Relaties
alle pijlers
Na 20 jaar weer contact met vader. En nu?
maandag 10 december 2007 om 13:17
Hallo mensen,
Afgelopen zomer heb ik mijn vader weer ontmoet na 20 jaar geen contact te hebben gehad. En nu, een paar maanden later, komt het pas echt "binnen" en weet ik even niet hoe ik met de situatie om moet gaan.
Mijn vader is vertrokken toen ik een jaar of vijf was. De eerste jaren gingen wij nog elke twee weken naar hem toe, maar op een gegeven moment is daar de klad in gekomen en heeft hij laten weten dat hij het wel best vond. Dat het hem ook teveel moeite was elke keer en dat we er maar beter mee konden stoppen... Ik was toen dus 12/13 jaar. Ik ben dus min of meer opgegroeid met het idee dat mijn vader "mij niet wilde" en ondanks dat ik altijd dacht dat ik het wel afgesloten had, merkte ik (vooral in relaties) dat ik toch een flinke knauw heb opgelopen. Het gevoel afgewezen te zijn zit zo ontzettend diep dat er al menig relatie op stuk is gelopen. Zo dus ook weer deze zomer. En ik was het in ene zo zat en zo boos dat ik besloot contact te zoeken met mijn vader. Precies waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar ik dacht toen dat me dat zou helpen bij het oplossen van mijn problemen. Ik vond het ook doodeng want de kans was natuurlijk zeer groot dat hij me wederom af zou wijzen, en diep in hart hart verwachtte is dat ook. Maar.... hij belde me dus wel terug ! (had hem een kaart gestuurd waar ik ook mijn telefoonnummer op had geschreven). En dus had ik ineens mijn vader aan de telefoon. Een huilende vader die zei dat hij zoooo blij was, dat hij ons zo gemist had, die me zo snel mogelijk wilde zien.. Ik was op zijjn zachtst gezegd verbijsterd. Want dit had ik nooit verwacht. Ik was op veel voorbereid maar niet op dit. En voor ik het wist hadden we een afspraak gemaakt en 3 dagen later zat ik bij hem op de koffie. Mijn vader is helemaal in de wolken en pushed en trekt aan alle kanten. Stuurt kaarten, smsjes, emails en wil het liefst dat ik 3 keer per week langskom. En ik weet het dus even niet meer. Het is me iets te veel allemaal. Deze man strookt totaal niet met het beeld dat ik 20 jaar lang van mijn vader had. Ik krijg van hem ook niet echt de ruimte om mijn verhaal te doen want hij vind zichzelf het slachtoffer in het hele verhaal. Ik slinger gevoelsmatig tussen Heel Erg Boos, blij, geirriteerd en vanalles en nog wat. Heb op het moment het contact even op een laag pitje gezet omdat het mij nu even iets te snel gaat. Maar goed, ik ben dus heel benieuwd of er anderen zijn met ervaringen of tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Groet,
Chell
Afgelopen zomer heb ik mijn vader weer ontmoet na 20 jaar geen contact te hebben gehad. En nu, een paar maanden later, komt het pas echt "binnen" en weet ik even niet hoe ik met de situatie om moet gaan.
Mijn vader is vertrokken toen ik een jaar of vijf was. De eerste jaren gingen wij nog elke twee weken naar hem toe, maar op een gegeven moment is daar de klad in gekomen en heeft hij laten weten dat hij het wel best vond. Dat het hem ook teveel moeite was elke keer en dat we er maar beter mee konden stoppen... Ik was toen dus 12/13 jaar. Ik ben dus min of meer opgegroeid met het idee dat mijn vader "mij niet wilde" en ondanks dat ik altijd dacht dat ik het wel afgesloten had, merkte ik (vooral in relaties) dat ik toch een flinke knauw heb opgelopen. Het gevoel afgewezen te zijn zit zo ontzettend diep dat er al menig relatie op stuk is gelopen. Zo dus ook weer deze zomer. En ik was het in ene zo zat en zo boos dat ik besloot contact te zoeken met mijn vader. Precies waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar ik dacht toen dat me dat zou helpen bij het oplossen van mijn problemen. Ik vond het ook doodeng want de kans was natuurlijk zeer groot dat hij me wederom af zou wijzen, en diep in hart hart verwachtte is dat ook. Maar.... hij belde me dus wel terug ! (had hem een kaart gestuurd waar ik ook mijn telefoonnummer op had geschreven). En dus had ik ineens mijn vader aan de telefoon. Een huilende vader die zei dat hij zoooo blij was, dat hij ons zo gemist had, die me zo snel mogelijk wilde zien.. Ik was op zijjn zachtst gezegd verbijsterd. Want dit had ik nooit verwacht. Ik was op veel voorbereid maar niet op dit. En voor ik het wist hadden we een afspraak gemaakt en 3 dagen later zat ik bij hem op de koffie. Mijn vader is helemaal in de wolken en pushed en trekt aan alle kanten. Stuurt kaarten, smsjes, emails en wil het liefst dat ik 3 keer per week langskom. En ik weet het dus even niet meer. Het is me iets te veel allemaal. Deze man strookt totaal niet met het beeld dat ik 20 jaar lang van mijn vader had. Ik krijg van hem ook niet echt de ruimte om mijn verhaal te doen want hij vind zichzelf het slachtoffer in het hele verhaal. Ik slinger gevoelsmatig tussen Heel Erg Boos, blij, geirriteerd en vanalles en nog wat. Heb op het moment het contact even op een laag pitje gezet omdat het mij nu even iets te snel gaat. Maar goed, ik ben dus heel benieuwd of er anderen zijn met ervaringen of tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Groet,
Chell
maandag 10 december 2007 om 13:50
Lieve Chell,
Wat ingrijpend! Zomaar ineens weer je vader in je leven....
