Relaties
alle pijlers
moet ik schoonmoeder mailen?
zondag 8 juli 2007 om 07:15
Allereerst de omstandigheden:
Vriend en ik in een nogal stressvolle omstandigheid, qua werk. En daarnaast ook nog qua vakantie, ivm visumpapier moet vriend de hele vakantie naar een ander land wat hij eigenlijk helemaal niet wil. Ik heb een opdracht om artikelen te schrijven voor een boek, en ga naar een ander land. (Dat is wel erg leuk voor mij).
Vriend ziet alles helemaal niet meer zitten. Zijn eigen leven, zichzelf, is boos op de hele wereld. We hebben dus ook veel ruzie, want hij reageert allerlei dingen af op mij. Later beseft hij dan ook wel dat ik dat niet verdien. Vriend kan het zich niet toestaan om 'lekker op vakantie te gaan' want dat heeft hij niet verdiend. Hij is wel vaker depressief en het ligt niet alleen maar aan de stressvolle periode die we nu hebben qua werk en vakantie enzo.
We wonen hier best geisoleerd en vriend heeft geen echte goede vrienden hier en wij hebben dus ook vaak ruzie. Hij heeft een goede band met zijn moeder, kan ook heel erg goed intellectueel met haar praten etc.
Nu wil ik een mail schrijven naar moeder, (zij woont in een ander land) waarin ik wil schrijven dat het niet goed met zoon gaat, en of ze hem regelmatiger wil bellen. Dat zal wel goed voor hem zijn, want dan hoeft hij even zijn hoofd niet bij zijn problemen te hebben en zijn moeder is ook vertrouwd voor hem. Trouwens: ik kan het best goed vinden met moeder.
IK WIL DUS ABSOLUUT NIET SCHRIJVEN DAT HAAR ZOON EEN LUL IS . Ten eerste is hij dat niet, en het gaat mij ook helemaal niet om 'mijn gelijk' te halen.
Maar ik maak me zorgen en onze relatie, misschien ga ik wel bij hem weg. Ben er nog niet over uit. Aan de andere kant zie ik nog goede dingen en lieve dingen in hem, en wil ik ook niet zomaar opgeven. Maar als ik hem verlaat... hij hier zo depressief, negatief en super boos (ook veel drinken etc) in het buitenland in z'n eentje...
Hij heeft vroeger wel eens geprobeerd zelfmoord te plegen, maar heb gevraagd of hij daar nu aan dacht en hij zei dat dat zelfs niet de moeite waard was.
Is zijn moeder schrijven nu een goed idee of een slecht idee?
Ben ik egoistisch om zijn moeder die in een ander land woont bezorgd te maken?
Moet ik de vuile was binnenshuis houden?
Vriend en ik in een nogal stressvolle omstandigheid, qua werk. En daarnaast ook nog qua vakantie, ivm visumpapier moet vriend de hele vakantie naar een ander land wat hij eigenlijk helemaal niet wil. Ik heb een opdracht om artikelen te schrijven voor een boek, en ga naar een ander land. (Dat is wel erg leuk voor mij).
Vriend ziet alles helemaal niet meer zitten. Zijn eigen leven, zichzelf, is boos op de hele wereld. We hebben dus ook veel ruzie, want hij reageert allerlei dingen af op mij. Later beseft hij dan ook wel dat ik dat niet verdien. Vriend kan het zich niet toestaan om 'lekker op vakantie te gaan' want dat heeft hij niet verdiend. Hij is wel vaker depressief en het ligt niet alleen maar aan de stressvolle periode die we nu hebben qua werk en vakantie enzo.
We wonen hier best geisoleerd en vriend heeft geen echte goede vrienden hier en wij hebben dus ook vaak ruzie. Hij heeft een goede band met zijn moeder, kan ook heel erg goed intellectueel met haar praten etc.
Nu wil ik een mail schrijven naar moeder, (zij woont in een ander land) waarin ik wil schrijven dat het niet goed met zoon gaat, en of ze hem regelmatiger wil bellen. Dat zal wel goed voor hem zijn, want dan hoeft hij even zijn hoofd niet bij zijn problemen te hebben en zijn moeder is ook vertrouwd voor hem. Trouwens: ik kan het best goed vinden met moeder.
IK WIL DUS ABSOLUUT NIET SCHRIJVEN DAT HAAR ZOON EEN LUL IS . Ten eerste is hij dat niet, en het gaat mij ook helemaal niet om 'mijn gelijk' te halen.
Maar ik maak me zorgen en onze relatie, misschien ga ik wel bij hem weg. Ben er nog niet over uit. Aan de andere kant zie ik nog goede dingen en lieve dingen in hem, en wil ik ook niet zomaar opgeven. Maar als ik hem verlaat... hij hier zo depressief, negatief en super boos (ook veel drinken etc) in het buitenland in z'n eentje...
Hij heeft vroeger wel eens geprobeerd zelfmoord te plegen, maar heb gevraagd of hij daar nu aan dacht en hij zei dat dat zelfs niet de moeite waard was.
Is zijn moeder schrijven nu een goed idee of een slecht idee?
Ben ik egoistisch om zijn moeder die in een ander land woont bezorgd te maken?
Moet ik de vuile was binnenshuis houden?
zondag 8 juli 2007 om 07:35
Als je echt bezorgd om hem bent, dan zou ik dat laten weten. Stel dat hij zichzelf iets aandoet (ik hoop natuurlijk dat het niet zover komt), dan komt dat voor haar als een donderslag bij heldere hemel en zal ze zich altijd afvragen of ze niet iets had kunnen doen.
En wat extra aandacht kan geen kwaad. De situatie klinkt erg moeizaam. Kun je niet iets veranderen qua werk of woonplaats om het makkelijker te maken voor jullie?
Sterkte!
En wat extra aandacht kan geen kwaad. De situatie klinkt erg moeizaam. Kun je niet iets veranderen qua werk of woonplaats om het makkelijker te maken voor jullie?
