Relaties
alle pijlers
Moet ik dit los laten en zo ja, hoe?
woensdag 13 juni 2007 om 13:59
Sinds een kleine vier maanden heb ik een relatie met een enorm lieve man. We liggen enorm op één lijn, kunnen samen lachen en huilen, de relatie is gelijkwaardig, hij geeft mij ruimte, respecteert mijn grenzen en we doen leuke dingen samen. Hiervoor heb ik twee en een half jaar een relatie gehad met een jongen die het tegenovergestelde was en deed. Hij bepaalde wat ik moest doen en laten, ik kon niet met hem praten want dan werd hij boos (vooral als ik voor mezelf op kwam), hij kleineerde me en ging grof over mijn grenzen heen en wist al mijn zwakke plekken te raken. Natuurlijk liet ik dat toen allemaal toe maar goed, het sluipt erin en voordat je het weet ben je jezelf zó verloren dat je niet meer weet wat je moet. Deze relatie is nu bijna drie jaar uit.
Nu is het zo dat mijn huidige vriend krom loopt. Hij is heel lang en is daar vroeger onzeker over geweest (misschien nu ook nog wel een beetje). Daarom is hij voorover gaan lopen. Ik vind dat jammer want het staat gewoon niet zo leuk. Bovendien kijk ik een beetje in de spiegel wat betreft de onzekerheid. Nou heb ik dit hem verteld en hij reageerde daar goed op. Maar goed, als je al jaren zo loopt verander je dit niet zo snel. Ik wil het graag naast mij neerleggen maar dit lukt me niet. Ik vind het ten eerste pietluttig in vergelijking tot alle andere positieve dingen. Ten tweede accepteert hij mij wel helemaal zoals ik ben. Maar een ander deel denkt, als je recht op loopt, ziet dat er ten eerste beter uit en het spaart je rug (waar hij veel last van heeft). Logisch in mijn ogen want als je al lang bent en je loopt voorover komt er erg veel druk op te staan. Maar aan de andere kant irriteer ik me aan mezelf. Waarom kan ik het niet gewoon laten, hem laten zoals hij is en er niet over nadenken hoe anderen hem zouden kunnen zien. Het is wel zo dat ik vroeger gepest ben en dat diep ik mij nog steeds een klein beetje zit dat ik bang ben hoe anderen over mij denken en dat ze mij "afrekenen" of hoe mijn vriend is. De meeste mensen vinden ietwat onzekere mensen toch minder (maar misschien denk ik dat alleen maar).
Ik wil zo graag gewoon blij zijn met deze relatie maar tegelijkertijd lijkt het wel of ik elke keer iets opzoek om over te piekeren (wat ik in mijn vorige relatie ook deed maar dat waren wezenlijke dingen: dingen die voor mij schadelijk waren).
Wat vinden jullie hiervan?
Nu is het zo dat mijn huidige vriend krom loopt. Hij is heel lang en is daar vroeger onzeker over geweest (misschien nu ook nog wel een beetje). Daarom is hij voorover gaan lopen. Ik vind dat jammer want het staat gewoon niet zo leuk. Bovendien kijk ik een beetje in de spiegel wat betreft de onzekerheid. Nou heb ik dit hem verteld en hij reageerde daar goed op. Maar goed, als je al jaren zo loopt verander je dit niet zo snel. Ik wil het graag naast mij neerleggen maar dit lukt me niet. Ik vind het ten eerste pietluttig in vergelijking tot alle andere positieve dingen. Ten tweede accepteert hij mij wel helemaal zoals ik ben. Maar een ander deel denkt, als je recht op loopt, ziet dat er ten eerste beter uit en het spaart je rug (waar hij veel last van heeft). Logisch in mijn ogen want als je al lang bent en je loopt voorover komt er erg veel druk op te staan. Maar aan de andere kant irriteer ik me aan mezelf. Waarom kan ik het niet gewoon laten, hem laten zoals hij is en er niet over nadenken hoe anderen hem zouden kunnen zien. Het is wel zo dat ik vroeger gepest ben en dat diep ik mij nog steeds een klein beetje zit dat ik bang ben hoe anderen over mij denken en dat ze mij "afrekenen" of hoe mijn vriend is. De meeste mensen vinden ietwat onzekere mensen toch minder (maar misschien denk ik dat alleen maar).