Naturlijk gaat dat nu allemaal te snel en als je niet echt je ei kwijt kunt over wat jou bezighoudt dan is dat lage pitje heel zinvol.
Het gaat denk ik wel moeilijk worden om het contact met je vader te laten verlopen zoals jij dat graag zou willen, al zou ik er wel voor gaan en het proberen. Maar, zoals je nu ook al doe, kalm aan.
Je vader is inmiddels een oude(re) man geworden die de afgelopen tijd zijn geheel eigen versie van het verhaal heeft gemaakt. Jij weet alleen nog jouw kant van de geschiedenis en die zal ik veel opzichten haaks staan op wat hij heeft meegemaakt. Zijn versie is net zo waar als die van jou, simpelweg omdat hij het zo beleefd heeft. Dat moeten jullie van elkaar leren respecteren, wil je ooit een 'normaal' contact ontwikkelen.
Schrijf het eens op voor jezelf, hoe jij een leven zonder hem hebt ervaren, schrijf het desnoods aan je vader en leg hem uit dat je tijd nodig hebt om hem een plaats in je leven te geven. 20 jaar afwezigheid is niet in een paar maanden weggepoetst, dat zal hij hopelijk begrijpen.
Wat denk jij?
Wat ingrijpend! Zomaar ineens weer je vader in je leven....
Naturlijk gaat dat nu allemaal te snel en als je niet echt je ei kwijt kunt over wat jou bezighoudt dan is dat lage pitje heel zinvol.
Het gaat denk ik wel moeilijk worden om het contact met je vader te laten verlopen zoals jij dat graag zou willen, al zou ik er wel voor gaan en het proberen. Maar, zoals je nu ook al doe, kalm aan.
Je vader is inmiddels een oude(re) man geworden die de afgelopen tijd zijn geheel eigen versie van het verhaal heeft gemaakt. Jij weet alleen nog jouw kant van de geschiedenis en die zal ik veel opzichten haaks staan op wat hij heeft meegemaakt. Zijn versie is net zo waar als die van jou, simpelweg omdat hij het zo beleefd heeft. Dat moeten jullie van elkaar leren respecteren, wil je ooit een 'normaal' contact ontwikkelen.
Schrijf het eens op voor jezelf, hoe jij een leven zonder hem hebt ervaren, schrijf het desnoods aan je vader en leg hem uit dat je tijd nodig hebt om hem een plaats in je leven te geven. 20 jaar afwezigheid is niet in een paar maanden weggepoetst, dat zal hij hopelijk begrijpen.
Wat denk jij?
maandag 10 december 2007 om 14:07
Hallo lieve Eleonora,'
Bedankt voor je reactie. Wat je schrijift is helemaal waar. Ik heb al een keer geprobeerd om het gesprek met hem aan te gaan. Om hem te vertellen wat het voor mij allemaal heeft betekend e.d. Maar ik zag toen dus dat hij echt een heel andere beleving over de situatie heeft. En ik zag dat dat wel heel erg oprecht was. Het moeilijkst ving ik nog dat ik al die tijd zo'n ander beeld had van mijn vader, en dat echt juist het tegenovergestelde waar blijkt. Ook blijkt de rol van mijn moeder hierin anders dan verwacht. Alles waar ik al die jaren in heb geloofd en mee gedeald heb komt hierdoor op losse schroeven te staan en dat is even heeeel erg vreemd. Ik wil ook wel het contact behouden met met mijn vader maar moet dus nog even bedenken in wat voor vorm. Misschien hoeft het allemaal niet eens zo diep en is af en toe even op de koffie al voldoende...
Dat voor mijzelf alles eens opschrijven dat vind ik een goede tip. Maar ik betwijfel of het zin heeft het aan hem te schrijven. Ik heb het dus al eens uit willen leggen, maar hij hoort het echt niet. Of nouja, hij hoort het wel maar hij luistert niet. Hij blijkt ook nog eens heel gevoelig te zijn en ik ben ook heel bang om hem te kwetsen, bang dat hij daardoor weer vertrekt ofzo.