Sterkte!
zondag 8 juli 2007 om 07:40
Geef allereerst (nogmaals)bij hem goed aan dat jij je zorgen maakt en wat voor stress het ook jou geeft.
Daarna staat je niets in de weg om een gesprek met zijn moeder te hebben en je zorgen omtrent hem te delen. Zeker als hij t goed kan vinden met zijn moeder is dat misschien wel heel goed.
Je zou t ook eens kunnen noemen, zo van: ga een smet je moeder in gesprek over wat je dwars zit!
Je doet t omdat je je zorgen maakt en niet om de vuile was buiten te hangen.
Sterkte ermee!
zondag 8 juli 2007 om 08:12
Lieve allebei,
Bedankt voor jullie snelle en lieve reacties.
Ik denk dat het niet zo gemakkelijk is om te verhuizen, want we hebben net allebei een nieuw contract getekend voor nog een jaar werken.
We werken op dezelfde plek.
Hij weet goed dat ik me zorgen maak. Als ik er iets van probeer te zeggen of zeg dat hij eerst moet proberen om gezond te eten, te sporten, wat regelmaat in zijn leven te krijgen... nou daar reageert hij ook boos op. Daar ziet hij het nut niet van in.
Heb wel eens gehuild uit frustratie, maar dan wordt hij nog bozer omdat hij een probleem heeft en ik de aandacht naar mezelf leidt.
Vertellen om maar eens met zijn moeder te gaan praten helpt ook niet, want daar reageert hij wellicht alleen maar boos op. Wil mijn moeder niet ongerust maken en 'het is al mijn hele leven zo'.
Maar bedankt voor jullie tip om het dus wel aan zijn moeder te vertellen. Dat ga ik dus wel doen.
Dacht dat ik eerst ook een tijdje met hem naar zijn vakantieland zou gaan, maar wellicht is het beter om hem zelf zijn gang te laten gaan. En ik alleen naar India (daar heb ik twee opdrachten voor). Scheelt ook weer heel veel in de ruzies.
Tot nu toe hebben we als we weg gaan altijd bijna de hele tijd ruzie gemaakt. En ik ben echt wel toe aan een vakantie, want heb een aantal maanden hard gewerkt. Verdien ik wel.
Zo moeilijk allemaal...
Bedankt voor jullie snelle en lieve reacties.
Ik denk dat het niet zo gemakkelijk is om te verhuizen, want we hebben net allebei een nieuw contract getekend voor nog een jaar werken.
We werken op dezelfde plek.
Hij weet goed dat ik me zorgen maak. Als ik er iets van probeer te zeggen of zeg dat hij eerst moet proberen om gezond te eten, te sporten, wat regelmaat in zijn leven te krijgen... nou daar reageert hij ook boos op. Daar ziet hij het nut niet van in.
Heb wel eens gehuild uit frustratie, maar dan wordt hij nog bozer omdat hij een probleem heeft en ik de aandacht naar mezelf leidt.
Vertellen om maar eens met zijn moeder te gaan praten helpt ook niet, want daar reageert hij wellicht alleen maar boos op. Wil mijn moeder niet ongerust maken en 'het is al mijn hele leven zo'.
Maar bedankt voor jullie tip om het dus wel aan zijn moeder te vertellen. Dat ga ik dus wel doen.
Dacht dat ik eerst ook een tijdje met hem naar zijn vakantieland zou gaan, maar wellicht is het beter om hem zelf zijn gang te laten gaan. En ik alleen naar India (daar heb ik twee opdrachten voor). Scheelt ook weer heel veel in de ruzies.
Tot nu toe hebben we als we weg gaan altijd bijna de hele tijd ruzie gemaakt. En ik ben echt wel toe aan een vakantie, want heb een aantal maanden hard gewerkt. Verdien ik wel.
Zo moeilijk allemaal...
zondag 8 juli 2007 om 10:27
Beste Zongghuo, ik denk dat ík niet naar zijn moeder zou schrijven. Het lijkt op een soort noodgreep omdat je het zelf niet meer weet. Wat ik me overigens goed kan voorstellen.
Maar je vriend heeft een goede band met zijn moeder en spreekt haar regelmatig, maar heeft niks gezegd over zijn problemen. Dat is zijn goed recht. En nu ga jij zijn moeder mailen en verteld daarin wat hij verzwijgt. Hoe stel je je dat voor? Ga je haar vragen om te verzwijgen dat je gemaild hebt? ( Wat je niet kan maken vind ik.) Indien niet, hoe denk je dat je vriend zich voelt als blijkt dat jij zijn moeder gemaild hebt? En denk je dat er dan iets goeds uit voort komt?
Ik kan me best voorstellen dat je de verantwoordelijkheid een beetje van je af wilt schuiven, en dat je hoopt dat zijn moeder hem kan helpen. Maar daar lijkt het eigenlijk niet op. Ik denk dat je je moet realiseren dat je doet wat je kan, en dat zijn leven niet jouw verantwoordelijkheid is.
Ik denk dat de enige reden waarom ik zou mailen met zijn moeder zou zijn als ik vond dat hij psychische hulp nodig had. Dan zou ik alle zeilen bij zetten om te zorgen dat hij dat kreeg. Dan heb je ook een concrete hulpvraag vind ik. Want wat is je doel nu?
Beetje lang verhaal geworden omdat ik de situatie natuurlijk niet echt ken. Ik zou nog wel meer vragen hebben, maar wacht eerst maar even je eventuele reactie af.
Succes, en denk óók echt aan jezelf.
Maar je vriend heeft een goede band met zijn moeder en spreekt haar regelmatig, maar heeft niks gezegd over zijn problemen. Dat is zijn goed recht. En nu ga jij zijn moeder mailen en verteld daarin wat hij verzwijgt. Hoe stel je je dat voor? Ga je haar vragen om te verzwijgen dat je gemaild hebt? ( Wat je niet kan maken vind ik.) Indien niet, hoe denk je dat je vriend zich voelt als blijkt dat jij zijn moeder gemaild hebt? En denk je dat er dan iets goeds uit voort komt?
