Negeren - hoe hier mee om te gaan

Hebben meer mensen hetzelfde gehad en hoe hebben zij geleerd hier mee om te gaan?     

Tegen mensen schreeuwen, telt dat ook als 'ermee omgaan'? ;)

Wel herkenbaar, TO. Iemand negeren vind ik persoonlijk een van de meest kwetsende manieren om je ongenoegen te uiten; het maakt de ander zo machteloos, dat schreeuwen (zoals voorgangster aangeeft), de meest voor de hand liggende optie is... Ik kan je niet echt zeggen hoe je hiermee om moet gaan. Je zegt dat je het niet graag vertelt aan mensen, maar aan de andere kant geeft het anderen misschien wel de kans om te begrijpen hoe diep dat gevoel bij je zit. Moet je de ander natuurlijk wel kunnen vertrouwen! Verder is het goed om je te realiseren dat het in feite onmacht of machtsmisbruik van de ander is, degene die jou negeert!

Kikkerjet, moeilijk lijkt me dat. Ik heb iets soortgelijks, maar dan als mensen boos op me zijn of ik denk dat ze het zijn. In het verleden ging ik het dan inderdaad ook proberen goed te maken.



Een eerste tip is om in elk geval niet direct te gaan proberen iets goed te maken als je denkt dat iemand je negeert. Of te gaan vissen wat er aan de hand is. Zoek de oorzaak niet te snel bij jezelf, het is het gevoel van de andere persoon, daar ben jij niet verantwoordelijk voor. En anders moet die persoon dat gewoon zeggen op een normale manier. Negeren of verongelijkt/boos doen zonder te zeggen waarom is niet een goede manier van communiceren. Laat mensen eventueel weten dat ze het gewoon tegen je kunnen zeggen als er iets is, maar ga dus niet invullen en denken dat iemand boos is of je negeert, terwijl diegene misschien aan iets heel anders denkt.

Hoi!



Ik zal mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Kikkerjet en ik ben een studente van halverwege de twintig. Ik zou graag jullie advies willen vragen over het volgende. Als mijn moeder vroeger boos op mij was, negeerde zij mij. Vaak gedurende een aantal dagen tot een aantal weken. Meestal wist ik niet wat er aan de hand was en zocht ik de oorzaak van haar boosheid bij mijzelf. Ze sprak uiteindelijk wel weer tegen mij als ik mijn excuses had aangeboden. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad omdat een discussie nooit normaal verliep. Ik vond het erger dat zij niet tegen me praatte, dan haar mijn excuses aanbieden voor iets waarvan ik niet het idee had dat ik dat fout had gedaan. Hierdoor hebben wij een hele tijd geen contact meer gehad. Dit contact is inmiddels hersteld en we proberen nu om op een normale manier met elkaar om te kunnen gaan. Ik heb ook geaccepteerd dat zij zo is en dat ik niet meer moet hopen op dat zij ooit hierin zal veranderen.



Mijn probleem gaat ergens anders over. Ik kan helemaal in paniek raken als ik het gevoel heb dat iemand mij negeert. Ik ben dan bang dat iemand boos op mij is en doe alles om het maar weer goed te maken met die persoon, terwijl er over het algemeen niets aan de hand is. Een aantal vrienden weten hiervan af en stellen mij dan ook gerust. Gelukkig wordt het een stuk minder en kan ik veel meer geduld opbrengen. Toch heb ik hier één keer in de zoveel tijd last van. Hebben meer mensen hetzelfde gehad en hoe hebben zij geleerd hier mee om te gaan? Eigenlijk wil ik niet over mijn verleden praten met mensen, niet om aan te geven dat door mijn verleden ik hier soms problemen door heb.



Alvast bedankt! Groetjes Kikkerjet

Een goede bekende van mij heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt in zijn jeugd, o.a. met een vader die hem negeerde. Als hij iets had gedaan wat hem niet beviel zweeg hij hem dood en keek dwars door hem heen, ook als hijzelf fout zat, dit kon weken duren. Dit is een vorm van geestelijke mishandeling die verstrekkende gevolgen kan hebben voor een persoon in zijn latere leven.  Ik heb het in het verleden ook weleens aan hem gemerkt dat hij er moeite mee had als hij het gevoel had dat mensen hem links lieten liggen.  Je hoeft echt niet tegen iedereen te vertellen dat je een beladen jeugd hebt gehad, maar misschien is het wel goed om hier eens met een deskundige (psychotherapeut) over te praten. Deze deskundige kan jou misschien een aantal manieren leren hoe je er mee om kunt gaan als mensen je negeren of laten zien dat ze je niet leuk vinden, zodanig dat het je niet meer raakt.

Kikkerjet, het is wel duidelijk dat het gedrag van je moeder er diep heeft ingehakt, moeilijk dan om het patroon dat je hebt aangeleerd weer af te leren. Je schrijft dat je je dan ook heel rot voelt en het gevoel hebt niet waardig bent om van te houden, er zijn manieren om te leren van jezelf te houden, misschien is dat iets om mee te beginnen, eventueel met hulp van een psychotherapeut, zoals Inky (geloof ik) al aangaf.