Ik wil zo graag gewoon blij zijn met deze relatie maar tegelijkertijd lijkt het wel of ik elke keer iets opzoek om over te piekeren (wat ik in mijn vorige relatie ook deed maar dat waren wezenlijke dingen: dingen die voor mij schadelijk waren).
Wat vinden jullie hiervan?
woensdag 13 juni 2007 om 14:04
Ik snap je wel een beetje hoor, al is het natuurlijk niet helemaal politiek correct volgens de samenleving, want je moet iemand nemen zoals diegene is. Maar (bijna) iedereen wil graag de flits uithangen met zijn liefje! Ikzelf denk dat je er over een tijdje heel anders tegenaan kijkt, dan ga je echt houden van de persoon die hij is en waarschijnlijk zie je het dan niet eens meer.
Misschien is het medisch bekeken niet zo onverstandig om hem eens naar de fysio te laten gaan. Want het zou vervelend zijn als hij de rets van zijn leven zo'n last van zijn rug heeft.
Misschien is het medisch bekeken niet zo onverstandig om hem eens naar de fysio te laten gaan. Want het zou vervelend zijn als hij de rets van zijn leven zo'n last van zijn rug heeft.
woensdag 13 juni 2007 om 14:12
Afgezien van de eventuele medische aspecten, vind ik dat het jou worst moet wezen wat anderen over het uiterlijk van je vriend denken!
Misschien is het menselijk om met het uiterlijk van je vriend te willen pronken, maar zelf vind ik het een beetje onvolwassen.
Jij weet hoe lief en leuk je vriend is, en hoe blij je met hem bent, en als anderen hem vanwege een 'foutje' in zijn uiterlijk afrekenen, dan zegt dat alles over die anderen!
Het zou mij in elk geval geen zier kunnen schelen als mijn man zoiets had. En zeker niet wat anderen er eventueel van zouden denken.
Misschien is het menselijk om met het uiterlijk van je vriend te willen pronken, maar zelf vind ik het een beetje onvolwassen.
Jij weet hoe lief en leuk je vriend is, en hoe blij je met hem bent, en als anderen hem vanwege een 'foutje' in zijn uiterlijk afrekenen, dan zegt dat alles over die anderen!
Het zou mij in elk geval geen zier kunnen schelen als mijn man zoiets had. En zeker niet wat anderen er eventueel van zouden denken.
woensdag 13 juni 2007 om 14:13
Ik snap je wel hoor. Maar ik denk dat je voor jezelf even moet vaststellen dat je hem echt geweldig vindt, wat de wereld ook van hem mag denken. Ik zou uit bezorgdheid wel proberen om hem naar de fysio te te laten gaan, puur omdat je niet wil dat hij pijn heeft. Ik ken het heel goed dat je bang bent over wat mensen van je denken en van je vriend. Op een gegeven moment heb ik het helemaal los gelaten en ons gewoon gepresenteerd naar de buitenwereld zoals ik onze relatie ervaar. Dus heel erg gelukkig en helemaal goed. Alle kritiek viel daarmee weg, want als hij mij zo gelukkig maakt wat doet dat ene stomme shirt van hem er dan nog toe?? Geniet van je relatie en ik hoop dat het goed komt met zijn rug, want pijn in je rug is echt niet lekker, hij moet er nog z'n hele leven mee doen!
woensdag 13 juni 2007 om 14:23
Tja, ik vind het eigenlijk helemaal geen kleinigheid. Kijk als je er alleen maar moeite mee hebt omdat het niet leuk staat, alla, dan zeur je. Ik heb een grote neus, staat ook niet mooi, maar ik houd hem toch maar.....
Maar dat kromlopen mag je best wat van zeggen, waarschijnlijk heeft ie het zelf niet eens meer in de gaten en de rest van de wereld zwijgt ws ook uit beschaving.
Maar de feiten zijn, dat hij nu nog zn rug kan rechten. Blijft hij deze houding handhaven dan is hij (ik gok maar) op zn zestigste zo krom als een hoepeltje, om over de pijn nog te zwijgen. Dus eigenlijk vind ik het bijna je plicht om als liefhebbende naaste hem hierop te wijzen. En ik weet (helaas) uit ervaring als je je leven lang een verkeerde houding hebt gehad, het tijd kost om die af te leren.
Als hij het zelf ook een punt vindt, zou hij blij moeten zijn dat je hem erop wijst. Als het hem niets kan schelen, ja dan moet je het laten voor wat het is, zijn keuze.