Ik kan me best voorstellen dat je de verantwoordelijkheid een beetje van je af wilt schuiven, en dat je hoopt dat zijn moeder hem kan helpen. Maar daar lijkt het eigenlijk niet op. Ik denk dat je je moet realiseren dat je doet wat je kan, en dat zijn leven niet jouw verantwoordelijkheid is.
Ik denk dat de enige reden waarom ik zou mailen met zijn moeder zou zijn als ik vond dat hij psychische hulp nodig had. Dan zou ik alle zeilen bij zetten om te zorgen dat hij dat kreeg. Dan heb je ook een concrete hulpvraag vind ik. Want wat is je doel nu?
Beetje lang verhaal geworden omdat ik de situatie natuurlijk niet echt ken. Ik zou nog wel meer vragen hebben, maar wacht eerst maar even je eventuele reactie af.
Succes, en denk óók echt aan jezelf.
zondag 8 juli 2007 om 11:39
Ik ben het eens met Evidenza - wat jij nu wil is een noodgreep in een toch al chaotische en lastige situatie. Je denkt erover om de relatie te stoppen. Mogelijk focus je je op zijn problemen om niet over je eigen situatie na te denken.
Hij zegt dat hij dit zijn hele leven al heeft - ga er maar vanuit dat zijn moeder het dus ergens wel weet. En als ze het niet weet, wil hij dat waarschijnlijk zo houden.
Ik vind het moeilijk om uit je verhaal af te leiden hoe de situatie straks zal zijn. Wat ik begrijp is dat jij straks naar het ene land gaat, en hij naar een ander land. En op een gegeven moment zijn jullie allebei weer hier.
Is het niet beter om en psychologische hulp voor hem te regelen en daarna/daarnaast voor jezelf te gaan zorgen? Wil je deze relatie nog wel? Nee? Dan zou ik die tijd van beiden apart in het buitenland even laten voor wat het is, en nadenken over hoe daarna verder. Hij heeft zijn eigen salaris? Help hem nog eventueel met woonruimte vinden - niet zo geïsoleerd, en psychologische hulp en move on.
Dit klinkt even heel hard, maar ik baseer mijn hardheid op het feit dat hij kennelijk niets aan zijn situatie wil veranderen en jij aan het einde van je Latijn begint te raken.
Als ik dat verkeerd heb geïnterpreteerd, moet je het maar zeggen.
Hij zegt dat hij dit zijn hele leven al heeft - ga er maar vanuit dat zijn moeder het dus ergens wel weet. En als ze het niet weet, wil hij dat waarschijnlijk zo houden.
Ik vind het moeilijk om uit je verhaal af te leiden hoe de situatie straks zal zijn. Wat ik begrijp is dat jij straks naar het ene land gaat, en hij naar een ander land. En op een gegeven moment zijn jullie allebei weer hier.
Is het niet beter om en psychologische hulp voor hem te regelen en daarna/daarnaast voor jezelf te gaan zorgen? Wil je deze relatie nog wel? Nee? Dan zou ik die tijd van beiden apart in het buitenland even laten voor wat het is, en nadenken over hoe daarna verder. Hij heeft zijn eigen salaris? Help hem nog eventueel met woonruimte vinden - niet zo geïsoleerd, en psychologische hulp en move on.
Dit klinkt even heel hard, maar ik baseer mijn hardheid op het feit dat hij kennelijk niets aan zijn situatie wil veranderen en jij aan het einde van je Latijn begint te raken.
Als ik dat verkeerd heb geïnterpreteerd, moet je het maar zeggen.
zondag 8 juli 2007 om 11:41
zondag 8 juli 2007 om 12:17
Ik ben het met Myrax en Evidenza eens. Het klinkt alsof je jezelf al een beetje aan het 'indekken' bent voor als je besluit bij hem weg te gaan, alsof je door zijn moeder op de hoogte te stellen van zijn problemen voor hem een vangnet probeert te creeren. Heb je je relatietwijfels al met hem besproken? Of durf je dat niet omdat hij niet lekker in zijn vel zit? Onthou dat je bent in eerste instantie verantwoordelijk voor je eigen geluk... Bovendien heeft hij er niks aan als je alleen maar bij hem blijft omdat ie niet lekker in zijn vel zit.
zondag 8 juli 2007 om 12:24
Als je al contact zoekt met zijn moeder, dan zou ik het in ieder geval niet achter zijn rug om doen en in ieder geval ook telefonisch doen ipv per brief of e-mail.
En het ook vrij simpel houden en zeggen dat je je zorgen maakt over hem en of zij een "oogje" in het zeil wil houden de komende tijd. En als ze vraagt naar het waarom, dan gewoon aangeven dat je liever niet de details vertelt omdat als iemand dat doet hij dat zou moeten doen. Vandaar dus ook dat als je het doet, dat je het nooit achter de rug van je vriend om moet doen omdat zijn moeder mogelijk als eerste met hem aan de telefoon hangt om te vragen waar jouw bericht vandaan kwam...
En het ook vrij simpel houden en zeggen dat je je zorgen maakt over hem en of zij een "oogje" in het zeil wil houden de komende tijd. En als ze vraagt naar het waarom, dan gewoon aangeven dat je liever niet de details vertelt omdat als iemand dat doet hij dat zou moeten doen. Vandaar dus ook dat als je het doet, dat je het nooit achter de rug van je vriend om moet doen omdat zijn moeder mogelijk als eerste met hem aan de telefoon hangt om te vragen waar jouw bericht vandaan kwam...
zondag 8 juli 2007 om 13:32
Blijkbaar gaat t erg slecht met de vriend van zhongguo.