Bedankt voor je reactie. Wat je schrijift is helemaal waar. Ik heb al een keer geprobeerd om het gesprek met hem aan te gaan. Om hem te vertellen wat het voor mij allemaal heeft betekend e.d. Maar ik zag toen dus dat hij echt een heel andere beleving over de situatie heeft. En ik zag dat dat wel heel erg oprecht was. Het moeilijkst ving ik nog dat ik al die tijd zo'n ander beeld had van mijn vader, en dat echt juist het tegenovergestelde waar blijkt. Ook blijkt de rol van mijn moeder hierin anders dan verwacht. Alles waar ik al die jaren in heb geloofd en mee gedeald heb komt hierdoor op losse schroeven te staan en dat is even heeeel erg vreemd. Ik wil ook wel het contact behouden met met mijn vader maar moet dus nog even bedenken in wat voor vorm. Misschien hoeft het allemaal niet eens zo diep en is af en toe even op de koffie al voldoende...
Dat voor mijzelf alles eens opschrijven dat vind ik een goede tip. Maar ik betwijfel of het zin heeft het aan hem te schrijven. Ik heb het dus al eens uit willen leggen, maar hij hoort het echt niet. Of nouja, hij hoort het wel maar hij luistert niet. Hij blijkt ook nog eens heel gevoelig te zijn en ik ben ook heel bang om hem te kwetsen, bang dat hij daardoor weer vertrekt ofzo.
maandag 10 december 2007 om 14:33
Chell, dat is behoorlijk heftig wat je nu allemaal mee maakt 
Wat je zelf al aangeeft, het rustig opbouwen lijkt mij ook het beste, je kunt het niet forceren en je moet je er natuurlijk zelf ook goed bij voelen. Het gaat niet alleen om wat je vader wilt.
Moeilijk dat je hem niet bereikt met wat je er zelf over wilt zeggen en ook dat je bang bent om hem te kwetsen. Kan het me heel goed voorstellen dat je jouw verhaal ook kwijt wilt en nog met vragen zit. Het zou zoveel makkelijker zijn om ze gewoon te kunnen stellen. Ik vind ook dat je daar recht op hebt.
Ik denk dat als je vader ontoegankelijk blijft voor jouw verhaal/vragen dat je het verleden achter je proberen te moeten laten en misschien maar vanaf nu de draad weer op pakken. (al is dat niet zo makkelijk)
Ik hoop dat je toch nog een goede band met je vader op kunt gaan bouwen en dat hij in gaat zien dat hij je niet zo moet claimen en aan je moet trekken. Want dat werkt vaak averechts.
Teig!
Wat je zelf al aangeeft, het rustig opbouwen lijkt mij ook het beste, je kunt het niet forceren en je moet je er natuurlijk zelf ook goed bij voelen. Het gaat niet alleen om wat je vader wilt.
Moeilijk dat je hem niet bereikt met wat je er zelf over wilt zeggen en ook dat je bang bent om hem te kwetsen. Kan het me heel goed voorstellen dat je jouw verhaal ook kwijt wilt en nog met vragen zit. Het zou zoveel makkelijker zijn om ze gewoon te kunnen stellen. Ik vind ook dat je daar recht op hebt.
Ik denk dat als je vader ontoegankelijk blijft voor jouw verhaal/vragen dat je het verleden achter je proberen te moeten laten en misschien maar vanaf nu de draad weer op pakken. (al is dat niet zo makkelijk)
Ik hoop dat je toch nog een goede band met je vader op kunt gaan bouwen en dat hij in gaat zien dat hij je niet zo moet claimen en aan je moet trekken. Want dat werkt vaak averechts.
Teig!
maandag 10 december 2007 om 14:48
hoi,
heb hier zelf geen ervaring mee, maar kan me wel een klein beetje voorstellen dat je pa die 20 jaar heel anders is doorgekomen dan jij.
en lijkt me helemaal moeilijk als er dan toch een verhaal naar boven komt, die niet helemaal gelijk is aan het verhaal wat jij 20 jaar lang hebt gedacht.
hij probeert misschien om 20 jaar info op je af te vuren, en je zoveel mogelijk erbij te betrekken. misschien bang om je weer kwijt te raken (en andersom)
want vergeet niet, er zijn 2 verhalen en de waarheid ligt in het midden....
schrijf alle dingen op die je graag wilt weten en maak een afspraak met hem. kan je als een soort van journalist alles vragen wat je wilt weten. weet je bijna zeker dat je antwoorden krijgt.
en boven alles: geniet ervan!! is toch tof dat je je pa weer terug hebt!!
heb hier zelf geen ervaring mee, maar kan me wel een klein beetje voorstellen dat je pa die 20 jaar heel anders is doorgekomen dan jij.
en lijkt me helemaal moeilijk als er dan toch een verhaal naar boven komt, die niet helemaal gelijk is aan het verhaal wat jij 20 jaar lang hebt gedacht.
hij probeert misschien om 20 jaar info op je af te vuren, en je zoveel mogelijk erbij te betrekken. misschien bang om je weer kwijt te raken (en andersom)
want vergeet niet, er zijn 2 verhalen en de waarheid ligt in het midden....
schrijf alle dingen op die je graag wilt weten en maak een afspraak met hem. kan je als een soort van journalist alles vragen wat je wilt weten. weet je bijna zeker dat je antwoorden krijgt.
en boven alles: geniet ervan!! is toch tof dat je je pa weer terug hebt!!