Maar dat kromlopen mag je best wat van zeggen, waarschijnlijk heeft ie het zelf niet eens meer in de gaten en de rest van de wereld zwijgt ws ook uit beschaving.
Maar de feiten zijn, dat hij nu nog zn rug kan rechten. Blijft hij deze houding handhaven dan is hij (ik gok maar) op zn zestigste zo krom als een hoepeltje, om over de pijn nog te zwijgen. Dus eigenlijk vind ik het bijna je plicht om als liefhebbende naaste hem hierop te wijzen. En ik weet (helaas) uit ervaring als je je leven lang een verkeerde houding hebt gehad, het tijd kost om die af te leren.
Als hij het zelf ook een punt vindt, zou hij blij moeten zijn dat je hem erop wijst. Als het hem niets kan schelen, ja dan moet je het laten voor wat het is, zijn keuze.
woensdag 13 juni 2007 om 14:29
Als het inderdaad zo is dat hij door krom te lopen rugklachten ontwikkelt, vind ik ook dat hij er iets aan moet doen. Ik vind zelf dat ik er alles aan moet doen om zo gezond mogelijk te zijn, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn partner. Wie gezond is kan langer en beter van het leven genieten (wandelen, fietsen, reizen...) en dus kan ook je partner daarvan genieten. En zoiets gun je je partner. Maar dat is dus hoe mijn man en ik erover denken, dat zal sommigen misschien wat te ver gaan.
woensdag 13 juni 2007 om 14:57
Bedankt voor de reacties!
Het is niet zo dat ik wil pronken met mijn vriend maar ik zou wel graag willen dat hij geaccepteerd word zoals hij is (dan moet ik dat natuurlijk zelf ook doen, vind ik). Want jullie hebben gelijk als je zegt dat het niet belangrijk moet zijn wat de buitenwereld vindt en dat dat meer over hun zegt dan over ons.
Dit deel wil ik dus accepteren.
Wat ik ook nog wel heb, is dat hij naar de grond kijkt en het daarmee erger maakt. Als ik er dan wat van zeg dan zegt hij dat hij dat doet vanwege zijn lengte, omdat hij anders niet ziet als er een kuil is ofzo maar dan denk ik..ik kijk daarom bijna nooit naar de grond, alleen als ik op hele ongelijke grond loop maar niet op asfalt. Maar goed...
Maar het is wel mooi dat ik nu het andere deel beter zie. Ik wil wel graag vanwege medische redenen dat hij met zijn houding bezig gaat. Dat is ook in zijn belang. Gelukkig gaat hij vrijdag naar de dokter omdat hij dus nu ook weer erge last heeft. Ik hoop dat die arts dan ook naar zijn houding kijkt en dat ie niet afgescheept wordt met een pilletje.
Het is niet zo dat ik wil pronken met mijn vriend maar ik zou wel graag willen dat hij geaccepteerd word zoals hij is (dan moet ik dat natuurlijk zelf ook doen, vind ik). Want jullie hebben gelijk als je zegt dat het niet belangrijk moet zijn wat de buitenwereld vindt en dat dat meer over hun zegt dan over ons.
Dit deel wil ik dus accepteren.
Wat ik ook nog wel heb, is dat hij naar de grond kijkt en het daarmee erger maakt. Als ik er dan wat van zeg dan zegt hij dat hij dat doet vanwege zijn lengte, omdat hij anders niet ziet als er een kuil is ofzo maar dan denk ik..ik kijk daarom bijna nooit naar de grond, alleen als ik op hele ongelijke grond loop maar niet op asfalt. Maar goed...
Maar het is wel mooi dat ik nu het andere deel beter zie. Ik wil wel graag vanwege medische redenen dat hij met zijn houding bezig gaat. Dat is ook in zijn belang. Gelukkig gaat hij vrijdag naar de dokter omdat hij dus nu ook weer erge last heeft. Ik hoop dat die arts dan ook naar zijn houding kijkt en dat ie niet afgescheept wordt met een pilletje.
woensdag 13 juni 2007 om 15:25
Ik vraag me af of je hier moeite mee hebt, omdat je niet het juiste gevoel voor hem hebt. Je schets in de eerste alinea een mooi plaatje over wat hij allemaal is en voor je doet.
Ik lees nergens iets over jouw gevoel voor hem....... Heb je hem ms teveel uitgezocht op kwaliteiten en minder op gevoel.