Toen mijn broer een zelfmoordpoging deed had mijn moeder maar al te graag vantevoren willen horen over zijn problemen (van zijn vriendin toendertijd maar die heeft niets gezegd/gedaan) want dan ga je dr heel anders mee om en had ze misschien hulp in kunnen roepen voordat er iets gebeurd.
Dus ik stel me zo voor dat de moeder van zhongguo's vriend ook wil weten hoe t gaat met haar zoon. Mijn moeder is het de toenmalige vriendin (van broer) altijd blijven verwijten dat ze nooit iets gezegd heeft namelijk.
zondag 8 juli 2007 om 13:35
Heeft jouw vriend serieuze psychische problemen? Ik bedoel: zou hij misschien eens professionele hulp moeten zoeken?
Zo komt bovengenoemd stukje namelijk over. Jij doet niets goed in zijn ogen of je nu wilt helpen, hem met rust laat of je dr mee bemoeit.
Als partner kun je niet zijn rproblemen oplossen, dat moet hij zelf willen en probeer je aub niet verantwoordelijk te voelen voor zijn problemen. Als hij er iets van maken wil zal hij zelf hulp moeten zoeken.
zondag 8 juli 2007 om 13:37
Natuurlijk zou ze dat willen weten. Maar speelt dat dan? Ik zei in mijn eerdere bericht ook al, als ze het gevoel heeft dat hij dringend psychische hulp nodig heeft, dan zou ik iedereen er bij trekken. Ook zijn moeder.
Haar vriend geeft zelf aan dat dit niet speelt. De zelfmoordpoging was "vroeger". Ik mag toch aannemen dat de moeder dit niet ontgaan is?
Eerst maar eens afwachten wat Zongghua er zelf over te zeggen heeft.
Haar vriend geeft zelf aan dat dit niet speelt. De zelfmoordpoging was "vroeger". Ik mag toch aannemen dat de moeder dit niet ontgaan is?
Eerst maar eens afwachten wat Zongghua er zelf over te zeggen heeft.
zondag 8 juli 2007 om 14:41
Dankjewel lieve allemaal voor jullie reacties.
Hoe verdrietig dat ik nu ook ben, het doet goed om er jullie gedachten ook over te lezen.
Om maar even duidelijk te zijn (anders wordt het zo'n ingewikkeld verhaal).
Vriend is Amerikaan, ik dus Nederlands. We wonen in China. Voor de vakantie moet hij naar Thailand voor visum enzo en ik moet dus naar India (daar heb ik trouwens erg veel zin in).
Over de zelfmoordpoging, dat is inderdaad iets van een jaar of 8 geleden. Maar ik las dat mensen die eenmaal een poging hebben ondergaan, het eerder nog een keer gaan doen.
Jullie slaan de spijker wel op z'n kop, dat ik in mijn hoofd al een beetje aan het uitmaken ben en me in wil dekken. Een aantal maanden toen hij er ook heel erg doorheen zat, toen schreeuwde hij ook dat hij zelfmoord wilde plegen. Ik vertelde dat ik niet bij hem kon blijven als vriendin, maar belde zijn ex op. (Die trouwens net in een vergadering zat).
Hij kan soms heel erg destructief zijn. Heeft ook over zijn drinken gezegd dat het een soort laffe manier is van langzaam zelfmoord te plegen.
Ik denk echt dat hij goede hulp nodig heeft. Hij is (misschien wel helaas) super slim, echt hoogbegaafd en heel erg filosofisch. Daarom denk ik dat een psycholoog/ filosoof het beste voor hem zou zijn. Dat we in China wonen werkt natuurlijk niet zo mee.
Zijn moeder is wel op de hoogte van zijn 'aard'. Hij heeft na de zelfmoordpoging een jaar bij zijn ouders ingewoond en maar amper zijn kamer verlaten.
Het is een goede gedachte om de moeder niet met de details lastig te vallen. Maar ik denk eraan om een e-mail te sturen, zowel aan moeder en cc aan vriend: 'het gaat niet zo goed met vriend lief, ik maak me zorgen. Wil niet de details vertellen, dat laat ik evt. aan vriend zelf over'.
Als ik het aan hem cc doe, dan belast ik zijn moeder ook niet dat zij een geheim moet bewaren.
Trouwens, ik zou graag bij hem willen blijven, niet om hem te helpen of hem te redden, maar de fijne dingen die ik wel zie. Hij is heel lief, trouw, interessant, droge humor, en geeft mij ook ruimte voor mijn problemen. Op dit moment is alle boosheid en angst op de voorgrond. Ik besef me dat ik van hem houdt, maar niet van zijn problemen.
Trouwens, ga niet echt aan mijzelf twijfelen. Vriend wordt ontzettend boos om hele gekke dingen. Zo kan hij helemaal uit zijn slof schieten als hij vindt dat ik 'onduidelijk praat'. Als ik niet helemaal uitleg wat ik bedoel. Dan wordt hij meteen heel erg boos, en ik mag op mijn beurt dan niet boos worden. Maar dat ligt aan zijn depressie, want wat ik ook zeg, het wordt tot op het bot toe ontleedt. Het is net alsof ik met Socrates praat. Meneer is trouwens er ook niet bang voor om en plein publiek weg te lopen, met zijn vuist op tafel te slaan of me uit schelden.
Met dank aan lieve vrouwen op het forum heb ik wel besloten dat ik echt voor mezelf kies, dat gevoel heb ik nu wel sterk.
Bedankt voor het lezen, is een beetje een lang verhaal geworden.
Hoe verdrietig dat ik nu ook ben, het doet goed om er jullie gedachten ook over te lezen.
Om maar even duidelijk te zijn (anders wordt het zo'n ingewikkeld verhaal).
Vriend is Amerikaan, ik dus Nederlands. We wonen in China. Voor de vakantie moet hij naar Thailand voor visum enzo en ik moet dus naar India (daar heb ik trouwens erg veel zin in).
Over de zelfmoordpoging, dat is inderdaad iets van een jaar of 8 geleden. Maar ik las dat mensen die eenmaal een poging hebben ondergaan, het eerder nog een keer gaan doen.
