schoonfamilie wel, die broer en zussenband en ik kom steeds meer tot de conclusie, zeker als ik naar de band met mijn oudste zus kijk maar ook naar mijn schoonfamilie, dat het er vooral omgaat om de ander in zijn/haar waarde te laten en te accepteren zoals hij/zij is.
Als zussen onderling vroeger kwam het vaak voor dat wat de een deed de ander zich dit persoonlijk aantrok of zich afgewezen voelde. Vooral als je niet aan de verwachtingen voldeed werd je op het matje geroepen met 'wat doe je ons aan'. Er was een bepaald beeld waar je aan moest voldoen. Daar ben ik altijd het meest makkelijkste geweest omdat los te laten en gelukkig mijn oudste zus inmiddels ook. Wanneer je een gezin hebt, werkt en een privéleven hebt kun je niet altijd aan ieders verwachting voldoen. Dan zal je moeten schipperen. Dan kan het gewoon niet altijd zoals jij het voor ogen hebt. Mijn oudste zus en ik kunnen daar steeds beter mee omgaan. Hoe ouder hoe wijzer denk ik dan.
Echter het wereldje van mijn jongste zus is maar klein en het draait ook alleen om haar en haar ziek zijn. Zij voelt zich slachtoffer. In haar hoofd zijn wij de monsters en helaas is zij goed in zwart/wit denken. Of het is goed (wit) of het is slecht (zwart). Dat de meeste mensen in het grijze gebied zitten ziet ze niet.
Als het niet gaat zoals zij dit voor ogen heeft voelt zij zich aangevallen. Ik denk ook dat wij alleen een relatie kunnen hebben wanneer ik mijn oudste zus laat stikken en op mijn knieën terugkom. Ik zal dan ook op die knieën moeten blijven zitten.
Het is er dus niet en het is kansloos! Verstandelijk weet ik dit maar het zal nog even duren voordat ik dit gevoelsmatig kan accepteren! Ik word nog vaker huilend wakker.

Aardbeitje: ik vind het wel heel knap dat het je lukt om bij jezelf te blijven en een grens vast te houden. Het lijkt me alleen heel erg moeilijk want dat betekent dat je niet jezelf kunt zijn in deze relatie.

Ik heb geen contact meer met mijn broertje en dat voelt echt als een bevrijding. Wel zie ik er enorm tegenop als mijn ouders hulpbehoevend worden. Schoonzus is echt ook niet echt een fijn persoon en samen denken ze dat ze alles kunnen bepalen.

Soms vind ik het sneu voor mijn ouders, maar anderzijds hebben die er eerder aan bijgedragen dan dat ze geholpen hebben het contact redelijk te houden.

De druppel bij mij was toen ik ziek werd en er 0 interesse was voor mijn situatie, maar eerder het tegenovergestelde.

Familie heb je niet voor gekozen en soms klikt het gewoon niet.

Helaas kan je je familie niet kiezen. Verdrietig om te lezen dat er veel mensen zijn met moeizame banden met hun broers/zussen. Aan de andere kant ook fijn om te lezen dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten en worstelen met dezelfde gevoelens/verdriet en het soms beter is om minimaal tot geen contact te hebben met broers of zussen.

Ik heb geen contact meer met mijn twee siblings (vanwege angst voor herkenbaarheid hou ik het geslacht onduidelijk). Ik heb er lange tijd veel verdriet om gehad, eigenlijk nog steeds, ik heb nog regelmatig nachtmerries over hun. Het is niet dat ik hun perse mis, ik mis het hebben van (een) leuke sibling(s). Mijn vriend en mijn exen hebben bijvoorbeeld hele leuke, lieve zussen. Ik ben daar altijd best jaloers op geweest.