Ik herken dit nl van heeel heeel vroeger, als ik een wel leuke jongen had ontmoet met een uiterlijk minpuntje en dan dacht ik dat anderen daarover zouden vallen ........... maar dan had ik gewoon niet het juiste gevoel voor zo iemand.
Mijn man heeft ook wel wat uiterlijke minpuntjes, maar ook na bijna 30jr vind ik hem nog steeds een onwaarschijnlijk lekker stuk (en met mn verstand en mn ogen zie ik wel dat daar ook anders over gedacht kan worden) .........
woensdag 13 juni 2007 om 16:06
Apart dat je dit zegt Mabel want die twijfel heb ik zelf ook (gehad). Maar zoals ik al schreef, heb ik hiervoor een rotrelatie gehad en is mijn vertrouwen in mannen enorm gedaald. Daardoor sloot ik me in het begin helemaal af. Nu begin ik langzaamaan wat te voelen voor hem al ben ik niet stapelverliefd. Een paar weken geleden had ik genoeg van dubben of ik nou wel of niet met hem verder wilde. Ik stelde me voor dat ik een einde aan de relatie zou maken en dat voelde verschrikkelijk en niet omdat ik dan alleen ben maar echt om hem, om wie hij is. Dus heb ik besloten om de twijfel in een hoek te zetten en door te gaan met hem met het risico dat ik niet het juiste gevoel voor hem heb. Ik moet zeggen dat ik me hierdoor een stuk rustiger voel en dat sindsdien dat gevoel dus langzaam groeit.
woensdag 13 juni 2007 om 16:31
Hoi Toekietje,
Een man uitzoeken op zijn kwaliteiten is naar mijn idee zo slecht nog niet hoor, als hij echt zo goed voor je is als dat jij omschrijft, kun je jaren met hem samen leven zonder ook maar 1 vuiltje aan de lucht!
Maar nu even over het krom lopen: Zelf loop ik ook niet rechtop en pogingen om daar iets aan te doen stranden altijd snel. Mijn rug is gewoonweg wat lui, vooral de spieren in mijn schouders zijn aan de lange kant waardoor de boel wat hangt. Als mijn man (die ik overigens net als jij op zijn kwaliteiten heb uitgezocht) er iets van zegt, weet ik dat hij gelijk heeft, maar het motiveert me totaal niet.
Vreemd genoeg ga ik een stuk rechterop lopen als ik trots ben en dat is dan meestal omdat ik van hem een compliment heb ontvangen. Zo'n compliment betreft dan iets héél anders dan mijn rug: ik heb bijvoorbeeld een lekker luchtje opgedaan, of ik draag een mooie rok of ik heb wat extra aandacht besteed aan mijn make-up... zo iets. Dus het feit dat ik me dan beter voel dan anders, zelfverzekerder, doet mij automatisch rechtop lopen (of tenminste rechter-op).
Dus mijn tip zou luiden: zeg niks over die rug, maar meld het wel even als hij die mooie spijkerbroek weer eens aan heeft, of als hij bij de kapper is geweest.
Een man uitzoeken op zijn kwaliteiten is naar mijn idee zo slecht nog niet hoor, als hij echt zo goed voor je is als dat jij omschrijft, kun je jaren met hem samen leven zonder ook maar 1 vuiltje aan de lucht!
Maar nu even over het krom lopen: Zelf loop ik ook niet rechtop en pogingen om daar iets aan te doen stranden altijd snel. Mijn rug is gewoonweg wat lui, vooral de spieren in mijn schouders zijn aan de lange kant waardoor de boel wat hangt. Als mijn man (die ik overigens net als jij op zijn kwaliteiten heb uitgezocht) er iets van zegt, weet ik dat hij gelijk heeft, maar het motiveert me totaal niet.
Vreemd genoeg ga ik een stuk rechterop lopen als ik trots ben en dat is dan meestal omdat ik van hem een compliment heb ontvangen. Zo'n compliment betreft dan iets héél anders dan mijn rug: ik heb bijvoorbeeld een lekker luchtje opgedaan, of ik draag een mooie rok of ik heb wat extra aandacht besteed aan mijn make-up... zo iets. Dus het feit dat ik me dan beter voel dan anders, zelfverzekerder, doet mij automatisch rechtop lopen (of tenminste rechter-op).
Dus mijn tip zou luiden: zeg niks over die rug, maar meld het wel even als hij die mooie spijkerbroek weer eens aan heeft, of als hij bij de kapper is geweest.