Jullie slaan de spijker wel op z'n kop, dat ik in mijn hoofd al een beetje aan het uitmaken ben en me in wil dekken. Een aantal maanden toen hij er ook heel erg doorheen zat, toen schreeuwde hij ook dat hij zelfmoord wilde plegen. Ik vertelde dat ik niet bij hem kon blijven als vriendin, maar belde zijn ex op. (Die trouwens net in een vergadering zat).
Hij kan soms heel erg destructief zijn. Heeft ook over zijn drinken gezegd dat het een soort laffe manier is van langzaam zelfmoord te plegen.
Ik denk echt dat hij goede hulp nodig heeft. Hij is (misschien wel helaas) super slim, echt hoogbegaafd en heel erg filosofisch. Daarom denk ik dat een psycholoog/ filosoof het beste voor hem zou zijn. Dat we in China wonen werkt natuurlijk niet zo mee.
Zijn moeder is wel op de hoogte van zijn 'aard'. Hij heeft na de zelfmoordpoging een jaar bij zijn ouders ingewoond en maar amper zijn kamer verlaten.
Het is een goede gedachte om de moeder niet met de details lastig te vallen. Maar ik denk eraan om een e-mail te sturen, zowel aan moeder en cc aan vriend: 'het gaat niet zo goed met vriend lief, ik maak me zorgen. Wil niet de details vertellen, dat laat ik evt. aan vriend zelf over'.
Als ik het aan hem cc doe, dan belast ik zijn moeder ook niet dat zij een geheim moet bewaren.
Trouwens, ik zou graag bij hem willen blijven, niet om hem te helpen of hem te redden, maar de fijne dingen die ik wel zie. Hij is heel lief, trouw, interessant, droge humor, en geeft mij ook ruimte voor mijn problemen. Op dit moment is alle boosheid en angst op de voorgrond. Ik besef me dat ik van hem houdt, maar niet van zijn problemen.
Trouwens, ga niet echt aan mijzelf twijfelen. Vriend wordt ontzettend boos om hele gekke dingen. Zo kan hij helemaal uit zijn slof schieten als hij vindt dat ik 'onduidelijk praat'. Als ik niet helemaal uitleg wat ik bedoel. Dan wordt hij meteen heel erg boos, en ik mag op mijn beurt dan niet boos worden. Maar dat ligt aan zijn depressie, want wat ik ook zeg, het wordt tot op het bot toe ontleedt. Het is net alsof ik met Socrates praat. Meneer is trouwens er ook niet bang voor om en plein publiek weg te lopen, met zijn vuist op tafel te slaan of me uit schelden.
Met dank aan lieve vrouwen op het forum heb ik wel besloten dat ik echt voor mezelf kies, dat gevoel heb ik nu wel sterk.
Bedankt voor het lezen, is een beetje een lang verhaal geworden.
zondag 8 juli 2007 om 14:45
Denk je dat het zal helpen als zij hem vaker belt? Heeft ze niet in de gaten dat het niet goed met hem gaat?
Ik denk dat het wijzer is om goed met hem te praten en samen hulp te zoeken. Iemand zoeken waar hij misschien wekelijks mee kan praten, waar hij zijn ei kwijt kan.
Als zijn moeder zo ver weg is zal een enkel telefoontje meer ook niet veel uithalen ben ik bang.
Ik denk dat het wijzer is om goed met hem te praten en samen hulp te zoeken. Iemand zoeken waar hij misschien wekelijks mee kan praten, waar hij zijn ei kwijt kan.
Als zijn moeder zo ver weg is zal een enkel telefoontje meer ook niet veel uithalen ben ik bang.
zondag 8 juli 2007 om 14:59
quote: Als zijn moeder zo ver weg is zal een enkel telefoontje meer ook niet veel uithalen ben ik bang.
ja, daar heb je ook wel weer gelijk in.
Aan de andere kant, het is wellicht beter dat zijn moeder iets weet. Misschien gaat het uit en dan zit hij hier min of meer alleen. Zonder vrienden en met loodzware problemen en een geschiedenis van destructief gedrag.
Ben met hele zware ruzies wel eens bang geweest om weer thuis te komen, ben ik bang dat ik hem thuis zal vinden dat hij zich iets heeft aangedaan.
ja, daar heb je ook wel weer gelijk in.
Aan de andere kant, het is wellicht beter dat zijn moeder iets weet. Misschien gaat het uit en dan zit hij hier min of meer alleen. Zonder vrienden en met loodzware problemen en een geschiedenis van destructief gedrag.
Ben met hele zware ruzies wel eens bang geweest om weer thuis te komen, ben ik bang dat ik hem thuis zal vinden dat hij zich iets heeft aangedaan.
zondag 8 juli 2007 om 15:15
Vriend wordt ontzettend boos om hele gekke dingen. Zo kan hij helemaal uit zijn slof schieten als hij vindt dat ik 'onduidelijk praat'. Als ik niet helemaal uitleg wat ik bedoel. Dan wordt hij meteen heel erg boos, en ik mag op mijn beurt dan niet boos worden. Maar dat ligt aan zijn depressie, want wat ik ook zeg, het wordt tot op het bot toe ontleedt. Het is net alsof ik met Socrates praat. Meneer is trouwens er ook niet bang voor om en plein publiek weg te lopen, met zijn vuist op tafel te slaan of me uit schelden.
Dat zijn behoorlijk heftige reacties, en zeker niet makkelijk om daar mee om te gaan als partner.
Dat zijn behoorlijk heftige reacties, en zeker niet makkelijk om daar mee om te gaan als partner.
zondag 8 juli 2007 om 15:27
Lieve Dogcrazy,
Wat lief jouw reacties en medelevendheid.
Ja, het is zeker niet gemakkelijk.