De reden waarom ik het contact met de oudste sibling (ik noem deze persoon even "x") heb verbroken is omdat mijn psychologe van destijds mij dat aanraadde en tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt. Wat een rust is er in mijn leven gekomen. Mijn psychologe vermoedde dat x mogelijk borderline, narcistische, psychopatische trekken heeft en emotieregulatieproblemen. Ik heb cptss opgelopen door een alcoholverslaafde ouder die verbaal zeer gewelddadig was. Deze ouder had vermoedelijk ook borderline, narcistische, psychopatische trekken en emotieregulatieproblemen en daardoor triggert x mij constant. Het contact met x is altijd heel bedreigend en onvoorspelbaar geweest, al vanaf kleins af aan. Met de andere sibling (noem ik even "y") had ik als kind wel een leuke band. Maar y is helaas makkelijk manipuleerbaar door x en zal altijd x's kant kiezen. Vaak was het 2 tegen 1. Sowieso hebben ze allebei een heel kort lontje waar ik een hekel aan heb. Je hoeft maar iets "verkeerds" te zeggen of "verkeerd" te kijken of je krijgt een rotopmerking naar je hoofd geslingerd. Of de sfeer slaat om niets ineens om omdat ze het kennelijk nodig vinden om je te vernederen of te kwetsen met een domme opmerking. En dan ook gewoon met een stomme grijns op x's gezicht omdat x ervan geniet om je naar beneden te halen. Nee, met dit soort mensen heb je serieus geen vijanden meer nodig.

Ik ben blij dat ik al meer dan 20 jaar een superlieve vriendin heb die ik echt beschouw als een zus en zij mij , dat ik al heel lang een hele fijne vriend heb met hele lieve familieleden . Familie kan je niet kiezen, vrienden/partner gelukkig wel. voor iedereen die pijn heeft door een nare familieband.

Ook ik heb geen contact meer met mijn zus. Vroeger ging het goed, maar sinds we volwassen zijn begon ze steeds meer eigenaardigheden te vertonen. Zeker niet over zaken praten die te dichtbij komen want dan stoot je haar af.
Verder liet ze dingen toe en heeft ze zelf wat fratsen uitgehaald waar ik totaal niet achter sta.

Het bleef trekken aan een dood paard. Ik ondernam het initiatief. Hoe gaat het met je? Gefeliciteerd met je verjaardag etc etc. Meer dan een "Ja goed" Of "Dank je wel" kreeg ik nooit.

Ze zit wel in elke familie app. Reageert daar zelden of ineens als ze denkt grappig te zijn, maar nooit eens serieus.

Mijn broer accepteert het allemaal. Vraagt haar voor alle verjaardagen en daar komt ze trouw. Als ze binnenkomt zegt ze niemand gedag en gaat gewoon ergens zitten, maar nooit bij iemand van ons in de buurt.

Ze blijft gezellig zolang je niet vraagt hoe het gaat en over haar leven begint. Ze zal ook nooit vragen hoe het met mij gaat of iets zeggen over of tegen mijn kinderen. Mijn jongste weet niet eens wie het is. Mijn oudste kent haar nog wel.

Vind ik het erg? Ja het zal pijn blijven doen. Ik kom niet graag als ik weet dat ze ook een verjaardag komt. Bij mij is ze al jaren niet geweest. Ze weet waarschijnlijk niet eens waar ik woon.
Mijn neefjes/nichtjes zie ik ook niet meer. Inmiddels volwassen, maar die nemen ook geen initiatief en die ene keer dat ik er eentje zie dan moet je ook alles uit ze trekken.

Het trekken aan dode paarden kost mij teveel energie. Ik weet dat het niet aan mij ligt. Ik vind het dood- en doodzonde dat het zo gaat. Maar voor nu richt ik me op mensen die mij energie geven. Het continue trekken gaat je opbreken.
Ik zal haar nog regelmatig tegenkomen en vraag me af hoe dat ooit gaat als onze ouders overlijden. Komt ze dan wel?
Mijn kinderen vertel ik vaak hoe jammer ik het vind dat het contact met mijn zus zo slecht is. Dat je niet de beste vrienden hoeft te zijn, maar dat het wel fijn is als je altijd op elkaar kan rekenen en terug kan vallen. (ze hebben altijd ruzie).

Ook wij hebben in onze jeugd enkele normen en waarden meegekregen die meespelen in onze huidige situaties. Ingebakken zaken die nogal moeilijk eruit gaan. En daarbij nog de verschillende karakters. Dan merk je dat iedereen er anders mee om gaat en dat loopt op een gegeven moment uiteen.

Het enige wat ik hoop is dat wij het beter doen voor en met onze kinderen.