Probeer ook lief te zijn voor jezelf, doe dingen waar je je happy bij voelt en sta jezelf toe om te voelen wat je voelt en te zijn wie je bent. Of koop eens iets leuks voor jezelf, een CD of lekker geurtje. Het lijkt misschien simpel, maar kan al heel veel uitmaken.

Hoi Kikkerjet, vervelend en herkenbaar. In zoverre dat mijn vader er een handje van had (en zijn vader voor hem). Mijn vader negeerde gewoon het hele gezin, en als er iemand langs kwam sloeg hij om als een blad aan een boom alsof er niets aan de hand was.

Ik heb als iemand me negeert er eigenlijk schijt aan en denk dan; je bent frusti en het is jouw probleem, omdat ik vind dat het abnormaal gedrag is (maar eigenlijk maak ik zelden mee dat iemand me negeert, of ik let er niet zo op).

En als er geen reden is om boos op jou te zijn, waarom zou iemand dan boos zijn?

Nou volgens mij ga je al de goede kant op. Gewoon tegen jezelf blijven zeggen dat het allemaal wel meevalt en dat de kans groot is dat je je te druk maakt.

Succes.

Hoi Kikkerjet!

Vervelend, dat het doorwerkt naar het heden. Ik denk, dat veel mensen (en in mijn beleving voornamelijk vrouwen) het zich inbeelden dat zij bijvoorbeeld genegeerd worden. Juist door je ervaringen met je moeder, is het voor jou natuurlijk een beladen iets. Hierdoor bouw je denk ik een irreëel verwachtingspatroon op.



Het heeft mijns inziens te maken met je zelfvertrouwen; dat heeft een knauw gekregen hierdoor. Probeer het volgende eens; wanneer bij jou het gevoel opkomt, dat je genegeerd wordt door iemand, ga dan bij jezelf na of dit terecht is. Oftewel; 'bekijk in je hoofd' de situatie. Er gebeurt iets, waardoor bij jou deze angst ontstaat. Ga dan na wát er is gebeurt. Bedenk of jij iets gedaan hebt, waardoor jíj een reden kan hebben gegeven om genegeerd te worden. Als jij voor jezelf duidelijk hebt, dat je geen aanleiding tot negeren gegeven hebt / als jij voor jezelf duidelijk hebt, dat jij omtrent deze situatie naar eer en geweten gehandeld hebt, dan kan het dus niet aan jou liggen. Dan kiest iemand anders ervoor om jou zo te behandelen. Dat ligt 'de fout' dus bij de ander. Het zegt dus iets over het karakter of de levensstandaard van de ander. En die verenigt zich gewoon niet met de jouwe. Klaar. Dan kun je het misschien van je af zetten.



Kom je er echt niet uit, vraag er gewoon naar. Het is misschien moeilijk om je kwetsbaar op te stellen, maar jij hoeft jouw verleden echt niet helemaal uit de doeken te doen. Je kunt dat helemaal buiten beschouwing laten. Benoem enkel het gevoel, dat jij over hebt gehouden aan de situatie en vraag of dit klopt of dat je er naast zit. Maak het wat luchtiger door bijvoorbeeld te zeggen; '...klopt dit of ben ik zelf niet helemaal wijs?' Naar aanleiding van de reactie hierop, kun je óf verder praten over het ja óf je hebt het je ingebeeld en kunt het laten varen. En dan is het uit de lucht. Dan kan het ook niet verder gaan leven 'in je hoofd' (piekeren).



Misschien heb je er iets aan! Zal niet in 1x anders zijn, maar misschien dat je na een paar keer verandering gaat merken in je gedachten.



Succes!

Sjee zeg, staat toch een kanjer van een taalfout in zeg.



...'is gebeurt' moet 'is gebeurd' zijn...

Goeie posting, CL2 (taalfout en al! ;))!



Ik zou ook zéker niet tegen Jan en alleman zeggen wat je hebt meegemaakt, maar misschien wel tegen een select gezelschap van mensen die je heel na staan. En benadrukken dat het niet bedoeld is om rekening met je te houden, maar dat je daardoor soms de behoefte voelt om evt een controlevraag te stellen (dus vragen of men boos is, je iets verkeerd hebt gedaan etc). Dat controleren is niet het doel op zich, maar het zou je kunnen helpen om de ervaring op te doen dat je moeders gedrag de uitzondering is, niet de regel...



Iemand (periodiek) structureel negeren staat voor mij gelijk aan super aggressief gedrag; het geeft je het gevoel dat je niet eens de moeite waard bent om adem aan te verspillen... Vreselijk! Ik vind het ook echt een vorm van geestelijke mishandeling; het kan heel wat doen met je gevoel van eigenwaarde/zelfbeeld. Misschien zou het je kunnen helpen om er met een peut over te babbelen?