Met mij gaat het gelukkig redelijk. Ik geef les aan een lagere school en kan daar echt mijn ei in kwijt en dat gaat heel goed. Vriend weet niet wat hij met z'n leven aanmoet. Kan me goed voorstellen dat dat voor veel onrust zorgt.
Ik denk dat ik over een dag of twee eens rustig met hem ga praten en hem eerlijk ga vertellen dat ik zijn moeder summier op de hoogte ga brengen. Dat hij hier behalve op mij dan na, min of meer alleen is, met zulke grote problemen vind ik best riskant. Ik hoop echt dat hij (met of zonder mij als partner) wat gelukkiger wordt.
Wel grappig dat jouw handle dogcrazy is. Vriend is ook helemaal gek op honden en komt daarbij helemaal tot rust. Hij is helemaal gek op de pup en de Golden Retriever op de hoek. Heb hem wel eens verteld dat hij gewoon dogtrainer moet worden, maar dat ziet hij (natuurlijk) ook niet zitten.
Wat lief jouw reacties en medelevendheid.
Ja, het is zeker niet gemakkelijk.
Met mij gaat het gelukkig redelijk. Ik geef les aan een lagere school en kan daar echt mijn ei in kwijt en dat gaat heel goed. Vriend weet niet wat hij met z'n leven aanmoet. Kan me goed voorstellen dat dat voor veel onrust zorgt.
Ik denk dat ik over een dag of twee eens rustig met hem ga praten en hem eerlijk ga vertellen dat ik zijn moeder summier op de hoogte ga brengen. Dat hij hier behalve op mij dan na, min of meer alleen is, met zulke grote problemen vind ik best riskant. Ik hoop echt dat hij (met of zonder mij als partner) wat gelukkiger wordt.
Wel grappig dat jouw handle dogcrazy is. Vriend is ook helemaal gek op honden en komt daarbij helemaal tot rust. Hij is helemaal gek op de pup en de Golden Retriever op de hoek. Heb hem wel eens verteld dat hij gewoon dogtrainer moet worden, maar dat ziet hij (natuurlijk) ook niet zitten.
zondag 8 juli 2007 om 16:16
Betrek m in je zorgen over hem.Zet t voor jezelf
goed weg voor je vertrekt en weet dat je niet verantwoordelijk bent
voor als hij wel destructief bezig gaat.
Even
cru gezegd: wat is het wat je tegenhoudt om het uit te maken? Zijn
onvoorspelbare gedrag? Of hou je teveel van hem om wie hij is(kan zijn)?
Dankjewel again voor je berichtje.
ja, ik ga proberen zo goed mogelijk op vakantie te gaan. Zal wellicht niet met hem gaan, want heb al teveel tripjes meegemaakt met ruzies. Tijdens een van de laatste werd hij heel boos op mij en andere mensen omdat we niet wisten waar we waren en we een beetje dwaalden. Toen liep hij weg zonder te zeggen waar naartoe. Iedereen achter hem aan...
Daarna schelden bij de bushalte... fuck you en wijzend op mij: en jij ook!
Anyway, ik ben niet de oorzaak van zijn destructieve gedrag. Dat ligt ergens in zijn (helaas zieke) geest. Maar het is wel heel pijnlijk om te zien.
Waarom ik nog bij hem ben? Omdat ik maar weinig mannen vindt die ik boeiend vind en waarbij ik mijn angsten en ongemak met de huidige consumptiemaatschappij kwijt kan en die dan ook nog iets zinnigs daarop te zeggen heeft. En hij heeft een hele brede ontwikkeling, is trouw (als een hond) en heeft ondanks alle problemen het beste met mij voor. Hij heeft een ontzettend grote algemene ontwikkeling en daar kan ik veel van leren en hij is in die zin een beetje een raam op de wereld.
En ook nog eens zoiets: ik hou van hem.... haha, hij heeft ook mooie blauwe ogen...
Een jaar geleden wilde ik zo graag een relatie, en zag hem een beetje als de enige die nog zou kunnen 'passen' en was ook bang om over te schieten en hahaha... biologische klok. Niet echt ideaal om een relatie te beginnen. Gelukkig sta ik nu wel wat steviger in de schoenen.
Na een ellendige periode (met allerlei wangedrag) moet hij trouwens soms weer huilen en zegt hij dat hij me niet verdient..
Over honden: hij had eens een angstige pup op straat gevonden en mee naar huis genomen. Dat was zo goed voor hem, het leken toen voor mij wel wittebruidsweken! Helaas kwamen we naar een dag of vijf de eigenaar tegen en moesten hond teruggeven.
Ga nu maar eens naar bed met goed boek. En laat vriend maar even.
Veel plezier op deze dag nog, hoop dat je iets leuks gaat doen!
goed weg voor je vertrekt en weet dat je niet verantwoordelijk bent
voor als hij wel destructief bezig gaat.
Even
cru gezegd: wat is het wat je tegenhoudt om het uit te maken? Zijn
onvoorspelbare gedrag? Of hou je teveel van hem om wie hij is(kan zijn)?
Dankjewel again voor je berichtje.
ja, ik ga proberen zo goed mogelijk op vakantie te gaan. Zal wellicht niet met hem gaan, want heb al teveel tripjes meegemaakt met ruzies. Tijdens een van de laatste werd hij heel boos op mij en andere mensen omdat we niet wisten waar we waren en we een beetje dwaalden. Toen liep hij weg zonder te zeggen waar naartoe. Iedereen achter hem aan...
Daarna schelden bij de bushalte... fuck you en wijzend op mij: en jij ook!
Anyway, ik ben niet de oorzaak van zijn destructieve gedrag. Dat ligt ergens in zijn (helaas zieke) geest. Maar het is wel heel pijnlijk om te zien.