Een kanttekening wil ik nog wel plaatsen. Ook voor mijzelf is dit een aandachtspunt. Waar veel mensen toe geneigd zijn is hun interpretatie van hetgeen een ander doet als waar aan te nemen. Ik doe dat naar mijn jongste zus en ik weet wel zeker dat zij dat doet naar mij en mijn oudste zus. Ze vult het gewoon in zonder te vragen en zonder er bij stil te staan dat zij niet de enigste is met emotie en beleving. Zeker wanneer je zelfbeeld laag is en je moeilijk met kritiek om kunt gaan voel je alles als een aanval.
In mijn boosheid geef ik ook betekenis aan het gedrag van mijn zus en veranderd mijn beeld van haar. Ik voel me enorm gekwetst en dat speelt ook een rol. Ik heb geen fraai beeld van haar nu maar ik kan het ook niet bijstellen. Ze praat niet met me.
Jammer dat het zo allemaal loopt.

aardbei35 schreef: ↑

23-01-2023 10:37

Ik ben 39. Ik heb zelf geen kinderen en mijn zus wel, maar ik geloof niet dat dát een beslissende factor is. Ik denk dat het veel meer met karakters en hoe je in het leven staat te maken heeft dan wel of geen kinderen hebben. Je kunt soms hebben dat zussen elkaar eigenlijk niet zo liggen. Of dat je eerst wel goed met elkaar omging, maar op latere leeftijd uit elkaar bent gegroeid. Dat er behalve een bloedband geen echte band meer is.

Mega herkenbaar wat Aardbei35 beschrijft. Mijn zus is een hoofdpijndossier in mijn leven. Ik ben 38, mijn zus ook en zij heeft 3 kids en ik (nog) geen kinderen. We zijn totaal verschillend in karakter en ook in onze levens. Door haar grote gezin heeft zij geen tijd om in onze band te investeren, en ik ben na jarenlang investeren er behoorlijk moe van. Na meerdere ruzies heb ik vorig jaar een break in ons contact ingelast. Die is wel uitgepraat, maar alsnog is er weinig (kwalitatief) contact. Mijn gevoel van ongelijkheid blijft en ik ben klaar met investeren. Terwijl ik haar regelmatig mis.

MacTrees schreef: ↑

02-02-2023 19:36

Aardbeitje: ik vind het wel heel knap dat het je lukt om bij jezelf te blijven en een grens vast te houden. Het lijkt me alleen heel erg moeilijk want dat betekent dat je niet jezelf kunt zijn in deze relatie.

Dat is ook heel moeilijk en soms val ik nog weleens terug, maar ik merk dat ik wel steeds meer begin in te zien dat ik mijn zus in gedachten teveel op een voetstuk heb gezet. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik mezelf bij haar kon zien. Er was op de een of andere manier, zo voel ik dat althans, wel iets op me aan te merken. Wat in de gezinsdynamiek ook niet meehelpt is dat zij, doordat zij financieel anders bemiddeld is dan ouders en ik, onze ouders op een bepaald punt nog steeds "steunt." Die steun maakt de onderlinge verhoudingen denk ik ook niet beter. Alleen heeft mijn moeder niet voldoende zelfreflectie om dat in te kunnen zien. Die zou direct in de verdediging schieten en emotioneel reageren. Doordat zij zó tegen oudste kind opkijkt, realiseert ze zich niet dat ze zich op allerlei gebieden in een soort "afhankelijkheid" heeft geplaatst. Dat broeit onderhuids bij mijn zus denk ik ook wel. Zucht...

Pimpelmeesje87 schreef: ↑

03-02-2023 15:08

Mega herkenbaar wat Aardbei35 beschrijft. Mijn zus is een hoofdpijndossier in mijn leven. Ik ben 38, mijn zus ook en zij heeft 3 kids en ik (nog) geen kinderen. We zijn totaal verschillend in karakter en ook in onze levens. Door haar grote gezin heeft zij geen tijd om in onze band te investeren, en ik ben na jarenlang investeren er behoorlijk moe van. Na meerdere ruzies heb ik vorig jaar een break in ons contact ingelast. Die is wel uitgepraat, maar alsnog is er weinig (kwalitatief) contact. Mijn gevoel van ongelijkheid blijft en ik ben klaar met investeren. Terwijl ik haar regelmatig mis.

Dit vind ik ook herkenbaar. En voelt ook verdrietig .
Ik denk soms weleens dat ik op dat punt nog in de rouw ben, jij ook?

Mijn zus heeft ook een groot gezin, maar ze heeft wel tijd en energie om in een vriendin van haar heel veel te investeren. Die persoon behandelt ze als een zus en ik word zeg maar als een soort kennis behandeld. Intussen wordt er ook verwacht dat ik volgzaam blijf en met de kudde (gezin waar we uit komen) mee beweeg. Heel vermoeiend vind ik dat.