Waarom ik nog bij hem ben? Omdat ik maar weinig mannen vindt die ik boeiend vind en waarbij ik mijn angsten en ongemak met de huidige consumptiemaatschappij kwijt kan en die dan ook nog iets zinnigs daarop te zeggen heeft. En hij heeft een hele brede ontwikkeling, is trouw (als een hond) en heeft ondanks alle problemen het beste met mij voor. Hij heeft een ontzettend grote algemene ontwikkeling en daar kan ik veel van leren en hij is in die zin een beetje een raam op de wereld.
En ook nog eens zoiets: ik hou van hem.... haha, hij heeft ook mooie blauwe ogen...
Een jaar geleden wilde ik zo graag een relatie, en zag hem een beetje als de enige die nog zou kunnen 'passen' en was ook bang om over te schieten en hahaha... biologische klok. Niet echt ideaal om een relatie te beginnen. Gelukkig sta ik nu wel wat steviger in de schoenen.
Na een ellendige periode (met allerlei wangedrag) moet hij trouwens soms weer huilen en zegt hij dat hij me niet verdient..
Over honden: hij had eens een angstige pup op straat gevonden en mee naar huis genomen. Dat was zo goed voor hem, het leken toen voor mij wel wittebruidsweken! Helaas kwamen we naar een dag of vijf de eigenaar tegen en moesten hond teruggeven.
Ga nu maar eens naar bed met goed boek. En laat vriend maar even.
Veel plezier op deze dag nog, hoop dat je iets leuks gaat doen!
zondag 8 juli 2007 om 17:12
zondag 8 juli 2007 om 18:32
Is er voor hem geen mogelijkheid om professionele hulp te krijgen? Of krijgt hij die al?
Vooral in Amerika zijn ze toch vaak vooruitstrevend en zal het vast ook mogelijk zijn om telefonisch of via internet/webcam met een psych te praten. Ik kan me voorstellen dat het vanuit China wegens taal en cultuur wat lastiger is voor hem om goede professionele hulp te vinden alheowel je maar nooit weet wie er nog meer in China rondlopen die daar iets van weten.
Je geeft aan dat je van je vriend houdt (ook echt als liefde-van-je-leven of vriendschap?) maar dat je niet van zijn problemen houdt. Blijkbaar zijn die problemen dusdanig groot dat met die problemen het voor hem niet zo handig is om op deze manier door te blijven gaan.
Sterkte *;
Vooral in Amerika zijn ze toch vaak vooruitstrevend en zal het vast ook mogelijk zijn om telefonisch of via internet/webcam met een psych te praten. Ik kan me voorstellen dat het vanuit China wegens taal en cultuur wat lastiger is voor hem om goede professionele hulp te vinden alheowel je maar nooit weet wie er nog meer in China rondlopen die daar iets van weten.
Je geeft aan dat je van je vriend houdt (ook echt als liefde-van-je-leven of vriendschap?) maar dat je niet van zijn problemen houdt. Blijkbaar zijn die problemen dusdanig groot dat met die problemen het voor hem niet zo handig is om op deze manier door te blijven gaan.
Sterkte *;
maandag 9 juli 2007 om 07:21
Moondancer, kiks en dogcrazy!
Lieve berichtjes weer! (Straks ga ik er nog probelemen bij verzinnen om zulke lieve begripvolle berichtjes te krijgen, haha).
Jullie hebben gelijk dat het 'zo' niet door kan gaan. Hoop dat we samen een andere manier kunnen vinden waarop het wel gaat.
Denk dat ik nu echt alleen op vakantie ga. Deze middag voor het laatst werken, daarna acht weken vrij. Dus zelf naar India en hij in z'n uppie naar Thailand. Ga hem Boeddhistische meditatie voorstellen...
Alleen dus, want vakantiestress, de hitte, visumgedoe bovenop de depressie en opgehoopte boosheid (ook van mijn kant hoor)... dat schiet niet op. Als hij zo gestresst is, dan loopt het echt snel fout. Hij is trouwens ook wel lief tussendoor hoor. En hij weet ook dat het voor mij heel zwaar is.
Ga hem het morgen vertellen, we hebben vanavond een afscheidsetentje van het werk.
Maar dus even alleen, zal voor mij en voor hem goed zijn. Worden hij en ik niet afgeleid door ruzies. Misschien aan het eind van de vakantie nog wel een paar dagen naar Thailand, zodat we later een paar dagen samen hebben.
Denk eraan om serieus met hem te praten en een soort eisen te stellen. (na de vakantie dan) Ik wil alleen door als:
hij in therapie gaat (wellicht via internet)
we een hond kopen.
Hij moet dan zelf ook wel in therapie willen.
Nu net voor de vakantie lijkt me een hond niet zo geschikt, maar het zal heel goed voor hem zijn, moet hij meer naar buiten etc. En honden kunnen echt zoveel liefde geven! Gek is, dat hij nooit boos wordt op honden, want die 'have an excuse'.
Qua slimme mensen met sociale manco's... tja.. dat weet ik niet. Mijn moeder die vertelde me wel eens dat ik een moeilijk kind was/ ben omdat ik 'teveel denk'. Dat ouders jarenlang vochtten, vader agressief was en dronk, was daar geen oorzaak van... Vind ik nu dus een hele irritante redenering.
Vriend is (terecht) trouwens wel heel kritisch ten opzichte van psychofarmica... daar zit een hele (corrupte) business achter.
Jullie allemaal een fijne dag.
Lieve berichtjes weer! (Straks ga ik er nog probelemen bij verzinnen om zulke lieve begripvolle berichtjes te krijgen, haha).
Jullie hebben gelijk dat het 'zo' niet door kan gaan. Hoop dat we samen een andere manier kunnen vinden waarop het wel gaat.
Denk dat ik nu echt alleen op vakantie ga. Deze middag voor het laatst werken, daarna acht weken vrij. Dus zelf naar India en hij in z'n uppie naar Thailand. Ga hem Boeddhistische meditatie voorstellen...
Alleen dus, want vakantiestress, de hitte, visumgedoe bovenop de depressie en opgehoopte boosheid (ook van mijn kant hoor)... dat schiet niet op. Als hij zo gestresst is, dan loopt het echt snel fout. Hij is trouwens ook wel lief tussendoor hoor. En hij weet ook dat het voor mij heel zwaar is.
Ga hem het morgen vertellen, we hebben vanavond een afscheidsetentje van het werk.
Maar dus even alleen, zal voor mij en voor hem goed zijn. Worden hij en ik niet afgeleid door ruzies. Misschien aan het eind van de vakantie nog wel een paar dagen naar Thailand, zodat we later een paar dagen samen hebben.
Denk eraan om serieus met hem te praten en een soort eisen te stellen. (na de vakantie dan) Ik wil alleen door als:
hij in therapie gaat (wellicht via internet)
we een hond kopen.
Hij moet dan zelf ook wel in therapie willen.
Nu net voor de vakantie lijkt me een hond niet zo geschikt, maar het zal heel goed voor hem zijn, moet hij meer naar buiten etc. En honden kunnen echt zoveel liefde geven! Gek is, dat hij nooit boos wordt op honden, want die 'have an excuse'.
Qua slimme mensen met sociale manco's... tja.. dat weet ik niet. Mijn moeder die vertelde me wel eens dat ik een moeilijk kind was/ ben omdat ik 'teveel denk'. Dat ouders jarenlang vochtten, vader agressief was en dronk, was daar geen oorzaak van... Vind ik nu dus een hele irritante redenering.
Vriend is (terecht) trouwens wel heel kritisch ten opzichte van psychofarmica... daar zit een hele (corrupte) business achter.
Jullie allemaal een fijne dag.
maandag 9 juli 2007 om 08:56
Lieve Zongguo,
Wat een vervelende situatie, en zeker als je zo ver weg zit van familie en vrienden. Kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat alles op jouw schouders terechtkomt, en dat is geen fijn idee. Heb je berichtjes gelezen en toch wringt er bij mij iets. Ik kan er helemaal naast zitten hoor, maar ik wil me er nog even tegenaan bemoeien :D.
Ten eerste vind ik die hond geen oplossing maar een lapmiddel. Het gaat misschien even goed als hij een hond heeft, maar als zijn problemen echt wezenlijk zijn, kan ik me niet voorstellen dat dit dé oplossing is.
Ten tweede vind ik dat je de oorzaak van alle problemen wel heel erg bij hem legt. Ok, hij zit niet goed in zijn vel, dat heeft zijn weerslag op jullie relatie, maar is dat het enige? Jij zegt zelf ook te twijfelen aan jullie relatie, en je geeft aan dat je in het verleden zelf ook het nodige hebt meegemaakt. Ben je wel helemaal eerlijk naar jezelf? (Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dat ook niet altijd makkelijk is, en dat het soms tijd nodig heeft om echt te weten wat je nu echt denkt en voelt.)
Ik denk dat het goed is dat jullie even afstand van elkaar nemen. Neem dan ook de tijd om voor jezelf dingen op een rijtje te zetten. Mocht hij in therapie gaan (en dan eventueel die hond), hoe denk je dan dat de situatie verandert? Denk je dat de problemen die jullie nu hebben dan de wereld uitzijn? Wil je verder met iemand die zwaar aan het leven tilt? Is dit wel echt de man van je leven of hou je stiekem nog steeds vast aan het idee dat er misschien wel niemand bij je past en hij er het meest in de buurt komt? In hoeverre blijf je bij hem uit angst (angst dat ie zich iets aandoet, angst dat je hem enorm moet kwetsen, angst zelf alleen verder te moeten, angst zelf misschien niemand meer tegen te komen, angst voor het onbekende?) of toch uit liefde?
Nou goed, dit zijn een beetje de vragen die bij mij opkomen als ik jouw verhaal zo lees. Hopelijk kun je er iets mee.
Liefs,
Appelflapper
Wat een vervelende situatie, en zeker als je zo ver weg zit van familie en vrienden. Kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat alles op jouw schouders terechtkomt, en dat is geen fijn idee. Heb je berichtjes gelezen en toch wringt er bij mij iets. Ik kan er helemaal naast zitten hoor, maar ik wil me er nog even tegenaan bemoeien :D.
Ten eerste vind ik die hond geen oplossing maar een lapmiddel. Het gaat misschien even goed als hij een hond heeft, maar als zijn problemen echt wezenlijk zijn, kan ik me niet voorstellen dat dit dé oplossing is.
Ten tweede vind ik dat je de oorzaak van alle problemen wel heel erg bij hem legt. Ok, hij zit niet goed in zijn vel, dat heeft zijn weerslag op jullie relatie, maar is dat het enige? Jij zegt zelf ook te twijfelen aan jullie relatie, en je geeft aan dat je in het verleden zelf ook het nodige hebt meegemaakt. Ben je wel helemaal eerlijk naar jezelf? (Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dat ook niet altijd makkelijk is, en dat het soms tijd nodig heeft om echt te weten wat je nu echt denkt en voelt.)
Ik denk dat het goed is dat jullie even afstand van elkaar nemen. Neem dan ook de tijd om voor jezelf dingen op een rijtje te zetten. Mocht hij in therapie gaan (en dan eventueel die hond), hoe denk je dan dat de situatie verandert? Denk je dat de problemen die jullie nu hebben dan de wereld uitzijn? Wil je verder met iemand die zwaar aan het leven tilt? Is dit wel echt de man van je leven of hou je stiekem nog steeds vast aan het idee dat er misschien wel niemand bij je past en hij er het meest in de buurt komt? In hoeverre blijf je bij hem uit angst (angst dat ie zich iets aandoet, angst dat je hem enorm moet kwetsen, angst zelf alleen verder te moeten, angst zelf misschien niemand meer tegen te komen, angst voor het onbekende?) of toch uit liefde?
Nou goed, dit zijn een beetje de vragen die bij mij opkomen als ik jouw verhaal zo lees. Hopelijk kun je er iets mee.
Liefs,
Appelflapper
